uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
01-11-2008
Eén november
De rouw slijt uit. De vreugde blijft om het mooie voorbeeld dat moeder gaf. Natuurlijk ging dit in alle menselijkheid met hoogten en laagten. Een voorbeeld van volhouden niettegenstaande alles. De rouwkleur heb ik licht er gemaakt als simbool omdat de vreugde gaat domineren boven de pijn van het verlies. Moeder was een mooi mens. Vandaag brengen we een bezoekje aan het graf geen rekening houdend met de strubbelingen die zijn ontstaan rond de tekst op de grafsteen. Dat komt wel in orde maar je mag ook niet te veeleisend zijn. Het bloemetje laat ik over aan diegenen die dichter wonen. Delen in de kosten doen wij altijd. Daar zijn in onze familie zelden of nooit woorden over. Alles gaat in de grootste eerlijkheid en dat is heerlijk. Eerlijk zoals moeder ineerlijk was. Moge zij rusten in vrede.
Vandaag kan het mij niet schelen als er fouten in staan. Ik ben in een verschrikkelijk tegendraadse bui. Ik schruijf er maar op los om mij af te werken en misschien wel om warm te krijgen. Spijtig dat ik met mijn tenen niet kan schrijven. Dan zou ik op zijn minst geen koude voeten meer hebben.
Vermageren en 12,5 kg kwijt raken en daar blijven of toch ongeveer. Mijn objectief is onder de 78 blijven. Goed en wel ja. Ik heb nu opnieuw energie zat en ben er blij om. Maaaaaaaaaaaaaaaaar omdat voor te hebben juist als de koude invalt. Daar stel ik mij toch wel vragen bij. Dieren bouwen naar de winter toe een vetreserve op en we zeggen dat ze hun winterpels krijgen. Mensen die vermageren voor de winter mogen zich kleden dat je niet meer kunnen verroeren maar kou zullen ze hebben. Ik loop de hele dag met koude voeten tot aan mijn ellebogen. Wat ik ook doe,misère de misère, het help allemaal niet. Als ik in de tuin heb gewerkt, zonder handschoenen, moet ik mijn handen een kwartier in draagbaar warm water steken om ze weer bruikbaar te maken. Ik kan niet werken met handschoenen aan. Op de fiets kan ik ze best verdragen en met een kruiwagen rijden gaat ook nog. Zie me al venkel verdrijven of prei uithalen met handschoenen aan. Daarbij wil ik mij niet helemaal teer maken hoor. Eventjes deze winter doorbijten en mij verwarmen al klutteren. Heb maar geen meedelelijden met mij. Het is de moeite niet. Ik sla er mij wel door al moest ik iedere dag een uur of drie met mijn handen in warm water zitten. Of dat bevprdelijk is om me te harden betwijfel ik maar ja, zo praktisch ben ik nu ook weer niet.
Ja, na 29 jaar ben ik voorzitter geworden van Pro Arte. Het was uit pure noodzaak. Ik heb nooit staan trappelen om het te worden. Jaren ben ik secretaris geweest maar omdat ik niet op groot Zedelgem woonde en een huis bouwde, stapte ik uit het bestuur en nu ben ik er opnieuw in gekatapulteerd. Ik wil er het beste van maken. Ik ben immers als Veldegemnaar geboren en in mijn hart ben ik het nog steeds.
Er sloeg een vermoeidheid toe waardoor de helft van de leden het voor bekeken hielden. Even dreigde het spook van de verdwijning, het ophouden te bestaan. Dit spook is niet helemaal afgewend, voorlopig wel maar het zal opnieuw zijn kop opsteken. We hebben dringend jong bloed vandoen. Maar we hebben ook dringend een jonge daadkrachtige secretaris (secretaresse) nodig die best geen kunstenaar is maar wel kunst een warm hart toedraagt. Je hoeft niet bang te zijn om om te gaan met kunstenaars...het kunnen aparte vogels lijken. Toch zijn het meestal gewone mensen zoals jij en je gebuur. Maar ja, ieder is zo wat appart. En daarbij zijn wij geen beroeps maar gewoon amateurs.
Ik zoek dringend reddende engels met haar op hun tanden en talent. Moeilijk karakter is niet noodzakelijk. Dit is een oproep van een voorzitter in nood.
Gestadig verder werken is wel nodig. In een biotuin is er het jaar rond werk te doen. Ik kan het gezapig aan doen en kom er wel. Ik wil eens terugkomen op de tentoonstelling van Pro Arte 30 jaar. Om eens heel tegen draad te zijn , een paar foto's die ik normaal niet zou tonen maar hier op deze blog kan dat allemaal wel hoor.
Waar is de bril van de heer schepen van Kultuur? Allemaal welkom maar hier zijn de kunstwerken het belangrijkst hoor.
Yoga die aan de ribben plakt. Yoga die niet alleen leniger maakt en slank doet blijven maar vooral rust brengt en vernieuwende energie. Het lijken wel overdreven superlatieven maar het is wat ik voel en die mij kent weet dat ik altijd spreek uit mijn hart.
Yoga kan jij ook volgen. Waar? Te Snellegem bij Ilse Philips. Kijk op het internet op Google bv. Tik gewoon 'Snellegem, Yoga' en voeg er desnoods Ilse Philips aan toe en je komt er wel...alles klaar en duidelijk uitgelegd met tarieven en al. Misschien komen we mekaar daar wel tegen. Tot dan.
Tegen het einde van de maand zullen de meeste, niet vorstbestendige groenten, uit de tuin verdwenenen zijn. De serre wordt uitgevoerd en weer ingevoerd en de tuin wordt helemaal proper gemaakt. En zo wat tussenin ben ik nog met vanalles bezig.
Gisteren op de bus, fit en monter, in een goed humeur, zoals meestal wel, was ik opgestapt. De bus zat eivol. Een oud uitziend dametje was mij juist voorgegaan. Op het eerste eenzitje met zijn gezicht naar achteren zat een reus van een vent, goed uit de kluiten gewassen. Hij sprong op, alsof hij een pluimpje was en bood me zijn blaats aan. Op mijn beurt, ik ben van de galante generatie en gaf het kleine oude vrouwtje de eerste kans. Ze nam die dankbaar puffend aan. Toen begon die man te praten met de jonge vrouw waar hij vóór had gezeten, face à face'. Nu stond hij nu naast haar. Het waren heel duidelijk Hollanders, te horen aan hun taaltje. Ik had er geen erg in maar toen ik er later aan dacht, viel de vraag plots duidelijk een vraag over me heen. Zie ik er dan zo oud uit? In elk geval, zo voel ik mij niet. Natuurlijk past het plaatje niet. De vraag is, wie moet hier nu aan wie zijn plaats af staan? Galanterie mag niet overdrijven. Het mag er niet vanaf druipen. Gisteren droop het er niet vanaf. Alles ging zo vlot, zo spontaan. Het deed deugd aan het hart van dat vrouwtje en aan het mijne.
In de vorige bijlage stond een foto van een schilderij, 'de eenzame danser' en die was een beetje te spotterig belicht. Ik heb hier een andere versie en plaats er nog een toemaatje bij. Op dit ogenblik weet ik nog niet wat het wordt maar je zult wel zien en ik ook.
De eenzame danser en als je komt kijken zal mijn atelier wel een klein beetje anders geschikt zijn dan je hieronder kunt zien...niet helemaal maar toch een beetje.
Ik vergeet wel eens veel, door het ene met het andere te verwisselen of door met veel te veel bezig te zijn. Zie hier nog een serie foto's van de pro arte tentoonstelling 2008
Ik heb altijd horen zeggen dat het goed is, waar men de poes vind. Ik beeld breng ik jullie onze poes die haar gemak zoekt op een heerlijk plaatsje in de tuin, op zaterdag 11 oktober 2008.
Enkele foto's met een beetje uitleg. De kunstenaars in het gezelschap van de burgemeester en enkele schepenen. Als voorzitter mocht ik even bij de burgemeester staan. Wij kennen mekaar reeds lang. Ooit zaten we samen in klas, ik vooraan en hij achteraan, of omgekeerd. Elke kunstenaar kreeg 4 panelen en kon nog een schildersezel plaatsen tussen de panelen. boven: schilderijen die sfeer scheppen en onder: schilderijen met grote juistheid en détails.
Een, dit jaar overleden lid, werd herdacht met de aanwezigheid van zijn foto en meerdere werken. figuratief heeft bij amateurs altijd wel de bovenhand. onder: hier kan je zien dat het de opening was door het karretje met glazen op de voorgrond zie je enkel beelden van mij waaronder een beeld gemaakt uit een schilderij dat eracgter staat.
Ja, zelfkennis is een moeilijk ding. Je ziet jezelf nogal vlug als een perfecte cirkel maar door contact met anderen, ontdek je al vlug dat je een veelhoek bent met al dan niet veel scherpe hoekjes en kantjes. Het huwelijk is daarbij een uitmuntende oefening maar je moet luisteren naar de partner en je niet blind staren op zijn of haar hoekjes en kantjes van minder fraaie aard. Neem nu mijn foto apparaat. Eerst was er eentje met 1 megapixel, gekocht voor een 'habekratz' en dat was duidelijk aan de weinige kant. Veel moeite om mijn partner te overtuigen was er niet nodig en voor mijn verjaar kreeg ik een goedkoop geval uit de aanbiedingen van Aldi. Dat het merkelijk beter was met veel meer mogelijkheden dan het eerste digitale wondertje, kan ik niet ontkennen maar het was nogal omslachtig en minder praktisch met geen te klare en scherpe foto's tot gevolg. Er kwam een klein en handig modelletje in de aanbieding van diezelfde markt en ik zette mijn oog daarop maar van de wederhelft kwam objectie. Na veel gepraat en woorden kon ik haar toch overtuigen maar al vlug ontdekte ik dat het wel een handig ding was maar dat ik beter voor het dubbele van de prijs iets had aangeschaft dat wat meer scherpte had met wat meer gemak en dat vooral perfecte foto's kan nemen van heel dicht bij. Nu stuit ik op hardnekkig verzet en ik heb er begrip voor. Ik heb goed bestudeerd en van onder naar boven, van links naar rechts nog eens de handleiding gelezen voor het huidig 'bizoetje' en ik heb niets anders nuttigs gevonden dan het feit dat, als ik het toestelletje zeer stil houd, de foto's van op zekere afstand genomen, allemaal scherp zijn. Graag zou ik iets kunnen kopen dat ook dichtbij, scherp resultaat geeft. mijn voorstel was om elke week 5 in een spaarpot te steken en na een jaar heb ik waarschijnlijk zonder dat je het voelt, voldoende kapitaal om mijn apparaat aan te schaffen.
en als kers op de taart of wordt het een rotte vijg, moet ik ook nog een inleidend woordje plaatsen.
Laat mij toe, het kort en leuk te houden maar waar vind ik die leuke korte woordjes.Op zoek Daniël en maak er wat moois van.Ja zo af en toe moet ik wel een beetje mezelf oppeppen of er komt gedonder van of een allesomvattende leegte en ik hou van geen van beide.
De foto's hieronder tonen klaar en duidelijk dat er dingen zijn die af zijn en andere, waar nog heel wat werk aan is.
Verder werken, babbelaar, en hier niet langer zitten praat verkopen...jouw atelier wacht.
Na de succesvolle tentoonstelling, in de tijdelijk buiten gebruik zijnde kerk, wegens werkzaamheden, van Veldegemse amateur kunstenaars, werd besloten om een kunstkring op te richten. De bedoeling was om enkel kunstenaars aan te spreken die te Veldegem woonden of die er geboren waren en later verhuisden buiten de gemeente. We waren met een ruime groep. Toen woonde ik in Oostkamp in de Klauwaert straat in de nieuwe wijk langs de Kortrijkse baan. Later zou ik trouwen en verhuizen naar St-Michiels. Ik werd na enkele jaren secretaris. Een taak die ik vervulde tot wij bouwden in Stalhille en ik geen tijd meer had, tenzij voor de bouw. Ik nam enkele jaren niet deel aan de tentoonstelling. Toen werd de groep uitgebreid en iedereen die wilde, waar die ook woonde, mocht deelnemen. Dat heeft maar zijn tijd geduurd. Verleden jaar, na de tentoonstelling gingen de meeste van de buitenstaanders er in groep vanonder en bleven vooral Veldegemnaars over. We werden gehalveerd tot een tiental kunstbeoefenaars. Wat ik altijd had geweigerd, gebeurde uiteindelijk toch. Ik werd voorzitter en moet nu mede met de twee andere bestuursleden een zo mooi mogelijk tentoonstelling opzetten. Van 70 panelen, vallen we terug op 40. We zullen beroep doen op schilderezels en in het midden zal ik een ruime verzameling beelden trachten op te zetten, op tafels, omdat er dit jaar geen sokkels beschikbaar zijn. Als bijkomende handikap mogen we de zaal niet in vóór het middaguur. Het zal een kwestie zijn van goede voorbereiding.
Ja, inderdaad...niemand kan mij straffen omdat ik mijn blog 'ad' wat verwaarloosd zou hebben maar ik weet gewoon niet waar eerst gekeken en dan neem ik eerst wat het dringends is. Er zijn op mijn documenten, afdeling afbeeldingen een massa foto's van bloemen en planten, van mijn tuin en van beelden genomen op een beeldenroute maar...wanneer zou ik die eens plaatsen? deze winter misschien. Ziehier toch een proefje....
Ik moet vlug naar de ontbijttafel want Let is veel vroeger opgestaan dan gewoonlijk en dus .veel kijkgenot en geniet van het luttele mooie droge weer, ook al is het wat frisjes.
Ik weet opnieuw niet waar eerst gekeken. Ik ben met mijn Yoga herstart, elke morgen tussen 5 en 6u, zo een beetje op eigen manier maar in september ga ik opnieuw op kursus. Niet dat ik zover zal geraken als op de figuren maar ik zal toch opnieuw onderweg zijn. Het is niet alleen nodig voor mijn lichamelijke gezondheid heid maar ook voor de geestelijke. Opstaan heb ik een uurtje opgeschoven van 4 naar 5 omdat mijn rug erom smeekt. Je moet altijd luisteren naar de taal van je lichaam.
De ene regenvlaag na de andere teistert ons humeur. Het is vakantie en het is zomer. In het zuiden kunnen ze bakken en braden en het is veel te warm om een poot te verzetten en hier is het herfst, midden van de zomer.
Gisteren werd het wandelpad in de Mascobossen te Zerkegem officieel ingewandeld, gepaard gaande met een groot feest van het bos. Ik ben samen met mijn buurvrouw, die bij Velt Jabbeke in het bestuur penningmeester is, per fiets naar Zerkegem gereden tegen 10u. Het was tegenwind en de belofte van redelijk weer hing in de lucht. We waren ingeschreven voor het Pitta festijn met varkensvlees. Het enige wat ik er kan van kan zeggen is dat het gewoon lekker was en als zoete broodjes naar binnen ging. Achteraf dronk ik nog een blonde Westvleteren en haalde door deze beide Items een hoge score in het WW puntensysteem. De vlekkeloze organisatie lag bij natuurpunt en Velt had er en promotiestand. Wij waren gevraagd om groepen te begeleiden naar de verschillende bostafereeltjes langs het bospad. Spijtig was ik mijn fototoestel vergeten waardoor deze bijlage fotoloos wordt. Ik ben drie keer met een groep het pad afgewandeld en was blij als ik de derde keer mij enkele ogenblikken kon neerploffen in een stoel. De terugweg ging zeer vlot want we handen de tamelijke wind in de rug.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Op de fiets kan ik ze best verdragen en met een kruiwagen rijden gaat ook nog. Zie me al venkel verdrijven of prei uithalen met handschoenen aan. Daarbij wil ik mij niet helemaal teer maken hoor. Eventjes deze winter doorbijten en mij verwarmen al klutteren. Heb maar geen meedelelijden met mij. Het is de moeite niet. Ik sla er mij wel door al moest ik iedere dag een uur of drie met mijn handen in warm water zitten. Of dat bevprdelijk is om me te harden betwijfel ik maar ja, zo praktisch ben ik nu ook weer niet.
Niet dat ik zover zal geraken als op de figuren maar ik zal toch opnieuw onderweg zijn.
