uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
08-03-2008
Organiseren
Goed rusten is de boodschap. De bovenvijver in de tuin werd overheerst door pirusriet. De rest van de planten werden er stilaan onder verstikt. De oorzaak was dat de planten niet allemaal in mandjes groeiden die men onder controle kan houden. Wordt de plant te groot dan haalt men de mand uit de vijver en knipt men alles weg wat buiten de mand bijgegroeid is. Bij pirusriet is dat een jaarlijkse klus. In de benedenvijver heb ik dat onder controle.
Gisteren was een ideale dag voor dit werk. Plots stond daar een kabouter en die heeft het meeste werk gedaan. Eerst knapte hij een winterklus op voor mij door de resterende stammetjes van de kriekelaars in klosjes te zagen en netjes te stapelen. Beide werkjes werden in een uurtje tijd geklaard.
Na afloop wilde ik de sterke kabouter trakteren op een edele drank maar de goede fee was nog op boodschappen. Dan heb ik maar spijs en gewone drank boven gehaald en kabouters zeggen nooit nee tegen een hapje.
Nu zit ik met een vuile stinkende boel opgeschept. Het vuil bezinkt wel en de stank is weg tot ik er opnieuw begin in te roeren. Op tijd en stond rusten, is de boodschap.
Familie en vrienden krijgen vandaag het geboortekaartje in de bus, tenminste als de post zijn werk goed verricht. Ik komen hier geen foto's van de boreling. Ik heb er aan de familie met internet een paar doorgestuurd. De rest zullen bekeken kunnen worden als we allen zullen uitnodigen bij ons, hier in Stalhille om op Kasper een welkomstborrel te komen drinken. We doen dat begin mei zodat diegenen die de verplaatsing naar Leuven niet aankunnen, de gelegenheid te even om Maarten en Leven te komen gelukwensen met hun eerste spruit die op 6 maart werd geboren om 0u25, 3kg700 woog en 51,5sm lang is. De geboorte heeft een, voor een eerste kind normaal te noemen duur van 4u gehad en alles is fijn en vlot verlopen. Moeder en kind blaken van gezondheid. De vader daarentegen lijkt afgepeigerd. Gelukkig heeft hij nu enkele dagen tot moeder en baby thuis komen om wat bij te slapen. Leen en Kasper verblijven nu in het H.Hart ziekenhuis, in de Naamse straat te Leuven op kamer 217. De bezoekuren zijn beperkt tot: van 14 tot 16u en van 18u tot 20u, om de moeder de nodige rust te gunnen. Voor wie met trein en bus gaat: eens in Leuven ga je naast het station naar de bushaltes en op perron 6 neem je de bus nr 2 Heverlee Campus. Opgepast, het kan gebeuren dat er een andere bestemming is aangeduid, als de chauffeur verstrooid is en enkel het nummer veranderd. Wij hebben het gisteren voorgehad maar ik heb dus uitleg gevraagd. Dus ga vooral voort op het nummer 2. en staat er Heverlee campus bij dan zit je zeker juist.
Foto's heb ik er niet van genomen, een beeldje vóór en een beeldje na maar een zolderbeeld heb ik wel gevonden bij Google van een heel mooie voorbeeldzolder.
Buiten was het weer veel te mager. Er stond een schrale snijdende noordenwind en we kregen authentieke maartse buien. Ik kan niets anders zeggen dan dat het ideaal weer was om eens de zolder op orde te brengen. Het geplande dagje is er twee geworden want ik moest nog een rek timmeren. Alles stond klaar en dan was de klus ook vrij vlug geklaard. De rest was schuiven en verzetten en vooral heel veel naar beneden kieperen. Een speciale rit naar het containerpark zal één van deze dagen op de agenda moeten. Zondag schrokken we van de hoeveelheid voorwerpen dat er uit moeders kamer waren gekomen. Ik weet niet of ik met één camion zou toekomen, moest ik ooit mijn zolder leeg willen halen. Je kunt het zo zot niet denken of het is er hier of daar wel te vinden. Nu kan je er opnieuw op zonder de benen te breken. Maar jullie weten ook hoe dat gaat met een zolder: Het valluik wordt van beneden open gemaakt en hop, als het kan wordt het voorwerp naar boven geworpen tot het niet meer terug naar beneden valt. Betreft het een zwaarder element dan zwoegt men het naar boven met twee of alleen en waar men het kwijt kan wordt het neer geploft. Wie achterkomt zal het wel oplossen maar daar is een Franse 'colère' voor nodig en een gunstige tijd.
Opnieuw waren we allen samen onder de noemer 'verdeling van de kleine dingen die moeder ons achterliet'. Vol nostalgie maar het komt niet meer terug. Wij zijn nu allen in de rol geduwd van 'oude garde', eer we het willen of niet en 'garde', lijfwacht komt van het werkwoord 'garder', bewaren. Moeder heeft haar werk gedaan. Ze bracht de oude waarden aan ons over ttz goedheid, oprechtheid en geloof. Nu is het onze beurt en die is reeds lang bezig want er zijn reeds zoveel kleinkinderen. Als symbool voor de souvenirs van wat moeder ons naliet koos ik het kleine onoogelijke en bepotelde bijna versleten kartonnen doosje waaruit ook ik een paar kleinigheden mocht ontvangen. Van 2 tot 8u zijn we zoet geweest. Ik durf er niet aan denken wat er hier allemaal bij ons op zolder zit als er reeds zoveel werd bewaard in één enkel kast en een schapraai. Na een goed voorzien avondmaal door Adré en Cecile zo goed verzorgt, waaroor van hieruit nogmaals mijn welgemeende dank, kwam ik dan alleen thuis want Let moest inslapen op haar werk. Ik vond zo moeilijk mijn slaap en om 3u was al weer te been. Buiten was het geen weer en ben ik begonnen met de zolder op te ruimen. Gelukkig is het containerpark niet zo heel veraf.
Een recept, komende uit Rusland. Een dikke lap vlees, biefstuk, kalfs- of varkenslappen, drie dagen pekelen. Het zout eraf schrepen, een dag en een nacht persen onder een zwaar gewicht, dan insmeren met tomatenpuree en kruiden (de samenstelling hiervan is een geheim van het huis) en daarna drogen. Eens droog worden de stukken in aluminiumfolie gewikkeld en in de koelkast bewaard. Dit is een zeer lekkere aperitiefhap. Altijd hartelijk welkom.
foto Google We kregen bezoek van een paar mensen. Er was iemand bij die oneerlijk is en altijd stoefen en de beste zijn. Ik heb zoveel mogelijk gezwegen omwille van de andere. Toen ze weg waren voelde ik mij moe en zelfs depressief. Na een eerder lange siesta kon de openingskoers van 2008 mij niet bekoren alhoewel er nogal wat pit in zat. Buiten was de wind wat gaan liggen nadat hij de hele nacht en morgen nogal tekeer was gegaan. Zo kon ik na de koers nog wat in de tuin gaan werken...gaan foefelen want mijn werk is nooit helemaal perfect zoals van die 'stoefer'. Ik hou ook niet zo van perfect, zeker niet van mensen die zich voordoen als perfect. De natuur kan perfect zijn als hij door de mens niet is verknoeid. Waarom zou ik, denk je, mij aangesloten hebben bij een vereniging voor ecologische leef- en teeltwijze?
...maar denken lukt niet steeds, toch niet helder denken. Ik dacht erover na hoe...wat wou ik nu schrijven. Het gebeurt zo vaak, steeds meer en meer, dat ik iets wil zeggen, schrijven en het lukt maar niet. Met je mond vol tanden staan of met vervroren vingers zitten of hoe moet ik het zeggen. Ik zal er maar een foto op plaatsen en dan heb je iets dat ik niet gzeven wou, dat niet van mij is. Ik heb het op het net gevonden maar vergat de naam van de schilder en vind hem maar niet terug. Dus 't is niet van mij en het internet is een hooiberg waarin je meestal de speld niet terug vind.
Deze blog is pas opgestart en krijgt reeds een ander uitzicht. Zot zijn of creatief, doet geen zeer.
Ik schakel over naar een ander lettertype en tevens een meer leesbare letter en in kleur.De reden ligt bij mezelf en is meervoudig:-Ik heb er goesting voor. Ik heb moeite om mijn eigen tekst zelf te lezen. Ik maak er tijd voor. In schilderstermen is zwart de afwezigheid van alle kleur, dat ik daar een hekel aan krijg is dus vanzelfsprekend en dat die kleur per maand zou kunnen veranderen is dus even vanzelfsprekend.Verwacht van mij geen digitale snufjes, ik hou van soberheid van presentatie maar vergeet niet dat ik een fervente COLOR(t)IST ben. Genniet ervan en als er iets is REAGEER.
Plots was hij er niet meer. Hij leek in rook te zijn opgegaan, lucht geworden, onvindbaar.
Zijn tweelingbroer moest al het werk alleen opknappen. Ja we hebben er twee staan, gekocht in één pakket. Het is een kwestie van opladen.Laat de ene het afweten, dan kan je overschakelen naar de andere.Tot op een dag, de tweede onvindbaar geworden was. De eerste liet het aanvankelijk afweten en Let schakelde de vaste telefoon weer aan die uit dienst was genomen omdat de nul maar nu en dan meer functioneerde. De lopers kwamen in de plaats tot er plots eentje ribbedebie was. Met die vaste sukkelaar konden we op zijn minst opgebeld worden. Het was ook mogelijk om enkele geregistreerde nummers met één enkele tik op een toets in werking te stellen.
De speurtocht begon toen de overgebleven loper opnieuw zijn werk opnam na een rust- en oplaadperiode.Zijn broer werd opgebeld maar liet niets van zich horen.
Drie weken heeft het zoekritueel zich voltrokken.Eerst luidruchtig tot broer geen adem meer had en ergens verloren en plat uitgeput te wachten lag tot een toevallig oog op hem zou vallen en een zucht van opluchting zou geslaakt wordendoor ons beiden.
Schoenen worden hier niet rap vuil of ik zie niet of ik er smerig mee loop te paraderen en Letje let er niet altijd op.Temeer, hoeveel schoenen draag ik.Om in de tuin te paraderen en rond te zeulen draag je toch geen schoenen en in huis ook al niet en in de zomer loop ik in mijn 'blote pekkels'.De schoenen van Letje zijn niet speciaal uitgerust met een anti vuil laag maar een vrouw heeft altijd tien keer meer paar dan een man. Het was een heel drukke tijd juist voordat ons moeder stierf. Met haar uitvaart werd er toch verlangt dat ik keurig voor de dag zou komen.Hier is het Letje die de schoenen poetst. Het bakje met de poets wordt boven gehaald. De schoenen zijn dan ingesmeerd en ze grijpt naar de oppoetsborstel en staat parmantig met de zo lang en intens gezochte looptelefoon in haar hand. Het was geen zucht van verlichting maar de slappe lach die ons beiden overviel.En ik had het gevoel dat metje duchtig met ons meelachte.
Dit jaar vlechten de lenteklusjes zich door deze van de winter heen. Die winterse toestanden zullen tussenin moeten geklaard worden. Is het de opwarming van de aarde of een misterieus toeval maar opnieuw zitten we met een voorjaar dat begint in februari. Toen ik een jongetje van zeven was vroor het in februari nog tot -25°C. In elke geval, veranderd is het wel. Het was een lange tijd, ik denk ongeveer 10 jaar geleden dat ik nog heb gespit en ging ik erdoor zoals door de boter. De grond is droog en valt zeer mullig uit mekaar. Spitten hoeft niet om de grond luchtig te krijgen, de grondbewoners doen dit als ze lekker vochtig zitten en warm. Het toverwoord is MULCH
Je kan zwoegen en zwijgen. je kan zwoegen en zwijgend transpireren of moet ik zeggen, zwetend schrijven wat mij op het hart ligt. Niet alles wat op mijn hart ligt komt op mijn tong. Maar toch waar het hart van vol is loopt de mond van over. Dan spreek ik spontaan over MOEDER maar moeder ligt niet op mijn hart maar is in mijn hart. Het zachtere weer is er en de tuin roept dringend om bewerkt te worden. De winterklusjes zijn nog niet eens af. 22 februari en het lentewerk dringt zich reeds op. Het snoeihout van de kriekelaars moet nog opgeruimd worden en de stammetjes nog in klossen gezaagd. Nu moet ik rustigaan er tegenaan gaan. Nooit langer dan een half uur mij in het zweet werken en dan naar binnen tegen het koud krijgen. Het lukt me wel als ik me niet laat opjagen door de overvloed aan werk.
Een BONGOgeschenk ontvangen is als een cadeaubon maar hier kan je kiezen uit 10tallen activiteiten. Je maakt een afspraak voor het gekoze. Je vult er de bon in en alles is is effen. Voor mijn verjaardag van 2006 kreeg ik zo'n arrangement cadeau maar door omstandigheden konden we er nu pas op ingaan. De einddattum was bepaald op 29 februari 2008. We kozen een zonnige februaridag uit en begaven ons naar Sluis in Nederland. Door twee omleidingen wegens wegenwerken deden we er een uur over om ter plaatse te zijn. In het Hotel 'Jan Hendrik'-'De dikke Vandaele' mochten we er 'tappas' gaan degusteren. We zochten en vonden heel vlug waar we moesten zijn. Heel keurig en verzorgd hotel-restaurant. De ontvangst was keurig en heel hartelijk. In de launge kregen we onze 'tappas' keurig opgediend, vergezeld van een fles roséwijn. Er was één warm gerechtje ttz scampis in een loempiajasje, voor elke 3 stuks. Daarnaast in zes gelijke bruine aarden potjes, zes koude nipgerechtjes: Inktvis in eerder zure vinaigrette, gedroogde tomaatjes in fijne olijfolie, pikante pepertjes opgevuld met verse kaas, eveneneens in de olijfolie, servela bolletje, gefilleerde zachte ansjofilets met de smaak van maatjes en tenslotte groene olijven zonder pit, goed gekruid en in de olijfolie. Dit alles konden we genieten met een warm lekker gekruid broodje in fijne sneden gepresenteerd. Drie kwart uur hebben we samen gezellig genoten van al dat lekkers. Je kan het vergelijken met een goed gevulde aperetieftafel maar dan met een duidelijk zuiderse tint.
Jazeker, VERDRIET. Het is er, duidelijk en klaar, maar waar? Het is er duidelijk en diep, uiterlijk zie je het niet of toch bijna niet maar het is er echt. Moeder ik mis jouw tastbaarheid, ik mis jouw vrolijke opmerkingen tot naar het einde toe. Ik mis jouw verdraaide spreuken, vooral deze: 'Wie het kleine niet begeert is een grote nieweerd'. Er waren er zo veel meer maar die dreigen verloren te gaan in ons falend geheugen. Moeder, je was zo oud dat al je oudste kinderen ook stilaan oude krakers zijn, aangesloten bij één of andere ouderenbeweging, of niet. Maar moeder, je bent en je blijft heel levendig, hier in mij, in al die mooie herinneringen. Moeder, je bent van ons en je blijft van ons.
In mijn kleine atelier, die panelen voor KiS, 't is altijd een heel gedoe. Ik draai er maar rond, zo goed en zo slecht als het kan. Pas ik niet op, ligt mijn pot verf op de grond.
KiS staat voor KLEUR in STALHILLE, een jaarlijks terugkomend kleinschalig project waar wij kleurige, kunstige panelen in het straatbeeld brengen en dit gedurende de maanden juli, augustus, september en een deel van oktober. Dan worden ze geborgen in een verwarmde loods van de gemeente.
Ik heb zo een eigen symboliek op de kleuren geplakt en dat is terug te vinden in bepaalde van mijn schilderijen. Rood is de kleur van de passie, van het geweld. Geel is de kleur van de warmte, positiviteit en de liefde. Dan is oranje de kleur van de passionele liefde. Blauw staat voor bedachtzaamheid en groen voor leefbare vergankelijkheid. Paars is symbool van verdriet en treurnis. De okers en alle aardekleuren geven een verbondenheid met de aarde weer van warm tot koud. Wit staat voor het onbegrijpbare, het ondoorgrondelijke.
Het schilderij van onder naar boven. groen voor de natuur op vaste bodem, blauw voor zee en lucht en wit is het bovennatuurlijke dat warmte en positiviteit is. De rode cirkel is de mens zoals hij zichzelf ziet (volmaakt) en hoe hij is vol geweld en passie. Beide rechthoeken die de cirkel doorkruisen zijn de medemens zoals wij ze spontaan bekijken als hoekige onvolmaakte wezens die ons leven proberen te dwarsbomen. Nochtans komen ze meestal liefdevol naar ons toe (gele kleur) en waar ze mekaar ontmoeten en er is dialoog, dan is er leefbaarheid. De rose kleur wijst op 'la vie en rose'. De witte schicht betekent dat het bovennatuurlijke het natuurlijke doorkruist en raakt. De groene kleur wijst op vergankelijke leefbaarheid. Het wit wijst erop dat wij met ons verstand het bovennatuurlijke nooit kunnen doorgronden. Dit alles zit in het symbolische werkt vervat.
De ene blog is nog maar opgedoekt of de andere is geboren en zoals steeds, in alles wat ik aanvang, zal ik ook nu proberen om 'ad fundum' te gaan en dat op een 'Art-manier'. Eerst hou je van kunst en stilaan wordt je helemaal kunst in al je doen en denken. De uitwendige uitbundigheid verkleurt wel wat maar zo af en toe kan het toch opnieuw oplaaien. Vroeger vierde ik mijn uitbundigheid bot in felle kleuren maar hoe ouder ik word, hoe stijver mijn rheumavingers gaan staan, hoe uitbundiger mijn geschreven woorden er uit flappen als een natuurlijk proces. De kleur van woorden zit bijna altijd aan de binnenkant. Alles is nu wel fel getemperd, door het overlijden van moeder die nu veel dichter bij mij is dan bij leven wat voor mij betekent dat ze nu meer leeft dan ooit.
Ik was reeds jaren aan het kladpotteren toen ik naar aanleiding van het jaar van het kind, meedeed aan een groepstentoonstelling. Toen maakte ik het ene figuratieve werk na het andere. Een knappe jonge frisse meid kocht dit lieve werkje van mij af en kwam het later halen in mijn eenzaathuis. Ik heb er haar niet meer weggekregen. Ze wilde per se met mij samen leven voor de rest van haar dagen of beter van de mijne . Zij was vier en twintig en ik juist de cijfers omgekeerd. Het lukt nog steeds al kwamen er bij mijn pensioen enkele moeilijke jaren voor de pinnen. Ook de twee toen nog tienerdochters deden een duit in het zakje. Vader zou alles doen in huis en vader kreeg de indruk dat zij dachten dat iemand die met pensioen gaat, plots dagen heeft van acht en veertig uren lang, geforceerd in een normale daglengte. Het zat er bovenarms op. Het heeft maar zijn tijd geduurd. Zo wil ik nu wel honderd worden.
In een eerder zotte bui, kapte ik mijn allereerste beeld in ython. Ik had geen enkele opleiding. Ik verlangde naar een pittige mooie vrouw en daar stond ze dan, maagdelijk blank. Nu sleur ik haar overal mee. Ze is zo broos, zo teer. Ze is terzelfvertijd verleden heden en toekomst als in een droom. Ondertussen huwde ik een engelbewaarder van vlees en bloed, die voor mij de financieën doet, anders ga ik prompt falliet want ik ben allergisch aan 'money'. Ik moet er steeds van niezen en kniezen. Al wat ik heb, geef ik uit en de rest, als die er al is, dat geef ik weg maar niet aan gelijk wie. Zij wilt niet dat ik haar foto plaats. Denk maar niet dat ze lelijk is of beter noch, ga je gang. Denk maar wat je wilt.
Ja vraag het je maar af, 'ad' als titel van een blog. Hoe kom je daar nu bij. De titel moet kort zijn, ook de gebruikersnaam. Dat is zeer handig in gebruik. Ook al geven sommigen mij de naam van onhandige Harry, zijn er toch domeinen waarop ik praktisch en handig ben. Wie mij beter kent weet dat wel. Och ja, bijna vergeten, de uitleg te geven Ad komt van 'ad fundum' maar heeft hier niets met drinken te maken, alhoewel. Ik wil tot de bodem, tot de kern van de zaak gaan. De naam art...in een of andere taal betekent dat 'kunst' Er bestaat toch geen mooiere gebruikersnaam voor mij. Akkoord of niet, het blijft wat het is.
KLEUR Ik ben verliefd op kleur. Kleur is mijn leven. Hemels, zo'n begin. Alles liep op wieltjes, al waren die vierkantig. Ze piepten ook nog maar het leek meer op vrouwelijke gilletjes van iemand die teveel gekieteld werd. Ik heb me kostelijk geamuseerd, al moest ik er de blogmaster bijhalen om te ontgrendelen. Leuke ervaring. Ik werd op slag opnieuw verliefd op seniorennet.
Maar wie het recentste bericht wil lezen klikke gewoon op het het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
.gif&imgrefurl=http://kijkshop2006.netivity.nl/informatie/541/dect-handset/&h=128&w=120&sz=8&hl=nl&start=19&tbnid=FwSZvEXp1zEdYM:&tbnh=91&tbnw=85&prev=/images%3Fq%3Dlooptelefoon%26gbv%3D2%26hl%3Dnl%26sa%3DG)
