uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
15-03-2008
de handtekening
Nee, met frontlinies had het niets te maken en nee, een kladpotterie hebben we er niet van gemaakt. Niet onverwacht, maar als we eens tijd hadden moesten we tekenen, twee keer dan nog zodat de papieren en de handelingen van de bestuursleden van de vereniging wettelijk in orde zouden zijn.
Veel staat er niet op het spel.Een vereniging van een tiental amateurs schilders die regelmatig een uitstap organiseren naar musea of naar kunstactiviteiten.Er komt daar wat geld bij kijken van povere subsidies en van jaarlijks lidgeld maar alles is wettelijk geregeld.Zo was ik nog eens in mijn geboortedorp, heel even maar.Na een half uurtje ben ik weer naar huis gereden. Van zodra thuis kleedde ik me om want de tuin dringt aan dat ik er wat vaart zou achter zetten. Als het avond is moet ik niet in slaap worden gewiegd en TV kijken, vergeet het maar.Ik verkies toch in mijn bed te slapen en beter vroeg dan laat.
waarover ik het heb is niet deze van de afbeeldingen maar de stille drukte in mijn tuin.De vogeltjes laten zich van s morgens vroeg horen en bezingen mijn bezigheden met leedvermaak. Bezie die stakker daar zwoegen en nog juist niet zweten omdat het te koud is. Bezie die stakker zich zorgen maken, lopen van het een naar het ander, bijna zijn rust verliezend. Maar alles komt goed hoor. 'Hé luister op tijd en stond naar ons' lijken ze boven mijn hoofd te fluiten.
Je moet het maar doen. Onze jongste heeft in de tijd zelf haar fiets geverfd in roze en blauw, een beetje mislukt pantermotief. Het gevolg was dat ze zo gehecht bleef aan die fiets dat ze hem in al die jaren, 'perte totale' gereden heeft. Gisteren deed ze bij haar fietsmaker een laatste poging om het vehikel weer op de wielen en bruikbaar te krijgen. Poging totaal mislukt. Ik denk dat die man haar ondertussen begint te kennen. 'Meisje ik vermaakt dat wrak niet meer, morgen sta je hier opnieuw. Op het einde loop je meer dan je fietst. Je zal in onkosten moeten komen voor een nieuwe fiets'. Hij heeft haar een bedrag genoemd waarop ze direct antwoordde...'dat kan ik niet dragen. Ik ben maar een werkende studente hoor. Heb je geen okkazie zonder bel en zonder zadel, want die zijn nog in uitstekende staat op mijn fiets'. Die man is zo beginnen te lachen dat ze dacht dat hij er in zou blijven. Wij hebben hier op zolder drie fietsen staan met de wielen in de lucht. De minst goede heb ik de banden opgeblazen en naar beneden gehaald. Het is toch maar om de hele dag buiten te staan, vóór haar 'kot' of aan het station. Na wat moeite zat die fiets in moeders auto geplooid. Als ik eens wat tijd heb en ze is thuis ga ik wel eens tot ginder om het zadel en de bel om te wisselen en haar wrak naar het containerpark te brengen of hier in het dorp naar de oud ijzer handelaar.
Van vreugde natuurlijk...tureluut van een glaasje te veel maar dat mag, toch op zo'n momment! Het was geen brugse zot
maar zachte droge wijn en dat.... zit ook vol venijn. Vraag het maar eens aan de kersverse oma. Gelukkig hadden we een gelegenheidchauffeur die enkel water dronk en dan nog PLAT. Het is allemaal echt gebeurd. Ik bestelde een fles van hun huiswijn maar zonder dat ik het wist was het een volle litter. We hadden ook zoveel te vieren. Lies was jarig en wij waren zopas oma en opa geworden. MAAR, vooral dat nieuw leven zeg...een flinke zoon Kasper, zo rustig bij het begin maar als je een kind die naam 'Kasper' geeft dan zal dat een lief spookje worden maar vooral een doenderik. Als hij de fut van de ma en pa cumuleert dan zullen we er nog veel plezier en zweet aan beleven. Ja, wat die wijn betreft, die 25 cl meer dan gewoonlijk, was er blijkbaar teveel aan.
Moeder nog fris in mijn geheugen, verleden tijd. Daar is de toekomst reeds in de persoon van dat eerste kleinkind en wat een kind.
Maar het gaat allemaal veel te vlug en toch, heel vroeg in de morgen kom ik tot rust door te dromen over rust. Dan moet ik weer aan de slag, gewoon, alsof er de laatste tijd niets is gebeurd.
Ik droom dan van rust en van idyllische plaatsen om te komen tot rust en ik kom een beetje tot rust.
Hier een hele rij geboortekaartjes om in de stemming te blijven.
een er komen er nog Wil je er nog meer, dan ga je op Google en vergeet hen niet te bedanken hé, voor al de fijne ideeën die ze daar hebben verzameld. Met dank aan de uitvinders van de PC etc....die mij hier flink aan het duivelen zijn. Of doe ik het mezelf aan. 't Is maar zoals je het bekijkt.
K L E U R .
Al dat gezever rond het woord kleur, Daar zit ik dus voor niets tussen. Mijn bedoeling was enkel om wat meer
Goed rusten is de boodschap. De bovenvijver in de tuin werd overheerst door pirusriet. De rest van de planten werden er stilaan onder verstikt. De oorzaak was dat de planten niet allemaal in mandjes groeiden die men onder controle kan houden. Wordt de plant te groot dan haalt men de mand uit de vijver en knipt men alles weg wat buiten de mand bijgegroeid is. Bij pirusriet is dat een jaarlijkse klus. In de benedenvijver heb ik dat onder controle.
Gisteren was een ideale dag voor dit werk. Plots stond daar een kabouter en die heeft het meeste werk gedaan. Eerst knapte hij een winterklus op voor mij door de resterende stammetjes van de kriekelaars in klosjes te zagen en netjes te stapelen. Beide werkjes werden in een uurtje tijd geklaard.
Na afloop wilde ik de sterke kabouter trakteren op een edele drank maar de goede fee was nog op boodschappen. Dan heb ik maar spijs en gewone drank boven gehaald en kabouters zeggen nooit nee tegen een hapje.
Nu zit ik met een vuile stinkende boel opgeschept. Het vuil bezinkt wel en de stank is weg tot ik er opnieuw begin in te roeren. Op tijd en stond rusten, is de boodschap.
Familie en vrienden krijgen vandaag het geboortekaartje in de bus, tenminste als de post zijn werk goed verricht. Ik komen hier geen foto's van de boreling. Ik heb er aan de familie met internet een paar doorgestuurd. De rest zullen bekeken kunnen worden als we allen zullen uitnodigen bij ons, hier in Stalhille om op Kasper een welkomstborrel te komen drinken. We doen dat begin mei zodat diegenen die de verplaatsing naar Leuven niet aankunnen, de gelegenheid te even om Maarten en Leven te komen gelukwensen met hun eerste spruit die op 6 maart werd geboren om 0u25, 3kg700 woog en 51,5sm lang is. De geboorte heeft een, voor een eerste kind normaal te noemen duur van 4u gehad en alles is fijn en vlot verlopen. Moeder en kind blaken van gezondheid. De vader daarentegen lijkt afgepeigerd. Gelukkig heeft hij nu enkele dagen tot moeder en baby thuis komen om wat bij te slapen. Leen en Kasper verblijven nu in het H.Hart ziekenhuis, in de Naamse straat te Leuven op kamer 217. De bezoekuren zijn beperkt tot: van 14 tot 16u en van 18u tot 20u, om de moeder de nodige rust te gunnen. Voor wie met trein en bus gaat: eens in Leuven ga je naast het station naar de bushaltes en op perron 6 neem je de bus nr 2 Heverlee Campus. Opgepast, het kan gebeuren dat er een andere bestemming is aangeduid, als de chauffeur verstrooid is en enkel het nummer veranderd. Wij hebben het gisteren voorgehad maar ik heb dus uitleg gevraagd. Dus ga vooral voort op het nummer 2. en staat er Heverlee campus bij dan zit je zeker juist.
Foto's heb ik er niet van genomen, een beeldje vóór en een beeldje na maar een zolderbeeld heb ik wel gevonden bij Google van een heel mooie voorbeeldzolder.
Buiten was het weer veel te mager. Er stond een schrale snijdende noordenwind en we kregen authentieke maartse buien. Ik kan niets anders zeggen dan dat het ideaal weer was om eens de zolder op orde te brengen. Het geplande dagje is er twee geworden want ik moest nog een rek timmeren. Alles stond klaar en dan was de klus ook vrij vlug geklaard. De rest was schuiven en verzetten en vooral heel veel naar beneden kieperen. Een speciale rit naar het containerpark zal één van deze dagen op de agenda moeten. Zondag schrokken we van de hoeveelheid voorwerpen dat er uit moeders kamer waren gekomen. Ik weet niet of ik met één camion zou toekomen, moest ik ooit mijn zolder leeg willen halen. Je kunt het zo zot niet denken of het is er hier of daar wel te vinden. Nu kan je er opnieuw op zonder de benen te breken. Maar jullie weten ook hoe dat gaat met een zolder: Het valluik wordt van beneden open gemaakt en hop, als het kan wordt het voorwerp naar boven geworpen tot het niet meer terug naar beneden valt. Betreft het een zwaarder element dan zwoegt men het naar boven met twee of alleen en waar men het kwijt kan wordt het neer geploft. Wie achterkomt zal het wel oplossen maar daar is een Franse 'colère' voor nodig en een gunstige tijd.
Opnieuw waren we allen samen onder de noemer 'verdeling van de kleine dingen die moeder ons achterliet'. Vol nostalgie maar het komt niet meer terug. Wij zijn nu allen in de rol geduwd van 'oude garde', eer we het willen of niet en 'garde', lijfwacht komt van het werkwoord 'garder', bewaren. Moeder heeft haar werk gedaan. Ze bracht de oude waarden aan ons over ttz goedheid, oprechtheid en geloof. Nu is het onze beurt en die is reeds lang bezig want er zijn reeds zoveel kleinkinderen. Als symbool voor de souvenirs van wat moeder ons naliet koos ik het kleine onoogelijke en bepotelde bijna versleten kartonnen doosje waaruit ook ik een paar kleinigheden mocht ontvangen. Van 2 tot 8u zijn we zoet geweest. Ik durf er niet aan denken wat er hier allemaal bij ons op zolder zit als er reeds zoveel werd bewaard in één enkel kast en een schapraai. Na een goed voorzien avondmaal door Adré en Cecile zo goed verzorgt, waaroor van hieruit nogmaals mijn welgemeende dank, kwam ik dan alleen thuis want Let moest inslapen op haar werk. Ik vond zo moeilijk mijn slaap en om 3u was al weer te been. Buiten was het geen weer en ben ik begonnen met de zolder op te ruimen. Gelukkig is het containerpark niet zo heel veraf.
Een recept, komende uit Rusland. Een dikke lap vlees, biefstuk, kalfs- of varkenslappen, drie dagen pekelen. Het zout eraf schrepen, een dag en een nacht persen onder een zwaar gewicht, dan insmeren met tomatenpuree en kruiden (de samenstelling hiervan is een geheim van het huis) en daarna drogen. Eens droog worden de stukken in aluminiumfolie gewikkeld en in de koelkast bewaard. Dit is een zeer lekkere aperitiefhap. Altijd hartelijk welkom.
foto Google We kregen bezoek van een paar mensen. Er was iemand bij die oneerlijk is en altijd stoefen en de beste zijn. Ik heb zoveel mogelijk gezwegen omwille van de andere. Toen ze weg waren voelde ik mij moe en zelfs depressief. Na een eerder lange siesta kon de openingskoers van 2008 mij niet bekoren alhoewel er nogal wat pit in zat. Buiten was de wind wat gaan liggen nadat hij de hele nacht en morgen nogal tekeer was gegaan. Zo kon ik na de koers nog wat in de tuin gaan werken...gaan foefelen want mijn werk is nooit helemaal perfect zoals van die 'stoefer'. Ik hou ook niet zo van perfect, zeker niet van mensen die zich voordoen als perfect. De natuur kan perfect zijn als hij door de mens niet is verknoeid. Waarom zou ik, denk je, mij aangesloten hebben bij een vereniging voor ecologische leef- en teeltwijze?
...maar denken lukt niet steeds, toch niet helder denken. Ik dacht erover na hoe...wat wou ik nu schrijven. Het gebeurt zo vaak, steeds meer en meer, dat ik iets wil zeggen, schrijven en het lukt maar niet. Met je mond vol tanden staan of met vervroren vingers zitten of hoe moet ik het zeggen. Ik zal er maar een foto op plaatsen en dan heb je iets dat ik niet gzeven wou, dat niet van mij is. Ik heb het op het net gevonden maar vergat de naam van de schilder en vind hem maar niet terug. Dus 't is niet van mij en het internet is een hooiberg waarin je meestal de speld niet terug vind.
Deze blog is pas opgestart en krijgt reeds een ander uitzicht. Zot zijn of creatief, doet geen zeer.
Ik schakel over naar een ander lettertype en tevens een meer leesbare letter en in kleur.De reden ligt bij mezelf en is meervoudig:-Ik heb er goesting voor. Ik heb moeite om mijn eigen tekst zelf te lezen. Ik maak er tijd voor. In schilderstermen is zwart de afwezigheid van alle kleur, dat ik daar een hekel aan krijg is dus vanzelfsprekend en dat die kleur per maand zou kunnen veranderen is dus even vanzelfsprekend.Verwacht van mij geen digitale snufjes, ik hou van soberheid van presentatie maar vergeet niet dat ik een fervente COLOR(t)IST ben. Genniet ervan en als er iets is REAGEER.
Plots was hij er niet meer. Hij leek in rook te zijn opgegaan, lucht geworden, onvindbaar.
Zijn tweelingbroer moest al het werk alleen opknappen. Ja we hebben er twee staan, gekocht in één pakket. Het is een kwestie van opladen.Laat de ene het afweten, dan kan je overschakelen naar de andere.Tot op een dag, de tweede onvindbaar geworden was. De eerste liet het aanvankelijk afweten en Let schakelde de vaste telefoon weer aan die uit dienst was genomen omdat de nul maar nu en dan meer functioneerde. De lopers kwamen in de plaats tot er plots eentje ribbedebie was. Met die vaste sukkelaar konden we op zijn minst opgebeld worden. Het was ook mogelijk om enkele geregistreerde nummers met één enkele tik op een toets in werking te stellen.
De speurtocht begon toen de overgebleven loper opnieuw zijn werk opnam na een rust- en oplaadperiode.Zijn broer werd opgebeld maar liet niets van zich horen.
Drie weken heeft het zoekritueel zich voltrokken.Eerst luidruchtig tot broer geen adem meer had en ergens verloren en plat uitgeput te wachten lag tot een toevallig oog op hem zou vallen en een zucht van opluchting zou geslaakt wordendoor ons beiden.
Schoenen worden hier niet rap vuil of ik zie niet of ik er smerig mee loop te paraderen en Letje let er niet altijd op.Temeer, hoeveel schoenen draag ik.Om in de tuin te paraderen en rond te zeulen draag je toch geen schoenen en in huis ook al niet en in de zomer loop ik in mijn 'blote pekkels'.De schoenen van Letje zijn niet speciaal uitgerust met een anti vuil laag maar een vrouw heeft altijd tien keer meer paar dan een man. Het was een heel drukke tijd juist voordat ons moeder stierf. Met haar uitvaart werd er toch verlangt dat ik keurig voor de dag zou komen.Hier is het Letje die de schoenen poetst. Het bakje met de poets wordt boven gehaald. De schoenen zijn dan ingesmeerd en ze grijpt naar de oppoetsborstel en staat parmantig met de zo lang en intens gezochte looptelefoon in haar hand. Het was geen zucht van verlichting maar de slappe lach die ons beiden overviel.En ik had het gevoel dat metje duchtig met ons meelachte.
Dit jaar vlechten de lenteklusjes zich door deze van de winter heen. Die winterse toestanden zullen tussenin moeten geklaard worden. Is het de opwarming van de aarde of een misterieus toeval maar opnieuw zitten we met een voorjaar dat begint in februari. Toen ik een jongetje van zeven was vroor het in februari nog tot -25°C. In elke geval, veranderd is het wel. Het was een lange tijd, ik denk ongeveer 10 jaar geleden dat ik nog heb gespit en ging ik erdoor zoals door de boter. De grond is droog en valt zeer mullig uit mekaar. Spitten hoeft niet om de grond luchtig te krijgen, de grondbewoners doen dit als ze lekker vochtig zitten en warm. Het toverwoord is MULCH
Je kan zwoegen en zwijgen. je kan zwoegen en zwijgend transpireren of moet ik zeggen, zwetend schrijven wat mij op het hart ligt. Niet alles wat op mijn hart ligt komt op mijn tong. Maar toch waar het hart van vol is loopt de mond van over. Dan spreek ik spontaan over MOEDER maar moeder ligt niet op mijn hart maar is in mijn hart. Het zachtere weer is er en de tuin roept dringend om bewerkt te worden. De winterklusjes zijn nog niet eens af. 22 februari en het lentewerk dringt zich reeds op. Het snoeihout van de kriekelaars moet nog opgeruimd worden en de stammetjes nog in klossen gezaagd. Nu moet ik rustigaan er tegenaan gaan. Nooit langer dan een half uur mij in het zweet werken en dan naar binnen tegen het koud krijgen. Het lukt me wel als ik me niet laat opjagen door de overvloed aan werk.
Een BONGOgeschenk ontvangen is als een cadeaubon maar hier kan je kiezen uit 10tallen activiteiten. Je maakt een afspraak voor het gekoze. Je vult er de bon in en alles is is effen. Voor mijn verjaardag van 2006 kreeg ik zo'n arrangement cadeau maar door omstandigheden konden we er nu pas op ingaan. De einddattum was bepaald op 29 februari 2008. We kozen een zonnige februaridag uit en begaven ons naar Sluis in Nederland. Door twee omleidingen wegens wegenwerken deden we er een uur over om ter plaatse te zijn. In het Hotel 'Jan Hendrik'-'De dikke Vandaele' mochten we er 'tappas' gaan degusteren. We zochten en vonden heel vlug waar we moesten zijn. Heel keurig en verzorgd hotel-restaurant. De ontvangst was keurig en heel hartelijk. In de launge kregen we onze 'tappas' keurig opgediend, vergezeld van een fles roséwijn. Er was één warm gerechtje ttz scampis in een loempiajasje, voor elke 3 stuks. Daarnaast in zes gelijke bruine aarden potjes, zes koude nipgerechtjes: Inktvis in eerder zure vinaigrette, gedroogde tomaatjes in fijne olijfolie, pikante pepertjes opgevuld met verse kaas, eveneneens in de olijfolie, servela bolletje, gefilleerde zachte ansjofilets met de smaak van maatjes en tenslotte groene olijven zonder pit, goed gekruid en in de olijfolie. Dit alles konden we genieten met een warm lekker gekruid broodje in fijne sneden gepresenteerd. Drie kwart uur hebben we samen gezellig genoten van al dat lekkers. Je kan het vergelijken met een goed gevulde aperetieftafel maar dan met een duidelijk zuiderse tint.
Jazeker, VERDRIET. Het is er, duidelijk en klaar, maar waar? Het is er duidelijk en diep, uiterlijk zie je het niet of toch bijna niet maar het is er echt. Moeder ik mis jouw tastbaarheid, ik mis jouw vrolijke opmerkingen tot naar het einde toe. Ik mis jouw verdraaide spreuken, vooral deze: 'Wie het kleine niet begeert is een grote nieweerd'. Er waren er zo veel meer maar die dreigen verloren te gaan in ons falend geheugen. Moeder, je was zo oud dat al je oudste kinderen ook stilaan oude krakers zijn, aangesloten bij één of andere ouderenbeweging, of niet. Maar moeder, je bent en je blijft heel levendig, hier in mij, in al die mooie herinneringen. Moeder, je bent van ons en je blijft van ons.
In mijn kleine atelier, die panelen voor KiS, 't is altijd een heel gedoe. Ik draai er maar rond, zo goed en zo slecht als het kan. Pas ik niet op, ligt mijn pot verf op de grond.
KiS staat voor KLEUR in STALHILLE, een jaarlijks terugkomend kleinschalig project waar wij kleurige, kunstige panelen in het straatbeeld brengen en dit gedurende de maanden juli, augustus, september en een deel van oktober. Dan worden ze geborgen in een verwarmde loods van de gemeente.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Nee, met frontlinies had het niets te maken en nee, een kladpotterie hebben we er niet van gemaakt. Niet onverwacht, maar als we eens tijd hadden moesten we tekenen, twee keer dan nog zodat de papieren en de handelingen van de bestuursleden van de vereniging wettelijk in orde zouden zijn.
Het was geen brugse zot
.gif&imgrefurl=http://kijkshop2006.netivity.nl/informatie/541/dect-handset/&h=128&w=120&sz=8&hl=nl&start=19&tbnid=FwSZvEXp1zEdYM:&tbnh=91&tbnw=85&prev=/images%3Fq%3Dlooptelefoon%26gbv%3D2%26hl%3Dnl%26sa%3DG)
