uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
16-06-2008
Stalhillebrug
Na 30 jaar is er opnieuw een Stalhille brug. Maar het duurde vijf jaar vooralleer we er over kunnen of ze functionneert, dat weten we niet. Gisteren was het reeds zover en dat daags na de opening. Dat beloofd.
Na de zon zitten we opnieuw in de regen. Laat ons een droge PC-wandeling maken door de tuin, vooral door de moestuin en zien wat ik er dit jaar tot nu toe zo allemaal heb uitgespookt: Een composthoop keren en een nieuwe aanleggen, salade en spinazie telen en oogsten, doornloze bramen snoeien en leiden, veel salade laten opgroeien, hagen scheren, de grond bedekken(mulchen) tussen de witte kolen en de koolrabi, erwtnen plukken en verlezen, boontjes mulchen, klimop ook een scheerbeurt geven en halfweg moeten stoppen omwille van een merelnest met 'blutsepoepers' waarvan de moeder er verder voor zorgt alhoewel ik haar rust danig verstoorde...enz en zo verder. Jezelf vervelen...wat is dat?
Kom, laat ons nog maar eens een wandeling maken in de tuin. We starten op het terras. We nemen de brede trap met aan beide zijden bloemen en we komen in de tuin en paseren eerst tussen de twee vijvers door. We maken een toertje in de siertuin en ik nodig je uit om ten slotte wat bij te praten aan de vijver waar we eveneens de levendigheid van de kleurrijke vissentroep kunnen gade slaan en bewonderen.
Tijd maken, zo zegt men toch. Dat houdt altijd wel in dat je iets moet laten vallen ten voordele van iets anders. Het is nat en relatief warm in de tuin. Een goede verstaander heeft het reeds door. Het onkruid groeit dat het wikkeld, de groenten ook maar die moet je nu met rust laten. Dat ongewenste groen moet je te keer gaan. Je kan schoffelen en steeds weer bezig zijn. Je kan ook mulchen wat wil zeggen de grond bedekken met organisch materiaal. Grasmaaisel is meest gebruikt omdat het voortdurend voor handen is maar het verzuurt een beetje de grond. Je gaat dus zoeken naar ander materiaal en je komt op snoeisel van struiken en hagen maar dan moet je regelmatig bijsnoeien en op tijd de hagen scheren. Voel je waar ik naartoe ga? Met andere woorden, dan ben je voortdurend bezig en heb je geen tijd meer om een mooi boek te lezen. Dat wil niet zeggen dat je echt geen tijd hebt maar je bent zo moe van al dat werk in de tuin dat je met een boek onder de ogen in slaap valt en het boek op de grond terechtkomt en je opnieuw moet zoeken waar je nu echt gekomen bent. Je kan natuurlijk ezeloren knijpen in het blad maar in mijn geval zou het boek vol ezeloren zitten. Zo lees je steeds hetzelfde en raak je niet vooruit. Het is een straatje zonder einde, een groen straatje.
Ik dacht dat er meer tijd was om eindelijk te schilderen en mij uit te leven in mijn atelier maar ik had me misrekend met de tuin. De erwten moeten nu regelmatig geplukt worden, Struiken en hagen moeten een eerste keer geschoren worden en de serre en de tuin moeten nu stelselmatig gemulcht worden (gewoon de grond bedekken met maaisel een scheersel)en er moet reeds een paar reien prei geplant worden. De tomaten moeten geluisd worden en enkele herfst en wintergroenten moeten nu voorgezaaid worden. Het tuinierseizoen staat dit jaar een beetje op zijn kop.
De grootste zorg voor de moestuin is gegeven. Zondag sluit het af met de plantneruil. Dan kan ik mij totaal toeleggen op kleur in het dorp. De pannelen zijn geleverd, nu heb ik maar mijn kladpot boven te halen en mij uit te leven. Ik heb nog iets meer dan een maand de tijd.
Het is normaal. Het voorjaar leef ik dag en nacht voor mijn tuin. Dit jaar begon het laat en nam plots zo'n vaart dat het veertien dagen eerder dan andere jaren rustiger wordt. Het planten was reeds voor een groot deel voorbij als het op andere jaren pas begon maar de ijsheiligen waren op verlof in Spanje en het zuiden zodat wij hier vrij spel hadden met de zon. Nu moet ik in het atelier aan de slag want einde juni moeten de kleurrijke panelen aan de muren van het dorp. Zo is het het jaar rond druk, druk druk.
Tijd hebben voor..., weinig tijd..., geen tijd om te ademen. Dat is de meimaand. 's Morgens heb ik last van opgezwollen handen met heel stijve vingers. Van zodra ik weer aan de slag ga gaat dat over. Nu moet ik naar de kippen en dan heb ik een rit voor de 'minder mobielen centrale'. Iemand breng ik naar Brugge, terughalen moet ik niet. Ik ben ook begonnen met het gras van tussen de steentjes van het terras te haleb met een roestig mesjes. Boete doen, zouden ze dat vroeger hebben genaamd maar dit is voor mij een rustig werkje dat ik in de anders verloren momenten ertussen neem.Straks ga ik verder. Op de foto staat een afdakje dat zo lek is als een zeef. Het moet dringen hersteld of hermaakt worden. Het nodige recupmateriaal heb ik voor handen maar altijd weer geen tijd hebben hé.
De babyborrel voor Kasper speelde zich volledig af in de tuin. Drie hoekjes met telkens een ronde tafel en veel stoelen plus een sokkel met borrelhapjes. De taart, de tiramissu en chocolade-mousse moest je binnen halen. De drank stond op het terras in een bassin gevuld met ijswater. De zelfbediening krijg je er moeilijk in want een vlaming is graag bediend. 50 volwassenen en 10 kinderen zijn in de loop van de namiddag een beetje gespreid gekomen. Ik wist niet dat wij zoveel stoelen hadden en ook drie ronde tafels. Leen en Maarten waren gastvrouw en gastheer en deden dat schitterend. De tuin speelde in de zon een grote rol. Ik deed enkele rondleidingen met diegenen die hier voor het eerst kwamen of met hen die hier lang niet meer waren geweest. Maarten haalde tuinspelen uit en hield het jonge volk aan de praat. De volwassenen hadden blijkbaar veel bij te praten. Blijkbaar zijn wij de enigen in de familie die zulke feestjes geven. Ik heb geen eenkele foto gemaakt en wacht op die van de anderen.
Het lukte gisteren maar niet op de PC. De bijdrage bleef genoteerd maar verscheen niet. Ik liet de boel rusten en deze morgen stond alles er netjes op. De PC is soms erger dan het humeur van een vrouw. Het is druk geweest in de tuin, in huis en ik zit met een kunsttentoonstelling in het kader van WAK, de week van de amateurskunst.
Dit vind ik een merkwaardig stuk ceramiek, het staat op locatie 6 van de machtige kunstactiviteit in Aartrijke waar je begint in de brouwerij De Leeuw, afzakt naar de kerk, de school en dan Jonkhove. Overal vind je folders die je wegwijs maken
Dit is een zicht op de stand van Pro Arte met centraal, zicht op mijn deeltje.
Denk jij werkelijk dat ik tijd heb om te verpozen. Juli-augustus...misschien. Ik slaap opnieuw zoals ik altijd sliep...kort maar degelijk en diep. In huis, buiten aan het huis, in de tuin, kleur in het dorp, tentoonstelling naar aanleiding van de rommelmarkt maar nu kortbij Wak, de week van de amateurkunstenaar. Overal ben ik actief. Punt na punt mij concentreren op...van het ene naar het andere en tussenin nog tijd vinden om te rijden voor de minder mobielencentrale. Eivol, zo zijn mijn dagen. De lentemoeheid ebt stilaan weg en komt de forme aan.
Ik mocht mee met mijn jongste dochter en Let was er natuurlijk ook bij. Ze zouden met de trein gaan maar konden niet mee terugkomen. Een chaufeur was welkom want ....Liesbet mag niet rijden na 10 en Let vind nergens de weg.
Ik heb genoten...
maar anderhalf uur daar zo maar stil zitten op een stoel wordt voor mij op de duur een marteling.
Tekst
Benno Barnard
Spel
Antje De Boeck en Chris Lomme
Regie
Bob De Moor
Dramaturgie
Danny Keuppens
Decor
Lien Wauters
Licht
Dimitri Compernolle
Productie
theaterMalpertuis
Mevrouw Appelfeld is een verhaal over twee vrouwen. De oude vrouw leeft alleen, omgeven door raadsels, in een afgelegen dorp in Vlaanderen, vlakbij de taalgrens. De jonge vrouw bezorgt haar maandelijks een brief. Behalve hun geslacht hebben ze niets met elkaar gemeen. Toch blijven ze proberen om met elkaar te communiceren.
Tegelijk is Mevrouw Appelfeld een verhaal over Europa. Mevrouw Appelfeld is afkomstig uit Volc, een stad in het vroegere keizerrijk Oostenrijk-Hongarije. In die stad woonden afstammelingen van vijf, zes volkeren die verschillende talen spraken en toch probeerden om samen te leven.
Mevrouw Appelfeld is een poëtische voorstelling over tijd en geschiedenis; over ouder worden en vergankelijkheid; over moeders en kinderen. Over de eeuwige cyclus van leven en dood.
Mevrouw Appelfeld is een rijke, gelaagde tekst, die sterker is in zijn politieke aspecten en die degelijk samenspel oplevert in een eerder klassieke productie. (De Standaard)
Mevrouw Appelfeld is een schrander dubbelportret van twee vrouwen en twee onverzoenbare visies die elkaar trachten te vinden. En lukt dat voor de personages misschien moeizaam, dan geldt dat wel voor de actrices op het podium. (De Morgen)
Om tot rust te komen formuleer ik elke dag één of twee doelstellingen en voor de rest is het rusten. Gisteren wilde ik enkel de erwtenkooi plaatsen omze steun te geven en het gras maaien. Voor de rest heb ik gerust. Eerst met een boek en later automatisch met het boek dubbel toe gevallen op de grond. Twee uur zalige siesta en niemand die mij stoorde.
H E E R L I J K. Daarna eventjes de benen rekken en mij bezig houden en opnieuw indommelen en dan ook nog vroeg gaan slapen. Het was een echte inhaalbeweging. Deze morgen was ik uitgerust. En deze avond mag ik met mijn vrouw en jongste dochter mee naar het toneel in MALPERTUIS in Tielt.
Laat je niet op het verkeerde been zetten door de titel. 'Ik verveel me..;' is een uitspraak die ik zo nu en dan hoor. Die is niet aan mij besteed hoor. Ik zit met het tegengestyelde probleem. Ik weet nooit wat eerst gedaan.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Tijd hebben voor..., weinig tijd..., geen tijd om te ademen. Dat is de meimaand. 's Morgens heb ik last van opgezwollen handen met heel stijve vingers. Van zodra ik weer aan de slag ga gaat dat over. Nu moet ik naar de kippen en dan heb ik een rit voor de 'minder mobielen centrale'. Iemand breng ik naar Brugge, terughalen moet ik niet.
