uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
02-05-2008
tentoonstelling
Het lukte gisteren maar niet op de PC. De bijdrage bleef genoteerd maar verscheen niet. Ik liet de boel rusten en deze morgen stond alles er netjes op. De PC is soms erger dan het humeur van een vrouw. Het is druk geweest in de tuin, in huis en ik zit met een kunsttentoonstelling in het kader van WAK, de week van de amateurskunst.
Dit vind ik een merkwaardig stuk ceramiek, het staat op locatie 6 van de machtige kunstactiviteit in Aartrijke waar je begint in de brouwerij De Leeuw, afzakt naar de kerk, de school en dan Jonkhove. Overal vind je folders die je wegwijs maken
Dit is een zicht op de stand van Pro Arte met centraal, zicht op mijn deeltje.
Denk jij werkelijk dat ik tijd heb om te verpozen. Juli-augustus...misschien. Ik slaap opnieuw zoals ik altijd sliep...kort maar degelijk en diep. In huis, buiten aan het huis, in de tuin, kleur in het dorp, tentoonstelling naar aanleiding van de rommelmarkt maar nu kortbij Wak, de week van de amateurkunstenaar. Overal ben ik actief. Punt na punt mij concentreren op...van het ene naar het andere en tussenin nog tijd vinden om te rijden voor de minder mobielencentrale. Eivol, zo zijn mijn dagen. De lentemoeheid ebt stilaan weg en komt de forme aan.
Ik mocht mee met mijn jongste dochter en Let was er natuurlijk ook bij. Ze zouden met de trein gaan maar konden niet mee terugkomen. Een chaufeur was welkom want ....Liesbet mag niet rijden na 10 en Let vind nergens de weg.
Ik heb genoten...
maar anderhalf uur daar zo maar stil zitten op een stoel wordt voor mij op de duur een marteling.
Tekst
Benno Barnard
Spel
Antje De Boeck en Chris Lomme
Regie
Bob De Moor
Dramaturgie
Danny Keuppens
Decor
Lien Wauters
Licht
Dimitri Compernolle
Productie
theaterMalpertuis
Mevrouw Appelfeld is een verhaal over twee vrouwen. De oude vrouw leeft alleen, omgeven door raadsels, in een afgelegen dorp in Vlaanderen, vlakbij de taalgrens. De jonge vrouw bezorgt haar maandelijks een brief. Behalve hun geslacht hebben ze niets met elkaar gemeen. Toch blijven ze proberen om met elkaar te communiceren.
Tegelijk is Mevrouw Appelfeld een verhaal over Europa. Mevrouw Appelfeld is afkomstig uit Volc, een stad in het vroegere keizerrijk Oostenrijk-Hongarije. In die stad woonden afstammelingen van vijf, zes volkeren die verschillende talen spraken en toch probeerden om samen te leven.
Mevrouw Appelfeld is een poëtische voorstelling over tijd en geschiedenis; over ouder worden en vergankelijkheid; over moeders en kinderen. Over de eeuwige cyclus van leven en dood.
Mevrouw Appelfeld is een rijke, gelaagde tekst, die sterker is in zijn politieke aspecten en die degelijk samenspel oplevert in een eerder klassieke productie. (De Standaard)
Mevrouw Appelfeld is een schrander dubbelportret van twee vrouwen en twee onverzoenbare visies die elkaar trachten te vinden. En lukt dat voor de personages misschien moeizaam, dan geldt dat wel voor de actrices op het podium. (De Morgen)
Om tot rust te komen formuleer ik elke dag één of twee doelstellingen en voor de rest is het rusten. Gisteren wilde ik enkel de erwtenkooi plaatsen omze steun te geven en het gras maaien. Voor de rest heb ik gerust. Eerst met een boek en later automatisch met het boek dubbel toe gevallen op de grond. Twee uur zalige siesta en niemand die mij stoorde.
H E E R L I J K. Daarna eventjes de benen rekken en mij bezig houden en opnieuw indommelen en dan ook nog vroeg gaan slapen. Het was een echte inhaalbeweging. Deze morgen was ik uitgerust. En deze avond mag ik met mijn vrouw en jongste dochter mee naar het toneel in MALPERTUIS in Tielt.
Laat je niet op het verkeerde been zetten door de titel. 'Ik verveel me..;' is een uitspraak die ik zo nu en dan hoor. Die is niet aan mij besteed hoor. Ik zit met het tegengestyelde probleem. Ik weet nooit wat eerst gedaan.
Het is zo ontzettend nat dat je op moet letten als je in de tuin gaat of gewoon op gras. Alles staat soppig en over verzadigd van nattigheid. Als je dan, als man, twee dingen terzeldertijd wilt doen, een foto nemen van het interieur van de serre en in evenwicht blijven, dan heb je een zeldzaam meesterwerk maar je zit wel met je poep in het slijk hé. probeer het maar eens na te doen. Zelf kan ik dat ook geen twee keer klaar spelen.
Ik
Ik zou het niet graag overdoen. Mijn apparaat kon ik redden van modder en braak maar mijn kleren moesten prompt de wast in. Ik heb hier dan maar een tweede foto geplaatst van meer begin op het jaar. Nu staan de rekken boordevol.
ja, eindelijk is het grote paneel af. Tot deze morgen hingen de drie koningen nog op de muur aan de straatkant. Dat de drie wijzen zo lang zijn gebleven bewijst hoe wijs ze zijn. Daar in het Oosten is het tegenwoordig niet zo rustig en veilig alhoewel ze daar nus stilaan wel weten wat burenruzies zijn. Het oude testament staat er ook reeds bol van. Je zou voor minder langs hier blijven maar hoe meer vreemden je importeert, hoe meer kans je krijgt dat ze hun mentaliteit mee brengen naar hier.
De vijver loopt leeg, zo nu en dan. De bovenvijver is verbonden met de benedenvijver door een goot waarin een overschot van de vijverfolie geplooid ligt. Alles is overdekt met een drietal speciale houten tegels. Natuurlijk is die folie nu keihard door de koude temperatuur en kan je niet veel wijzer worden. Leg ik de pomp stil dan blijft het niveau op hetzelfde peil en verhoogt bij regenweer en zakt als het zonnig en warm is. Zover is alles normaal. Maar als ik de pomp aanleg kan het plots gebeuren dat in een uur tijd het waterniveau 10, 15 cm en meer daalt in heel korte tijd. Ik leg dan de pomp stil, vul de vijver aan en na een paar uur leg ik de pomp opnieuw aan. Het gaat het tijd goed en plots opnieuw herhaling van het fenomeen. Er zit absoluut geen lijn in. Daardoor krijg ik er geen kop aan. Wie heeft dat ook voor en kan mij dus adviseren. Of natuurlijk, hoe kan ik het oplossen door een andere constructie? Nog maar eens ben ik op mijn knieën, met kniebeschermers aan, een uur bezig geweest met de hele boel open te smijten en te controleren of er geen vuiligheid de doorgang van het water belemmerde. Ik heb alles weer dicht gemaakt want ik zag niets verdachts of belemmerend tenzij een hoop regenwormen die daar hun verblijf gevestigd hebben en lelijk naar mij keken omdat ik heb kwam storen. Ik denk niet dat die de oorzaak zijn van mijn op onregelmatige tijd terugkomend probleem.
ZALIG PASEN Och ja....Alles goed en wel gezien het koude weer mogen we dit jaar paaseieren rapen in de sneeuw tenzij ze in de huiskamer verborgen liggen. Geniet ervan maar eet er niet te veel of ze zullen kriebelen in jouw buik.
Plots vloeide het water uit de vijver ergens ik weet niet waar, langs een tot nu toe niet gevonden uitweg. Ik heb de circulatiepomp stil gelegd en ben op onderzoek gegaan. De bovenvijver was overwoekerd door plantengroei. Een kat zou er haar jongen niet in terugvinden want een kat gaat nooit te water ook al staat drievierden droog.
De schoonvader van Leen had vorige week een onaangename ervaring met een ingeslikte doopsuiker. Die zat reeds in de vertakking van de luchtwegen. Het leek of hij zou stikken. Er is in de kliniek een operationele ingreep nodig geweest. Bij het toedienen van een dosis cortisone deed hij crisisreactie op de medicatie. Dagen reeds maakt hij behoorlijk koorts en hij ziet er miserabel uit. Wij zagen hem zondag en het was niet de Wilfried van gewoonte. Hij zat bijna de hele tijd dubbel toe in een zetel, gewikkeld in een deken.
We waren een namiddagje gaan helpen bij de oudste dochter. Nu we een eerste kleinkind hebben staan we steeds paraat. Onze Leen heeft dus ondervonden dat borstvoeding geven een voltijdse job is. Dag en nacht om de drie uur een karwei van anderhalf uur met boerke en al. Er kwam een telefoontje uit Leuven. Ma, kan je eens komen strijken want het raakt hier helemaal overhoop. Als bijkomend gegeven kregen we te horen dan zijn ouders er ook zouden zijn. Maarten zou dan zorgen voor een warm avondmaal. Alles liep vlot. We namen de trein in Brugge om 1u. Eens in Leuven had de bus 8 minuten vertraging zodat we na 3u toekwamen. De kleine werd juist gevoed en het eerste half uur kreeg hij de volle aandacht. Vele handen maken licht werk en een rustig kind dat je niet hoort neemt bij de jonge moeder de vermoeidheid niet weg maar verlicht toch de taak. Maar het moedertje zag er zeer vermoeid uit door het gebrek aan slaap. Niet meer kunnen doorslapen en je gaat je voelen als een zombie. We kregen allemaal een taak en in de korste keren was alles weer op punt. Wat een aangename namiddag.
We namen de trein van 8u terug naar huis maar die had ook 8 minuten vertraging. Toen die in het station van Leuven binnenliep zat hij meer dan stampvol maar liep voor een groot deel leeg. Het duurde dan ook lang eer we konden opstappen. We vonden een zitplaats met recht voor ons twee meisjes van rond de 20 jaar oud. Ze leken goed op mekaar maar waren verschillend gekleed. De ene in het zwart zonder veel tralala, de andere meer in het grijs met wat sobere versiering op de lange broek. Merkwaardig dat ze opstapten in Leuven en in Gent afstapten. Ze hadden een studentenabonnement. Mooie jonge meiden met een karakterkop, geen poppekens noch filmsterren. Het meisje rechtover mij las in een 'Flair'. Ik las in een boek dat me toeliet hen zo nu en dan te observeren. Het andere meisje, zag er eerder vermoeid uit na een zwaar weekend. Ze zat te tukken evenals Let rechtover haar. Er werd zo goed als niet gesproken. Toen we Gent naderden geeuwde het slaapstertje uitvoering en bijna ogenblikkelijk na haar geeuwde de andere ook. Ik kreeg oogcontact met het slapertje dat helemaal rood werd en ik zei...gapen doet gapen en ze beaamde. Ik vroeg of ze tweelingen waren die studeerden in Gent en zij vroegen absoluut gelijktijdig of wij naar zee gingen. Het meisje dat gelezen had in 'de flair' liet haar tijdschrift liggen. Ze had ook een schuitje gemaakt van een losgekomen blaadje. Ik heb hier het kleine bootje voor me staan en het tijdschrift nam ik ook mee. Niet dat ik een souvenir wilde houden maar eerder uit groene overweging. Zoals gewoonlijk zat het kleine afvalbakje op de trein, meer dan vol. Het leken me eerder twee stille maar blije meiden. Natuurlijk weet je nooit. En ik dacht aan de tweelingen die ik ken. Zo kan ik een zeer lang verhaal schrijven dat ik maar te copieëren heb uit mijn hoofd. Het zal voor een andere keer zijn. Zo zit mijn hoofd vol verhalen maar er is onvoldoende tijd om ze allemaal neer te schrijven. Als ik eens geen tuin mee heb die me nu voor een groot deel van mijn tijd in beslag neemt. Dan schrijf il misschien ooit wel eens.
Druk, druk, zeer druk.Je kan er wel eens mee lachen maar voor de rest is het een kwestie van alles goed te organiseren en 's avond doodmoe en vroeg het bed induidekelen... als een steen. Zo'n zin. Ik raak er mijn adem bij kwijt. Van adem gesproken, ik trap er de laatste tijd dikwijls eens op.Niet dat wij er zo oud uitzien maar als jouw wederhelft niet met haar foto op het net wilt dan moet ik wel mijn toevlucht nemen tot google-caricaturen. Wij zitten natuurlijk in het nadeel met de verplaatsing. Telkens van hier naar Leuven en terug. In Brugge nemen we de trein zodat we anderhalf uur kunnen rusten met een babbeltje of een boek. We zijn beiden grote lezers en hebben nu weinig tijd. Dus de tijd op de trein is dankbaar meegenomen.
Nee, met frontlinies had het niets te maken en nee, een kladpotterie hebben we er niet van gemaakt. Niet onverwacht, maar als we eens tijd hadden moesten we tekenen, twee keer dan nog zodat de papieren en de handelingen van de bestuursleden van de vereniging wettelijk in orde zouden zijn.
Veel staat er niet op het spel.Een vereniging van een tiental amateurs schilders die regelmatig een uitstap organiseren naar musea of naar kunstactiviteiten.Er komt daar wat geld bij kijken van povere subsidies en van jaarlijks lidgeld maar alles is wettelijk geregeld.Zo was ik nog eens in mijn geboortedorp, heel even maar.Na een half uurtje ben ik weer naar huis gereden. Van zodra thuis kleedde ik me om want de tuin dringt aan dat ik er wat vaart zou achter zetten. Als het avond is moet ik niet in slaap worden gewiegd en TV kijken, vergeet het maar.Ik verkies toch in mijn bed te slapen en beter vroeg dan laat.
waarover ik het heb is niet deze van de afbeeldingen maar de stille drukte in mijn tuin.De vogeltjes laten zich van s morgens vroeg horen en bezingen mijn bezigheden met leedvermaak. Bezie die stakker daar zwoegen en nog juist niet zweten omdat het te koud is. Bezie die stakker zich zorgen maken, lopen van het een naar het ander, bijna zijn rust verliezend. Maar alles komt goed hoor. 'Hé luister op tijd en stond naar ons' lijken ze boven mijn hoofd te fluiten.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Ik
Je kan er wel eens mee lachen maar voor de rest is het een kwestie van alles goed te organiseren en 's avond doodmoe en vroeg het bed induidekelen... als een steen.
Niet dat wij er zo oud uitzien maar als jouw wederhelft niet met haar foto op het net wilt dan moet ik wel mijn toevlucht nemen tot google-caricaturen.
Nee, met frontlinies had het niets te maken en nee, een kladpotterie hebben we er niet van gemaakt. Niet onverwacht, maar als we eens tijd hadden moesten we tekenen, twee keer dan nog zodat de papieren en de handelingen van de bestuursleden van de vereniging wettelijk in orde zouden zijn.
