02-12-2009 om 07:13 geschreven door art

01-12-2009 om 06:37 geschreven door art

Op zondag gaan we doorgans wandelen , als Let niet moet werken.  Zo waren we in Heist bij vrienden.  Ze hebben een appartementje dat tussen twee huizenblokken in, uitkijkt op de baai van Heist.  Dat is een nieuw natuurgebeid in het duinenzand dat zich spontaan vormde na de aanleg van de oostelijke havendam van Zeebrugge.  Vegetatie  op puur zand, gevoed door zoutwater vormt natuurlijk een heel aparte biotoop.

De zee was heel rustig en de zon brak door de sombere nattigheid van de laatste dagen en gaf een apart winters aanvoelend licht. De vrouw van het koppel is een vroegere collega van Letje. De man is vrijwilliger bij Oranje, een groepering voor minder validen. Hij is een gezellige burger die heel sappig en boeiend kan vertellen.  De vrouwen hadden mekaar een tijdje niet gezien.  Alhoewel de telefoon roodgloeiend had gestaan, hadden ze blijkbaar nog heel veel bij te babbelen. De man is ook een fervente kok die reeds 20 jaar kookles volgt bij de KWB.  Of hij blijft gaan om bij te leren of voor de gezellige feeststemming bij het verorberen van het klaargemaakte gerecht  bevloeid met de beste wijn die ze vonden passen bij het gerecht.  Als ik het hem vraag lacht hij geheimzinnig en ben ik even wijs als voorheen. 

30-11-2009 om 06:28 geschreven door art

Sedert ik weight watchers volg ben ik een fervente soepdrinker geworden. Wel te verstaan, drink ik altijd heel magere soep waarin het vetgehalte verwaarloosbaar is.  Regelmatig maak ik dan ook zelf een grote pot dikke soep.  Die leng ik dan op,  volgens het seizoen.  In de winter is die dikker dan in de zomer. Dat is mijn hongerstiller.  

Gisteren, terwijl Let de boodschappen ging halen  stond ik dus in de keuken.  Soep maken is meestal een leuke bedoening.  Verser kon de prei niet zijn want die zat, toen ik moest beginnen,  nog in de grond.  Alles liep heel vlot.  Het begint altijd in de tuin met de prei en als die proper en zandvrij is komen de dikke uien aan de beurt.  De selder haal ik ‘s winters uit de diepvries.  Een conservenblikje tomaat en de kruiden maakten dat de inhoud om het water om te toveren in heerlijke soep, compleet waren.  Onder de kruiden zit er altijd een beetje  pikanterie om de smaak te verfijnen zonder dat je het proeft of dat het brand op de tong.  

Tot nu toe gebruikte in nooit
de snelkoker maar op aandringen van moeder de vrouw liet ik de grote gewone pot voor wat hij was. Dan de spoep nog  een beetje dikker maken hé.
En ja na twintig minuten kon ik er de mixer in plaatsen om alle brokken drinkbaar te maken.

Dan maar eerst proeven om nog wat bij te kruiden en genieten maar van de verse, amper lopende, drank.

Op zicht zag het er goed uit maar er bleven een paar hardnekkige wortelstukken hun vorm behouden.  Dan nog maar eens de mixer erin plaatsen en…. ‘pattapoeffff’, een harde knal en een soort steekvlam en van mixen was geen sprake meer.  Om van de emotie te bekomen greep ik naar de fles (wijn) die reeds op tafel stond. Ik trilde op mijn benen.  Vlug bekomen, vergat ik  niet mijn wwpoints te noteren maar wel de zekeringen te controleren, die ik dan nog moest herstellen als Let verder wilde koken...volgens afspraak, ik de soep en de groenten kuisen en Let het eigenlijke koken.

Niets blijft meegaan.  Ik had dan ook geen tijd te verliezen en belde Let op, ’Als je wilt verder blijven mixen dan zal je er eentje  moeten halen bij de elektricien.  Adieu  dus,mixer van mama Louisa. 

Toen Let  thuis kwam moest ik luisteren naar haar relaas.  De winkeldame vroeg namelijk hoe het gekomen was dat er kortsluiting was.  Van heel  Let’s relaas heb ik maar één zinnetje onthouden…’mijn man heeft ook eens soep gemaakt’.  Zou je niet zeggen…en op slag herinnerde ik mij het voorval van jaren geleden toen Let bij metje liet vallen dat ik niets deed in het huishouden.  Toen kreeg ik erbovenop nog een bemoeien van tante Cecile op mijn hals. Ik dreigde toen om eens niets meer te doen in ons huishouden en dat ze nog raar zou kijken. Eens met pensioen is alles anders geworden.  

Het overdrijven van Let  is er blijkbaar nog niet uit en ze overdrijft  dan nog in beide richtingen.  Als ik tweemaal iets verkeerds doe dan wordt het vlug altijd en wat ik ook help in de keuken, het blijft maar…’hij doet ook eens iets’.  Sta maar vroeg op hé, als je de naam hebt van slaper, dan is het allemaal onbegonnen werk.  Dat is de pure folklore van het huwelijksleven hé. Ik zal proberen haar met nieuwjaar een spreuk als geschenk te overhandigen.  En die spreuk zal goed passen bij ons want ik weet er ook van, vooral dan als het om cijfers gaat.

Ik maakte dus gisteren mijn eerste  ELEKTRO  KNALSOEP en nog lekkere ook.  Voortaan wil ik het houden bij gewone soep.  Te veel emoties zijn voor niemand goed.  De dik gebleven wortelen heb ik er dan maar uit gevist en smakelijk verorberd.

Conclusie: was de  mixer te oud of waren de brokken te groot of mijn soep te dik?  Wie zal het zeggen, of is het een beetje alles samen?  In elk geval hadden we vroeger een mixer met 160W en de nieuwe is er 450. De brokken zullen groot mogen zijn en de soep dik.

29-11-2009 om 08:41 geschreven door art

Als onze dagen zijn druk bezet maar donderdag 26 november was toch speciaal druk.

Let had mij gevraagd om mij de voormiddag laag te houden.  Die vraag hoefde wel niet want dat is elke donderdagvoormiddag zo omwille van de les fotoshop-elements die dan dient voorbereid te worden. Van 1u30 tot rond 5u was ik dan in die les waar ik moeite had om te volgen omdat ik vorige week, wegens de prostaatperikelen van toen, moest missen. Gelukkig is er de schriftelijke cursus nog waarin alles kan teruggevonden worden. Om vijf uur dertig had ik de bus terug naar Stalhille  waar ik om kwart over zes met een kwartier vertraging toekwam. 

Let was vroeger weggegaan uit de vergadering  die gewoonlijk op donderdagnamiddag plaats heeft.  Ze was reeds thuis en zo kon ik direct na aankomst, snipverkouden, een grote kom hete soep opslurpen.  Voor acht uur moesten we in het concertgebouw zijn in Brugge voor de voorstelling van het Hagen Kwartet uit Oostenrijk. 

Liesbet had dit voor ons geregeld.  Zowel Let als ikzelf zijn beluisteraars van de klassieke radio Klara en houden van viool zowel als van piano.  Opera ligt ons minder terwijl koormuziek dan weer hoog in onze belangstelling staat.

Warm ingeduffeld waren we goed op tijd en vonden een centraal plaatsje op de vierde rij.

Op de eerste zou ik niet graag zitten.  Ik zou voordurend de neiging  hebben om mijn  hoofd in te trekken, telkens de strijkstok van de cellist gevaarlijk vooruit komt.  Drie mannen en één vrouw zitten heel dicht bij het publiek.  Ik denk dat ze zich verlaten zouden voelen op dat grote podium moesten ze verderaf geplaatst worden.   

Het kwartet toen ze nog veel jonger waren. Nu zijn ze grijs aan het worden..
De man met de baard is Rainer Smidt.

Het vioolkwartet bestaat uit: Lukas hagen en Rainer Smidt –viool-, Veronika Hagen –altviool- en Clemens Hagen –cello-.

Er werden strijkkwartetten gespeeld van Ludwig van Beethoven, Jörg Widmann en Claude Debussy.   

Bij beethoven had ik knikkebol neigingen omdat na acht uur gewoonlijk voor mij, vooral na een drukke dag, mijn eerste slaapneigingen de bovenhand halen.  Gelukkig was daar Let die van mij voor één keer de toelating kreeg om haar ellebogen te gebruiken.  Dat heeft ze dan ook gretig gedaan.  Het geweldige applaus hielp me over mijn eerste slaap heen. Daardoor kwam mijn tweede slaap pas om middernacht.  Bij het stuk van Widmann kan je gewoon niet in slaap vallen.  Die man is geboren in 1973 en wat die allemaal vraagt van de violisten, grenst aan het ongelooflijke. Ze moesten meer met hun vingers tokken,en met hun handen kloppen en wrijven en op de snaren kletsen dan ze met de strijkstok speelden. Het resultaat was dan ook verbluffend.  Ik ben niet in staat om het raker te beschrijven.  De violen klaagden, piepten, kraakten en nog meer onmogelijk in woorden te vatten geluiden.  Zo nu en dan was er een muzikale neiging naar een melodie maar zo ver kwam het nooit. Het luisterende publiek zat geboeid, bijna met hun mond open en viel van de ene verrassing in de andere.  Alles was zo perfect uitgevoerd dat het heel boeiend bleef.

Opnieuw volgde een nu nog luider en langer aanhoudend applaus.  Daarna was er een twintig minuten pauze. Zowat iedereen ging een glaasje wijn of bier drinken e neen heel kleine minderheid fruitsap of zelfs water, om de emoties door te spoelen.

Van Claude Debussy werd als sluitstuk het strijkkwartet in g opus 10 opgevoerd.

Het applaus wilde daarna maar niet ophouden waardoor we, een  ons onbekend stuk, als toemaat kregen.  Het was het vloeiendste en meest melodieuze  van de avond waardoor het als een slaapliedje in de oren klonk. Speel het echter niet voor kinderen want ze zouden de hele nacht geen oog dicht doen.   dit is de gewone opstelling van het kwartet. Lukas Hagen bespeelt een viool van Antonius Stradivarius uit Cremona.  Verinika Hagen bespeelt een altviool van Giovanni Paolo Maginni uit Brescia. Deze beide instrumenten worden ter beschikking gesteld door de nationale bank van Oostenrijk. 

Nu zit ik hier natuurlijk te snotteren en te snuiten.  Het is zo erg dat ik jullie aanraad niet te dicht bij jullie PC te gaan, zodat je niet besmet wordt.  Die verkoudheid liep ik waarschijnlijk zondag op, toen we in Tillegem moesten ‘frutten’ voor een vlug opkomende stortbui.  Het kan ook dat ik daarna nog met mijn poep bloot heb geslapen toen Let de nacht had.  Hoe dan ook, zit ik nu geplaagd met al de ongemakken vandien.

27-11-2009 om 07:07 geschreven door art

Vermoeidheid en weinig fut getuigen van een kleine weerbots van de spanning van de voorbije dagen.  Het goede nieuws maakt wel veel goed maar ik val toch een beetje in een vacuüm. Extra rust zal de zaak wel effenen.  Vandaag moet ik na één afwezigheid terug naar de les van fototoshop  elements maar ik kan er voorlopig mijn gedachten niet op zetten.

  
Gisteren waren we bij kennissen waarmee ik samen was de periode van  Congo, 1962-1972. Dus ongeveer 40 jaar geleden.  We aten er samen mwabe , dat is kip in palmolie  gebakken en gegaard in de pulp van palmnoten.  Dit is een Congolees  nationaal gerecht.  Toch vond ik de smaak van vroeger niet terug in het gerecht van gisteren. Het was gekruid met    en niet met  waardoor het niet echt pikant was. Zelfs Letje kon ervan eten en vond het zeer lekker.   Niet dat ik het niet lekker vond maar het evenaart bijlange niet het origineel recept. Ik had mijn verwachtingen waarschijnlijk te hoog ingesteld.   Naar het schijnt moet je even wennen aan het recept in de conserven,  zodat je  die smaak gewoon wordt.  Let zal het er ook eens op wagen om het klaar te maken.  Conserven kunnen ook nooit  de smaak evenaren van iets dat met verse ingrediënten is klaar gemaakt. Dat spreekt vanzelf.

26-11-2009 om 07:44 geschreven door art

Weightwatchers gooit het over een andere boeg,  points worden nu ‘pro points’

- Tot nu toe werden de points van een voedingsmiddel berekend op basis van:  het aantal calorieën en het vetgehalte.

- De propoints  van een product  worden nu berekend op basis van:  het  gehalte eiwitten , vetten, koolhydraten en vezels.

 Je mag bij WW gewoon alles eten maar bereken daar maar eens de propointswaarde van want je moet binnen het dagtotaal van je propoints blijven!

 
Alle ‘pointswaarden’ van de producten veranderen.

Dat houdt in  dat je opnieuw alles moet gaan opzoeken.

De waarden zullen in de meeste gevallen stijgen maar praktisch alle vers fruit krijgt een nulwaarde. Bananen, druiven kiwi gold, mango’s enz. die vroeger pointswaarden hadden  komen nu op een propoints nulwaarde. De waarden van de comfort plus producten (vrije porties) zijn fors opgetrokken maar er zijn meer producten die comfort plus zijn. Voor eiwitten is dat van 3 points naar 5 propoints en koolhydraten is dat van 4 points naar 7 propoints gestegen.

Doordat  de propointswaarden  van de producten gestegen zijn tegenover de vroegere pointswaarden krijgen de deelnemers nu allemaal meer propoints dan vroeger points. De vrouwen krijgen nu +/-evenveel propoints als de mannen.  Ik ga van 28points naar 34 propoints  een vrouw gaat bv van 21points naar 34propoints

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Alle gouden ereleden moeten opnieuw een periode van 6 weken stabiliseren waardoor het aangeraden is om gedurende die 6 weken elke week aanwezig te zijn, al is het maar om te wegen en de schriftelijke richtlijnen te ontvangen.

25-11-2009 om 06:45 geschreven door art

Goedaardig, zei de dokter.

Ja, zo is de spanning van mij afgevallen. We hadden een afspraak om 13u. De wachtzaal zat vol mensen die een resultaat kwamen ophalen en ze hadden allemaal een afspraak om 13u.  Het was  uiteindelijk 13u15 toen we bij de dokter binnen geroepen werden maar we moesten opnieuw wachten tot 13u40 tot de dokter bij ons kwam.  Twee minuten later stonden we op de gang, opnieuw  te wachten maar nu in een traag schuivende  rij aan het secretariaat om de schriftelijke uitslag en een nieuwe, op papier geplaatste,  afspraak voor 31 mei op te halen.  We stonden  op de zevende plaats en het duurde toch even  vooraleer we aan de beurt waren.  De secretaresse  begroette mij met de woorden ‘goed nieuws hé!’.  Ik weet dat ik glunderde en op de gang zag ik enkel bedrukte gezichten. Ofwel stonden ze nog te wachten, ofwel hadden ze minder goed nieuws gekregen, ofwel kijken ze altijd bedrukt.

 Deze grafiek vond ik deze morgen. Ik had voordien geen enkele informatie gezocht over prostaatkanker.
De PSA (bepaald bij het bloedonderzoek) was gunstig geweest en ik zit dus bij het blauwe peleton.  Daar had ik mij had ik mij aan opgetrokken tot iemand me vertelde dat hij een persoon kende die ook een goede PSA had maar een zeer agressieve kanker had ontwikkeld.  Hoe het met die persoon afliep  wist hij niet. De dokter wilde dus weten of ik bij die 2 op 100 behoorde die door de PSA worden gemist.  Had ik die man, met zijn verhaal, niet ontmoet, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest.  En ik dacht ook aan wat nonkel Charles Vercruysse mij eens zei na ons ongeluk in de jaren tachtig. 'Moesten wij met de hele familie in een straat, langs de huizen lopen en er valt een pan van het dak, dan zou jij ze op je hoofd krijgen'. Zou het tij zijn gekeerd of had nonkel Charles zaliger het mis voor?
Zo sliep ik slecht voor een paar nachten en was ik de dag van het resultaat al om 3u op.  De zenuwachtigheid maakte zich langzaam meester van mij en ik moest praten en zenuwachtig zot doen tegen Let en iedereen die in mijn buurt kwam.  Hoe meer ze mij gerust wilden stellen, hoe zenuwachtiger ik werd.  Het was zoals olie op het vuur gieten.  Ik kon mij sterk houden tot 8u en dan was de punch eraf.  De hele voormiddag was ik rusteloos.  Ik wilde foto’s van mijn apparaat op de pc plaatsen maar die liet het nogmaals afweten.  Het was waarschijnlijk en hopelijk aan mijn zenuwen te wijten.  Ik begreep dat ik beter  kon stoppen.  Dan heb ik maar een opgenomen spannende  film bekeken op de TV.  Tegen 11u ben ik dan bij mijn overbuur Vital  geweest om eventjes te praten. Die heeft me waarachtig aan het lachen gekregen. Tegen dat ik terug kwam was het tijd voor het middagmaal.  Mijn eetlust was niet aangetast door de zenuwen. 

Dan is het allemaal vlug gegaan tot in de kliniek natuurlijk. Daar weet je altijd wanneer je binnen gaat maar nooit wanneer je er buiten geraakt.  Al met al is het nog vlug gegaan, alhoewel, een uur om een resultaat van 2 minuten op te halen.  Ik denk dat je ook betaald om de zetels van de wachtzaal te gebruiken en dat ze die wachttijd rekken opdat de factuur zou oplopen. Ik ben ook al tevreden met een gewone stoel die goed zit.

En de clou van de historie is, dat ik helemaal geen gezwel heb maar gewoon een ontsteking . 20 dagen antibiotica.  En zeggen dat ik reeds preventief moest starten met dat medicament, drie dagen voor de punctie.  Het is wel de eerste keer in mijn leven dat ik antibiotica moest nemen vooraleer de dokter goed wist waarover het ging.  Heeft hij goed gegokt of is het zijn ervaring die hier heeft gewerkt.

  Sommigen schreeuwen spanningen van zich af maar ik heb reeds lang een grote behoefte om al mijn kleine spannende en andere belevenissen van mij af te schrijven.  Het is nuttig voor de geest, het geheugen en mijn goed gevoel.  Als ik dan aan het schrijven ben, kan ik er moeilijk mee ophouden en de tijd vliegt.
Of het ook goed is voor mijn  reumavingers weet ik niet maar het lukt me nog altijd.

24-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Als het avond is, ga je slapen en s’ morgens sta je op.  Over dag ben je bezig.  Dit varieert van de ene persoon tot de andere.  We kunnen immers niet allemaal de eerste president van Europa zijn.

Mijn kinderen zeggen altijd dat ik midden in de nacht op sta. Wel, dan gaan zij midden in de nacht slapen. De nacht begint, als de zon onder gaat en de dag, als de zon op komt.   Ik sta op om 4u en ga slapen om 21u. Ik ben dus 7u in bed.  In de winter mag je zeggen dat de zon gemiddeld onder gaat om 5u en opstaat om 8u.  In de zomer is dat gemiddeld van  10u30 onder en  4u30 op.

Hoeveel uren per nacht ben ik dus op in het donker, met andere woorden, leef ik met kunstlicht en/ of verwarming?

In de winter is dat voor mij 4u s’ avonds plus  4u ’s morgens.  Hoeveel uur ben jij s’ nachts  op in het donker .  dit alles zijn gemiddelde cijfers.  In de zomer ligt het anders. Ik zou nog verder met die cijfers kunnen foefelen en goochelen maat het zint mij niet meer.

Vandaag gaan we de uitslag ophalen van mijn prostaatpunctie. Om 13 u is onze afspraak. Ik heb het twee keer opnieuw gevraagd, eenmaal aan de dokter en één keer in het medisch secretariaat. Dat is toch wel een vrij raar uur om op consultatie te gaan.  Het bleek inderdaad 13u te zijn.     
Ik denk niet dat we daar in een lege wachtkamer terecht zullen komen. Waarschijnlijk zal hij even vol zijn als bij het onderzoek en waarschijnlijk dezelfde gepensioneerde personen.
Misschien eten ze daar om beurten hun boterhammetje op met lauwe koffie.

In het ergste geval, verwacht ik een kwaadaardige  kanker in het beginstadium.  Ik heb dus deze nacht weer eens minder goed geslapen. Dat zijn zo van die spannende momenten in een mens zijn leven hé!

23-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Onze voorfaçade ziet er vanaf gisteren voor een tijdje weer anders uit.

Ja, ze hanger er, de nieuwe werken.  Het heeft bijzonder lang geduurd. Normaal gezien verander ik per seizoen. De vorige hebben er ditmaal een vol jaar gehangen.  Ik kwam er maar niet toe om de huidige twee af te werken. De ‘tsunami  gedachte’ is zelfs geen nieuw werk en dateert van toen de tsunami  in Azië zo verwoestend heeft toegeslagen.  Het werk was beschadigd zodat ik het heb moeten vernieuwen. Werk die veel en lang buiten hangen slijten  vlugger af en kunnen onverwacht, meestal bij het vertikkelen, beschadigd worden.  De ‘droom van het samenzijn ‘ is geschilderd op een oude schilderij die niet meer tot zijn recht kwam, sedert  ik de tweede helft ervan heb weggeschonken aan Addi, voor het jarenlang gebruik van haar tuin voor de jaarlijkse tetoonstelling 'beelden in de tuin'.  Ik heb alles machinaal gewreven en heb er de huidige bovenop geschilderd. De oude schilderij heb ik dus gebruikt als grondlaag (fundament) voor de nieuwe.


Gisteren ochtend zag het er nog zo uit. Links hangt 'het koppel' en rechts 'Tsunami'.


Ik ben dus heel duidelijk in een blauwe periode. De kleuren zijn veel lichter dan de vorige.  De vorige waren heel duidelijk een voelbare realiteit. De werken 'koppel' en 'Tsunami' zijn tastbare zaken en zijn zwaarder en donkerder in verf en kleur gezet.  Daarentegen 'een droom' en 'een gedachte', zijn ontastbare, abstrakte dingen van de geest en vallen dus veel lichter en subtieler uit in kleur.  Ik heb aan het herwerken van de ene en vooral aan het heel vlugge afwerken van de andere bijzonder veel plezier beleefd.  het deed mij zeer veel deugd om na enkele maanden terug te kunnen schilderen.  

Opnieuw wilde ik het voornemen maken om het deze keer niet te laten schieten.  Toch heb ik het niet gedaan omdat ik blijkbaar af en toe, eens een rustperiode nodig heb. Het verlangen om (de) nieuwe werken te maken was er reeds in het voorjaar.  Dan is het echter te druk in de tuin. Dan moest ik de vijver beveiligen voor onze Kasper en eind Augustus kwam Jolientje lief en zeer rustig in de familie met een nasleep van bezoeken en bezoekjes. En je weet, als de dochter in Leuven woont, dan ben je, vanuit Stalhille, telkens een volle dag zoet hé. 

Het schilderverlangen is eindelijk ontploft in mij en als een bezetene heb ik de werken gedurende enkele regendagen, als het ware in tranche afgewerkt. Alles gebeurde intuïtief en het geeft een zalig gevoel. Het voelt dan aan als het eten van een zeer sappige heerlijk rijpe vrucht, rechtstreeks uit de hand van de muze.  Dat is nu eens echt schilderen en dat is ook het artiesten gevoel.  Vroeger voelde ik mij nooit zo echt artiest alhoewel men mij zo aansprak.  Stilaan kwam dat gevoel er toch. Nu komt het het telkens terug als ik weer een periode schilder. Zo'n tijdspanne kan lang duren en ook vlug voorbij zijn.  Dat is de grillige vastberadenheid van de muze.  juist daarom kan voor mij de muze, alleen maar vrouwelijke zijn. De muze is enerzijds een gevoel maar kan ook een persoon zijn. Het hoeft daarom nog geen beeldschone vrouw zijn maar vooral een 'karakterwijfje'.  Dit is een apparte wereld waar enkel artiesten binnen mogen, omdat enkel zij die wereld kunnen betreden en bespelen.
Ik heb heel lang een persoonsmuze gehad waarmee ik heel regelmatig, ongeveer één keer per maand, een kort gesprek voerde.  Van zodra ze in het echtelijk bootje stapte, hield de betovering op.

De schilderijen op zichzelf zijn twee licht verschillende genres.  Het ene 'de Tsunamigedachte' is totaal abstract, terwijl het andere een abstract schilderij is dat figuratieve elementen bevat.  Daardoor is het geen abstract schilderij meer en ook niet echt een figuratief in de volle betekenis van het woord.

22-11-2009 om 00:00 geschreven door art

En ja ze hangt daar zo maar te zweven.  Je moet al heel dicht gaan kijken om de truck door te hebben.  Het is dan ook een orchidee.

En als je dacht dat ze tegen de ruit geplakt was...nee hoor, ze hing zo maar te zweven aan onzichtbare draden. De poetsende hand kon er zo maar achter bewegen, op en neer. 


En omdat het poetsdag was werd  het bloemetje geplukt en de stengel door een swiffer stof afnemer verslonden.

21-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Op het kerkhof van Stalhille ligt een alternatief graf.  Het zal je niet verwonderen als ik zeg dat het van een kunstenaar is.  Ik ga er nooit heen op Allerheiligen of Allerzielen maar telkens als ik de bus naar Brugge neem en een beetje te vroeg ben.  Wij waren verbonden door een heel vreemde vriendschap en bewezen elkaar wederzijds dienst op dienst. Hij was een goede maat van mij.  Herman de Pauw woonde hier , een eindje van de dorpskern in de nachtegaal straat, temidden van de poldervlakte.  Hij woonde er op een verwaarloosd domein waar indertijd veel oud ijzer, papier en vodden werden gestockeerd om gesorteerd te worden.  Veel van de waardeloze rommel is daar blijven liggen.  He huis, een oud boerderijtje, heeft hij wat opgeknapt en de binnenkant ervan weer leefbaar gemaakt. In één van stallingen  had hij zijn atelier voor kopersculpturen gemaakt.  Hij leefde er een beetje op los.  Hij hield niet van de vrouwen maar van de liefde. Hij dronk als een bodemloos vat maar kwam zelden of nooit dronken onder de mensen.  Soms was hij dagen of zelfs weken niet te bespeuren om dan onverwacht weer op te duiken met een bijna ongelooflijk verhaal over verlaten zijn en eenzaam.  Hij stierf op 45 jarige leeftijd in Brugge, bij zijn ouders en werd hier in Stalhille begraven.  Hij had vooraf  de plaats van zijn graf geregeld alsook een alternatieve afscheidsdienst in onze Kerk.

Ik ben nog met hem meegegaan naar de toenmalige pastoor om alles te regelen.  Ook schreef ik de tekst voor zijn doodsprentje. Met de foto's gaan we het laatste eindje  weg dat  ik telkens neem tot bij de gedenksteen.  Je kan er het koperen pelikaanbeeld zien staan dat een diepe betekenis heeft van het verborgen geloof van Herman.  Maar onder de mensen was hij teveel macho om er voor uit te komen.  In feite was hij een oud lelraar die op de dool was geraakt. Zijn vader was eigenaar van de Dumpimarkt op de Male steenweg.  Onder de foto's vind je nog de tekst van zijn herdenkinsprentje.

herman            er is de vriendschap

die ons samen brengt

maar zoveel andere zaken

drijven ons telkens weer uiteen

drang naar vrijheid

nu lig je daar

op zij

de onrust in jou gekneveld

jij

uitgeteld

je gaat heen

waardoor in mij

een leemte komt

door niemand herkent

heb jij dan nooit

die kracht ontmoet

in heel je leven

in al je gedrevenheid?

zoekende zucht

van voltooid verleden

blijf en sta gegrift

in mijn jonge hart

in mijn oude geheugen

twee van jouw beelden

zijn hier bij ons

’t ene in volle overgaven

maar dat andere

door storm en wind geknakt

als teken

dat we nooit meer

al is het een eindje maar

samen zullen gaan.                                                       Daniël

Zo herdenk ik die vreemde vriendschap die  weinigen konden  en kunnen begrijpen en zijn graf in al zijn wildheid, is het best  en warmst uitziende van heel het kerkhof omdat het zichzelf  onderhoud. Eénmaal per jaar, in de lente, ga ik wat bijsnoeien. De omvang wordt ingeperkt door de gemeentewerkers.  In de zomer bloeit het en in de winter dient de ‘sedum’   als ‘nature morte’.  Zelf leef ik nu, naar buiten uit gezapig en relatief rustig maar innerlijk zeer intens.

20-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Vorige zaterdag zag ik de parade van de -distributie reclame Sinterklaas- en al de blabla er rond.  Die bla bla vond ik zeer goed gemaakt en de commentaar was soms amusement van de bovenste plank.

Omdat ik niet naar Antwerpen was gegaan om er foto’s te nemen, heb ik die dan maar thuis genomen, rechtstreeks van de tv.  de kwaliteit van de opnamen is niet optimaal maar de foto's zijn best genietbaar.  Kijk maar even mee.  


















Deze reportage is niet bedoeld om reklame te maken voor de sint maar wel voor de vele blije gezichten kindergezichten omwille van de sint en omwille van enkele  volwassen omdat ze eindelijk ook eens op de TV zullen komen. Het is hen gegund.  De kop en de stem van de sint mochten er ook zijn.  Alles was uiterst verzorgd tot in de puntjes.

Ik heb het onderzoek van gisteren goed doorstaan.  De pijn was binnen de perken en achteraf bleef ik mij zo een beetje ongemakkelijk voelen.  De spanning is gebleven want de uitslag mag ik maandag om 13u gaan aanhoren.  En alhoewel het bloedonderzoek gunstig is blijft de spanning toch hangen. Iedereen hier tracht mij gerust te stellen maar dat zal maar maandag gebeuren als het resultaat gunstig is.

19-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Omdat ik een dag of meer  uit  circulatie wordt genomen voor speciaal onderhoud, pleeg ik vandaag een extra bijlage.  Ik loop er de laatste dagen toch wel erg mee in mijn gedachten.  Ik slaap ook minder goed.  Dat is nu eens totaal tegen mijn gewoonte in. 
Ze komen je eerst bang maken en dan wordt je langs alle kanten  opgepept.... en dat het wel niet zo erg zal zijn als wordt gezegd.  Ik geloof er niet veel van want wie van al die profeten kan zeggen hoe ik zal reageren. Hoe zal ik me morgen en de volgende dagen voelen. Het kan alle kanten uit.


Een oud paneel dat ik veel te flets  en te geel vond, heb ik nu overschilderd.  
Omdat het regende en vooral om mijn zinnen te verzetten ben ik weer aan het schilderen gegaan.  Het schilderij wilde eerst  geen enkele kant uit en plots was alle hardnekkigheid verdwenen. 


Het heeft slechts een paar uur gekost vooraleer ik er weer in was. Van deze morgen vroeg tot rond zes uur deze avond, ben ik bezig geweest. 


Het is mogelijk dat er nog enkele aanpassingetjes gebeuren maar dat komt pas na goed bekijken. 
Als er punten zijn die mij storen, dan werk ik die wat bij. Kijk op deze afbeelding naar de rechter persoon en vergelijk het met de volgende afbeelding.


Op deze afbeelding zie je dat het rechter personage beter uitkomt door de achtergrond een beetje lichter te maken.  Ik laat het werk nog een beetje hangen vooraleer ik onderteken met mijn kunstenaarsnaam en het dan vernis. Van zodra het vernist  is, samen met het andere werk, worden ze beide op straat gehangen.

17-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Kaspertje gaat overdag naar de crèche en komt gedurende de winter weinig buiten.  Als hij hier is ligt dat anders.  Hij kan in de tuin ravotten zoveel hij wil en is dan ook moeilijk binnen te houden. Zondag namiddag zouden we echter samen een grote wandeling maken. De keuze leek naderhand een beetje de verkeerde kant te zijn uitgegaan.   Het is al met al een natte bedoening geworden. 

We stonden op de parking Torhout steenweg van het kasteel van Tillegem en het enige wat we konden doen als wandeling, was tot aan het kasteel en terug naar de auto's.  Het bleef op het einde regenen tot we bijna weer thuis waren.

Toen we schuilden in het voorportaal van het kasteel zagen we dat het heel dreigend zat en besloten naar huis terug te keren   Het begon al heel vlug water te gieten. Kasper verdroeg dat plastiek gedrocht niet boven zijn hoofd en zorgde voor een luid protest.

  Hij liet zich buiten de buggy hangen en werd dan ook kletsnat.

Toen we thuis kwamen was hij doorweekt tot op zijn vel.   
Een kwartiertje maar hebben we daar in dat portaal geschuild. 

Eens terug  in Stalhille, zagen we dat het daar niet had geregend en dat heel de kuststrook zonnig was.  De scheidingslijn was zoals gewoonlijk, de vaart van Brugge naar Oostende.  
Maarten had op de computer in het weerbericht  gelezen dat het zeer slecht strandweer zou worden.  Daarom  hadden ze gekozen voor het Tillegem bos.   Toch deed die korte natte wandeling deugd.  

In de tijd reeds zei Pien dat de kust over een microklimaat beschikt dat zonniger is dan in het binnenland.  Dat zien de huidige weermensen soms over het hoofd.  Daarom worden de horecauitbaters er hier soms heel kwaad om als ze het weerbericht lezen of horen.  Zondag zal dat niet anders geweest zijn alhoewel dat in de winter minder het geval is dan in de zomer.  Er zijn heel wat zaken gesloten en al wie toch komt gaat zo wie zo iets drinken of eten.

17-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Dus van roddelen  en babbelen achter de rug  trek ik mij niets aan.  Je kent het gezegde toch…’Dat ze zeggen dat ze zweten, ze zullen dan geen kou hebben’.  Als ze mij iets in het gezicht flappen zal ik ofwel zwijgen , ofwel een rustig antwoord proberen te geven.

Els de Schepper gaat op tournee met haar nieuw programma dat ze ‘RODDELEN’ heeft gedoopt.  Ik zag er een fragment van op de PC  in ‘garage tv’ en het is om je een kriek te lachen.

En woensdag is dan die prostaatpunctie die ik moet ondergaan.  Ik begin er reeds slecht van te slapen.  Je moet weten dat ik een zeer goede slaper ben hé en nu weet ik ook een keer wat het is lang wakker liggen en proberen niet te piekeren.  Het is wat het is en leuk lijkt wat anders te zullen zijn.  Dat bang maken lijkt dus te zijn gelukt.  Ik ben me in elk geval mentaal nog beter aan het voorbereiden.  Het goede nieuws is dat het bloedonderzoek  reeds negatief is bij mij en bij die persoon was het positief, dus kwaadaardig.  Of dat een verschil maakt in pijn valt te betwijfelen.  Alles wat ik woensdag en de dagen daarna had gepland heb ik op de helling gezet of gewoon geschrapt en verwittigd.  

16-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Hoe ouder je wordt, hoe minder vragen je stelt. Toch blijf je min of meer op de hoogte van de situatie.  Je krijgt weinig inlichting langs woorden...veel te druk en teveel onder druk van haar werk, laat ik Let met rust.  Ik beroep me meestal op tekens.
Tekens!  
Het zijn geen tekens aan de wand maar in het hele huis en vooral rond het aanrecht vind je tekens die iets zeggen of iets verklappen.
 

Een brood op de plank met het broodmes erbij toont 's avonds dat we aan tafel kunnen.


Flesjes water naast de friteuse, zijn gewoon mijn dagrantsoen.  Zijn ze vol of leeg zal erop wijzen hoeveel  ik er die dag reeds heb gedronken of niet gedronken.


Als er echter in de keuken taart of gebak op het elektrisch fornuis  staat dan weet ik, zonder dat het is gezegd,  dat Leen en haar bende op komst zijn.   Die taarten kunnen zeer verschillend zijn en hangen af van de dagstemming van Let. Voor onszelf wordt er niet gebakken.  Ik zal altijd wel een stukje mee eten.  De grootte hangt af van het aantal points er in mijn ww program van die dag daarvoor nog vrij zijn.  Het is een hele toer om het elke dag te doen kloppen maar het loont ruimschoots de moeite.  Eindelijk hebben ze hier ontdekt dat vader meer karakter bezit dan ze dachten. Niet dat het me veel kan schelen wat anderen over mij denken of zeggen.  Daar veeg ik vierkant mijn broek aan.  Roddels kunnen mij geen barst schelen. 


En als Let sms-jes aan het  samen stellen en verzenden is dan wil dat zeggen wat het wil zeggen.  Het gebeurt niet dikwijls dat ik daar een foto kan van nemen.


Als je ergens twee voetjes ziet, dan weet je dat Jolientje hier is. Wat een rustig kind. Leg het in de zetel, het slaapt.  Leg het op het tapijt, het slaapt verder. Schreien doet ze heel weinig.  Als ze honger heeft kniest ze een beetje.  Als ze wakker is en rustig in haar 'wiebelding' 
alles ligt te bekijken, lacht ze voor een niets.  Vraag mij  niet naar de naam van al die toestellen die vroeger niet bestonden of in een totaal primitieve vorm. Een 'wiege', een 'voiture of kindersjieze' en een 'wuppepeird'.  Nu moet dat allemaal in het Engels? onze moedertaal heeft stilletjes aan afgedaan.
En woensdag moet ik een prostaatpunctie ondergaan en er was hier gisteravond iemand die het enkele jaren geleden heeft ondergaan en die man probeerde om mij goed bang te maken.  Ik moet toegeven dat hij er toch deels is in geslaagd.
Ik hoop dat het is zoals bij die griepprikken waar ze van de uitzonderingen, de algemene regel proberen te maken door iedereen op het ergste voor te bereiden zonder er bij te voegen dat het ook zonder bijwerkingen kan gaan.

15-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Zo af en toe maken wij ons wandelingetje aan de zee. Het was lang geleden.  Een tijdje terug, hoe lang juist weet ik niet,  liep ik een ernstige spierscheur op aan de rechter dij. Gaan ging nog.  Wandelen zat er niet meer in.  Je kan enkele tientallen meter lopen trekkebenen hoor maar een wandeling, al is het maar van een half uur, mag je op je buik schrijven.  Lang, heel lang,  kan het duren  vooraleer je opnieuw totaal in evenwicht kan lopen. Heb je  al eens ondervonden, dat je links een grotere stap zet dan rechts. Niet één keer maar voortdurend en niet om de zot uit te hangen.  Je kan gewoon niet anders of je moet lopen zoals een juffertje met dringende behoeften.  Ga zo maar een keer wandelen.  Gisteren was het niet meer zichtbaar maar ik voelde toch nog dat er rechts veel minder soepelheid in zit.

 Eerst reden we tot bij de fruitkweker om peren te halen.  We staken dan door naar De Haan voor een wandelingetje aan het water.  Altijd doen we de lengte van de dijk. Er was veel verkeer op de baan maar die bleken nog niet aangekomen aan zee. Onze auto konden we met een zee van plaats, parkeren  in het straatje aan de zeekant bij het gemeentehuis.  Zo komen we bijna aan het zuidelijk einde van de dijk uit. We kijken eerst hoe de wind zit en welk effect hij heeft op het zand.  Het was een opkomende zuidwesterbriesje.  Met één oogopslag zagen we het zand, gedreven door de wind, over de vlakte scheren.  Op sommige plaatsen was die gladder geschoren dan op andere.  We hadden dijk en strand  niet voor ons alleen maar het scheelde niet veel.

Enkele koppels en een paar triootjes te na gesproken, konden het gevoel van verlatenheid niet wegnemen.  Daarentegen was door hun aanwezigheid, de eenzaamheid doorbroken.  Drie kinderen en een bende meeuwen overschreeuwden het eentonig gegrom van een behoorlijk rustige zee.

Door het nemen van foto’s, moest ik zo nu en dan achterop hinkelen.

We kozen uit ervaring voor wind mee. Als je het zand over de vlakte ziet striemen, loop je best niet tegen wind in. Je kan dat wel doen als je een gesloten stofbril op je ogen parkeert, die dan af en toe beslaat door het grote verschil aan temperatuur tussen je lichaam en de buitenlucht. Dan ben je natuurlijk helemaal gezien.
  
  


Aan de hemel stond een waterzonnetje dat probeerde en erin slaagde flauwe schaduwen te creëren voor ons uit. Dan was het  ongeveer half drie. . 


Op de rug genomen foto's mag ik wel publiceren maar voor de zekerheid vroeg ik toch, als een bang schooljongetje, de toelating.


We zochten het hardste  en gladste deel van het strand op, een veilige afstand af van de ebbe en vloedlijn.  Zo werden we niet gestoord door opkomende golfjes.  In de zomer, als je blootvoets door het zand baggert, ligt dat anders. Alhoewel je af en toen toch afkeer krijgt van het water, door aandrijvend bruin schuim. Dat krijg je liefst niet over je huid want dat is zicht- en voelbare polutie.  Gisteren was die ook niet aanwezig. alles leek vredig en proper. 


Kinderen en meeuwen en je hebt een boeiend, laawaaierig schowspel, boven de zee uit. Het grote lawijt komt van de meeuwen.  Dan hoor je plots een schreeuw als het uit de hand eten pijnlijker is dan verwacht.  Ook een meeuw kan zich al eens mispakken of is het dan het kind dat schreeuwt zonder dat er iets gebeurde? 




Kwallen daarentegen zijn de rust zelf maar kom er niet aan of jouw rust zal eventjes vaarwel aan je zeggen, tot de jeuk helemaal over is.
De ruiters hebben we niet gezien maar de duidelijke sporen wezen erop dat ze kort voorheen rustig voorbij waren gegaan in de richting van Bredene, dus tegen wind in. Die gasten zitten hoog genoeg om geen last te hebben van het zand in de ogen.  Of de paarden dan met spleetogen lopen tegen het zand weet ik niet.  Misschien lopen ze gewoon met hun ogen dicht.  Als ze een stap te veel naar links of rechts zetten zullen ze wel een snok voelen om hen de juiste weg  aan te duiden. Van wijzen kan je hier natuurlijk niet spreken hé.
  

Na onze, ietwat langer dan een half uur durende uitwaaibeurt,  gingen we winkelen in de Aldi waar er slechts één kassadame een rustige namiddag beleefde. Van het andere personeel was er niemand te zien. Je kon ze in het magazijn horen rommelen  en lachen.  Waarschijnlijk waren ze bezig de speciale aankopen voor de zaterdag klaar aan het maken.
De personeelsbezetting was mager. De kassabediende, die ik ondertussen zeer goed ken vertelde ons dat alle bewerkingen en de duur ervan per kassa door de computer geregistreerd worden. Dat legt wel uit waarom het personeel van Aldi altijd zo gedreven aan de slag is.  Toch blijven ze altijd vriendelijk en heel beleefd.  De Gerante heeft altijd wel een beetje tijd voor een kort babbeltje terwijl ze efkens haar werk laat rusten. Bij de anderen zie je dat niet. Bij hen is het 'klappen en breien'.   

Eens we thuis waren hebben we een goede pot gedronken.  We zijn rond twee uur vertrokken en het was toch goed na vieren toen we terug het poortje achter ons dicht trokken. En wat denk je dat er het meeste deugd deed, de uitstap of de pot achteraf?  In feite kan het één niet zonder het andere. De pot is de bekroning, het orgelpunt op iets dat afzonderlijk ook deugd kan doen.

14-11-2009 om 06:02 geschreven door art

F U R I E.
Alleen wie haar echt kent zal bovenstaande afbeelding kunnen plaatsen.

Ze is een alleenstaande moeder met drie kinderen. Een dochter van 14 probeert haar moeder  in de watten te leggen. Twee zoontjes, een tweeling, met veel pit krijgen nu voldoende aandacht.  Er was een rustige sfeer in de woonkamer en de furie kan nu niet anders dan rustig zijn.  Voor alles wat ze wil doen heeft ze hulp nodig. Drinken kan ze zelfstandig alleen maar met een strootje. 
Ik heb veel geluisterd naar haar en ben vergeten te vragen wie er haar soep lepelt en haar patatjes voedt.  Ze vroeg om rap terug te komen maar dan samen met Coletje.
Al mijn vrienden vragen altijd maar naar Coletje maar ik kan Coletje niet in twee, drie of vier  delen. 

Je moet weten dat ze elke dag met de fiets gaat werken. Dat klinkt gewoon hé.  Als je dan weet waar ze woont en waar ze werkt dan weet je natuurlijk veel meer.  Elke dag, door weer en wind.  Enkel sneeuw doet haar naar de auto grijpen. Elke werkdag foets ze  van Plasendale brug in Oudenburg na Brugge-St Michiels.  Je moet het maar doen. Ze heeft een aardje naar haar vaartje.  Die vader is dit jaar opnieuw te voet naar Compostella getrokken. De hoeveelste keer weet ik niet.

Nu is zij op zoek naar een .

Die val van de ladder heeft ze voor gehad toen ze de dakgoten aan het reinigen was.  Hetgeen ze eruit geleerd heeft is... ik moet de volgende keer  een langere ladder gebruiken zodat ik die schuiner kan plaatsen. 


Het verwondert mij dan ook niet dat haar schilderijen overheersend rood zijn.  

Ik zou nog vergeten te zeggen dat ze in Oudenburg in de politiek is. 

Een kunstenares politieka, ik wist niet dat dit kon samengaan. Alleen als furie kan ze dat. 


Hoe ze het allemaal flikt is gewoon niet uit te leggen of onder woorden te brengen. Dit is dus een geval appart. Haar grootste troef is dat ze vlot is in de omgang en altijd met haar twee voeten op de grond blijft, al heb je soms de tegenovergestelde indruk.  Ze is ook niet bang om moeilijke beslissingen te nemen. Wie houdt zo iemand in bedwang?

13-11-2009 om 07:54 geschreven door art