Plots werd ik zo moe dat ik alles stop zette, me in de driezit dubbel toe plooide en als een blok in slaap viel. Zo midden de dag slapen bevalt met nooit.  Na één of twee uur wordt ik dan door het één of het ander of door iemand gewekt. Helemaal versuft schiet ik dan wakker en het lijkt of de wereld vergaat.  Het duurt meer dan een uur vooraleer ik opnieuw mijn normale, goedgezinde plooi terug krijg.  Een  koude douche help het proces te bevorderen maar in de winter ben ik er geen voorstander van.

Gisteren voerde ik onder de dekmantel van de ‘Minder mobielen centrale’ een oude vrouw naar het AZ in Brugge.  Haar zoon wachtte ons op aan de ingang en zou haar verder naar de dokter begeleiden.  We hadden een plaats in het ziekenhuis afgesproken waar ik op hen zou wachten. 
Met behulp van    de minder validen kaart van de dame kon ik de auto gratis parkeren.   Dan begon het wachten. Een spannend  en leuk boek hielp met aangenaam door de wachttijd heen.

 Na een uur kwamen ze nog niet opdagen. 
Ik moest toch even mijn benen rekken  en .......................................raakte daarna aan de praat met twee gezellige oudere dames.  Eén van hen vroeg mij hoe laat het was terwijl de andere met een polshorloge in haar hand zat er erop keek.   Ik veronderstelde dat het uurwerk in panne lag en zei half drie op de kop.  Ik had het nog het laatste woord in mijn mond toen de dame met het uurwerkje in de hand  tegen haar medegezellin begon…’Moet je nu wel het uur vragen aan meneer!, als je ziet dat ik op het mijne aan het kijken ben?’.  De andere begon te lachen en vroeg heel guitig ‘ewel hoe laat is het bij jou?’  De andere schoot als het ware wakker en keek nog eens met ongelovige verwonderde blik op haar uurwerkje.  ‘oei’ zei ze vlug ‘ hier is het nog maar twee uur’.  ‘Ik wist het’ zei de andere ‘ we hebben onze bus gemist…jij met je pruts van een horloge,  smijt dat maar in de prullenmand!’.  De andere reageerde niet en stak het in haar handtas.  De twee keken mij aan  alsof er niets was gebeurd en we babbelde gewoon over het koude weer en dat ze blij waren dat ze binnen konden wachten op  hun volgende bus van de Lijn. Naar ik hoorde zou dat niet meer zo lang duren Ondertussen kwam mijn passagier terug van de dokter en ze zag er niet wilgezind uit. Oei dacht ik, dat zal slecht nieuws zijn.

16-12-2009 om 06:49 geschreven door art

De moestuin ligt in zijn winterplooi op één klein hoekje te na gesproken. Ik ben er juist niet geraakt om de frambozen met een laagje mest af te dekken.  Die zaterdaguitstap naar Leuven en Mechelen strooide roet in het eten. Het kwam allemaal zo onverwacht.  Alles zit vanaf nu zo eivol. Is het niet voor ons, dan is het voor Leen en Maarten.  Het was onze enige kans om nog voor het jaareinde het huis van Leen en Maarten te zien.  Dat het er zo druk en rommelig uit zou zien had ik niet verwacht.

Ik ben vooral blij een gedacht te hebben van hun diepe tuin en van de omgeving waarin ze zullen wonen. Er is geen lawaai van de autostrade Brussel - Antwerpen die relatief dichtbij ligt. Het industriepark geeft ook geen lawaai af.  Wat je eventueel hoort zijn spelende kinderen in het gebuurte.

Vandaag worden de paneeltjes voor het project ‘Kleur in Stalhille geleverd. Het zijn er 96 en daarbij nog vier stroken van 61cm op 2m50, die zullen gebruikt worden om de aankondigingpanelen voor het project te maken.  Tot nu toe was dat in vier delen wat altijd een tijdrovende montage vergde.  Ik  herleid het nu tot één lange strook waarop alles zal vermeld worden wat nodig is.  Dat is niet veel  t.t.z. Kleur in Stalhille en daaronder  juni  - oktober.  Ik heb de hele winter om daaraan te werken.

De kleine paneeltjes moeten een grondlaag krijgen aan beide kanten. Daarnaast moet ik nog een drietal grote panelen van 2,5m op 1,22 grondig herwerken.

De kleine paneeltjes die dit jaar op de schoolmuur hingen zullen volgend jaar op de bijgekomen houten muren hangen die aan de rand van het dorp zijn geplaatst.

15-12-2009 om 06:31 geschreven door art

Na die zaterdag uitstap hebben wij het nu op zondag rustig gehouden.
Let wilde naar de mis gaan in  Zevenkerken maar ik blijf in de winter thuis omdat het in die kerk zo koud is dat ik vroeger altijd iets opdeed. Het bracht telkens heel mijn zondag om zeep.  Als de preek dan nog eens zagend tegenviel dan was het hek helemaal plat getrapt. Nu maakt ik alles klaar voor het eten en dek de tafel, zodat Let nog enkel de afwerking moet verzorgen.  DaarVoor de rest is het lezen en soms eens een mis meepikken op tv. Er is ook op de  PC voldoende in te halen.  Ik krijg o.a. mijn foto’s maar niet gecontroleerd op kwaliteit.  Van de vroegere foto’s mag meer dan de helft weg wegens onscherp. Dit is een meer tijdrovend geval dan ik had verwacht.  Na een half uur ben je er scheel op gekeken en dan doe je best iets anders of je delete nog de scherpe en mooie foto’s.  Ik probeer elke da zo’ kwartiertje vrij te maken om me daar mee bezig te houden maar de laatste tijd zijn er zoveel prioriteiten dat ik op de duur niet meer weet welke prioriteit ik prioriteit moet geven.
Ik zou bijna gaan hopen op een lange vuile winter.

In de namiddag hebben we samen wat slaap ingehaald en zijn dan gaan wandelen inhet  prachtige duinenbos tussen de Haan en Wenduine.  Daar was het helemaal niet koud.  Zo liet ik mijn handschoenen in mijn vestzak.  Ik draag die enkel bij hoogste noodzaak.

Bij het thuiskomen zwoegde ik een half uur op de PC om de bijdrage die ik deze morgen plaatste af te krijgen maar door vermoeidheid en gebrek aan concentratie heb ik per vergissing de boel gewist en mocht ik deze morgen herbeginnen.  Nu lukte het in een kwartier. Om acht uur was ik ‘Perte totale.

Ik sliep als een blok en ben dan ook heel uitgerust opgestaan.

14-12-2009 om 00:00 geschreven door art

De laatste keer dat wij bij Leen in Leuven waren zijn we even in Mechelen geweest om het terrein te bekijken waar ze zouden bouwen.  Toen was de plateau de dag voordien gegoten. Nu moet je maar eens kijken  na twee  maanden , hoe ver het staat.  Er is veel vertraging door een ziektegolf bij de werknemers van de afwerking.  Ik ben even binnen geweest in de bouw maar het enige wat ik tot nu toe van de tuin zag was het begin.  De vorige keer konden we er niet in omdat over de totale breedte  een strontlaag lag open gevloeid van wel 10 cm dik. Onder de oprit zat een ouderwetse gemetste beerput en daar hadden ze toen werkelijk het onderste uit de kan (put) gehaald. Nu was dat grotendeels ingesijpeld of opgedroogd en er was ook een passage gemaakt.  Ik ben eerst  tot een beetje over halfweg  gegaan maar op zeker ogenblik zijn er geen afsluitingen meer.

Toen ben ik maar terug gegaan naar de bouw en vroeg ik Leen tot waar hun tuin liep…’tot aan de afsluitingshekkens  met de Volvo-garage.’ Was haar antwoordt.  Daar heb ik geen foto van genoemen.
Dan zijn Let en Kasper de tuin ingegaan tot halfweg maar ik ben doorgestoken tot het einde. Eens de enige spar van de tuin , een grote halve kerstboom,  voorbij is de grond een beetje overgroeid met bramen. Toch kan je relatief gemakkelijk door. 

Vroeger kon ik goed de lengte van een terrein bepalen door mijn stappen van één meter toe te passen. Op kleine lengtes klopte dat altijd.  Ik dacht dat Maarten of Leen mij hadden gesproken over zo’n honderd meter. Bij mijn honderdste stap was ik nog niet eens aan het gebouw en finaal kwam ik op 135 uit. Leen wist het dus niet exact.  Een beetje meer dan honderd, was opnieuw haar antwoord.  Toen we terug  in Leuven waren vroeg ik het aan Maarten en die zei 135.  Ik wist meteen dat ik de stappentechniek van 1m nog bezat.  De juiste breedte stapte ik niet af en vroeg het ook niet maar ik denk aan 14m en dat is een goede breedte maar door de enorme lengte daar tegenover, lijkt hun tuin een lange smalle gang te zijn. Het lijkt op een bos omdat hij vanaf halfweg samenvloeit met een aangrenzend perceel van gelijke aard.  De begroeiing  bij hen bestaat hoofdzakelijk uit notenbomen en hazelaars. Er is nog veel dringend werk aan de bouw en in de tuin, alleen maar om zf te bakenen en te maken dat Kasper niet verloren loopt in het bos.  Hoe ver het ook staat, op 1 februari moeten ze in Leuven buiten zijn en desnoods gaan ze in Mechelen in hun eigen  huis kamperen zonder trappen en allemaal beneden wonen en slapen.

In het voorjaar houden ze dan babyborrel en ik hoop dat er van onze familie een goede vertegenwoordiging zal zijn.  Ofwel wordt er een bus ingezet ofwel zal er moeten verstandig ‘gecarpoold’ worden.  De twee families zijn opnieuw apart uitgenodigd want van weerszijden zijn er bijzonder veel rechtstreekse tantes.  De nonkels zijn vooral aangetrouwd, op enkele uitzonderingen te na gesproken. Of neven en nichten uitgenodigd worden weet ik niet.  Waarschijnlijk wel!


De hoek aan de voorkant waar je door het huis heen het groen van de tuin opmerkt. 


De achterzijde waar je veel glas opmerkt.  Binnenin heb ik even geloerd maar je zou er de benen kunnen breken van al de buien, leidingen en materiaal  op de grond. Waar nu de stelling staat, wordt later een grote verranda aangebouwd. 


Daarbij waren er twee werklieden aan het werk.  Leen en Let zijn tot bij hen geweest. Ik ben de tuin in gegaan.


De bedoeling was om tot het einde te gaan.


Ik ging steeds maar dieper en keerde mij dan regelmatig om een foto te nemen in de richting van het huis. op een bepaald ogenblik zie je het niet meer van de bomen en de struiken. 


Eens aan de hun spar gekomen ben ik de eerste keer teruggegaan. Er staan nog sparren in het bos maar die zijn niet van hen.  Bekijk goed de spar en je zult begrijpen waarom ik het heb over een halve kerstboom.


Omdat ik de grens niet vond ben ik het dus aan Leen gaan vragen. Halfweg hun eigendom houdt de tuin van de buren op en gaat over in bos dat met Leen en Maarten's tuin vervloeit.  Als je de afsluiting van de buren doortrekt tot het einde dan heb je een juister idee van de grootte van de tuin.  Nu toont hij enorm ruim door die overvloeiing. 


Over de tuintjes heen heb je zicht op de watertoren van Mechelen die daar in de buurt staat.  die ziet er helemaal niet uit als een watertoren. Waar ze het water opslaan kan je niet zien. Achter hun tuin ligt het industriegebied.  Wat de notelaars betreft, denk ik dat er 9 of 10 staan.

13-12-2009 om 00:00 geschreven door art

’s Avonds ben ik plat maar tegen de morgen ben ik opnieuw opgeladen.  
De laatste tijd gebeurt het alsmaar minder dat ik ook overdag plat val en het is heel lang geleden dat ik nog eens een nuldag meemaakte. 

Met de batterij van onze auto gebeurt dat zelden of nooit. Bij de auto van Liesbet is dat reeds enkele keren voorgevallen door o.a. een lichtje te laten branden binnenin en een andere keer was de koffer tegenaan blijven staan en was het weer panne.

Gisteren moest ik om drie uur in Oostende zijn en wilde om half drie vertrekken en de auto gaf geen kik. Welk lichtje is er nu  blijven branden?  Was mijn eerste gedacht.  Op het ogenblik zelf kan je het niet controleren want er is niets van stroom. Ik kon alvast de kofferdeur voelen maar die zat vast.  Het onheil kwam niet uit deze hoek.

Rap getelefoneerd dat ik waarschijnlijk niet zou komen of op zijn minst veel te laat zijn.

De garagist, recht over de deur was thuis en kon al vlug komen met een batterij en twee kabels. De auto draaide en ik kon starten.  Voor de veiligheid plaatste hij batterij en kabels in de koffer van de auto en ik vertrok.   100m ver,  begon er op het dasbord een rood lichtje te branden maar ik herkende het niet. Stoppen en de deuren controleren zou de oplossing zijn geweest maar ik keerde vlug terug en reed de garage binnen. De gewoonte om stil te leggen deed me de das om. De garagist moest de batterij er opnieuw aanleggen en toen zag hij dat de rechter deur niet helemaal dicht was. Het is niet de eerste keer maar hopelijk was het de laatste dat ik zo’n flauwe grap door eigen fout op mijn hals haal.

Ik ben dan maar thuis gebleven.  

10-12-2009 om 11:36 geschreven door art

09-12-2009 om 07:42 geschreven door art

Hij wordt met Nieuwjaar 90 jaar .  Zijn verstand en geheugen lijken onaangetast. Zijn ruime interesses zijn niet afgenomen.  Hij knutselt en foefelt er nog op los in zijn smisse. Alleen kan hij niet meer zo goed uit de voeten.  Met behulp van een loopkarretje waar je iets kunt mee vervoeren behelpt hij zich. In zijn werkplaats 'warreert' hij rond met één of twee wandelstokken.

Gisteren zag ik toevallig dat de poort van zijn smisse open stond, wat betekent dat hij dan bezig is. Ik had daar een snoeischaar staan met lange mouwen waaruit ik een boutje verloren had. Die stond daar reeds van vorig jaar en nu ik mijn jeneverbessen wilde snoeien moest ik mij behelpen van een gewone kleine schaar.  Omdat je het niet verkeerd zou begrijpen zal ik maar zeggen een 'seccateur’.  Ik ben de straat over gestoken en vroeg Vital of hij me kon helpen.  In minder dan tien minuten was de klus geklaard.  Het duurde zolang omdat er een veertje moest herbevestigd worden.  Vital helpt mij reeds 25 jaar en als hij iets vraagt, is het voor mij nooit te veel.

08-12-2009 om 06:58 geschreven door art

Als je de hele week met regenweer af te rekenen hebt en het is op zondag droog, dan vlieg je er gewoon in.
De zondag beschouw ik als een rustdag en zelden zal ik dan in de tuin gaan werken. er moest nog een heel klein deeltje afgedekt worden  maar ik geraakte er niet mee klaar.  Gisteren heb ik het dan in één uur kunnen klaar spelen en dat van 9 tot 10u.
Op zondag mest voeren gebeurt in feite nooit en dan is het dan toch gebeurt.  Slechts één enkele kruiwagen maar eerst moest het restje veldsalade anders worden geschikt en dan de grond wat opgevoerd
Niet dat ik nu geen werk meer heb in de tuin, neen.  De moestuin is afgewerkt en dat was heel belangrijk. Ik kan nu beginnen snoeien want vele struiken zijn de verwildering nabij. 


Als eerste werk deze morgen zal ik een deel van de kippenren opnieuw overdekken zodat ze opnieuw kunnen scharrelen en niet moeten blijven ploeteren in het slijk.


En nog iets;  de drie koningen zijn terug in circulatie en passeerden langs mijn atelier voor een klein (eer)herstel aan hun ster. Ik maakte nog geen foto op straat.  Dat komt nog maar ik wacht op een streepje zon.

07-12-2009 om 06:53 geschreven door art

Mensen met rugklachten kunnen in Blankenberge terecht bij een zeer goede osteopaat.  Deze keer was het Let haar beurt. Het was op een zonnige namiddag  in het begin van de voorbije week. Ik zou ondertussen een wandelingetje maken. De osteopaat heeft zijn praktijk heel dicht bij het station. 


Ik begon mijn wandeling op het stationsplein en wilde dan wandelen tot aan de zee


maar ik geraakte enkel tot aan het oude stadhuis.  Soms zijn daar kunsttentoonstellingen.  De oorzaak lag wel bij mij. In de plaats dat ik eerst bij de osteopaat binnenging voor een sanitaire stop was ik wel verplicht om ergens anders binnen te wippen.

 

Er is daar keuze in overvloed want het is daar vol van café  en bistro  maar ik ging binnen in café Terminus. Ik bestelde een the  en ging dan de dringende kant op. Nadien zat ik rustig van mijn theetje te genieten en toen bemerkte ik een plakkaatje aan de ingang van de toiletten waarop stond. 'Wie niet consumeert
30 eurocent voor het toilet'.  Aan het vroegere stadhuis gekomen moest ik terugkeren. 


Zo kwam ik opnieuw aan het station terecht en Let kwam mij reeds tegemoet. De auto was geparkeerd aan de andere kant van het plein, een traatje voorbij het station. 

05-12-2009 om 11:53 geschreven door art

Dagdagelijks

Wat houdt dat in feite in?  Wat men zegt, een gewone dag met niets speciaals. Gisteren was er zo één.  Iemand anders zal zeggen-'alles is speciaal'-.  Het is maar hoe je het bekijkt.
Het  regende heel wat en de temperatuur voelde eerder warm aan tegenover de vorige dagen.  Ook worden wennen we een beetje aan al die nattigheid.  Niet dat we het gewoon worden.  Mooi warm weer gaat niet vlug tegen steken maar van zodra het twee dagen na mekaar slecht weer is beginnen sommigen te zeuren en humeurig te worden. Daar heb ik weinig last van.

Ik moest naar de les van 
 ‘fotoshop elements’ en ging er deze keer met minder geestdrift dan deze dame heen.  Ook veel minder dan naar mijn gewoonte.
Veertien dagen geleden was ik niet aanwezig  en vorige week  kon ik slechts zeer moeizaam volgen.
Er waren een paar knelpunten waar ik geen snars van begreep.

Gelukkig heeft de leraar alles goed opgevangen .  Hij begon met: zijn er vragen?  En het regende vragen, de één na de andere. Drie kwart van de les werd daaraan besteed.  Bijna iedereen had een knelpunt en ik hoefde zelfs mijn vragen niet te stellen.  Ik heb genoteerd zodat  mijn schrijfstok  begon te stotteren en te snotteren.  Gelukkig bevatte mijn pennenzak een reserve schrijfstift. 

Ik heb nog veel werk in de tuin maar hoop wat meer op de PC te kunnen om de theorie in praktijk te brengen en dan hier het resultaat te tonen.    Ik zal er tijd moeten voor maken en enkele activiteiten  een duw geven naar later of naar nooit of hulp vragen.  Als ik het niet zo aanpak dan gaat de kennis  verloren.  De gedrukte cursus is wel een hulpmiddel waarmee ik alles kan hernemen maar dat vraagt nog meer tijd.    Het is natuurlijk niet de bedoeling om de kennis te laten afkoelen. Ik zal er trachten werk van te maken.  Regenweer is natuurlijk een echt natuurlijk excuus.

Na een dag als gisteren ga ik steeds met een goed gevoel maar doodop, heel vroeg, naar mijn bed. Deze morgen was het  een ietsje later dan, ook naar gewoonte,  toen ik fris en monter aan de slag ben gegaan.

04-12-2009 om 06:16 geschreven door art

Met zo’n opschrift kan ik alle kanten uit maar het gaat wel degelijk over eten.

Wij gaan wel een keer bij de Chinees  eten.  Vroeger gingen wij altijd naar het Chinese hoek restaurant  in St-Andries  Brugge. Het was gelegen waar de Gistel steenweg en  de Tourhout steenweg samen komen. Toen ze ongeveer een jaar geleden sloten moesten we op zoek naar één die evenwaardig was. Die vonden we maar niet. 
We wilden gisteren, eerst de Jade in Loppem uitproberen maar die is op woensdag gesloten.  Dan zouden we het wagen in het centrum van St-Andries, gelegen tussen de Betverkerk laan korte stuk,  dat leidt naar  het Jan Breidel stadion,  en het kerkhof.  We hadden gehoord dat het daar zeer goed was maar dat er weinig volk op af komt. Dan toch maar eens uitproberen.  We hadden nog een reserve adres en dat was er één op nr. 13 van de Torhout steenweg, ook in St-Andries. 

Dit in het centrum was open en we hoefden niet verder te zoeken.  We waren helemaal alleen in de zaak. Er werden nog  enkele maaltijden afgehaald. 

Het was de allereerste keer bij een Chinees dat wij alles op aten.  Er was meer dan voldoende maar zo lekker dat ik waarschijnlijk een zondeke heb gedaan tegen de ww regels.  Voor één keer kon het me nu eens glad niet schelen.  Heel veel krokkante groenten werden er opgediend en dat is naar onze tand.  Dit is voor herhaling vatbaar. 
De gegevens kan je vinden op het internet maar ze beschikken niet over een  website. Wat ik wel vond is het onderstaande.

Ocean City, Gistelse Steenweg, 497, Brugge, 8200, Belgium.
Phone: +32 (50) 389886
Fax:
Email:
Web:
Description: [Add Now]

Do you own or manage Ocean City ?
Amend your address details
Enter full description
Have you eaten here, what was your experience ?

heel lekkere maaltijd gehad ! super
11/8/2009 wauter rated this Restaurant as Highly Recommended

Wij kunnen de waardering die Wauter aangeeft, echt bevestigen.  Het was effenaf lekker.  Ik heb ook een waardering toegevoegd maar die is nog niet verschenen.
Mijnheer doet de bediening en mevrouw is in de keuken. Ze vormen een  jong koppel met drie nog zeer jonge kinderen.  

Voor de meeneemschotels kan je uit alles kiezen wat op de kaart staat maar dan aan -10%

03-12-2009 om 10:17 geschreven door art

02-12-2009 om 07:13 geschreven door art

01-12-2009 om 06:37 geschreven door art

Op zondag gaan we doorgans wandelen , als Let niet moet werken.  Zo waren we in Heist bij vrienden.  Ze hebben een appartementje dat tussen twee huizenblokken in, uitkijkt op de baai van Heist.  Dat is een nieuw natuurgebeid in het duinenzand dat zich spontaan vormde na de aanleg van de oostelijke havendam van Zeebrugge.  Vegetatie  op puur zand, gevoed door zoutwater vormt natuurlijk een heel aparte biotoop.

De zee was heel rustig en de zon brak door de sombere nattigheid van de laatste dagen en gaf een apart winters aanvoelend licht. De vrouw van het koppel is een vroegere collega van Letje. De man is vrijwilliger bij Oranje, een groepering voor minder validen. Hij is een gezellige burger die heel sappig en boeiend kan vertellen.  De vrouwen hadden mekaar een tijdje niet gezien.  Alhoewel de telefoon roodgloeiend had gestaan, hadden ze blijkbaar nog heel veel bij te babbelen. De man is ook een fervente kok die reeds 20 jaar kookles volgt bij de KWB.  Of hij blijft gaan om bij te leren of voor de gezellige feeststemming bij het verorberen van het klaargemaakte gerecht  bevloeid met de beste wijn die ze vonden passen bij het gerecht.  Als ik het hem vraag lacht hij geheimzinnig en ben ik even wijs als voorheen. 

30-11-2009 om 06:28 geschreven door art

Sedert ik weight watchers volg ben ik een fervente soepdrinker geworden. Wel te verstaan, drink ik altijd heel magere soep waarin het vetgehalte verwaarloosbaar is.  Regelmatig maak ik dan ook zelf een grote pot dikke soep.  Die leng ik dan op,  volgens het seizoen.  In de winter is die dikker dan in de zomer. Dat is mijn hongerstiller.  

Gisteren, terwijl Let de boodschappen ging halen  stond ik dus in de keuken.  Soep maken is meestal een leuke bedoening.  Verser kon de prei niet zijn want die zat, toen ik moest beginnen,  nog in de grond.  Alles liep heel vlot.  Het begint altijd in de tuin met de prei en als die proper en zandvrij is komen de dikke uien aan de beurt.  De selder haal ik ‘s winters uit de diepvries.  Een conservenblikje tomaat en de kruiden maakten dat de inhoud om het water om te toveren in heerlijke soep, compleet waren.  Onder de kruiden zit er altijd een beetje  pikanterie om de smaak te verfijnen zonder dat je het proeft of dat het brand op de tong.  

Tot nu toe gebruikte in nooit
de snelkoker maar op aandringen van moeder de vrouw liet ik de grote gewone pot voor wat hij was. Dan de spoep nog  een beetje dikker maken hé.
En ja na twintig minuten kon ik er de mixer in plaatsen om alle brokken drinkbaar te maken.

Dan maar eerst proeven om nog wat bij te kruiden en genieten maar van de verse, amper lopende, drank.

Op zicht zag het er goed uit maar er bleven een paar hardnekkige wortelstukken hun vorm behouden.  Dan nog maar eens de mixer erin plaatsen en…. ‘pattapoeffff’, een harde knal en een soort steekvlam en van mixen was geen sprake meer.  Om van de emotie te bekomen greep ik naar de fles (wijn) die reeds op tafel stond. Ik trilde op mijn benen.  Vlug bekomen, vergat ik  niet mijn wwpoints te noteren maar wel de zekeringen te controleren, die ik dan nog moest herstellen als Let verder wilde koken...volgens afspraak, ik de soep en de groenten kuisen en Let het eigenlijke koken.

Niets blijft meegaan.  Ik had dan ook geen tijd te verliezen en belde Let op, ’Als je wilt verder blijven mixen dan zal je er eentje  moeten halen bij de elektricien.  Adieu  dus,mixer van mama Louisa. 

Toen Let  thuis kwam moest ik luisteren naar haar relaas.  De winkeldame vroeg namelijk hoe het gekomen was dat er kortsluiting was.  Van heel  Let’s relaas heb ik maar één zinnetje onthouden…’mijn man heeft ook eens soep gemaakt’.  Zou je niet zeggen…en op slag herinnerde ik mij het voorval van jaren geleden toen Let bij metje liet vallen dat ik niets deed in het huishouden.  Toen kreeg ik erbovenop nog een bemoeien van tante Cecile op mijn hals. Ik dreigde toen om eens niets meer te doen in ons huishouden en dat ze nog raar zou kijken. Eens met pensioen is alles anders geworden.  

Het overdrijven van Let  is er blijkbaar nog niet uit en ze overdrijft  dan nog in beide richtingen.  Als ik tweemaal iets verkeerds doe dan wordt het vlug altijd en wat ik ook help in de keuken, het blijft maar…’hij doet ook eens iets’.  Sta maar vroeg op hé, als je de naam hebt van slaper, dan is het allemaal onbegonnen werk.  Dat is de pure folklore van het huwelijksleven hé. Ik zal proberen haar met nieuwjaar een spreuk als geschenk te overhandigen.  En die spreuk zal goed passen bij ons want ik weet er ook van, vooral dan als het om cijfers gaat.

Ik maakte dus gisteren mijn eerste  ELEKTRO  KNALSOEP en nog lekkere ook.  Voortaan wil ik het houden bij gewone soep.  Te veel emoties zijn voor niemand goed.  De dik gebleven wortelen heb ik er dan maar uit gevist en smakelijk verorberd.

Conclusie: was de  mixer te oud of waren de brokken te groot of mijn soep te dik?  Wie zal het zeggen, of is het een beetje alles samen?  In elk geval hadden we vroeger een mixer met 160W en de nieuwe is er 450. De brokken zullen groot mogen zijn en de soep dik.

29-11-2009 om 08:41 geschreven door art

Als onze dagen zijn druk bezet maar donderdag 26 november was toch speciaal druk.

Let had mij gevraagd om mij de voormiddag laag te houden.  Die vraag hoefde wel niet want dat is elke donderdagvoormiddag zo omwille van de les fotoshop-elements die dan dient voorbereid te worden. Van 1u30 tot rond 5u was ik dan in die les waar ik moeite had om te volgen omdat ik vorige week, wegens de prostaatperikelen van toen, moest missen. Gelukkig is er de schriftelijke cursus nog waarin alles kan teruggevonden worden. Om vijf uur dertig had ik de bus terug naar Stalhille  waar ik om kwart over zes met een kwartier vertraging toekwam. 

Let was vroeger weggegaan uit de vergadering  die gewoonlijk op donderdagnamiddag plaats heeft.  Ze was reeds thuis en zo kon ik direct na aankomst, snipverkouden, een grote kom hete soep opslurpen.  Voor acht uur moesten we in het concertgebouw zijn in Brugge voor de voorstelling van het Hagen Kwartet uit Oostenrijk. 

Liesbet had dit voor ons geregeld.  Zowel Let als ikzelf zijn beluisteraars van de klassieke radio Klara en houden van viool zowel als van piano.  Opera ligt ons minder terwijl koormuziek dan weer hoog in onze belangstelling staat.

Warm ingeduffeld waren we goed op tijd en vonden een centraal plaatsje op de vierde rij.

Op de eerste zou ik niet graag zitten.  Ik zou voordurend de neiging  hebben om mijn  hoofd in te trekken, telkens de strijkstok van de cellist gevaarlijk vooruit komt.  Drie mannen en één vrouw zitten heel dicht bij het publiek.  Ik denk dat ze zich verlaten zouden voelen op dat grote podium moesten ze verderaf geplaatst worden.   

Het kwartet toen ze nog veel jonger waren. Nu zijn ze grijs aan het worden..
De man met de baard is Rainer Smidt.

Het vioolkwartet bestaat uit: Lukas hagen en Rainer Smidt –viool-, Veronika Hagen –altviool- en Clemens Hagen –cello-.

Er werden strijkkwartetten gespeeld van Ludwig van Beethoven, Jörg Widmann en Claude Debussy.   

Bij beethoven had ik knikkebol neigingen omdat na acht uur gewoonlijk voor mij, vooral na een drukke dag, mijn eerste slaapneigingen de bovenhand halen.  Gelukkig was daar Let die van mij voor één keer de toelating kreeg om haar ellebogen te gebruiken.  Dat heeft ze dan ook gretig gedaan.  Het geweldige applaus hielp me over mijn eerste slaap heen. Daardoor kwam mijn tweede slaap pas om middernacht.  Bij het stuk van Widmann kan je gewoon niet in slaap vallen.  Die man is geboren in 1973 en wat die allemaal vraagt van de violisten, grenst aan het ongelooflijke. Ze moesten meer met hun vingers tokken,en met hun handen kloppen en wrijven en op de snaren kletsen dan ze met de strijkstok speelden. Het resultaat was dan ook verbluffend.  Ik ben niet in staat om het raker te beschrijven.  De violen klaagden, piepten, kraakten en nog meer onmogelijk in woorden te vatten geluiden.  Zo nu en dan was er een muzikale neiging naar een melodie maar zo ver kwam het nooit. Het luisterende publiek zat geboeid, bijna met hun mond open en viel van de ene verrassing in de andere.  Alles was zo perfect uitgevoerd dat het heel boeiend bleef.

Opnieuw volgde een nu nog luider en langer aanhoudend applaus.  Daarna was er een twintig minuten pauze. Zowat iedereen ging een glaasje wijn of bier drinken e neen heel kleine minderheid fruitsap of zelfs water, om de emoties door te spoelen.

Van Claude Debussy werd als sluitstuk het strijkkwartet in g opus 10 opgevoerd.

Het applaus wilde daarna maar niet ophouden waardoor we, een  ons onbekend stuk, als toemaat kregen.  Het was het vloeiendste en meest melodieuze  van de avond waardoor het als een slaapliedje in de oren klonk. Speel het echter niet voor kinderen want ze zouden de hele nacht geen oog dicht doen.   dit is de gewone opstelling van het kwartet. Lukas Hagen bespeelt een viool van Antonius Stradivarius uit Cremona.  Verinika Hagen bespeelt een altviool van Giovanni Paolo Maginni uit Brescia. Deze beide instrumenten worden ter beschikking gesteld door de nationale bank van Oostenrijk. 

Nu zit ik hier natuurlijk te snotteren en te snuiten.  Het is zo erg dat ik jullie aanraad niet te dicht bij jullie PC te gaan, zodat je niet besmet wordt.  Die verkoudheid liep ik waarschijnlijk zondag op, toen we in Tillegem moesten ‘frutten’ voor een vlug opkomende stortbui.  Het kan ook dat ik daarna nog met mijn poep bloot heb geslapen toen Let de nacht had.  Hoe dan ook, zit ik nu geplaagd met al de ongemakken vandien.

27-11-2009 om 07:07 geschreven door art

Vermoeidheid en weinig fut getuigen van een kleine weerbots van de spanning van de voorbije dagen.  Het goede nieuws maakt wel veel goed maar ik val toch een beetje in een vacuüm. Extra rust zal de zaak wel effenen.  Vandaag moet ik na één afwezigheid terug naar de les van fototoshop  elements maar ik kan er voorlopig mijn gedachten niet op zetten.

  
Gisteren waren we bij kennissen waarmee ik samen was de periode van  Congo, 1962-1972. Dus ongeveer 40 jaar geleden.  We aten er samen mwabe , dat is kip in palmolie  gebakken en gegaard in de pulp van palmnoten.  Dit is een Congolees  nationaal gerecht.  Toch vond ik de smaak van vroeger niet terug in het gerecht van gisteren. Het was gekruid met    en niet met  waardoor het niet echt pikant was. Zelfs Letje kon ervan eten en vond het zeer lekker.   Niet dat ik het niet lekker vond maar het evenaart bijlange niet het origineel recept. Ik had mijn verwachtingen waarschijnlijk te hoog ingesteld.   Naar het schijnt moet je even wennen aan het recept in de conserven,  zodat je  die smaak gewoon wordt.  Let zal het er ook eens op wagen om het klaar te maken.  Conserven kunnen ook nooit  de smaak evenaren van iets dat met verse ingrediënten is klaar gemaakt. Dat spreekt vanzelf.

26-11-2009 om 07:44 geschreven door art

Weightwatchers gooit het over een andere boeg,  points worden nu ‘pro points’

- Tot nu toe werden de points van een voedingsmiddel berekend op basis van:  het aantal calorieën en het vetgehalte.

- De propoints  van een product  worden nu berekend op basis van:  het  gehalte eiwitten , vetten, koolhydraten en vezels.

 Je mag bij WW gewoon alles eten maar bereken daar maar eens de propointswaarde van want je moet binnen het dagtotaal van je propoints blijven!

 
Alle ‘pointswaarden’ van de producten veranderen.

Dat houdt in  dat je opnieuw alles moet gaan opzoeken.

De waarden zullen in de meeste gevallen stijgen maar praktisch alle vers fruit krijgt een nulwaarde. Bananen, druiven kiwi gold, mango’s enz. die vroeger pointswaarden hadden  komen nu op een propoints nulwaarde. De waarden van de comfort plus producten (vrije porties) zijn fors opgetrokken maar er zijn meer producten die comfort plus zijn. Voor eiwitten is dat van 3 points naar 5 propoints en koolhydraten is dat van 4 points naar 7 propoints gestegen.

Doordat  de propointswaarden  van de producten gestegen zijn tegenover de vroegere pointswaarden krijgen de deelnemers nu allemaal meer propoints dan vroeger points. De vrouwen krijgen nu +/-evenveel propoints als de mannen.  Ik ga van 28points naar 34 propoints  een vrouw gaat bv van 21points naar 34propoints

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Alle gouden ereleden moeten opnieuw een periode van 6 weken stabiliseren waardoor het aangeraden is om gedurende die 6 weken elke week aanwezig te zijn, al is het maar om te wegen en de schriftelijke richtlijnen te ontvangen.

25-11-2009 om 06:45 geschreven door art

Goedaardig, zei de dokter.

Ja, zo is de spanning van mij afgevallen. We hadden een afspraak om 13u. De wachtzaal zat vol mensen die een resultaat kwamen ophalen en ze hadden allemaal een afspraak om 13u.  Het was  uiteindelijk 13u15 toen we bij de dokter binnen geroepen werden maar we moesten opnieuw wachten tot 13u40 tot de dokter bij ons kwam.  Twee minuten later stonden we op de gang, opnieuw  te wachten maar nu in een traag schuivende  rij aan het secretariaat om de schriftelijke uitslag en een nieuwe, op papier geplaatste,  afspraak voor 31 mei op te halen.  We stonden  op de zevende plaats en het duurde toch even  vooraleer we aan de beurt waren.  De secretaresse  begroette mij met de woorden ‘goed nieuws hé!’.  Ik weet dat ik glunderde en op de gang zag ik enkel bedrukte gezichten. Ofwel stonden ze nog te wachten, ofwel hadden ze minder goed nieuws gekregen, ofwel kijken ze altijd bedrukt.

 Deze grafiek vond ik deze morgen. Ik had voordien geen enkele informatie gezocht over prostaatkanker.
De PSA (bepaald bij het bloedonderzoek) was gunstig geweest en ik zit dus bij het blauwe peleton.  Daar had ik mij had ik mij aan opgetrokken tot iemand me vertelde dat hij een persoon kende die ook een goede PSA had maar een zeer agressieve kanker had ontwikkeld.  Hoe het met die persoon afliep  wist hij niet. De dokter wilde dus weten of ik bij die 2 op 100 behoorde die door de PSA worden gemist.  Had ik die man, met zijn verhaal, niet ontmoet, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest.  En ik dacht ook aan wat nonkel Charles Vercruysse mij eens zei na ons ongeluk in de jaren tachtig. 'Moesten wij met de hele familie in een straat, langs de huizen lopen en er valt een pan van het dak, dan zou jij ze op je hoofd krijgen'. Zou het tij zijn gekeerd of had nonkel Charles zaliger het mis voor?
Zo sliep ik slecht voor een paar nachten en was ik de dag van het resultaat al om 3u op.  De zenuwachtigheid maakte zich langzaam meester van mij en ik moest praten en zenuwachtig zot doen tegen Let en iedereen die in mijn buurt kwam.  Hoe meer ze mij gerust wilden stellen, hoe zenuwachtiger ik werd.  Het was zoals olie op het vuur gieten.  Ik kon mij sterk houden tot 8u en dan was de punch eraf.  De hele voormiddag was ik rusteloos.  Ik wilde foto’s van mijn apparaat op de pc plaatsen maar die liet het nogmaals afweten.  Het was waarschijnlijk en hopelijk aan mijn zenuwen te wijten.  Ik begreep dat ik beter  kon stoppen.  Dan heb ik maar een opgenomen spannende  film bekeken op de TV.  Tegen 11u ben ik dan bij mijn overbuur Vital  geweest om eventjes te praten. Die heeft me waarachtig aan het lachen gekregen. Tegen dat ik terug kwam was het tijd voor het middagmaal.  Mijn eetlust was niet aangetast door de zenuwen. 

Dan is het allemaal vlug gegaan tot in de kliniek natuurlijk. Daar weet je altijd wanneer je binnen gaat maar nooit wanneer je er buiten geraakt.  Al met al is het nog vlug gegaan, alhoewel, een uur om een resultaat van 2 minuten op te halen.  Ik denk dat je ook betaald om de zetels van de wachtzaal te gebruiken en dat ze die wachttijd rekken opdat de factuur zou oplopen. Ik ben ook al tevreden met een gewone stoel die goed zit.

En de clou van de historie is, dat ik helemaal geen gezwel heb maar gewoon een ontsteking . 20 dagen antibiotica.  En zeggen dat ik reeds preventief moest starten met dat medicament, drie dagen voor de punctie.  Het is wel de eerste keer in mijn leven dat ik antibiotica moest nemen vooraleer de dokter goed wist waarover het ging.  Heeft hij goed gegokt of is het zijn ervaring die hier heeft gewerkt.

  Sommigen schreeuwen spanningen van zich af maar ik heb reeds lang een grote behoefte om al mijn kleine spannende en andere belevenissen van mij af te schrijven.  Het is nuttig voor de geest, het geheugen en mijn goed gevoel.  Als ik dan aan het schrijven ben, kan ik er moeilijk mee ophouden en de tijd vliegt.
Of het ook goed is voor mijn  reumavingers weet ik niet maar het lukt me nog altijd.

24-11-2009 om 00:00 geschreven door art