uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
15-01-2010
nieuw leven inbrengen
De natuur is ijzig koud, met vervroren water, grond en gras.Daar kunnen wij niets anders dan af te wachten tot de lente terug is in het land.
Binnen kunnen we wel een seizoenstart nemen, o.a. in de koude serre. Daar is de grond mals en klaar voor vers groen.
Dat breng ik dan ook aan met veel plezier. Bij de kweker haalde ik mijn eerste saladeplanten op en ga ze nu planten ook. Nog vóór Pasen genieten wij dan van onze eerste teelt van het jaar. al die tijd zal ik genieten van het nieuwe leven, het verse groen.
Gisteren 12 januari 2010 ben ik opnieuw van start gegaan met de cursus PhotoshopElements (PE) deel 1.Dit is voor mij een herkansing.In de eerste trimester volgde ik het in een gewone groep. Ik miste enkele lessen en raakte de pedalen kwijt.Deze basiscursus is zo belangrijk dat ik hem opnieuw volg maar deze keer in een 50+ groep.
De aanpak is anders.Er wordt meer aandacht geschonken aan de uitleg waar je alles op de PC vind.In een gewone, niet 50+ cursus word verondersteld dat je vlot met de PC om kunt gaan.
We zijn met 10 personen en er is iemand bij die op verre na geen 50 jaar is. Al de anderen kunnen zo bij OKRA lid zijn.
Nu moet ik elke dinsdagnamiddag optrekken en daarna steek ik door naar Aartrijke om me bij Weight Watchers te laten wegen. Twee vliegen in een dubbelslag. Om 5u vertrok ik uit de parking van de Katelijnestraat en om 5u50 was ik op de parking in Jonkhove Bij het wegen was ik nipt binnen de grenzen van de gewichtsmarge, net boven het minimum. Dat had ik te danken aan een zwaardere broek en zwaardere schoenen.
Gedurende het weekend komen Leen en Maarten en de kinderen en er zal taart zijn.Ik zal niet moeten op een stukje kijken. Dus heb ik zoete vooruitzichten. Binnen een paar dagen haal ik saladeplantjes en hoop dat de dooi zich nog een tijdje doorzet.Bij nieuwe koude perikelen is er wat meer werk methet afdekken van de jonge plantjes maar resultaat gaf het tot nu toe altijd, zelfs bij stevige vorst. Het geeft het gevoel van de start van een vers seizoen.
Alsje eens dutsen wilt zien dan moet je maar eens op de fotos kijken hieronder en toch.... Op één zeldzame uitzondering na zien al deze suikertoppen er uit als 'stronten'...zo rot als een snot zeg maar, echte 'dutsen'. Toch is de werkelijkheid totaal anders. Neem het bovenlaagje weg en je bekomt hetzelde resultaat als bij iemand wiens kwaaltje genezen is, opnieuw fris en monter. Let kan er ook de draak me steken als ze suikertop op tafel wil als lekkere wintersla. Je zou het van haar niet verwachten maar dan vraagt ze mij...Wil je een 'stront' uit de serre halen en fijn snijden? Ja zo gaat dat hier. Ze staan daar als echte dutsen maar zijn het helemaal niet.
Het is ook niet omdat het bij iemand kraakt en piept dat het om zeep is. Kriependewagens lopen het langst. Er zijn natuurlijk ook altijd sukkelaars of harde tantes of gezonde bonkendie er niet tegen kunnendat iemand anders over zijn klein zeer spreekt. Niet eidereen doet dat om te klagen. Het lijkt er soms op dat je de realiteit moet verzwijgen. Het grote zeer hang je niet aan de klok, je verbijt het het. Maar over kwaaltjes en sputteringen daar kan je toch over pruttelen. De zon schijnt ook niet altijd.
Oren beschermen tegen tocht is de prioriteit en dan maararm aankleden om naar buiten te gaan. Ook moet je terug gewicht komen op een gezonde manier.
Ik ben er goedkoop vanaf gekomen en moet nu oppassen voor ik weet niet wie of wat... de boeman misschien.
Zolang je beneden de zestig bent voel je jezelf als een reus met bont maar eens boven de zeventigdan wordt je gemakkelijker een kneus.En lach maar weer.Toch blijft het leven de moeite waard geleefd te worden.Ik geniet op mijn manier maar wat niet waard is geleefd te worden hang ik aan de galg, een symbolische dan.
Zo dutsachtig voel ik me nu ook niet hoor.Het is alleen ongemakkelijk en pijnlijk.Het kwakkelen moet een keer beginnen.En eens het begonnen is komt er waarschijnlijk geen einde meer aan.En lach maar niet te veel want jou tijd komt ook hoor. Dit als tegenreactie op een reactie gisteren, op mijn blog.
Wat ik juist heb gehad weet ik niet maar leuk was het niet.
Ik was opgestaan rond 4u als naar gewoonte .toen ik de eerste keer mijn oordruppels has toegediend werd ik plots onwelen moest gaan liggen.Mijn rechter schouder deed enorm veel pijn en ook in de maagstreek kreeg ik hevige pijnscheuten.Hoe ik in het toilet ban geraakt weet ik niet meer maar ik lag tegen de grond en ben voorzichtig recht gekrabbeld en ben tot in mijn zetel gesukkeld. Toen let op was kreeg ik braakneigingen maar tot overgeven is het niet gekomen.Ik ben nog één keer flauw gevallen en toen tegen de middag de dokter kwam heeft ze niets speciaals gevonden.Ik heb van de hele dag twee kommetjes soep naar binnen gekregen en ben deze morgen weer normaal te been.De oorpijn is weg, en alle andere pijnen ook.Ik heb goed geslapenen ben enkel heel wat later opgestaan dan naar gewoonte.Van de hele dag ben ik gisteren niet uit de zetelgeweeste en heb bij posen getukt en geslapen.Toch kende ik een vaste en normale nachtrust.Deze morgen sta ik wat slap op de benen maar ik kan opnieuw normaal eten.Ik begrijp er niets van.Wie of wat heeft mij die flauwe grap gelapt.
Tot nu toe kwam ik altijd versteven van de kou naar huis, als ik in de winter op zondag mee ging naar de H. Mis in Zevenkerken.
Onlangs ontdekte ik dat er op ons rek met schoenen ook nog een paar stevige wandelschoenen stonden. Telkens ik die droeg bleven mijn tere voeten fijn warm.
Om naar de mis te gaan zou dat dus de oplossing zijn maar moeder de vrouw vond die niet passen bij mijn zondagse outfit, alsof ik die al heb.Gisteren ben ik mee geweest naar de mis in mijn warme wekendaagse panen broek, mijn zeer warme vroegere , ook wekendaagse, wintervest en met mijn met mijn stiebels aan de voeten.Ik zag Let haar wenkbrauwen fronsen en zo goed als ongemerkt haar hoofd schudden.Ze heeft geen woord meer eraan vuil gemaakt.Ze heeft graag dat ik mee ga en dus bracht ze een mentaal offertjes.Ik zag dat ze er toch heel wat moeite mee had en dacht aan die spreuk, ooit door Pil in tekening gebracht..Het gemak gaat voor de eer, zei de boerin en ze reed op haar zeug naar de mis.
Hoe koud de kerk ook was, ik bibberde ditmaal niet. Ik had helemaal geen kou en genoot van de zang.De preek duurde wat lang en was daarbij nog langdradig ook.
Voor de ingang van de kerk was het spekglad en enkel op zijn vrouwelijk Japans, met heel kleine vlugge pasjes, kwam jetoch redelijk goed vooruit. Bij het buiten komen voelde ik wat druk op mijn rechter oor. Ik nam er geen erg in omdat dit nog is voorgekomen.
In de namiddag gingen we dan een wandeling maken aan het strand. De dijk lag in de schaduw van de gebouwen en een licht, zeer koud briesje, dreef de onaangenaamheid echt ten top.
Als je naar het water toe wilt gaan moet je normaal eerst ploeterend door het mulle zeezand.Het deed onverwacht raar aan.... en er kwam opnieuw mij een beeld voor ogen.Ditmaal was het Jezus die over de golven liep terwijl wij over het anders zo mulle zand liepen alsof het kinderkopjes waren.Maar bij ons was het helemaal geen mirakel want het zand was beenhard bevroren.Wat anders een totale ploetertocht zou zijn geworden liep nog behoorlijk vlot. Het was hoogwater tot op het maximum. Zo moesten we het hele einde over de bobbels recht blijven. In tegenstelling tot op de dijk, was het aan de waterrand volle zond. Met de lage winterzon in de ogen is het normaal geen pretje maar nu moesten we zo goed kijken waar we onze voeten plaatsten dat het een noodzaak was om met de kop in de grond vooruit te geraken.De tegenvoeters die met de zon in de rug liepen gingen automatisch voor ons op zij. Sommige plaatsen ging het vlotter omdat het bovenste laagje ontdooid was en dus mul.Zelfs als het vriest dat het kraakt voel je toch nog de weinige warmte van de zon, deugddoend op je gelaat.
Wat s morgens na de mis druk op mijn rechter oor was geweest werd plots stekende pijn en op slag was ik op dat oor potte doof.
Gelukkig had mijn engelbewaarder, toen we thuis kwamen, nog ergens een oplostapje in de 'medicamentenkast'en een paar panadolletjes die heel vlug de pijn verminderden tot een draagbaar niveau. Het oplosdingetje deed ook zijn werk en ik voelde als het ware drie, vier bellen die open sprongen in mijn oor. Waar ik voordien niets meer kon verstaan van wat Let zei, als ik mijn linkeroor dicht duwde, begon dat nu opnieuw er door te kunnen.Ook dat was dus gedeeltelijk verholpen.
Toen ik zei aan Colette dat ik de volgende dag naar de dokter zou gaan zei ze heel raar moet je gaan nieuwjaren misschien?Alsof ik daar mijn pijn stond te verbeelden.Ze zegt altijd dat ze niet jaloers is maar telkens ik zeg dat ik naar de dokter ga krijg ik een dubbelzinnige opmerking.Je moet immers weten dat onze huisarts een heel knappe en vriendelijk luisterende vrouw is die voor elke consultant, haar tijd neemt .Dat draait altijd rond het kwartier en anders zo lang als het nodig is waardoor ze altijd vertraging oploopt op haar afspraakschema. Ze durft ook nogal eens uitdagend gekleed zijn met een in het oog springende décolte. Dan zegt Let altijd 'Je had ze weer eens moeten zien hoe ze was 'aangesjoefeld'. Zou de man waarmee ze leeft daarmee gediend zijn. Voor haar mannelijke patiënten is dat het 'toemaatje' bovenop de kwaliteiten van een zeer goede arts. Natuurlijk, hebben wij mannen goed praten hé! Hoeveel vrouwen zouden dat geloven of aanvaarden. Let heeft er nogal wat moeite mee.
We zijn deze morgen niet opgestaan onder de sneeuw. Welmogen we minder goed nieuws verwerken.
t Hoekske, ons goeddraaiend eetcafé , sloot de deuren en staat te koop.Het nieuws kwam niet echt onverwacht. Sinds de grote inbraak en het roven van de twee spaarkassen, was daar al sprake van.
De vragen razen door ons hoofd.Wat zal er gebeuren met de wielertoeristen, het jaarlijkse voetbaltornooi en de wielerwedstrijd op de eerste zondag van oktober?Zal die sluiting het bestaan van de jaarlijkse rommelmarkt op de helling zetten?Alles draaide immer rond t Hoekske.Als er een vlugge overname gebeurddoor mensen die van wanten weten, dan is er geen vuiltje aan de lucht. MAAR het is crisis.
Ik zal zo vlug mogelijk eens gaan informeren bij de voorzitster van het feestcomité dat de rommelmarkt inricht.
Wat mij betreft blijftKleur in Stalhille voorlopig bestaan.De tijd zal alles wel uitwijzen en we leven toch maar één dag met een keer.
In elk geval staat er veel op het spel.Wordt Stalhille opnieuw het dooie dorp van toen we hier aankwamen.Hier was toen letterlijk niets te doen.Het kan die kant opgaan! Hopelijk wordt het niet de terugkeer naar het nulpunt.
Ook op deze blog wil ik jullie een vredige kersttijd en een heel fijn 2010 toewensen
En als extra hulpmiddel en steun, het volgende W. W. recept voor 2010
-Neem 12 maanden en reinig ze goed van alle bitterheid, gierigheid, jaloersheid en angst.
-Snij elke maand in 28(29), 30 of 31 gelijke stukken zodat de voorraad voor een jaar toereikend is.
-Bereid elke dag 1 stuk met één deel arbeid en twee delen humor en vrolijkheid.
-Voeg er drie volle eetlepels optimisme aan toe, een portie vertrouwen, een koffielepel verdraagzaamheid, enkele snippertjes geduld en een snuifje voorkomendheid.
-Het geheel rijkelijk met liefde overgieten, en wanneer alles klaar is, op smaak brengen met een scheutje fijngevoeligheid.
-Versier het aldus bereide gerecht met een bosje kleine attenties en dien altijd op met een vriendelijk woord en een deugddoende lach.
Vannacht om 0u zou je in Stalhille niet gezegd hebben dat we middenin de crisis zitten. Het knalde langs alle kanten.Het haalde natuurlijk niet het niveau van de grote wereldsteden.Dat is vanzelfsprekend.We zijn tenslotte maar een vergeten dorpje in de polder en relatief dicht bij de zee.Als je de meeste mensen over Stalhille praat is het alsof ze het in Keulen horen donderen.
Wij zijn rustig thuis gebleven.Reeds jaren eten wij dan meeneem chinees. Sedert onze Chinees,die we gewoon waren, zijn deuren definitief sloot gingen we elke jaar bij een andere de maaltijd halen.Ook dit maal zijn we niet echt tevreden.De smaak was raak maar de hoeveelheden waren aan de crisiskant.Zo gierig zijn we bij een Chinees nog nooit bedeeld geweest.Ik heb me nadien moeten vullen met chocolade eieren die nog op tafelstonden van ik weet niet welke gelegenheid.Pasen ligt immers te ver af opdat ze van die tijd zouden zijn.Daarvoor waren ze veel te vers.
We zitten goed en wel in het nieuwe jaar en we zullen er maar het beste van proberen te maken hé.
Al dat gelanterfanter, niets doen en eten maakt me lusteloos.De week is overhoop gehaald en maakt dat ik nu zeker niet weet welke dag het is.Ik heb daar anders al moeite mee.Nu is de verwarring compleet.En Kasper dan, die hier enkele dagen blijft, die lieve jongen haalt compleet mijn dagritme overhoop.
Om zes uur iedere morgen is hij daar en vraagt de hele dag aandacht.Enkel als hij zijn lange middagdut doet zijn we even vrij en dan vallen we ook in slaap. Dat het verlof maar vlug voorbij is maar de beproeving van oud en nieuw moeten we nog door. Ik raak met mezelf overhoop. Leve de zomer.
Elke week een zondag blijkt me voldoende.Deze week echter lijkt het erop alsof weer drie na mekaar te verwerken krijgen.Kerstdag lijkt als hoogdag het best op een zondag en gisteren, tweede kerstdag kregen we bezoek op hun zondags op de aperitief.Jolientje was de directe reden van die gasten om bij ons een glaasje te komen meedrinken en mee te genieten van de gedienstige vrijgevigheid van Kasper die maar hapjes ronddeelde alsof ze in de kortste keren van het tafeltje weg moesten zodat hij het opnieuw voor zich alleen zou hebben. Als hij hier is, gebruikt hij dat als zijn geliefd speelplekje waar al zijn boekjes op gestapeld liggen. Niet dat hij zich daar bij beperkt.Nee hoor, want het hele vloeroppervlak van woonkamer en keuken neemt hij in. Als je hier komt als Kasper er is moet je goed uit je doppen kijken want hij zaait alles overal rond. In de lente en zomer verlegd hij dat naar het terras en de tuin. Dan moet ik regelmatig van zijn tuigjes uit de vijver vissen.Die heeft hij dan over de vijverafsluiting, zeg maar het hekketje, gekieperd. Je moet hem voortdurend in het oog houden want hij zit meer dan boordevol kattenkwaad. Hij kan zich ook zeer lang stil bezighouden met hetzelfde.
Leen en Maarten zijn vertrokken en Kasper blijft hier een klein weekje logeren tot 30 december.Gisteren nadat ze vertrokken waren en Kasper zijn tuk had uitgeslapen zijn we met hem naar het speelplein gaan wandelen. Veel verder kunnen we niet gaan omdat er geen buggy achter is gebleven. Onze kapoen was daarna zeer moe want de 350m heen en terug stapte hij flink mee. Tussen ons in moest er natuurlijk af en toe eens ...eeeen tweeeee drie...gesprongen worden ook. Dat spreekt natuurlijk vanzelf. Alles bereikbare kerstbollen moesten gekerud en betast worden. Gelukkig zijn die nu allemaal in plastiek. Ook moest hij alle drempels beklimmen die hem de moeite van het beklimmen waard waren. Gelukkig voor ons is hij eerder kieskeurig. Vroeg in bedje was dan ook de oplossing maar het gevolg is natuurlijk dat hij deze morgen opa naar beneden heeft horen gaan. Let heeft hem nog geen half uur later ook maar naar beneden gebracht.Nu ligt hij hier in de zetel te slapen.Als hij opa hoort of ziet wil hij erbij zijn en om zijn honger te stillen weet hij oma te vinden.
Wanneer Letje terug beneden zal verschijnen zal ik wel zien. Alles staat reeds klaar voor het ontbijt en rond zevenen maak ik de koffie klaar. Zeer vlug verwacht ik haar ook niet.Ze was al moe van het kerstfeest en rekende erop, te kunnen uitslapen. Ik moet zeggen dat Kasper flink zijn best doet om daar een stokje voor te steken. Gelukkig ben ik een heel vroege vogel.
In de steden kan je het nog hebben.In de buiten zijn ze er meestal mee gestopt.Het gebeurde meer en meer dat het na de nachtmis steeds voor meer en meer mensen veranderde in een nachtmerrie.Ze kwamen terug en vonden hun huis overhoop gehaald en de waardevolste zaken waren riebedebie.
Hier in Stalhille is de kerstviering om 17u.Hier hebben ze er een kindermis van gemaakt.Zo brengen ze ook heel wat volwassenen op de been.
Colette vond het best een saaie bedoeling maar ik vond het heel wat meer gemotiveerd dan vroeger.je moet er ook rekening mee houden dat je met Stalhille te doen hebt en je zeker zoveel geen potentieel hebt zoals in een gemeente als Jabbeke bv.Toch moet ik zeggen dat ze het zomer hebben gehouden en dat de kwaliteit van het voorlezen enorm is verbeterd tegenover vroeger.Ze zijn erin geslaagd om de leerlingen traag te leren lezen.
De preek viel veel te lang uit.De pastoor verviel teveel in herhalingen.Hij verwarder blijkbaar twee begrippen.Van de ene kan is opvoeden herhalen maar van de andere kant is een preek met veel herhalingen een echte zaagpartij.
Voor Kasper was ter communie gaan het echte hoogtepunt van de veel te lange mis. De groten kregen een hostie maar de kindjes die mee gingen kregen allemaal een chocolademunt in een aluminiumfolie.Zo kon het er nog mee door voor hem. Jolien heeft zo goed als de hele dienst geslapen.
Je zult het nooit anders zien.De komen eraan en ik loop krom van de rugpijn.Dit gebeurt altijd gedurende een stille periode.Ik de tuin kan ik niet klauwieren en in het atelier is het licht werk.Ik hef een leeg licht karton op en moet het laten vallen want er gaat een pijnscheut door merg en been.Ik sta daar en weet direct hoe laat het is. Dit wordt een kersttijd in de ligzetel.Een zalige kerst.
Voor vandaag heb ik een ongewoon verhaal dat echt gebeurd is en verder gaat.
Op 22 december 2009 hoorde ik hetverhaal helemaal.Stukken en brokken had ik er reedsvan opgevangen.
Twee gescheiden mensen die mekaar gevonden hebben.De vrouw had drie kinderen ten laste en de man vier, ook ten laste. Ondertussen is er nog eentje bijgekomen. Hoeveel jongens en meisjes er zijn weet ik echt niet.Het enige wat ik weet is dat er 8 zijn en dat er één van de jongens gehuwd is en een vrouw en een kind heeft. Dat van die vrouw, moet je er tegenwoordig bijvoegen. Vroeger was dat vanzelfsprekend. Nu kan dat heel anders uitdraaien.
Tot nu toe niets ongewoons zou je zo denken en je hebt daarin gelijk. Het valt waarschijnlijk nog voor.Daar kan ik akkoord mee gaan. Nieuw samengestelde gezinnen zijn tegenwoordig schering en inslag. Er zijn toch wel meer huishoudens waar twee en drie soorten kinderen zijn.
Het ongewone in dit verhaal is, dat die twee vroeger mekaaraanspraken met schoonbroer en schoonzus.
Haar man en zijn vrouw, waren broer en zus.
Op een goede keer is haar man er van onder gemuisd met een veel jonger popje en hij heeft nooit nog omgezien naar zijn kinderen.Vier maanden na het voorval is ook zijn zus er onderuit getrokken en ook zijheeft nooit meer uitgezien naar haar kinderen.Geen van beiden heeft nooit meer contact opgenomen met de eigen kinderen en er is ook nooit onderhoudsgeld betaald.
Zij die achter bleven hebben respectievelijk drie en hij vier kinderen.Ze kenden elkaar dus zeer goed als schoonbroer en schoonzusen hebben zo vlug mogelijk de wettelijke scheiding doorgedreven en zijn daarna met elkaar getrouwd.
Nu vormen ze een stralend koppel met acht kinderen.
De clou van het verhaal is dat haar kinderen hun nieuwe vader aanspreken met nonkel papaen zijn kinderen haar als tante- mama. De enige die hen enkel met papa en mama aan spreekt is hun eigen zoontje, het verwende kakkernestje van de jolige bende. De nieuwe pa en ma zijn nog muzikaal ook. Zij speelt saxofoon en hij alle koperinstrumenten.
Van een sterk, echt gebeurde belevenis gesproken hé. Ik ontmoet die mensen zeer regelmatig en ken ze nu reeds ongeveer een jaar.Pas nu, 22 december 2009, hoorde ik hen samen het hele verhaal vertellen. Ik had tot noch toe zo nu en dan flarden opgevangen. En, zoals ik reeds aanhaalde, vormen ze nu een stralend koppel.
Ik weet niet of het probleempje kwestie is van weten of niet weten of dat het een technisch probleem is wat enkel door een specialist kan worden opgelost.
Het is het volgende:
In Photoshop Elements wil ik een tekst op een foto plaatsen.Twee fluitjes van een cent, zou je zo denken. Ik doe alles volgens het boekje maar als ik de tekst wil intikken dan krijg ik geen knipperend cursorstreepje maar een klein zwart blokje dat alles blokkeert.
Lang binnen zitten is niet zo goed.Je wordt er lui van en stilaan een beetje lusteloos. Zo nu en dan ga ik buiten een frisse neus halen. Op zondag gaan wij meestal voor een wandelingetje aan een stevig tempo. Gisteren was het prachtig wandelweer.Omdat ik vergeten was dat ik stevige wandelschoenen heb had ik maar mijn zwaardere stadschoenen uitgehaald en kozen we voor gestrooide wegen.De verstrooide Artiest bewandeld gestrooide wegen.We besloten om tot aan Stalhillebrug te gaan en dan te zien waar we heen konden. Ik nam onderweg enkele fotos.Het eerste wat we vaststelden was dat er in de open poldervlakte minder sneeuw lag dan in het dorp zelf.In onze tuin ligt het tot 20cm dik. Eens aan de brug staken wij die over naar het station toe.Tussen de vaart en het station ligt het vergeten dorp. Maar die baan, waar enkel plaatselijk verkeer toegelaten is lag perfect open. Eens aan het station zijn we op onze stappen teruggekeerd. Tot aan de vaart voelde het windstil en warm aan. Eens terug over de ongestrooide voetgangersbrug kom je in de poldervlakte terecht. Daar stond een nijdig windje dat gulzig inonze de oren beet.
Hadden we in de andere richting fotoverlet gehad, op de terug hebben we geen woord gesproken en zijn we een stapje door gegaan.Toen we ik huis binnen kwamen sloeg onze bril aan en liepen we rond met rode oortjes en het was niet door pikante plaatjes te bekijken deze keer toch niet.
Stalhille onder de sneeuw met een onaantastbare kerktoren. Daar plakt geen sneeuw aan.
De vlakte van de Schobiak naar de vaart toe, waarvan je in de diepte de bomenrij kunt opmerken. Waar geen bomen staan ligt de gracht dicht gewaaid.
Een paardenweide in de polders.
De vlakte naar de expresweg toe met zijn bomenrij ook goed zichtbaar. Hier ligt relatief weinig sneeuw.
De mooie Stalhillebrug, enkel voor voetgangers en fietsers. De vaart, richting Brugge.
Ook in de richting Oostende kan je zien dat het kouder moet zijn om er een ijslaag op te krijgen.
Als we het station van Jabbeke naderen zien we een tractor aan het werk met een sneeuwschuiver erop gemonteerd.
Eens er dichterbij herken ik het werktuig en de man. Het is de loonwerker die voor zijn huis aan het ruimen is. Dan bemerk is dat hij volgeladen is met zout. Hij ruimt sneeuw en doet de zoutroute aan onze kanten in loondienst van de gemeente.
Na een uurtje zijn we terug thuis. En zeggen dat we er deugd aan hebben gehad. De gloei en de eventjes onbruikbare bril, namen we er graag bovenop. Natuurlijk heb ik opnieuw niets van het avondnieuws gezien. Mijn gezonde vermoeidheid werd even wakker voor een sanitaire behoefte. Het was toen reeds negen uur. Mijn eerste slaap was voorbij en duurde een dikte twee uur. Een poging om opnieuw in te slapen werd op de kiem gesmoord toen ik het ijskoude bed indook en op slag klaar wakker was. Een uurtje heb ik daar liggen 'koekeloeren' en draaien en ben dan, om mijn bedgezellin niet langer wakker te houden maar terug naar beneden gegaan. Ik had honger gekregen en moest van mijn vrije 'pro-points' inschakelen om mijn ww-kar te trekken. Na een vol uur wisselde ik die voor een opgewarmde slaapkoets waar in de hele nacht heerlijk droomde. Het verloren uur werd mij aangerekend zodat ik in plaats van om vier uur wakker te worden er een lustig uurtje had bij gemaft. Dan moest ik onvoorwaardelijk en opgewekt uit de veren. Het voelde nogal rillerig aan maar eens beneden was het een heerlijk twintig graden. Het ontbijt had ik reeds gisteren avond klaar gezet zodat ik heel vlug aan het lezen en het computeren ben gegaan. Het is vandaag wee al interface en samenstelling dat de klok wil slaan. Of het zal lukken is nog de vraag.
Terwijl ik tijd heb , geholpen door het weer, bereid ik me nu grondig voor op het hernemen van de cursus. De schikking die bij het openen van Photoshop Elements , PSE in blauw veld op de sneltoets verschijnt, bestudeer ik zodat ik min of meer weet waar ik alle onder elementen op venster onderdelen moetzoeken en aanklikken bv. - Waar bevinden zich de linialen en het raster? M.a.w. waar moet ik klikken op de menubalk om die onderelementen te openen.
Na een beetje zoeken vond ik die onder weergave op de menubalk.Als je die aanklikt krijg je een nieuw venster met een zeker aantal mogelijkheden. En de menubalk bevat een hele reeds items met allemaal een nieuw venster.
De itemsin de menubalk (in rood onderlijnd), die je in PSE het meest gebruikt,zijn:bestand, bewerken, selecteren en weergave.De andere krijgen ook hun beurt maar in veel mindere mate. de menubalk zal verschillen van programma tot programma.
Dan is er nog de optiebalk.In het begin vind je alles een grote verwarrende doolhof maar er veel mee bezig zijn is de oplossing.
Je moet ook al de symbolen van de verticale gereedschapsbalk herkennen en weten wanneer je ze best gebruikt en ook daar leg ik me nu op toe.
Wie aan PSE begint moet de interface van de PC beheersen.Hoe beter er je mee omkan hoe gemakkelijker het wordt.
Het is een zeer grote en belangrijke brok.
Dit obstakel wil ik nu overwinnen. Ik wil niet tegen komen wat ik in de cursus tot nu toe voorhad. Telkens als de leraar zei klik dit of dat aan en doe daar volgende bewerking viel ik een beetje uit de lucht.Ik moest zoeken en vond het maar ondertussen gaat de les door en steek je teveel aandacht in zaken die je in feite reeds moet weten. Zo verlies je heel wat details van de les zelf. Dan moet je thuis de cursus hernemen en soms vaststellen dat ze het daar anders uitleggen.Roer dan maar eens in deze soep.De oplossing was een mail naar de leraar en hij begon elke volgende les met ik kreeg enkele vragen of zijn er nog bijkomende vragen. Dat ik strop liep lag zeker niet aan de leraar maar aan mijn onvoorbereid zijn.
Ik ken nu de knelpunten en ik ga er tegenaan. Elke dag minstens een uur en gisteren was dat meer dan drie uren. Ik kom heel traag vooruit.Het hele verlof wil ik dat volhouden.Dit is nu voor mij een prioriteit.
Ik ben alvast één tip niet vergeten...Als je vastloopt, ga je naar de escapetoets. Raar maar waar...ik heb die heel weinig nodig gehad en de reden was dat ik gewoon niet rap genoeg ging om de bocht uit te gaan. Het ging allemaal langzaam maar zeker. Ik kwam er maar veel te traag. Het missen van twee belangrijke lessen deed mij de das om.
De cursusvan Fotoshop Elementsdeel één is afgelopen.De laatste vier lessen, na die tweede afwezigheid, was ik letterlijk de pedalen kwijt geraakt.Het ging plots te vlug voor mij.Ik ben blijvengaan omdat ik het absoluut onder de knie wil krijgen.Maar het vlotte niet meer. .Ik vergeet ook verdomd zoveel.Ik heb met de leraar gepraat en die raadde mij aan dat eerste deel te hernemen.Ik ben reeds ingeschreven voor het tweede deelen ben naar het secretariaat gegaan om inlichtingen en het veranderen van 2 naar 1 gaat probleemloos. Na met Let gepraat te hebben zal ik het eerste deel hernemen.Nu, gedurende het verlof bestudeer ik de zaak om de knelpunten te kennen.De leraar had mij ook gezegd dat er tussen de cursus voor 55 plussers en de gewone geen verschil is in tempo, enkel wat het eerste deel betreft. Hij geeft ze allebei g en voor de andere delen hangt dat af van de inhoud van de klas. Soms houden ze hetzelfde tempo, soms ligt het voor de ouderen een beetje lager. Ik hoef geen nieuwe cursusbladen te nemen maar ik zal het wel doen .Iemand zal er wel plezier aan hebben.De cursus start op 12 januari.Ik zal nu op dinsdag namiddag gaan. Mijn zwakke plek is, mijn zeer verzwakt assimilatievermogen en dat ik op het thuisfront, bij niemand ten rade kan gaan.
Sneeuw legt plots alles even stil. De auto glijdt dat je er wanhopig bij wordt.Op tijd strooien is dan natuurlijk de oplossing.Je mag niet vergeten dat we in België zijn en dat dit nogal eens verkeerd wordt ingeschat.De files zijn dan langer en veel geduld blijft er bij de mensen niet meer over. Gepensioneerden hebben daar minder last van; de meesten toch.Of die nog sneeuwmannen of poppen maken weet ik niet.Ik in elke geval niet meer.Moest Kasper hier zijn geweest, dan zou ik wel geen sneeuwman hebben gemaakt maar de slee zou naar beneden zijn gehaald en zo zou ik op een andere manier warm en koud tegelijk op mij gehaald hebben.
Het was een heel pak toen ik om 8u30 deze foto nam, ongeveer 10cm dik. Toen was het opgehouden met sneeuwen. Rond zes uur had ik reeds het voetpad vrij gemaakt, dan is er nog niemand voorbij gekomen. Zo dacht ik maar een vroege wandelaar had reeds plakkende sporen achter gelaten.
Mijn eerste werk van vrij maken was het paadje geweest van de garage naar de keuken en daar was ik de eerste wandelaar geweest met plakkende voetsporen want mijn materiaal staat in de garage.
Als het voldoende klaar werd maakte ik ook een paadje vrij naar de tuin.
In het gras ging het gemakkelijker dan op de plaveien. Langs de moestuin tot bij de kippen waar het water in de drinkemmer niet vervroren stond in tegenstelling tot de vorige dagen.
De vijver lag bijna dicht gesneeuwd. Van het opengebleven gat van daags voordien was niet meer te zien.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
zon schijnt ook niet altijd. 
beschermen tegen tocht is de prioriteit en dan maararm aankleden om naar buiten te gaan. Ook moet je terug gewicht komen op een gezonde manier.
de boeman misschien.
reus met bont maar eens boven de zeventig
vrouwelijk Japans, met heel kleine vlugge pasjes, 
water toe wilt gaan moet je normaal eerst ploeterend door het mulle zeezand.
komen eraan en ik loop krom van de rugpijn.
een pijnscheut door merg en been.
de ligzetel.
het weer, bereid ik me nu grondig voor op het hernemen van de cursus. De schikking die bij het openen van Photoshop Elements , PSE in blauw veld op de sneltoets verschijnt, bestudeer ik zodat ik min of meer weet waar ik alle onder elementen op venster onderdelen moet
de menubalk (in rood onderlijnd), die je in PSE het meest gebruikt,
