uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
10-08-2008
hommels
Ik beleefde iets heel vreemds met hommels. Het was eerst een paniekverhaal maar het sloeg om in de goede richting. Het sloeg wel ei zo na aan mijn hart.
Gisteren om zes uur in de morgen kom ik voorbij de lavendelstruik. We hebben er maar één maar je kan er U tegen zeggen. Mijn aandacht was getrokken en ik ging nader toekijken. Verwonderd ging ik heel dicht bij. Een tiental hommels leken verschrompeld aan de bloemen te hangen alsof ze die in een laatste adem krampachtig hadden vast gegrepen en in hun dood niet meer gelost. Ik haalde om 8u Let erbij die mijn indruk bevestigde. Beschuldig mij dus niet dat ik aan het slaapwandelen was. Verbijsterd schreef ik prompt een mail naar een paar mensen van natuurpunt maar het is verlof en ik kreeg tot nu toe nog geen antwoord. Heel verwonderd was ik toen ik om negen uur met mijn fototoestel in aanslag vaststelde dat ze allemaal verdwenen waren en dat het gonsde van het leven. Deze morgen om zes uur, in de regen was ik weer op post en tot mijn verwondering waren er opnieeuw die daar blijkbaar hadden overnacht. Ze zijn deze morgen niet met tien maar ze zijn er hé. Het lijkt op een fictief verhaal maar jullie mogen gerust komen kijken maar dan om zes uur in de morgen hoor want overdag is er niets te zien. Kunnen de mensen van natuurpunt mijn verhaal bevestigen?
Slechts heel kortetijd voelde ik me goed. Na de hernia van vorige maand, zit ik nu geplaagd met hevige spierpijn in de zij. Een spierverrekking, zei de dokter. Wat heb ik eergisteren verkeerd gedaan.Ik ben bijna de hele dag op schok geweest en tegen de avond heb ik braambessen geplukt tot op 1m90 hoogte. Ja zelfs zulk een onnozel werkje kan ik niet meer aan zonder pijnlijke gevolgen.Ik ben er wel mee.
En dan kan je bijna geen weg, tenzij je pijnstillers neemt. Ik kan nu niet verder maar ik haat dat.
Het is een droom en het hoeft niet steeds ons terras te zijn. In de lente, de zomer of de herfst, als e zon het toelaat. Het voelt altijd als een feest. Maar mijn voorkeur gaat naar het onze, in het groen, in de zomerbloemen. Met of zonder parasol, bij mooi weer ben ik nog altijd bij voorkeur thuis, met ons twee.
Plots, heel plots is het dan boven de 30°. Gelukkig duurt dat hier nooit heel lang. Nu slechts één dag en het verschil is danig groot. Het donderde behoorlijk en heel wat regen moet er zijn gevallen want mijn regenbak van 1500 liter die de laatste dagen goed was gezakt liep deze morgen over. Ik heb niet veel gehoord. Eventjes heb ik geluisterd naar de regen op het dak maar ik ben zeer vlug terug ingeslapen na een sanitaireonderbreking.
Het is nu een maand geleden. De meeste pijn is dan ook geleden! Het was een hele poos geleden dat ik nog eens onvrijwillig de grond had gekust.
Zo erg als het plaatje laat vermoeden, was het niet. Voorzichtig zijn, niet alleen met de fiets maar in alles wat ik aanpak, dringt zich sindsdien aan mij op. De minste verkeerde beweging en ik sta weer krampachtig vast alsof ik een roestig fiets ben die langs alle kanten kraakt en piept.Ik heb al geen zittend achterwerk maar nu lijk ik op weg met de ongedurigheid in persoon. Wordt ik zelf een puur stuk ongeduld dat in beweging moet of in platte rust.
Mijn sterretjes hadden meer kleur. Ik hou van kleur maar niet van die ......sterretjes.
Nu zijn we letterlijk en figuurlijk uitgerust om onze kleinzoon te ontvangen en er voor te zorgen. We krijgen het in bruikleen van een neef waar we gisteren goed ontvangen werden. Het zal een vaste plaats krijgen en die plaats kunnen behouden tot hij er uitgegroeid is.
De laatste tijd eten we juist nog groentensoep, gemaakt met groentenbouillon. Het komt erop aan dat ik meer dan 10 kg kwijt raak en niet meer terug bijkom. Alle methoden doen je vermageren maar zodra je ophoudt met die intens te volgen komen de kilotjes er rapper terug bij dan dat ze wegsmolten. Methodes waar je dit niet mag eten en dat niet samen met iets anders zijn te drastisch. Weight Watchers heeft dat niet. Hier mag je alles eten waar je goesting naar hebt maar je moet er de puntenwaarde van kunnen inschatten. Groenten en vele fruitsoorten hebben geen puntenwaarde. Zo kan je altijd groenten eten tot verzadiging maar je moet veelzijdig eten...ook vlees of vleesvervangers.
Toen het gedicht er lag wachte ik tot ze het lezen zou maar ze las het niet. Tegen de middag vroeg ik haar of ik dat papiertje, wijzend op het gedichtje, bij het oud papier mocht werpen. Ze schoot uit haar krammen en ritste het uit mijn handen...'Je weet toch dat ik die spaar' 'Ja' zei ik ' maar je leest het niet eens. Toen ze het gelezen had schoot ze in een lach. 'Zo erg is het nu toch niet meer hé?'. 'Nee maar soms scheelt het niet veel'. 'Ja heel soms', moest ze beamen. Sedert ze maar 4/5den meer werkt gaat het ook met haar humeur veel beter.
Dit gedicht heb ik deze morgen op het ontbijtplankje van Let gelegd om hulde te brengen aan haar legendarisch ochtendhumeur. Ik ben benieuwd wat haar reactie zal zijn. Ze leest het toch nooit vóór de vierde kop koffie.
Als juli geen zomer geeft isal wat kan volgen toch geen echte zomer. De dagen korten, de nachten zijn veel frisser en het groen heeft zijn frisheid verloren zelfs als het voortdurend regent.
Ik droom
elke nacht van een zonnige dag maar die droom komt zelden uit.
Maar als de droom uitkomt dan is het dubbel en dik genieten.
Nee hoor.Zo erg is het nog niet. Maar toch, als ik naar beneden keek, zag ik ook alleen nog de bodem. Met mijn 1m74,5 droog en wel, zonder verpakking 90 kg wegen !!! Het is van het goede teveel. Tot zo een maand of drie terug kon ik het rond de tachtig houden. Plots was er echt geen houden meer aan. Ik lette op en liet al eens een pint staan, at geen taart meer maar de wekelijkse frieten kon ik niet laten. Ook Let vond dat ze een te hoog cijfer bereikte op de weegschaal. De radicale middelen dan maar. WEIGHWATCHERS. Ik had er schrik van, zag er tegenop. Daarbij als man kom je in een hoofdzakelijk vrouwelijke wereld terecht. Maar we zijn gegaan. In drie weken ben ik bijna vier kg kwijt en verdiende reeds mijn eerste ster. Het gaat er verschrikkelijk Amerikaans aan toe maar om al die overtollige kilo's kwijt te geraken zou nog veel ergere dingen trotseren
Laat mij maar aanstonds vertellen dat het ei niet gebroken was toen ik het gisteren morgen roofde en in de zak van mijn korte broek stak. Maar dat ei bleef er zitten tot deze morgen toen ik opnieuw mijn broek aantrok. Toen greep ik in die bewuste zak en voelde nattigheid. Behoedzaam legde ik mijn broek opzij en paste mij een andere aan.
Het overgrote deel van het wit belande samen met de dooier in een potje. Deze morgen eet ik een vers (?) gebakken ei dat wel op een heel eigenaardige manier werd bewaard. Einde goed alles goed. Ik had er gisteren in de loop van de dag kunnen gaan opzitten of ergens mee tegenaan lopen of zo maar het waren allemaal zachte werkjes die ik deed en in de namiddag ben ik weest fietsen in een andere outfit. Tot zover de lezing.
Ja, het moest gebeuren. Eerst ga ik er onderuit letterlijk. Door een onoplettendheid in een haastige beweging wil ik op mijn fiets springen. Heb ik mijn voorste rem dicht gegrepen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik nogal onzacht, ik zou zeggen de bodem heb gekust maar daar krijg je geen stevige buil van op je achterhoofd. Wie dat voor mij geregeld heeft schijnt ook te weten dat ik van kleur houd. Op mijn borstkast staat het geschilderd in groen blauw en paars en een vleugje geel...JE BENTTE HAASTIG GEWEESTEN DANGEBEURT HET NATUURLIJK. Alsof dit nog niet voldoende was liep ik op het einde van de week plots helemaal kreupel. Een verkeerde beweging. Een scheut in de rug. Daar sta je dan. Het is zaterdag en je kan nergens terecht. Het weekend ben ik doorgeraakt en vandaag naar de reddende engel in zo'n situatie... DE OSTEOPAAT en ik heb er een zeer goede in Blankenberge (DE BESTE VAN DE WERELD). De heenweg zal zwaar zijn, de terugweg een opluchting. Elk jaar moet ik wel eens onverwacht beroep op hem doen.
Ik voel me momenteel overvraagd en kan niet genoeg tijd maken voor mijn blog 'Ad'. Een blog is een dagboek dat ongeveer elke dag moet kunnen ingevuld worden. De laatste tijd lukte het niet. Geen tijd. Veel te druk bezig met dingen die dringend af moeten. Stoppen of trager? Ik weet het niet. Eventjes afwachten en gewoon zo onregelmatig verder gaan kan natuurlijk ook.
De laatste week van juni is altijd hectisch. Zondag moest ik de hele dag de paneeltjes van de kleuters prepareren om ze daarna 2 maal te vernissen. Ik ben er zeker van dat men mij geen waterproofplaten heeft geleverd maar gewonen multiplex. Gelukkig is het droog, mooi weer zaodat ik in de tuin kan werken.
Na 30 jaar is er opnieuw een Stalhille brug. Maar het duurde vijf jaar vooralleer we er over kunnen of ze functionneert, dat weten we niet. Gisteren was het reeds zover en dat daags na de opening. Dat beloofd.
Na de zon zitten we opnieuw in de regen. Laat ons een droge PC-wandeling maken door de tuin, vooral door de moestuin en zien wat ik er dit jaar tot nu toe zo allemaal heb uitgespookt: Een composthoop keren en een nieuwe aanleggen, salade en spinazie telen en oogsten, doornloze bramen snoeien en leiden, veel salade laten opgroeien, hagen scheren, de grond bedekken(mulchen) tussen de witte kolen en de koolrabi, erwtnen plukken en verlezen, boontjes mulchen, klimop ook een scheerbeurt geven en halfweg moeten stoppen omwille van een merelnest met 'blutsepoepers' waarvan de moeder er verder voor zorgt alhoewel ik haar rust danig verstoorde...enz en zo verder. Jezelf vervelen...wat is dat?
Kom, laat ons nog maar eens een wandeling maken in de tuin. We starten op het terras. We nemen de brede trap met aan beide zijden bloemen en we komen in de tuin en paseren eerst tussen de twee vijvers door. We maken een toertje in de siertuin en ik nodig je uit om ten slotte wat bij te praten aan de vijver waar we eveneens de levendigheid van de kleurrijke vissentroep kunnen gade slaan en bewonderen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
En dan kan je bijna geen weg, tenzij je pijnstillers neemt. Ik kan nu niet verder maar ik haat dat.
Plots, heel plots is het dan boven de 30°. Gelukkig duurt dat hier nooit heel lang. Nu slechts één dag en het verschil is danig groot. Het donderde behoorlijk en heel wat regen moet er zijn gevallen want mijn regenbak van 1500 liter die de laatste dagen goed was gezakt liep deze morgen over. Ik heb niet veel gehoord. Eventjes heb ik geluisterd naar de regen op het dak maar ik ben zeer vlug terug ingeslapen na een sanitaireonderbreking.
We krijgen het in bruikleen van een neef waar we gisteren goed ontvangen werden. Het zal een vaste plaats krijgen en die plaats kunnen behouden tot hij er uitgegroeid is.
Sedert ze maar 4/5den meer werkt gaat het ook met haar humeur veel beter.
