uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
03-03-2008
basturma
Een recept, komende uit Rusland. Een dikke lap vlees, biefstuk, kalfs- of varkenslappen, drie dagen pekelen. Het zout eraf schrepen, een dag en een nacht persen onder een zwaar gewicht, dan insmeren met tomatenpuree en kruiden (de samenstelling hiervan is een geheim van het huis) en daarna drogen. Eens droog worden de stukken in aluminiumfolie gewikkeld en in de koelkast bewaard. Dit is een zeer lekkere aperitiefhap. Altijd hartelijk welkom.
Opnieuw waren we allen samen onder de noemer 'verdeling van de kleine dingen die moeder ons achterliet'. Vol nostalgie maar het komt niet meer terug. Wij zijn nu allen in de rol geduwd van 'oude garde', eer we het willen of niet en 'garde', lijfwacht komt van het werkwoord 'garder', bewaren. Moeder heeft haar werk gedaan. Ze bracht de oude waarden aan ons over ttz goedheid, oprechtheid en geloof. Nu is het onze beurt en die is reeds lang bezig want er zijn reeds zoveel kleinkinderen. Als symbool voor de souvenirs van wat moeder ons naliet koos ik het kleine onoogelijke en bepotelde bijna versleten kartonnen doosje waaruit ook ik een paar kleinigheden mocht ontvangen. Van 2 tot 8u zijn we zoet geweest. Ik durf er niet aan denken wat er hier allemaal bij ons op zolder zit als er reeds zoveel werd bewaard in één enkel kast en een schapraai. Na een goed voorzien avondmaal door Adré en Cecile zo goed verzorgt, waaroor van hieruit nogmaals mijn welgemeende dank, kwam ik dan alleen thuis want Let moest inslapen op haar werk. Ik vond zo moeilijk mijn slaap en om 3u was al weer te been. Buiten was het geen weer en ben ik begonnen met de zolder op te ruimen. Gelukkig is het containerpark niet zo heel veraf.
Foto's heb ik er niet van genomen, een beeldje vóór en een beeldje na maar een zolderbeeld heb ik wel gevonden bij Google van een heel mooie voorbeeldzolder.
Buiten was het weer veel te mager. Er stond een schrale snijdende noordenwind en we kregen authentieke maartse buien. Ik kan niets anders zeggen dan dat het ideaal weer was om eens de zolder op orde te brengen. Het geplande dagje is er twee geworden want ik moest nog een rek timmeren. Alles stond klaar en dan was de klus ook vrij vlug geklaard. De rest was schuiven en verzetten en vooral heel veel naar beneden kieperen. Een speciale rit naar het containerpark zal één van deze dagen op de agenda moeten. Zondag schrokken we van de hoeveelheid voorwerpen dat er uit moeders kamer waren gekomen. Ik weet niet of ik met één camion zou toekomen, moest ik ooit mijn zolder leeg willen halen. Je kunt het zo zot niet denken of het is er hier of daar wel te vinden. Nu kan je er opnieuw op zonder de benen te breken. Maar jullie weten ook hoe dat gaat met een zolder: Het valluik wordt van beneden open gemaakt en hop, als het kan wordt het voorwerp naar boven geworpen tot het niet meer terug naar beneden valt. Betreft het een zwaarder element dan zwoegt men het naar boven met twee of alleen en waar men het kwijt kan wordt het neer geploft. Wie achterkomt zal het wel oplossen maar daar is een Franse 'colère' voor nodig en een gunstige tijd.
Familie en vrienden krijgen vandaag het geboortekaartje in de bus, tenminste als de post zijn werk goed verricht. Ik komen hier geen foto's van de boreling. Ik heb er aan de familie met internet een paar doorgestuurd. De rest zullen bekeken kunnen worden als we allen zullen uitnodigen bij ons, hier in Stalhille om op Kasper een welkomstborrel te komen drinken. We doen dat begin mei zodat diegenen die de verplaatsing naar Leuven niet aankunnen, de gelegenheid te even om Maarten en Leven te komen gelukwensen met hun eerste spruit die op 6 maart werd geboren om 0u25, 3kg700 woog en 51,5sm lang is. De geboorte heeft een, voor een eerste kind normaal te noemen duur van 4u gehad en alles is fijn en vlot verlopen. Moeder en kind blaken van gezondheid. De vader daarentegen lijkt afgepeigerd. Gelukkig heeft hij nu enkele dagen tot moeder en baby thuis komen om wat bij te slapen. Leen en Kasper verblijven nu in het H.Hart ziekenhuis, in de Naamse straat te Leuven op kamer 217. De bezoekuren zijn beperkt tot: van 14 tot 16u en van 18u tot 20u, om de moeder de nodige rust te gunnen. Voor wie met trein en bus gaat: eens in Leuven ga je naast het station naar de bushaltes en op perron 6 neem je de bus nr 2 Heverlee Campus. Opgepast, het kan gebeuren dat er een andere bestemming is aangeduid, als de chauffeur verstrooid is en enkel het nummer veranderd. Wij hebben het gisteren voorgehad maar ik heb dus uitleg gevraagd. Dus ga vooral voort op het nummer 2. en staat er Heverlee campus bij dan zit je zeker juist.
Goed rusten is de boodschap. De bovenvijver in de tuin werd overheerst door pirusriet. De rest van de planten werden er stilaan onder verstikt. De oorzaak was dat de planten niet allemaal in mandjes groeiden die men onder controle kan houden. Wordt de plant te groot dan haalt men de mand uit de vijver en knipt men alles weg wat buiten de mand bijgegroeid is. Bij pirusriet is dat een jaarlijkse klus. In de benedenvijver heb ik dat onder controle.
Gisteren was een ideale dag voor dit werk. Plots stond daar een kabouter en die heeft het meeste werk gedaan. Eerst knapte hij een winterklus op voor mij door de resterende stammetjes van de kriekelaars in klosjes te zagen en netjes te stapelen. Beide werkjes werden in een uurtje tijd geklaard.
Na afloop wilde ik de sterke kabouter trakteren op een edele drank maar de goede fee was nog op boodschappen. Dan heb ik maar spijs en gewone drank boven gehaald en kabouters zeggen nooit nee tegen een hapje.
Nu zit ik met een vuile stinkende boel opgeschept. Het vuil bezinkt wel en de stank is weg tot ik er opnieuw begin in te roeren. Op tijd en stond rusten, is de boodschap.
Hier een hele rij geboortekaartjes om in de stemming te blijven.
een er komen er nog Wil je er nog meer, dan ga je op Google en vergeet hen niet te bedanken hé, voor al de fijne ideeën die ze daar hebben verzameld. Met dank aan de uitvinders van de PC etc....die mij hier flink aan het duivelen zijn. Of doe ik het mezelf aan. 't Is maar zoals je het bekijkt.
K L E U R .
Al dat gezever rond het woord kleur, Daar zit ik dus voor niets tussen. Mijn bedoeling was enkel om wat meer
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
