uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
10-03-2008
te vlug
te vlug veel te vlug
Het gaat mij allemaal veel te vlug.
Moeder nog fris in mijn geheugen, verleden tijd. Daar is de toekomst reeds in de persoon van dat eerste kleinkind en wat een kind.
Maar het gaat allemaal veel te vlug en toch, heel vroeg in de morgen kom ik tot rust door te dromen over rust. Dan moet ik weer aan de slag, gewoon, alsof er de laatste tijd niets is gebeurd.
Ik droom dan van rust en van idyllische plaatsen om te komen tot rust en ik kom een beetje tot rust.
Van vreugde natuurlijk...tureluut van een glaasje te veel maar dat mag, toch op zo'n momment! Het was geen brugse zot
maar zachte droge wijn en dat.... zit ook vol venijn. Vraag het maar eens aan de kersverse oma. Gelukkig hadden we een gelegenheidchauffeur die enkel water dronk en dan nog PLAT. Het is allemaal echt gebeurd. Ik bestelde een fles van hun huiswijn maar zonder dat ik het wist was het een volle litter. We hadden ook zoveel te vieren. Lies was jarig en wij waren zopas oma en opa geworden. MAAR, vooral dat nieuw leven zeg...een flinke zoon Kasper, zo rustig bij het begin maar als je een kind die naam 'Kasper' geeft dan zal dat een lief spookje worden maar vooral een doenderik. Als hij de fut van de ma en pa cumuleert dan zullen we er nog veel plezier en zweet aan beleven. Ja, wat die wijn betreft, die 25 cl meer dan gewoonlijk, was er blijkbaar teveel aan.
Je moet het maar doen. Onze jongste heeft in de tijd zelf haar fiets geverfd in roze en blauw, een beetje mislukt pantermotief. Het gevolg was dat ze zo gehecht bleef aan die fiets dat ze hem in al die jaren, 'perte totale' gereden heeft. Gisteren deed ze bij haar fietsmaker een laatste poging om het vehikel weer op de wielen en bruikbaar te krijgen. Poging totaal mislukt. Ik denk dat die man haar ondertussen begint te kennen. 'Meisje ik vermaakt dat wrak niet meer, morgen sta je hier opnieuw. Op het einde loop je meer dan je fietst. Je zal in onkosten moeten komen voor een nieuwe fiets'. Hij heeft haar een bedrag genoemd waarop ze direct antwoordde...'dat kan ik niet dragen. Ik ben maar een werkende studente hoor. Heb je geen okkazie zonder bel en zonder zadel, want die zijn nog in uitstekende staat op mijn fiets'. Die man is zo beginnen te lachen dat ze dacht dat hij er in zou blijven. Wij hebben hier op zolder drie fietsen staan met de wielen in de lucht. De minst goede heb ik de banden opgeblazen en naar beneden gehaald. Het is toch maar om de hele dag buiten te staan, vóór haar 'kot' of aan het station. Na wat moeite zat die fiets in moeders auto geplooid. Als ik eens wat tijd heb en ze is thuis ga ik wel eens tot ginder om het zadel en de bel om te wisselen en haar wrak naar het containerpark te brengen of hier in het dorp naar de oud ijzer handelaar.
waarover ik het heb is niet deze van de afbeeldingen maar de stille drukte in mijn tuin.De vogeltjes laten zich van s morgens vroeg horen en bezingen mijn bezigheden met leedvermaak. Bezie die stakker daar zwoegen en nog juist niet zweten omdat het te koud is. Bezie die stakker zich zorgen maken, lopen van het een naar het ander, bijna zijn rust verliezend. Maar alles komt goed hoor. 'Hé luister op tijd en stond naar ons' lijken ze boven mijn hoofd te fluiten.
Nee, met frontlinies had het niets te maken en nee, een kladpotterie hebben we er niet van gemaakt. Niet onverwacht, maar als we eens tijd hadden moesten we tekenen, twee keer dan nog zodat de papieren en de handelingen van de bestuursleden van de vereniging wettelijk in orde zouden zijn.
Veel staat er niet op het spel.Een vereniging van een tiental amateurs schilders die regelmatig een uitstap organiseren naar musea of naar kunstactiviteiten.Er komt daar wat geld bij kijken van povere subsidies en van jaarlijks lidgeld maar alles is wettelijk geregeld.Zo was ik nog eens in mijn geboortedorp, heel even maar.Na een half uurtje ben ik weer naar huis gereden. Van zodra thuis kleedde ik me om want de tuin dringt aan dat ik er wat vaart zou achter zetten. Als het avond is moet ik niet in slaap worden gewiegd en TV kijken, vergeet het maar.Ik verkies toch in mijn bed te slapen en beter vroeg dan laat.
Druk, druk, zeer druk.Je kan er wel eens mee lachen maar voor de rest is het een kwestie van alles goed te organiseren en 's avond doodmoe en vroeg het bed induidekelen... als een steen. Zo'n zin. Ik raak er mijn adem bij kwijt. Van adem gesproken, ik trap er de laatste tijd dikwijls eens op.Niet dat wij er zo oud uitzien maar als jouw wederhelft niet met haar foto op het net wilt dan moet ik wel mijn toevlucht nemen tot google-caricaturen. Wij zitten natuurlijk in het nadeel met de verplaatsing. Telkens van hier naar Leuven en terug. In Brugge nemen we de trein zodat we anderhalf uur kunnen rusten met een babbeltje of een boek. We zijn beiden grote lezers en hebben nu weinig tijd. Dus de tijd op de trein is dankbaar meegenomen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Het was geen brugse zot
Nee, met frontlinies had het niets te maken en nee, een kladpotterie hebben we er niet van gemaakt. Niet onverwacht, maar als we eens tijd hadden moesten we tekenen, twee keer dan nog zodat de papieren en de handelingen van de bestuursleden van de vereniging wettelijk in orde zouden zijn.
Je kan er wel eens mee lachen maar voor de rest is het een kwestie van alles goed te organiseren en 's avond doodmoe en vroeg het bed induidekelen... als een steen.
Niet dat wij er zo oud uitzien maar als jouw wederhelft niet met haar foto op het net wilt dan moet ik wel mijn toevlucht nemen tot google-caricaturen.
