We waren een namiddagje gaan helpen bij de oudste dochter. Nu we een eerste kleinkind hebben staan we steeds paraat. Onze Leen heeft dus ondervonden dat borstvoeding geven een voltijdse job is. Dag en nacht om de drie uur een karwei van anderhalf uur met boerke en al. Er kwam een telefoontje uit Leuven. Ma, kan je eens komen strijken want het raakt hier helemaal overhoop.
Als bijkomend gegeven kregen we te horen dan zijn ouders er ook zouden zijn. Maarten zou dan zorgen voor een warm avondmaal.
Alles liep vlot. We namen de trein in Brugge om 1u. Eens in Leuven had de bus 8 minuten vertraging zodat we na 3u toekwamen. De kleine werd juist gevoed en het eerste half uur kreeg hij de volle aandacht. Vele handen maken licht werk en een rustig kind dat je niet hoort neemt bij de jonge moeder de vermoeidheid niet weg maar verlicht toch de taak. Maar het moedertje zag er zeer vermoeid uit door het gebrek aan slaap. Niet meer kunnen doorslapen en je gaat je voelen als een zombie.
We kregen allemaal een taak en in de korste keren was alles weer op punt. Wat een aangename namiddag.
We namen de trein van 8u terug naar huis maar die had ook 8 minuten vertraging. Toen die in het station van Leuven binnenliep zat hij meer dan stampvol maar liep voor een groot deel leeg. Het duurde dan ook lang eer we konden opstappen. We vonden een zitplaats met recht voor ons twee meisjes van rond de 20 jaar oud. Ze leken goed op mekaar maar waren verschillend gekleed. De ene in het zwart zonder veel tralala, de andere meer in het grijs met wat sobere versiering op de lange broek. Merkwaardig dat ze opstapten in Leuven en in Gent afstapten. Ze hadden een studentenabonnement. Mooie jonge meiden met een karakterkop, geen poppekens noch filmsterren. Het meisje rechtover mij las in een 'Flair'. Ik las in een boek dat me toeliet hen zo nu en dan te observeren. Het andere meisje, zag er eerder vermoeid uit na een zwaar weekend. Ze zat te tukken evenals Let rechtover haar. Er werd zo goed als niet gesproken. Toen we Gent naderden geeuwde het slaapstertje uitvoering en bijna ogenblikkelijk na haar geeuwde de andere ook. Ik kreeg oogcontact met het slapertje dat helemaal rood werd en ik zei...gapen doet gapen en ze beaamde. Ik vroeg of ze tweelingen waren die studeerden in Gent en zij vroegen absoluut gelijktijdig of wij naar zee gingen. Het meisje dat gelezen had in 'de flair' liet haar tijdschrift liggen. Ze had ook een schuitje gemaakt van een losgekomen blaadje. Ik heb hier het kleine bootje voor me staan en het tijdschrift nam ik ook mee. Niet dat ik een souvenir wilde houden maar eerder uit groene overweging. Zoals gewoonlijk zat het kleine afvalbakje op de trein, meer dan vol. Het leken me eerder twee stille maar blije meiden. Natuurlijk weet je nooit. En ik dacht aan de tweelingen die ik ken. Zo kan ik een zeer lang verhaal schrijven dat ik maar te copieëren heb uit mijn hoofd. Het zal voor een andere keer zijn. Zo zit mijn hoofd vol verhalen maar er is onvoldoende tijd om ze allemaal neer te schrijven. Als ik eens geen tuin mee heb die me nu voor een groot deel van mijn tijd in beslag neemt.
Dan schrijf il misschien ooit wel eens.
