uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
11-11-2008
leg dat maar eens uit
Ik heb nog al mijn tanden waarvan een drietal geplombeerd. Anderen zijn reeds lang tandloos
als ze mijn leeftijd bereiken. Leg dat maar eens uit! Maar.................. Door dit stadium ben ik ook gemoeten, zoals iedereen. Daarvoor is er een uitleg...de theorie van de melktanden. Ik poets regelmatig elke dag mijn lieve tandjes en jong geleerd is oud gedaan.
Ze is pas 21 en mag er zijn en een woordje placeren kan ze ook. De betekenis van Davida is 'geliefde vriendin'. Ze is kapster van beroep. Ze werkt voor twee bazen en bij de tweede bakt ze frieten. Veel afwisseling heeft ze wel maar ook heel weinig tijd. Dit zijn twee onderbetaalde beroepen maar omdat ze kranig veel uren doet legt ze toch nog wat opzij. Ze moest de maaltijd vroegtijdig verlaten omdat ze naar het frietenkot moest tot laat in de avond. Haar ouders voerden haar naar het statiçon van Brugge.
Ik ontmoette haar op een bijeenkomst in het domein van de scouts in Merkeveld waar we bijeen waren om de overleden familieleden te vieren van leden en medewerkers van de scouts. We waren rijkelijk laat en moesten in de plaats van de misviering op een plaats ver van mekaar zitten maar we hadden oogcontact. Naast mij was een plaats open maar naar men zei bezet. Colette zat op de eerste rij naast een koppel dat in gesprek was met een knap jong ding nogal modieus gekleed. Toen de dienst zou aanvangen kwam die naast me zitten en ondertussen had men een rij stoelen bijgeplaatst in de gang en zo kon Let ook naast me komen zitten. Ik was goed geflankeerd. Na de dienst werd er symbolische een boom geplant en het jonge meisje van in de dienst stond toevallig voor me te bibberen en te beven van de kou. Let was nergens te zien. We gingen dan naar de eetzaal en kregen een mooie plaats zzodat we allemaal van onze familie samen. Ik zal op de limiet om af te bakenen tot waar onze plaatsen gereserveerd waren en wie kwam er naast me zitten. Ja hoe kan je het raden. Dit kon toch geen toeval meer zijn of toch. Een oogje kon ze niet hebben op mij. Misschien zocht ze warmte bij iemand en kon ik er wel door. Ze was niet alleen mooi maar ook onderhoudend en aangenaam gezelschap. En zeggen dat ik bijna niet meeging omdat ik er alleen maar mijn familie zou kennen en we mekaar de laatste tijd nogal veel hadden gezien. Toch ben ik meegegaan en Davida was de beloning.
Ik leef in een wereld van vrouwen. Dat heeft zo van die voordelen. Na een tijd leer je heel goed en vlot omgaan met vrouwen. Ik heb niet veel moeite om contact te leggen met vrouwen. Niet dat het niet lukt bij mannen, nee hoor maar bij vrouwen ligt dat heel anders. Je moet altijd beginnen met een complimentje. Doe dat maar eens met een man. Daar moet je neutraal beginnen.
Thuis waren we met 8 waarvan 5 zusters en die hadden de bovenhand. Moeder heeft ons alleen opgebracht en opgevoed want vader werkte in de 'WALEN' en was enkel thuis van zaterdag middag tot zondag in de late namiddag. Met mijn oudste broer was het een beetje water en vuur verhouding en de jongste speelde nog niet mee want wij scheelden 7 jaar. Hij is de enige van ons drieën die in het lager onderwijs fatsoenlijk behandeld is geweest. Wat wij, de twee oudsten, in de jongensschool in Veldegem allemaal voor hebben gehad is een boek, zo niet boeken appart. En toch had ik een gelukkige jeugd in een behoorlijk vrij leven.
Eens de lagere school ontgroeid is de hel begonnen. Ik ben in een mannewereld terecht gekomen van de onverbiddelijkste soort. Verder geen commentaar. De ingewijden weten wel waarover ik het heb. Dat boekje hou ik hier maar gesloten. Ik heb er wel nooit in geaard. Als jonge dertiger stapte ik er uit en vocht mij een weg in de reële wereld. In het begin was het hard en met de vrouwen lukte het aanvankelijk niet. Ik stond zo goed als alleen. Buiten moeder en een deel van mijn familie, kon ik op niet zoveel steun rekenen maar ik raakte er uiteindelijk bovenop toen ik Colette leerde kennen en opnieuw raakte ik in een vrouwenwereld en heb er mijn geluk en vrijheid van mijn jeugd hervonden. Samen hebben we twee dochters. Moeder is er niet meer maar Louisa mijn schoonmoeder nog wel. Mijn vijf zusters leven nog allemaal en ik heb nog met allemaal min of meer vlot contact. Met de ene is dat minder, met de andere is dat wat meer. Onze jongste zus steekt er wel een beetje bovenuit en dat is altijd al zo geweest. We hebben een vrouwelijke tandarts en ook onze huisarts is een vrouw en die zijn beiden van topklasse. Ik volg Yoga bij een vrouw, een jonge dan nog die yoga zeer sterk beheerst en in het bestuur van Velt zetelen 3 vrouwen waarmee ik het zeer goed vind en dan is er nog zuster Maria waarmee ik reeds jaren en jaren contact houd op een hoger niveau. Hoor je mij klagen. Alle vrouwen hebben in zich voldoende charme om mooi te zijn. Er bestaan geen lelijke vrouwen.
Helaas, foto's ervan heb ik niet gemaakt, geen tijd. Toen het was gebeurd kon ik enkel zo vlug mogelijk rennen tot bij de overburen. Die waren niet thuis. Dan rende ik terug naar de andere kant van de straat naar een verdere buur maar ook die was niet thuis. Toen merkte ik dat de camion de zelfstandige buurman thuis stond en een tweede keer stak ik de straat over. Daarom dacht ik direct dat zeker niets gebroken was. Het was enkel een lelijke vleeswonde. Bij de derde buur had ik wel gehoor. Ook zijn vrouw was thuis. Ik viel bijna flauw van de opkomende pijn. Zij schrok zich halfdood en riep haar man en zei dat ze een andere buurvrouw zou halen, een verpleegster. Die was er bijna ogenblikkelijk. Het was in mijn buik geslagen en ik moest dringend naar het toilet. De dappere van emotie, is nog een flauwe omschrijving. Een betere vind ik momenteel niet of ik zou platte taal moeten gebruiken en dat ligt niet in mijn gewoonte. De buurvrouw belde Let op en die zei dat ze de 100 moest bellen. Ik kon niet meer zitten en de verpleegster legde mij op de grond. Ze wastte de wonde uit en bracht een voorlopig verband aan. Tegen die tijd was de ziekenwagen aangekomen. De ambulencier bracht een drukverband aan waardoor de pijn onmiddelijk draagbaarder leek. Ik kon een halve grap uitkramen en dankte de buren voor hun vlotte hulp. De ziekenwagen reed in stilte weg. Een kwartier later was ik in het ziekenhuis. Let wachtte mij op en het eerste wat ze zei was; ik zal je nog eens uitgebloed in je tuin vinden. Met deze uitspraak viel de spanning gedeeltelijk van haar af. Ze was van haar werk weggeroepen. Het ongevalletje gebeurde rond half vier en een beetje na vier uur begon het onderzoek. Toch leek het twee eeuwigheden. Een betonnen plaat van mijn wegneembare koude bak was van de kruiwagen geslierd en op mijn linkerbeen geschoven. De wonde had een verschrikkelijk uitzicht maar ik kon nog meer dan zestig meter rennen en om hulp roepen. Dan viel ik bijna flauw maar diep ademen en rustig blijven help meestal wel, ook deze keer. Meer dan een uur had een aandachtige, rustige vrouwelijk chirurg nodig gehad om de wonde te hechten. Kwart na zeven was ik terug thuis. Let was twee uur vlugger thuis dan had ze kunnen blijven werken. Dan is ze nooit voor negenen terug bij mij. Meestal lig ik dan te slapen ik de driezit. Het is vlug gebeurt maar daarna hé. Nu spring ik hier een paar dagen hinkelend rond. Wonderlijk genoeg heb ik de eerste nacht na het voorval toch geslapen. Goed geslapen zou te veel zijn gezegd. Zal de tweede nacht beter of slechter zijn. Binnen enkele uren begin ik eraan. Het is een moeilijke dag met behoorlijk grote pijn maar op het randje af dragelijk zonder pijnstillers. Of ik de koude bak nu nog verder zal terug plaatsen...weet ik echt niet. Nu is het hoogtijd dat ik opnieuw ga liggen.
Ja, ook de tweede nacht heb ik geslapen. Ik was rustiger en dieper dan de eerste nacht en ik voel me frisser. Toen ik opstond ging het zeer moeilijk. Mijn gekwetste been was helemaal stijf en het duurde vele stappen vooraleer het wat vlotter ging. De pijn was dragelijk. Het gaat moeizaam maar ik voel dat ook vandaag in de zetels zal doorgebracht worden. In de driezit zal het liggen zijn en in een eenzit ga ik zitten. Ik zal zoals gisteren afwisselen. Als het niet meer zo best meevalt om te liggen verwissel ik van plaats tot ook het zitten niet meer zo aangenaam aanvoelt en zo kom ik wel de dag door. Ik zal ook lezen en TV kijken afwisselen. Mij verplaatsen zal ik beperken tot het absoluut noodzakelijke. Hopelijk gaat het morgen beter.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
als ze mijn leeftijd bereiken. Leg dat maar eens uit! Maar..................
Door dit stadium ben ik ook gemoeten, zoals iedereen. Daarvoor is er een uitleg...de theorie van de melktanden.
Ik poets 
regelmatig elke dag mijn lieve tandjes en jong geleerd is oud gedaan.
