uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
17-11-2008
de derde morgen
Na opnieuw een relatief goede nacht ben ik opgestaan met een ontzwollen voet maa het is nu na vier uur in de namiddag en ik ben opnieuw dikpoot. De pijn is dragelijker geworden. Deze voormiddag voerde Let mij naar de dokter en die schreef onmiddelijk krukken voor. Ik begin pijn te krijgen in mijn rechter heup. Ik kon mij een beetje verhelpen met de wandelstok die ik erfde van Moeder. Ik weet niet meer welke zus zei, toen ik de wandelstok kood, 'Jij zult hem best kunnen gebruiken'. Of ze er iets mee bedoelde weet ik niet. Of ze het lukraak zei weet ik evenmin. Feit is dat ik zeer dankbaar gebruik maak van deze degelijke wandelstick om mij een beetje te verhelpen.
Slapen wordt moeilijker, zeker wat het aantal uren betreft. Niets doen, tenzij denken,liggen tv kijken en boeken lezen, verwerkt heel weinig energie. Tegenaan de avond is de batterij niet zeer plat. Na twee zware en pijnlijke dagen kreeg ik krukken waardoor ik me zonder pijn kan verplaatsen. Ik hoef nu niet of veel minder op mijn linkerbeen te steunen Binnenshuis is dat wel niet erg praktisch en zeker niet op de trap. Toch ben ik blij dat ik ze heb. Als het weer het vandaag toelaat ga ik wel eens in de tuin om naar de plaats van het ongeval te gaan kijken waar de gekantelde kruiwagen nog steeds terplaatse is maar ik zal wachten tot er hulp komt opdagen om mijn werktuig in het droge te brengen.
En zeggen dat het nu de allereerste keer is dat ik de kruiwagen gebruik om die platen te vervoeren. Tot nu toe heb ik ze altijd naar hun plaats gewandeld of gedragen. Ik wilde mijn rug wat sparen en zie je wat daar van komt, dan zijn de poten het slachtoffer.
Twee dagen op krukken en nu is moedertjes lieve wandelstok terug aan de beurt. Ik ben erin geslaagd een korte wandeling te maken naar de plaats waar het gebeurde. Bij het buitenkomen kon ik vaststellen dat de tuin veranderd is. De bladereren die er vrijdag nog hoog en droog maar reeds verkleurd bij hingen, liggen nu als doods en nat het gras te bedekken. Dan ontmoette ik de twee grote betonplaten die met mij rustig wandelden tot waar ze nu staan. Achter de bocht van de kippenren zag ik ze liggen, de schuldigen van de slachtpartij. Nee toch...de medewerkers aan mijn ontstuimig verzuim om voorzichtig te zijn. Eerst heb ik ze van op afstand getrokken en dan sleurde ik ze dichter met de télélens. Het leek erop dat ze me wat schrik bezorgden.
Goede morgen allemaal. Het opstaan is vandaag voor het eerst zoals het mijn gewoonte is - tussen 4 en 5u. Gisteren liet ik mijn krukken in de hoek van de dressoir en de muur staan achter een stoel...voor het geval. Met de wandelstok ging het de hele dag. In de voormiddag ging ik mee met Let naar Gistel en in de namiddag, tegen 16u werden we verwacht bij Robin met zijn stralende mama en zijn rustige papa en een bange zus, die vlucht als een opgeschrikt klein vogeltje, in de armen van papa. Eline is een beetje bang van mensen die niet normaal gaan, licht zhaar papa toe. Ik vroeg haar, -ben je bang van mijn stok? -Een zeer overtuigende jaknik. -Ben je bang van mij? -een aarzelende jaknik. Een ogenblik later zat ze op de arm van Let. En je mag dan als volwassen man toch echt niet een beetje jaloers zijn. Ewellll, ik was het wel, een heel klein beetje. Ik ben nu eenmaal een grote knuffelaar. De enige vriend die ik tegenwoordig heb is moeders wandelstok. Die kon echter niet beletten dat naar de avond toe, mijn voet verschrikkelijk opgezwollen zat en zo nu en dan een stevige pijnscheut produceerde. Er kwam opnieuw ijs aan te pas. Ik sliep behoorlijk maar rond drie uur deze morgen heeft Let nieuw ijs aangebracht om opnieuw opkomende pijnscheuten wat te milderen. Nu laat ik haar slapen zolang ze nodig heeft.
...ik met krukken noch wandelstok. Niet dat de krukken reeds ingedragen zijn en de wandelstok opgebrogen. Naar de avond toe en bij het naar buiten gaan zal de stok nog wel van dienst zijn. En wat de krukken betreft; als je ze nu een week of een maand houdt, verandert er niets aan de huursom. Je kan ze evengoed nog eventjes achter de hand houden. Je weet maar nooit. Het is dan wel een zelfstandige toestand maar het blijft toch een wankele, onzekere situatie. Dramatiseren wil ik niet maar de moeder van de voorzichtigheid is....vul zelf maar in. Het is vandaag tevens een rare dag en een bijzondere. We gaan uit eten en deze namiddag komt de Peugot Partner bij ons wonen. Vanaf deze namiddag hebben wij elk twee partners en toch zijn we voortaan weer met drie.
Een week geleden reeds werd mijn been geteisterd. De kabouters deden hun werk en het herstel vordert nu zienderogen. Nog een week en de draadjes mogen er uit, 14 in getal. Wie of wat de zwelling zal wegnemen weet ik niet maar ik heb de indruk dat hij of zij met verlof is. Elke morgen is het een kruisweg om te been te geraken en de benen nemen kan ik voorlopig niet. En de nieuwe wagen is er, blinkend, mooi en vooral veel ruimte. Ja nu leef ik echt met twee parners zonder bigamist te zijn. Geloof je me niet dan kan ik je alleen préciseren met: één in mijn bed en één in de garage.
Deze morgen kon ik voor de eerste keer sedert het pijnlijke voorval, al mijn tenen onderscheiden van elkaar. Ook voor het eerst was mijn linker enkel duidelijk zichtbaar. Gisterenavond had ik op aanraden van mijn oudste dochter onze matras aan het voeteinde wat opgekrikt met een extra kussen waardoor mijn benen wat hoger lagen bij het slapen. Deze voormiddag kon ik voor het eerst een paar uurtjes mijn schoenen terug binden maar de linker spande wat. Dat kwam door het verband dat ik nog wel een paar dagen zal moeten aanhouden. Er is nog één open wondje, op de naad. Tot het dicht is moet het compres elke morgen worden vernieuwd. Voor het eerst is er een vlugge vooruitgang van de genezing merkbaar. Ik kan reeds langer te been blijven zonder duidelijke en rappe opzwelling. Gedurende de eerste winterprik stond onze nieuwe Partner buiten en kan ik hem aan jullie voorstellen getooid met een extra wit winterjasje. Let wil nu reeds in geen andere auto meer rijden. De Clio, waarmee ze beweerdt graag te hebben gereden heeft afgedaan. Ik vroeg haar gisteren om die binnen te plaatsen nadat eerst Marc de garagist onze garage wat anders had geschikt en de volgende dag mijn oudste broer nog een paar aanpassingen had gedaan die nodig waren om optimaal plaats te hebben met twee auto's binnen. Ze vond waarempel de achteruit niet meer van de Clio en het scheelde maar een haar of ze schokte in vooruit een auto van de garage voor de deur in de prak. Best dat de Clio niet kan praten. Ik zou in dit geval niet in Let's plaats willen zijn.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Binnenshuis is dat wel niet erg praktisch en zeker niet op de trap. Toch ben ik blij dat ik ze heb. Als het weer het vandaag toelaat ga ik wel eens in de tuin om naar de plaats van het ongeval te gaan kijken waar de gekantelde kruiwagen nog steeds terplaatse is maar ik zal wachten tot er hulp komt opdagen om mijn werktuig in het droge te brengen.
