uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
30-12-2008
crisis, voor wie?
Wat betekent die duidelijke crisis voor jou? Heb je het kouder dan anders omdat je de energierekening niet meer aan kan? Eet je minder omdat jouw geldbeugel leeg is en jij platzak? Lig je bij de huidige kou, te rillen in je bed omdat je geen extra deken kan betalen of geen kersepitkussentje kunt opwarmen om je bed aangenaam warm te maken? Voel je enkel de crisis omdat je ziet dat de euro's rapper door je vingers moeten glijden en je al eens je stevige reserve van je bedreigde spaargeld moet aanspreken? Kan ook jij de eindjes niet meer aan elkaar knopen omdat je zojuist op je werk werd ontslagen? Welke vraagtekens passen bij jou? Als er geen enkele van de prangende bij je past, maak dan een voedsel- of feestpakket voor armen die je kent of draag droge voeding naar moeders voor moeders. Als jij de crisis niet echt voelt, laat dan anderen voor één keer de crisis eventjes vergeten. Je zal warm krijgen, al is het maar rond jouw hart.
Ik heb mezelf naar buiten gejaagd. De serreplant die ik aan het worden was ziet af. Telkens als ik, in die kou, een uurtje buiten ga werken, is het eerste kwartier serieus tanden bijten en buiten blijven. De volgende drie kwartier zijn een genot van de onbegrijpelijke soort. Als ik iemand vertel dat ik in de tuin ga werken krijg ik steevast een bevestigingsvraag...Er is nu toch niets te doen in de tuin? Ze hebben er niet op gelet dat ik niet heb gezegd dat ik er voor tuinwerk ga. Ik heb het geluk, tegenover een fabriekje te wonen waar zo nu en dan wegwerppaletten aan de poort worden gezet.
Uit die paletten haal ik de stevige planken uit en de rest, die splintert, onder het geweld van het breekijzer, gaat naar het houtkot als brandhout.
Zo bekom ik veel kachelhout en plankjes om te timmeren of te gebruiken om op te lopen, tussen de rijen groenten. De serreplant die ik aan het worden was door de kwetsuur aan mijn been wordt stilaan weer afgehard. De wonde krijgt nog dagelijks een verzorgingsbeurt van professionele aard. De gezeing gaat uiterst traag. De put in mijn onderbeen moet beetje bij beetje toegroeien met nieuwweefsel dat groeit in het beenvocht.
Aan een nieuw jaar moeten beginnen na de feesten van het oude. Het ligt als een steen op de maag. Een half uur was ik buiten en ik kreeg er maar geen zin in. Ik trapte ook nog in een nagel zonder blijkbaar veel erg. Het bloed staat niet tussen mijn tenen. Als ik paletten aan het losmaken ben durf ik mij nog al eens op de eerste plaats concentreren op de handelingen met mijn handen en pas ik ook goed op dat ik nooit klop in de richting van mijn benen. Dan zijn mijn voeten buiten controle en trap ik wel eens in plank met een nagel erin. Gebrek aan concentratie en poef,je valt eraf.Het kan behoorlijk duiezlingverwekkend zijn. Och ik heb geen goesting meer om verderte schrijven. Trek jouw plan met die tekst.
Waaraan zijn figuurlijke katers te herkennen. Ik hoor er veel over praten, vooral na de feestdagen van het einde jaar. Waarover praat ik toch? Met katers heb ik geen ervaring tenzij met onze poes met een zeer stabiel humeur en een rosse pels. figuurlijke katers zijn mij onbekend. Zou dit een figuurlijke kater kunnen voorstellen of blijft het alleen maar een mislukte foto waar ik kost wat kost toch iet in wil ontdekken. Het is dan nog iets dat niet uitbeeldbaar is. Geef mij dan maar mijn echte luie rosse die altijd wel de zonnigste plekjes in de tuin weet te vinden.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Het kan behoorlijk duiezlingverwekkend zijn.
