uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
05-01-2009
normaal
Kan jij mij een definitie geven van normaal? Volgens het woordenboek betekend dat: overeenkomstig de regel, gewoon of als norm dienend. Iemand die normaal is betekent dat hij geestelijk in orde is.
Normaal zijn ja maar zien deze personen hier er normaal uit?
Is ons weer normaal? Deze winter lijkt mij toch normaler te zijn, dan de vorige. Zo kan je maar door filosoferen tot je de vierkante eieren, afgebeeld op onderstaande foto, normaal vind. Ze zien er duidelijk gekookt uit en in een vorm geperst geweest te zijn tot ze die vorm aannamen. In die omstandigheden zijn het normale eieren en kan je ze gewoon opeten maar de vorm is ongewoon dus niet normaal.
Morgen komt toch niet omdat we altijd in het nu leven. Wat zopas geleefd is, behoort reeds tot het verleden en is onomkeerbaar. Ik zocht op het net naar afbeeldingen onder de zoekterm 'morgen' Kijk wat ik o.a.vond.
Als morgen niet geschreven staat
dan kan je er alleen maar naar raden en er een grootbij plaatsen.
Sedert gisteren mag het rekverband bij de wondverzorging weggelaten worden. Tot na de kou moet er nog een heel klein verbandje op de toegegroeide wonde blijven. Ik heb geen last meer van onevenwicht, ook geen pijn meer. Waar ik wel mee zit geplaagd maar je moet er afblijven, is hevige jeuk. Dat zou een ambetant maar goed teken zijn. Tot nog toe had ik rare gevoelens van onevenwicht.
Mijn omwonden linkerbeen had het warmterwijl mijn rechter been echt koud aanvoelde.
Ik heb het een beetje opgevangen door links maar één sok te dragen en rechts twee. Het effect was ondermaats.
Maar wat stelde ik ook vast? Mijn rechterhand voelde ook koud en mijn linker niet. Solidariteit onder de ledematen. Ik had het gevoel en de neiging hele dagen scheef te lopen. Je moet eens een trap oplopen met een warme en een koude voet of een warme schotel aannemen met een warme en koude hand.Ik ben veel gewoon maar dat was toch even wennen. Ik mag van geluk spreken dat mijn hart aan de linkerkant klopt. Ik mag er niet aan denken wat de gevolgen zouden zijn geweest moest het rechts logeren. Bij het voelen van mijn rechter- en linker pols was ik wel gerust gesteld. Deze twee zijn op minst solidair met mij.
Dan is het plots toch rap gegaan. Een eindcontrole bij de dokter. Geen verpleegster meer. Geen dauwerbinde of compeelverband meer nodig. Nog eventjes beschermen met een simpel verbandje. Het besluit was; dan is het toch nog heel vlug genezen voor zo'n lelijke diepe wonde. Nu is het een roodachtig lidteken dat er bij mij niet zo regelmatig en min of meer rechtlijnig uitziet maar heel wat grilliger en de naaitekens zijn niet zo zichtbaar. Het heerlijkste gevoel is....als ik 's morgens rond 4u ongehinderd van een deugdoend dagelijks stortbadje geniet. Nu hoef ik mijn been niet meer uit de kabine te houden en zeer behoedzaam de sproeier te hanteren. Dat ik daarbij de badkamer zo af en toe bijna onder water deed lopen heeft Letje er geduldig bijgenomen. En nu wat voorzichtiger aan hé! Dat is de raad die ik tot zagens toe moet aanhore. Ook met het nodige geduld.
Er zijn niet veel woorden nodig tenzij dat ik begin met een foto waar warme schoonheid rivaliseert met kille schoonheid. Geniet met mij. Naderhand waren mijn vingers kille, kleurrijke ellende.
Voor de rest kom ik deze voormiddag niet meer buiten. Na de PC gan ik in het atelier verder schilderijen op paneel, die buiten beschadigd werden, restaureren.
Ik ben er eidelijk aan begonnen. Eerst heb ik mij toegespits op een zojuist hersteld werkstuk dat uit mijn handen glipte en de hoek van de plaat deed splijten. Eerst ga ik dat lijmen en een spanvijs op plaatsen en als het droog is kan ik dan verder werden aan het hermaken van de hoek met plamuur.
Een dochter hebben die cultureel blijft evolueren moet je natuurlijk stimuleren. Alhoewel het niet in mijn aard ligt om laat uit te gaan, heb ik gisterenavond chauffeur gespeeld voor Liesbet. Let was natuurlijk ook mee. Om dat mogelijk te maken ben ik in de namiddag naar boven gegaan om er een deugdoende tuk van een paar uur te pogen. Het lukte waarempel nog ook. Het ging door in de stadsschouwburg van Tielt. Dit vergt al vlug meer dan een half uur rijden en bij zulk weer kan je niet voorzichtiog genoeg zijn en deden we er een goede drie kwart over. Mauro Pawlowski & Ramsey Nasr. De titel van hun optreden:'GELETTERDE MENSEN' Als je meer wilt weten over die twee gozers dan tik je gewoon hun naam in bij Google en je zal wel zien wat er te rapen valt, o.a wat hieronder volgt. Die tekst paste ik lichtjes aan.
Mauro Pawlowski & Ramsey Nasr
van 13 december tot 31 januari
'mankerende geest en veel lef' Eindelijk is het zover. Het reeds lang aangekondigde programma toert in december 2008 en januari 2009 langs Vlaamse en Nederlandse schouwburgen. Tussen het moment van de eerste plannen en deze 'Geletterde Mensentournee' heeft de carrière van spitsbroeders Nasr & Pawlowski een hoge vlucht genomen. Nasrs stadsdichterschap is niet geheel onopgemerkt voorbij gegaan en Mauro is via DEUS uitgegroeid tot één van de meest charismatische (en veelgevraagde) rockmuzikanten van het ogenblik. Ramsey Nasr en Mauro Pawlowski slaan nu definitief de handen in elkaar en presenteren een spectaculaire productie. Hierbij zal Pawlowski voor het eerst als schrijver naar voor treden, wat daarom niet betekent dat Nasr zich als rockgitarist zal outen. De heren bivakkeren al weken in het repetitielokaal, vastberaden om hun beider gecreëerde teksten en melodieën om te smelten tot een voorstelling zonder weerga.
Dat lukt hun best want vooral Liesbet, maar ook Let en ikzelf hebben ervan genoten. Het duurde wat lang en zo waren we van even na zes vetrokken en pas even na middernacht weer thuis. OOk ons nieuwjaarsgeschenk van de kinderen is, onder de impuls van Liesbet, een keuze geworden uit het cultuurpakket van stad Brugge. We kunnen elk voor 25 genieten van één of meerdere voorstellingen. Het aanbod geld één jaar.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Ze zien er duidelijk gekookt uit en in een vorm geperst geweest te zijn tot ze die vorm aannamen. In die omstandigheden zijn het normale eieren en kan je ze gewoon opeten maar de vorm is ongewoon dus niet normaal.
dan kan je er alleen maar naar raden en er een groot
bij plaatsen.
dat er bij mij niet zo regelmatig en min of meer rechtlijnig uitziet maar heel wat grilliger en de naaitekens zijn niet zo zichtbaar.
