uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
02-03-2009
vrouwelijke precisie
Je moet het als man maar meemaken en dan horen; jij hebt toch geen geduld zeg! Vrijdag namiddag vroeg ze mij om mee te rijden naar Bredene en Oostende. We zouden de GPS gebruiken. Ik had het moeten weten 'Mannen luisteren niet en vrouwen kunnen geen kaart lezen'(titel van een uit het Amerikaans vertaald boek). De vraag is, of ze dan een GPS kunnen instellen. Aangezien we er voorbijkwamen zouden we eerst appelen en peren kopen in het fruitbedrijf Adriaensens in Klemskerke. Dit was de eerste keer die namiddag dat de dame van de GPS zei 'herberekenen' Ik was moedwillig 100m uit de weg gereden. Toen we terugkeerden moest ze opnieuw herberekenen. Toen we ter hoogte van de afslag naar Bredene kwamen negeerde madam GPS die weg. Toen rook ik reeds onraad. Een eindje verder waren er wegenwerken en de totale baan was afgesloten. Ze moest meerdere keren herberekenen vooral ik tegen haar advies in langs de Plasendaalse vaart richting Oostende reed. Ik was namelijk aan de kant gaan staan en had Let het adres gevraagd. Ja daar hadden we het al. Niet in de koestraat in Bredene moesten we zijn maar in de koestraat in Zandvoorde-Oostende. We moesten ook op de Torhoutsteenweg zijn in Oostende zelf waar ze een boodschap van 5minuutjes zou hebben. Waar zond mevrouw GPS ons heen. Mijn vrouw beweerde, de koestraat, maar wist in de verste verten niet meer wat ze als eerste had geplaatst. Het was natuurlijk 'Kid Planet' in Oostende. Dat was niet erg want die lagen in dezelfde beginrichting. Madam GPS had juist aangekondigd 'rijd 600m tot aankomst bij de bestemming aan de rechterzijde toen Let riep...je bent er voorbij. Het is hier aan de linkerkant. Zeg, je moet terugkeren hoor. Ik was even doorgereden om een geschikte draaipositie te hebben en het zat er reeds op. Ik ben drie kwart in de auto blijven luisteren naar klasiek om Klara. Zo kam ik tot rust. Mijn siesta had ik gemist en omdat onze auto ook nog geparkeerd stond voor de winkel 'Slaapcomfort' dommelde ik voortdurend weg. Er was geen enkele parkeerplaats vrij bij 'Kids Planet', maar bij 'Slaapcomfort' na een poosje ook niet meer maar allemaal gingen ze de kinderwinkel binnen. Na drie kwart kwam ze terug al puffen en al blazen. Ik moest er niet mee lachen. Toen ik zei dat haar 5 minuten bijzonder lang hadden geduurd wist ik het vlug. 'Ik kan er niets aan doen want het is daar totale uitverkoop en zo kreeg ik 10% korting'. Ik was dubbel blij in de auto te zijn gebleven. De muziek was goed en ik had gerust. We raakten zonder moeilijkheden in de koestraat bij stoffenhandel Verkempnck waar ze gespecialiseerd zijn in verduisterings stoffen voor gordijnen. Ik ging mee. Direct zag ze een stofje dat haar aanstond. Ik wist het 100% zeker dat ze daarmee buiten zou komen maar ze wilde nog eens rond kijken voor het geval. Ik zei het bijna ongemerkt aan de verkoper en ik voegde er aan toe; als ze me hoort neemt ze een andere stof. Ik ben teruggekeerd naar de auto maar de mooie muziek was er niet meer. Dan ben ik naar een vervuilde vijver weest kijken die naast de winkel lag. daar hadden ze pas een rij bomen gesnoeid en ze kaal en veelarmig achtergelaten met de verwarde takken nog rondom rond gezaaid. Bijna een half uur later is ze buiten gekomen met...jawel, het stofje dat dadelijk bij haar in de smaak viel. Moest ik haar nu nog geen klein beetje kennen dan zouden we voortdurend ruzie hebben. Geduld is een heel mooie deugd. Ze moet niet meer komen met 'Jij hebt toch geen geduld zeg!'Vroeger zou ik me kwaad hebben gemaakt of thuis zijn gebleven maar dat ius er met de jaren uit gesleten. Een bijkomende reden was, dat ik me in de tuin te pletter zou werken. Mijn energie is groter dan mijn rug sterk is. Om het gedrag van de GPS te leren kennen en te weten hoe je er mee omgaat, had ze deze terug ingesteld om naar huis te rijden. Toen die mevrouw me links wilde sturen met de autosnelweg aan mijn rechterzijde, heeft ze voor de laatste keer moeten herberekenen. Bij een eventuele volgende rit wil ik assisteren bij het instellen van dat o zo nuttige aparaat!? Vroeger had ik dat helemaal niet vandoen. Met ouder te worden, en het verkeer veel ingewikkelder dan vroeger maak ik er nu toch dankbaar gebruik van.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
