uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
16-03-2009
goede morgen
Er is niemand om mij goede morgen te wensen. Ik kon de slaap maar niet vatten. Uitzonderlijk, heel uitzonderlijk werd ik pas wakker tegen 7u. Ik ben helemaal suf en stijf en stram van de 'tuimelpeire' die ik gisteren deed...en mijn broek is niet kapot maar zit wel onder het bloed, souvenirbloed, noem ik dat.
Het is een nieuwe dag. De zon schijnt van heel vroeg reeds volop. De enige stoornis in de lucht zijn vliegtuigstrepen, wat erop wijst dat het daarboven behoorlijk vochtig is.
Ik ben reeds de laat opgesnoeiede linde weest bekijken en fotograferen en de berg takken die door hard werken moet omgezet worden in bussels of in hakseling maar het zal niet voor vandaag zijn. Het zal echt niet voor vandaag zijn. Mijn rechterhand zit opgezwollen en ik heb moeilijke greep en ik loop met een spakke. Iemand belde mij om boodschappen te halen en zo al ik wel gerodeerd geraken. Als je op zondag werkt, moet je de maandag rusten.
Hij ziet er waarempel fierder en jonger uit dan voorheen. En de berg werk dat hij me aansmeert kan hem precies niet schelen. Efkens mijn wonden likken en er morgen weer proberen tegenaan te gaan. Misschien ga ik er ook wel een dagje tussenuit. We zullen wel zien. ondertussen zijn er reeds enkele sluierwolken.
Ik weet niet hoe het nu verder moet met deze blog. De drang om er mee te stoppen zit hoog maar ik laat er een tijdje over gaan. Ik weet niet hoe lang ik de zelfsensuur kan volhouden. Is het wel nodig? Blijkbaar wel! Ik zei niets negeatiefs, integendeel maar het valt bij sommigen niet in goede aarde. Vooral diegenen die niet op de PC komen geven de indruk wantrouwig te zijn. Ik moet heel veel van me afschrijven omdat ik heel veel alleen zit. Ook nu weer drie dagen alleen.
Ik hoef niets meer te bewijzen maar doe steeds weer verder, vooral als ik alleen thuis ben. Als je er kan van leren, zoveel te beter. Zegt het je niets, dan zullen er wel andere dingen zijn die je wel aanspreken.
In Brugge op de Gentpoortvesting hebben ze ook gewerkt want de hoop afval ligt er nog en ontsiert een beetje het uitzicht op het prachtige krokusveld. Als je het van de andere kant bekijkt blinken de krokussen ongehinderd in de zon. Eens terug thuis lijkt het erop alsof de vissen liggen te zonnebaden in de vijver. De hele winter lang hebben we ze niet gezien. Weken lang zaten ze onder het ijs maar nu laten ze zich de zon welgevallen.
Profiterend van het mooi weer werkte ik slag om slinger in de tuin. De berm moet regelmatig verhoofd worden. De houtbussels zetten zich, wat een verlaging van een 15 tal cm bedraagt. Maar na een zeker aantal jaren zijn ze vergaan tot compost, verpulverd tot humus. In de namiddag maakten we samen een mooie wandeling in het bos. Daarna zijn we op ziekenbezoek geweest. De rotonde aan vijfwege is nu helemaal in orde en het verkeer kan weer vrijelijk circuleren in alle richtingen. Ze bleef in gebruik, enkel voor het doorgaand verkeer Brugge - Oostende, in beide richtingen maar ter hoogte van de rotonde was telkens maar één richting beschikbaar zodat er lichten stonden voor de regelingen van de beurtrollen.
Het weer is zo prachtig dat het leuk is om te werken en te wandelen In de lentezon.
Ook in Brugge wordt gewerkt! o.a. aan en rond de Onze lievevrouwe toren.
Ik wandelde van het concertgebouw, waar ik van de bus stapte, langs de meersen, door de parking van het oude St Jan naar de katelijnestraat. Daarna ging mijn wandeling langs Arendshof, dijver, rozenhoedkaai, huidevetterspleintje en blendezelstraatje naar de markt. In het stadhuis en het Brugse Vrije sloeg ik een babbeltje met mensen waar ik een jaar,in de bewakingsdienst van de musea, mee heb samengewerkt . Ik had er een ontmoeting met Ulrike Debondt die de wacht kwam aflossen. Beurtelings wisselen twee personen de wacht in de Gotische zaal en het Brugse vrije. Mijn wandeling ging dan naar De Sleghte op het theatrerplein en na een half uur nam ik daar dichtbij, aan de Biekorf, de bus naar het station. Driekwart zat ik daar te lezen, in de rumoerige wachtzaal om tenslotte de bus te nemen, terug naar Stalhille . De trip naar Brugge, met de bus, doe ik regelmatig. Om een beetje vóór drie vertrek ik en een beetje na zes uur ben ik terug in Stalhille . Je moet rekenen op twee keel een half uur bus, heen en terug en dan blijft er 2u over om tussenin te wandelen en te winkelen.
Omdat ik ongeveer 15 kg vermagerd ben, dus ook in mijn gezicht, valt mijn bril meerdere keren per dag, van mijn neus. Ik wou die laten aanpassen maar...de donderdagnamiddag is bij de optieker een deel van de wekelijkse rustdag. Je moet daarvoor speciaal op het internet gaan en dan vergeten te kijken en denken dat je gekeken hebt; verwarren met een andere winkel in Brugge, die sluit op dinsdag en dan nog durven denken dat ze hun rustdag veranderd hebben. Ik heb het gelukkig aan niemand luidop gezegd.
Wij houden allemaal toch van bloemen, of niet soms! Heel vroeger had ik mijn schetsboek meestal bij....nu vervangen door mijn kleine fotoaparaatje dat geen scherp genoeg resultaat geeft voor echte kwaliteit maar de verwachting om de functie van mijn schetsboek over te nemen, meer dan overtreft. Ook voor verkleinde foto's voor mijn blogs, is er voldoende kwaliteit aanwezig. Kijk zelf maar. Thuis, lonken de bloemetjes van binnen naar die van buiten. Moest jij nu eens, een echt bloemetje zijn, maar je bent een bloem van een meid, zou jij binnen of buiten verkiezen als standplaats?
Ook als ik op stap ga heb ik steeds oog voor de bloemen van het seizoen. Deze foto's zijn deze week genomen in de tuinen van avondrust, niet dat ik er voor mezelf een plaats ben gaan bespreken hoor. Toch ben ik ervan overtuigd dat Maartenshove goed is maar dat Avondrust enkele pluspunten heeft die je in Maartenshove niet moet zoeken. Ach meisje, wat kan het leven toch mooi zijn.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
