uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
20-04-2009
op reis gaan
We zijn de toerist gaan uitgangen in het Zuid-Westen van Engeland. Vooraleer het zover kon komen had ik natuurlijk weer dwars gelegen. Ik ga niet graag op reis maar eens ik vertrokken ben geniet ik volop en ben ik blij dat ik opnieuw mijn tegenzin heb overwonnen. Let raakt dat gewoon en hoort het niet meer. De dag dat ik werkelijk thuis blijf...zal ik niet lang meer leven. Ja het was de moeite waard en daar kan nonkel petje van getuigen want hij was ook mee. Het Edeproject heeft op mij het meeste indruk gemaakt met de reuzenbij waar twee kinderen bij aan het pauzeren waren. En dan al die kunt binnen het project en de bloemenpracht. Ik raakte er niet op uitgekeken.
Amaai, er terug inkomen na zo'n fantastische reis en bij zo'n schitterend weer. Het lukt maar zo en zo maar elke dag beter. Gelukkig is Liesbet hier om les te geven in stageverband en zorgt zo nu en dan voor leven in de brouwerij. Ik werk verder aan de afsluiting van de vijvers maar het gaat behoorlijk traag vooruit. Ik sta niet meer zo scherp en dat heeft niets met de reis te maken maar met die 72 jaar. Het beste is er vanaf hoor en lach maar niet. Ik hoop dat jullie beurt ook nog komt. Om jullie een beetje te boeien en mezelf te amuseren plaats ik nog wat foto's van de reis. Ik zal pogen om er wat lijn in te krijgen. Ik ben erin geslaagd om er een negental van de eerste dag te localiseren en hier te tonen. De zes eerste zijn allemaal genomen in de Furzey Garden in Lyndthurst, die in volle bloei stond vol fris groen waar bezoekers picnicten terwijl de kinderen zich amuseerden in het gras. Plots sta je dan voor een nagemaakte reiger tussen moerasarondskelken die zo'n afschuwelijke geur verspreidden, dat een levende reiger het geen 10 minuten zou uitgehouden hebben op die plaats. Een groepje Gunera's had zijn winterbedekking afgeschuld die nonchalant en droogjesweg verder lag te verteren als de gewoonste zaak van de wereld. Gelukkig kunnen wij niet in onze maag kijken voor het verteringsproces want daar is is zompiger. Dan kom je onverwacht in een open ruimte, die lijkt buiten het domein te liggen, waar de donkere plekken geen schaduwen zijn maar biezenpartijen die dus een zompige grond veraden. Bij de schattige gebouwen verzamelen zich de nog veel schattiger toeristen in de zon. Het bezoekt loopt op het einde. Nog vlug kijken om een soeveniertje te kopen. Dan moeten we de bus weer in voor nog een lange trip tot in Salsbury met een bezoek aan Old Sarum, waar ik moeilijkheden kreeg met mijn fotoaparaat dat verdere dienst weigerde en out zou zijn voor de rest van de reis. Gelukkig dat ik de volgende dag met dit van Colette verder kon. Zij zag het niet zitten om foto's te nemen. Ze was te druk bezig om te genieten van hetgene we onder ogen kregen en van het gezelschap nog het meest. De fotoreeks die ik in Old Sarum wilde maken werd dus abrupt afgebroken want het andere aparaat lag in de car. Niettegenstaande de zon was het daarboven op die groene heuvel nogal aan de frisse kant. Dan maar weer de bus op voor een andere twee uur rijden tot aan het eerste hotel in Exeter waar we logeerde in het Mercure Soutgate Hotel. Het was een oud uitziend gedrocht waaraan verbouwingswerken bezig waren. Oei!!! was mijn eerste gedacht, moeten wij nu logeren in een kazerne dat ze proberen een beetje op te tutten. Gelukkig was het binnenin netjes en was het avondmaal heel lekker. Het beste moest dan nog komen maar dat vertel ik van zodra ik een gaatje zie om verder te vertellen met telkens evenveel foto's...nu moet ik ontbijten, gewoon thuis, vol heimwee naar die onvergetelijke reis.
Op dinsdag stond er een lange wandeling op het programma in het Dartmoor national park van meer dan 1000 hectaren groot. De eerste zeven foto's verwijzen naar die uitgestrekte desolate vlakte met een ruig en bar klimaat. De foto's zijn genomen vanaf de weg, diep in het gebied en van op de bus. Ja, verlaten en koud was het er, maar droog. Wat een verschil met het weer dat we meer naar het zuiden zouden hebben. Gepast weer om te wandelen. Er stonden hier en daar paaslelies nog in volle bloei. Plots bemerkten wij schapen tussen de rotsblokken en dan veranderde het opnieuw en kwamen we in een bos terecht met bemoste bomen op de zeer ruige bijna niet te begane helling. Ik ben veilig boven gebleven op een rotsblok, de grootte van ons terras thuis. Na de wandeling zijn we in de bus gestapt en na een tijdje rijden is de groep een wandeling gaan maken. Ik had de vorige nacht zo goed als niet geslapen omdat ik mijn medicamenten niet vond tegen reuma enz. (tegen mijn vele oudedag kwaaltjes), ze waren in de bus onder de zetels, uit mijn rugzakje gevallen. Gelukkig vond Let ze terug. Anders zou, noch Colette noch ik een fijne reis hebben gehad. De foto vanuit de bus vertoonde een beetje weerschijn en er zit een vlek op. Eerst dacht ik dat de lens vervuilt was maar het was op de buitenkant van de bus. Omdat we geen grotere wandeling meer konden maken, wegens te weinig tijd, heeft onze reisleider een reservebezoek ingeschakeld, dat voorzien was voor een regendag. We bezochten De Buckland Abbey te Yelverton. Daar is ook een tuin bij. Ik bezocht noch de tuin noch de Abdij maar nonkel petje deed dat wel. Dus voor vragen moeten jullie bij hem zijn. Wij hebben ons beperkt tot het drinken van koffie of thee in het gezelschap van onze chauffeur en zijn vrouw.
Met al dat vertellen over wandelingen en pillen, zou ik nog het ontbijt van die morgen vergeten te vermelden. Voor velen diende dit ouder hotel het beste eten op van de hele reis. Wie weet wat een Engels ontbijt voorstelt, weet ook waarover ik het heb. Je kon zelfs geroosterde kiepers bestellen en ik zag dat het echt smaakte. Zelf heb ik er weinig van genoten omdat...jajaja...die verloren pillen hé! Na het bezoek aan die abdij, zijn we verder doorgereden naar het zuiden. Rond zes uur dertig belandden we in 'The Greenbank hotel' in Falmouth. Een zeer goed hotel met een prachtig panoramisch zicht vanuit de eetzaal, op de baai. We zagen die baai bij regenweer maar ook in volle zon....prachtig. Het was een heel leuk lang hotel met een doolhof aan gangen, trappen en nog een gangetjes. De eerste avond leek het wel of het een km lang was. Toen we er een paar dagen waren viel het best wel mee. Om te ontbijten zaten we in die panoramische zaal en voor het avondmaal in een bovenzaal, ook met zicht op de baai, totaal aan het andere uiteinde van het lange hotel, met een apparte keuken en bar. 's Morgens moesten we alle gangen en gangetjes en de heel vele brandeuren door om te ontbijten. Een keer kreeg ik er natuurlijk eentje tegen mijn hoofd maar zonder veel erg. Tegen dat we de eetzaal bereikten waren we helemaal wakker. s'Avonds mocht ik als het ware in slaap vallen aan tafel, we sliepen op de tweede kamer aan de rechterkant. Eén keer miste ik van deur en liep prompt de keuken binnen. De gangdeur en deze van de keuken lagen heel dicht naast elkaar. Dit missen, leidde natuurlijk tot grote hilrariteit van de medereizigers. Dat is natuurlijk het nadeel van goed gekend te zijn hé en er regelmatig eens de 'ambiance' te durven insteken. Laat maar zijn...we hebben ons allemaal op onze eigen manier geamuseerd en genoten van een prachtreis.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
De dag dat ik werkelijk thuis blijf...zal ik niet lang meer leven. Ja het was de moeite waard en daar kan nonkel petje van getuigen want hij was ook mee. Het Edeproject heeft op mij het meeste indruk gemaakt met de reuzenbij waar twee kinderen bij aan het pauzeren waren. 
