uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
05-05-2009
dag drie
Eindelijk vind ik de tijd om de reportage over onze Engelandreis verder te zetten. Mijn leven is momenteel te druk en de zeventiende dag na de reis ben ik nog niet terug in mijn gewone ritme. Gisternamiddag deed ik geen klop en werd tot driemaal toe wakker gebeld. Probeer dan maar eens te rusten en het was meer dan nodig.
Als het gedurende onze reis dan toch een dag moest regenen, dan konden de weergoden, die onze reis blijkbaar gunstig gezind waren, geen betere dag uitkiezen. en daarbij hadden we klederen meegesleurd voor elke seizoen wat wils. We stonden op en het regende en we zijn die dag gaan slapen in de zon. Dat beloofde voor de volgende dag en de belofte werd ingelost. Maar laat mij niet vooruitlopen. Op woensdag stonden twee bezoeken op het programma: Het Edenproject in St Austell en De Burncoose nurseries in Gwennao Redth (later op de dag). Eén koepel volledig en een deeltje van de identieke tweede met daar tussenin een verborgen verbinding tussen de twee waar het restaurant zich bevind. Op weg van de receptieruimte naar de koepels heb je een wonderbaarlijk zicht op de tuinen. Een reuzebij trekt de bijzondere aandacht, vooral van de fotoamateurs. Bloemen en groenten staan hier doormekaar en in de bloembakken vond ik zelfs peterselie en andere kruiden, als het maar kleur geeft. Dat er er veel aandacht is voor Marc, onze natuurkenner en die dagen, onze gids, kan je van de gezichten aflezen.
Als er voor jullie bekende ntussen zitten is dat louter toeval hoor. Je hoort er vogels fluiten en je ziet ze langs alle kanten wegfladderen. Die vogels waren er niet in gebracht maar toevallig binnengevlogen en er gebleven en die rijger is nep hoor. Er zijn bijzonder veel beelden en rarigheden aanwezig. Waren we in de slagregen aangekomen, dan ging het toch een beetje over. De groene en andere regenvesten dienden dan enkel nog om op te warmen. In de koepel hieronder is een project ondergebracht voor kinderen en artiesten onder de veelzeggende naam 'Color explosion' maar ik moest met de groep mee om niet verloren te lopen. De tijd was veel te kort. Dat schijnt normaal te zijn voor deze reis die voor mij gerust een maand mocht duren (overdrijving om bestwil). Ik heb veel foto's genomen van de vegetatie en daarvan zal ik een Eden bis geven, zonder commentaar. lezen bebeurt later
Op donderdag reden we 's morgens naar Trebah, dicht bij Falmouth om er de fameuse gardens te bezoeken. In late namiddag bezochten we in St Agnes een tinverwerkend bedrijf. Daar deden we de zwaarste afdaling en nadien, de steile klim terug naar de bus.
We laden de valiezen in de bus en verlaten het Greenbank hotel in Falmouth waar we een heerlijk verblijf hadden. Onze eerste stop is in het er als een postkaart uitziende Clovelly met ook een steile daling en klim terug maar ik gaf verstek en liet het aan de liefhebbers. Ik ben naar de bus teruggekeerd waar ik in de berm van de parking wilde orchideën ontdekte en bewonderde. De winkeltjes en de huizen op de helling worden van voorraad voorzien met sleden die ze laten akken op de kinderkopjes. Met een auto worden ze langs een andere weg terug naar boven gebracht. We zitten enkele dagen zonder PC. Daarna kan ik hopelijk verder gaan.
Het is even veel zoeken en hopen dat het vlug gaat. Het opstarten gaat voor ons ongewoon rap. Foto's op de computer plaatsen lukt zeer goed maar....om ze dan te reduceren om te kunnen op op de blog plaatsen lukt niet zo goed. Jullie zullen nog wel even geduld moeten hebben. Ik had wat hulp van Maarten maar die is met hun bouwplannen bezig. Voorheen werkten we met office 2003 en nu is het office 2007. Het verschil is groot als je 2003 gewoon bent.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
