uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
11-05-2009
rustig blijven
Die PC is voor mij geen nachtmerrie maar een dagmerrie die ik maar niet gereden krijg. Ik moet dringen hulp vragen aan nonkel Noël,die veel meer kennis daarvan heeft dan ik en hopelijk genoeg tijd en geduld om mij hopelijk opnieuw op het spoor te krijgen. Maarten reduceerde enkele foto's voor mij en hoopte dat zijn uitleg voldoende zou zijn om mij verder te helpen...niets van dus. Te weinig tijd en te moeilijk voor mij omdat mijn assimileervermogen deerlijk tekort schiet. Maar het komt wel in orde...maar met wat geduld. De foto's zijn nog te groot. Ik heb ze eventjes geplaats en terug weggenomen want scrollen van de ene kant naar de andere is niet aangenaam.
De hele voormiddag is reeds benomen door mijn wekelijkse yoga en deze namiddag zit ik tot over mijn oren onder de spinazie en de gele mosterd.
En zonder foto's is mijn blog zoals een persoon in zijn bloten...je bent er vlug op uitgekeken.
Wie spinazie wil moet zich maar aanmelden. Ik geef die bij voorkeur weg dan dat ik ze als mulch moet gebruiken. Daarvoor is ze toch veel te lekker.
Morgen heeft mijn tuin een ander aangezicht. Hij zal gelijken op een beatle die zijn haar is geknipt.
En daar gaan we weer: zoeken en nog eens zoeken, proberen en nog eens proberen, tot het lukt en als we dreigen te verzuipen...hulp inroepen. Met één foto, moet je er gewoon op klikken tot hij groter wordt.
Ons voorlaatste bezoek betreft de 40hectaren grote Rosemoor Garden van de RHS (Royal Horticultural Society) Een laatste zicht op de wilde orchideën in Clovelly en dan opnieuw voor een paar uur de bus in en ooruit met de geit. We belanden rirect in de moestuin van de gardens waar een tuinier koolrabbi aan het planten is. Ik vraag waar de kweekserres zijn maar die zijn helaas niet door bezoekers te bezichtigen zijn. Wat mij aanstonds in het oog viel was het onpraktische voorbeeld om in een cirkel van ursusdraad rijserwten te kweken. De binnenkant van de planten heeft niet voldoende licht en lucht zodat daar niets kan groeien. Geef mij maar mijn erwtenkooi. De artiest in mij moest natuurlijk het bloempottenkoppeltje op de gevoelige plaat zetten.
Prachtige bloemboorden met voorjaarsbloeiers en veel andere mooie versieringen en vormen, waarvan ik slechts enkele foto's nam, kon je her en der vinden in de vele tuinvoorbeelden die weergegeven waren. Drie uur kregen we hier toegewezen en daarmee moesten we zorgen dat we gegeten hadden en konden we ook het verkooppunt van plantjes (stinkend duur) en de schop bezoeken
Iedereen kon hier zijn eigen gang gaan of zich aansluiten bij één van de bloemen- en plantenkenners van onze groep. Het was nog maar eens genieten en als je mij niet gelooft, vraag het maar eens aan nonkel Petje. Elke dag was een hoogtepunt op een ander gebied. Van afwisseling en verscheidenheid gesproken...dat was nog eens afwisseling en verscheidenheid. En zeggen dat het nog niet afgelopen was maar de volgende dag zou het mooie liedje toch uit zijn.
En daar gaan we weer: zoeken en nog eens zoeken, proberen en nog eens proberen, tot het lukt en als we dreigen te verzuipen...hulp inroepen. Met één foto, moet je er gewoon op klikken tot hij groter wordt. Een volgend experiment met meerdere foto's heb uik verwijderd omdat die te groot waren en je telkens ook moest scrollen. Nonkel Noël kwam lang en verhielp er aan met een voorlopige oplossing. We nemen de proef op de som.
Dat staat mij tenminste aan. Het is gewoon gelukt Dank je wel N.N. Ik leerde opnieuw bij. allen reeds jouw methode van zoeken heb ik geobserveerd en dat is al veel. Wat ik vaststel is: dat iedereen het op een andere manier doet. De ene gaan direct en zeker van hun stuk recht op het doel af(diegenen met een degelijke opleiding) en de zoekers (self makers) verdwalen al eens maar komen uiteindelijk toch terecht. Het resultaat telt en het amusement.
De vorige avond was geëinding, daar waar wij de volgende morgen startten met een schitterend ontbijt. Daarna was het weer valiezen inladen en op weg richting Avebury. Dit is een oudere tegenhanger van 'Stone Hedge'. Het is niet zo bekend en bezocht en daardoor voor ons des te interessanter. Het weer zat dreigend maar laarde later op de dag helemaal uit Het mysterie waart in Avebury rond en het is indrukwekkend en boeiend. Het is de eerste keer in mijn, naar het eind toehellend leven, dat ik een plaatsje heb gezien waar ik eeuwig zou willen blijven rusten, zeg maar begraven zijn. Dat is nog één van die wensen in het luchtledige waarvan je bijna 1.000% zeker bent dat hij toch nooit uitkomt. Een beetje in de cathegorie van 'moest ik maar eens de grote pot in de loto winnen' of nog maar dan meer absurd 'moest mijn poes een koe zijn, ik zou haar melken op de sofa'. Genoeg gefilosofeerd, het is tijd om courgetten te gaan planten en nog meer van dat.
En hier is het dan, in de schaduw van deze boom, alsof ik reeds 1000 jaar geleden overleed en iedereen mij vergeten is en ik jullie niet. De rest was heel even bijzaak.
Voor mij was dit het absolute hoogtepunt van de reis, althans in mijn geest.
We zijn in de bus gestapt. Ik heb me gesetteld met een boeiend humoristisch pikant boek 'Wat jij wilt, schat' geschreven door Sanderijn Cels ISBN 90 446 0804 5
Het gelach en gekrakeel in de bus heb ik aan mij laten voorbijgaan, wel werd ik wel even gestoord door mijn achterbuurvrouw die op mijn schouder tikte en vroeg of het zo boeiend was en graag had geweten wat ik las. Ik heb haar het boek even over de zetelleuning laten bekijken en ik heb haar voor de rest niet meer gehoord. Na,van mijn eeuwig rustplaatsje te hebben gedroomd, was ik helemaal stil gevallen, wat van de rest van de reis niet kan gezegd worden. Het volstond om mijn buurvrouw vóór mij eventjes op te jutten en het spel zat op de wagen. Die vrouw heeft een tong van lintjes, is nooit verlegen met een gevat antwoord en een vinnige aanval maar zonder te kwetsen. Waar ze het allemaal haalt is de duivel wijs. Eén voorwaarde moet gerespecteerd worden...nooit vroeg in de morgen. Rond elf uur kwam ze pas echt wakker. En Letje, naast mij, gaf mij zo nu en dan een por in de ribben. Mijn rechterarm zat na de reis vol blauwe plekken. Ik neem medrol en dan mag je met ruzie naar iemand wijzen of zijn vel slaat blauw uit. Als voornaamste punt moet ik toegeven dat ik geen enkele onverdiende duw heb gekregen. Het is voor Coletje blijkbaar de enige methode die werkt, om mij toch een beetje in toom te houden.
De overzet naar Dover duurde schijnbaar lang en omdat we een eerdere boot haalden dan voorzien waren we ook eerder thuis dan voorzien. Een onvergetelijke reis. Langs de snelweg naar Dover hadden we een versterking kunnen nemen dat als avondmaal moest functioneren. We hadden meteen eens de benen kunnen rekken. Zes uur bus zitten is voor mij van het goede te veel hoor.
Dat gewone doen is niet zo gewoon. Op de eerste plaats, de tuin op zijn effen krijgen. Nog vlug de laatste voorjaarszaai bijwerken en dan te veel werken om goed te zijn. Ik verhelp daar deels aan door dat in feite geen werken te noemen maar 'mij bezig houden'. En natuurlijk, genieten van de tuin. Daarom op de eerste plaats, voldoende drinken, anderhalve liter water per dag en wat erbij komt hoeft niet altijd koffie of erzatzkoffie te zijn.
De tuin staat er zeer fris bij en de voorjaarsbloei geeft extra kleur. Het is een oase van rust.Ik moet me ook bezig houden. Als ik dat verkleurde, door de vegetatie, half verdoken raam zie, dan denk ik aan de pot verf die al een paar jaar staat te wachten tot hij uitgesmeerd wordt om dat venster een fraaier uitzicht te geven. Het oog wil heel veel en het valt op die groenwordende latten die jaren in de tuin gediend hebben voor een nu verdwenen afsluiting. Die kan ik ook goed gebruiken. Ik weet waar maar niet wanneer. Dan kom ik op het einde van de tuin, bij de kippen, waar nu een opgesnoeide lindeboom staat te pronken en dan denk ik aan de helpende handjes die dat deden. Ik voel me dankbaar. Hier moest ik een foto verwijderen die meer dan 800 x 600 pixels had (1024 x 768) en die er de oorzaak van was dat jullie moesten scrollen. Dat heb ik van nonkel N bijgeleerd die hiermee kan vaststellen dat hij niet voor niets is gekomen en mij ondertussen telefonisch ook uit de nood hielp voor een ander probleempje. Dank je wel. Overstappen van office 2003 naar office 2007 is geen grote stap maar een moedige sprong over een ravijn van onwetendheid, overbrugd door raad en hulp krijgen en vooral door geduldig zelf zoeken. Aan de berm, tegen een kriekelaar staan mijn reserve palen en latten, die de laatste tijd sterk geminderd zijn. Als ik verder ga dan kom ik in de moestuin terecht en daar is momenteel te veel werk dat altijd maar blijft liggen. Het groeit een beetje boven mijn hoofd dat eivol zit met plannen waarvoor ik geen tijd vind om die uit te voeren.
Zegen, zeg dat wel als je kletsnat thuiskomt. en ik geniet vooral als ik luister naar het weerbericht. Hopelijk veranderen ze morgen niet van richting en schrappen ze opnieuw de zon. Regen is een zegen als het niet te fel is en te lang duurt.
Gisteren was ik naar de Stock Vermeersch gegaan in korte broek en T schirt met korte mauwen. Maar ik had mijn regenvest met kap. Het was laf en doef weer en de Jabbeekse lucht zag zwanger van onweer. Toen we, Liesbet en ik, op de snelweg richting Brugge reden, begon het te regenen maar eens in Brugge was het over. Ik zette Liesbeth af aan het station en reed naar de stock waar het nog geen spetter geregend had en er ogenschijnlijk niet naar uitzag dat het zou gaan beginnen. Toch deed ik mijn regenvest aan...waarom ik die keuze maakte, weet ik niet maar het bleek de juiste te zijn. Ik had lang moeten zoeken naar verschillende artikelen maar uiteindelijk bracht ik een tiental keramische bloempotten mee van 25 en 29cm diameter. Die zijn mooier dan al dat plastieken gedoen maar ze zijn des te brozer. Ik wilde ook een grote ronde en lage bloemkbak meebrengen maar enkel in plastiek waren ze aanwezig. We zullen nog zelf zo'n pot moeten draaien en bakken of toch maar algemeen gaan doen en overstappen naar plastiek. Als het anders kan, niet hoor.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Prachtige bloemboorden met voorjaarsbloeiers en veel andere mooie versieringen en vormen, waarvan ik slechts enkele foto's nam, kon je her en der vinden in de vele tuinvoorbeelden die weergegeven waren. 
Iedereen 
Zegen, zeg dat wel als je kletsnat thuiskomt.
