uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
02-09-2009
rust
Ik zou me beginnen afvragen wat rust in feite inhoud. Als je me vraagt een hektische situatie te beschrijven dan zou dat voor mij gemakkelijker zijn dat de vraag om het over te hebben. We brachten Kaspertje op zaterdag mee met de trein en dat was een eerste keer voor hem. Het jongetje was zeer stil en had ogen te kort. Zo habben we tot vrijdag een logeerdertje en dan brengen we hem terug, opnieuw met de trein. Ik denk dat ik daar in slaap zal vallen. Onze gast is een beetje verkouden, wat betekenent dat we elke nacht eventjes onze nachtrust moeten onderbreken om de kleine weer aan het slapen te krijgen. Als mijn eerste slaap gestoord wordt, vind ik hem niet meer terug maar tegen de ochtend dommel ik dan weg. Ik sta dan op rond 6u30, wat voor jullie nog vroeg is maar voor mij 2u30 later dan gewoonte. Krijg de dag dan nog rond. Mijn ritme ligt behoorlijk overhoop. Overdag is Kasper leuk en aangenaam maar je moet hem voortdurend letterlijk in het oog hebben anders haalt hij kattekwaad uit. Gisteren zat ik een boek te lezen terwijl hij in de zandbak aan het spelen was. Plots sloeg ik mijn ogen op en dat kereltje was de aarde van de bloempotten uit aan het strooien in het fijn wit zand van zijn zandbak. Ik plaatste hem in de hoek en het kind bleef beteutert staan kijken over zijn schouder hoe ik al de zwarte aarde uit de zandbak filterde. Hij is stil blijven staan, zonder een kik te geven tot ik helemaal gedaan had met de bijkomende karwei. Op mijn wenken mocht hij met de bal gaan spelen. De zandbak ging dicht. Ja kaspertje, als je dat al niet mag doen hé! Blijkbaar houdt de jongen van contrasten. Oma was om boodschappen en opa had de handen vol. Terwijl hij sliep had ik vlug nieuwe hekkentjes gemaakt voor de twee doorgangen naar de moestuin. De oude werden te laag, de deugniet kroop er gewoon over. Als hij daar ongemerkt zou ingeraken mag ik waarschijnlijk de groene tomaten proberen te rijpen in de donker berging...plus nog duizend andere mogelijkheden hoe Kasper het zou aanpakken. Beter is het om voorzorgen te nemen en daarom moest ik tijdig ingrijpen. En moest hij ongemerkt in mijn atelier binnen glippen, denk ik dat de vreugde nog groter en zeker kleurrijker ou zijn. De deur altijd dichthouden is de boodschap en alert zijn...Kasper letterlijk steeds in het vizier hebben. Ik wil zeker niet klagen. Het is een zeer aangenaam maar echt doende kind en wij hebben met jongens geen ervaring hé! Kasper mag altijd terugkomen...het is een feest. Hij maakt mijn hart nog wat jonger en blijder maar mijn knoken doet hij toch flink kraken.
Kasper is terug thuis bij papa en mama en vooral bij zusje. Hoe we er geraakten is eerder straffe koek.
We hadden een grotere marge genomen dan gewoonlijk door vroeger te vertrekken naar het station van Brugge maar het regende en daardoor kregen we toch wat vertragingetjes. Op het laatste werd het lopen en vliegen. Ik moest nog mijn 65+ ticket halen en Let was met Kasper voorop gegaan. De bagage was voor mij en ik raakte traag vooruit omwille van een spierscheur juist boven de rechter knie. Reeds was ik in de grote gang naar het perron geraakt als Let me bereikte per gsm...Waar ben je?... en, ik hou de trein tegen. Typisch Let. Ze was naar de conducteur gegaan en het geval uitgelegd en ik zwoegen en zweten, meer strompelen dan gaan, mij forcerend op één goed been, de roltrap op en buiten adem op de trein geraakt en gebeld dat ik erop zat. Let zei me dat ze achteraan zat en beneden. De trein was nml een dubbeldekker en later zou ik vernemen dat hij meer dubbel was dan enkel het dek. Ik begon mijn gesleur om achteraan te geraken. Plots kon ik niet verder meer. Opnieuw per gsm.-Let, waar zit je feitelijk?-voorste trein achteraan maar nu boven en jij? -Achteraan onder. Op dat moment leek het me of ik haar nooit meer terug zou zien...Let in de voorste trein, die maar tot Hasselt reed, met Kasper die na 10 minuten in slaap viel en wakker zou worden even voorbij Brussel. Ik zat, met de bagage, op de aangekoppelde trein die tot Tongeren moest.
Toen kwam de controleur en die zei me dat overstappen in Gent te weinig tijd bood en dat het in Brussel veel te druk was en voegde hij eraan toe, mis je ze zo? Ik beperkte mij tot de breedste glimlach die ik op dat moment kon opbrengen.
Een groot uur later,
strompelde ik naar haar toe en nam haar eens vlug dicht maar Maarten stond met de auto waar hij slechts heel kort mocht blijven staan en alles moest dus opnieuw vlug gaan en ik was niet in de stemming en het vermogen voor vlug. Het werd dus eerder een mislukte knuffel maar de handeling was spontaan en welgemeend.
Om vier uur waren we terug in Brugge en om kwart voor zeven moest ik bij de dokter zijn. Ik had op de trein, opnieuw per gsm, een afspraak geregeld. Toen ik er rond half acht buiten kwam met een grote plakker op de achterkant van mijn rechter bil liep ik recht en bijna ongehinderd en de raad in mijn oren, 'Draag enkele dagen een passend steunverband' en doe het eens rustig aan hé. Zie mij hier al lopen met één van die ambetante dingen op de juiste plaats. Maar wie zal dat zien? Dat verdwijnt toch grotendeels onder de broek? Als het tenminste een lange broek is, ja maar als het warm is draag ik bij voorkeur een kort geval.
Eindelijk rust, verplichte rust. Ik hoor de laatste tijd van jan en alleman dat ik het wat kalmer aan moet doen...ja dat zal ik, als het absoluut niet anders kan.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Ik begon mijn gesleur om achteraan te geraken. Plots kon ik niet verder meer. Opnieuw per gsm.-Let, waar zit je feitelijk?-voorste trein achteraan maar nu boven en jij? -Achteraan onder. Op dat moment leek het me of ik haar nooit meer terug zou zien...Let in de voorste trein, die maar tot Hasselt reed, met Kasper die na 10 minuten in slaap viel en wakker zou worden even voorbij Brussel. Ik zat, met de bagage, op de aangekoppelde trein die tot Tongeren moest.
Zie mij hier al lopen met één van die ambetante dingen op de juiste plaats. 
