uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
12-10-2009
foto's
Familiefoto's zijn belangrijk maar ook persoonlijke kiekjes zijn dat. Het is altijd aangenaam die te bekijken.
Velen worden stilaan gewoon om die op de PC te bekijken maar ze kunnen ook op het TVscherm getoond worden. Voor de meeste ouderen is foto's bekijken enkel de moeite als ze die foto's of het album waarin ze gekleefd zijn, in handen hebben. Zolang mijn blog openbaar is zal ik enkel foto's plaatsen met toestemming.
Ik ben heel druk bezig met van alles en nog wat maar de voorbije week heb ik meer op de pot vertoefd dan me lief was, zelfs een paar nachten stand by moet blijven. Er zijn zaken die ik plesanter en belangrijker vind maar als je er mee zit, dan moet je er door, hoe pijnlijk ook.Ik zeg je maar dat. Overdag kon ik zo nu en dan een paar uur op beide oren slapen. Ik heb het gedaan, om beurten dan. Ik heb ook karweitjes opgeknapt, inderhaast dan of goed getimed, op het buigevoel afgemeten dan. Ons Liesbet is enrstiger geworden en legt zich steeds maar gedrevener toe op haar studies. Ze zal waarempel nog een echte studax worden. Dit gitaarspel maakt deel uit van dat leren. Avondschool, soms na een dagtaak was vorig naar niet uitzonderlijk. Het voorbije jaar was voor haar dan ook stevig doorbijten. Ze is nu binnen het gebouw waar ze reeds een jaar woont verhuisd naar een kamer die in plaats van één venster met uitzicht op een kinderkamer aan de overkant van de straat, een verdiep lager ligt, op het eerste. Daar heeft ze drie vensters waarvan twee uitzien op de Gentpoort en een deeltje van de vesting. Ze studeert enrstig maar is het lachen niet verleerd. Wees maar gerust, deze foto is niet geposeerd. Dit jaar heeft ze echt geluk gehad. Ze solisiteerde voor deeltijds werk aan stad Brugge en kreeg een jobke aan de cultuurdienst bij het onthaal voor culturele manifestaties. Ze voelt er zich thuis en is er in haar nopjes. Ik zou haar graag eens bezig zien met haar rode vest aan. Dat is immers het deel van het uniform, geleverd door stad zelf. Wij zijn heel blij voor haar.
Gisteren ben ik op toer geweest met mijn fotoaparaat om alle panelen te fotograferen in volgorde. Dit is noodzakelijke omdat we zouden weten waar we de panelen volgend jaar moeten hangen om niet op dezelfde plaats te komen als dit jaar. Hier plaats ik enkele voorbeelden. Er is teeds een klein deeltje van de omgeving mee gekiekt om de plaats van het werkt te kunnen situren. Op één van van de bijgeplaatse houten muren heb ik eerst
voor het eerst het embleem van het project geschilderd.
Haar naam was ik vergeten. Groot is ze niet. Ze heeft wel een open stralend en lachend gezicht, altijd welgezind en steeds bezig. Ik vind haar op haar drempel in de lucht starend, tegen zon met haar hand boven haar ogen, in de richting van de kerk. 'Ben je dat boompje, in de goot aan het bewonderen'? Begin ik een gesprek. 'Het is toch kurieus dat het zo groot kan worden hé en dat het nu wel zal sneuvelen, nu ze in het gebouw aan het werken zijn hé' - 'Ja' antwoord ik maar neem me niet kwalijk, ik ben je naam vergeten! Zo rap als kijken dient ze mij van replike.-'Lortje men slortje' en begint te lachen. Ik bekijk haar verwonderd en herinner mij haar gevatheid van toen ik haar voor de eerste keer ontmoet heb op een receptie van het jaarlijk aperitief concert van het davidsvonds, dat hier altijd in de kerk van Stalhille wordt gehouden, omwille van de goede acoustiek en omwille van het historisch Orgel. Eenzelfde orgel staat ook in de kerk van Vive Kapelle. Dat is tussen haakjes. Ze wordt ernstiger en zegt: mijn naam is Laura van de wagenmakers en ik woon hier in dat groot kot. Dat, inderdaat groot kot staat in het begin van de Spanjaardstraat en valt in feite niet op omdat het aansluit met de relatief hoge huizen van de Cathilleweg. 'Kom gerust maar eventjes binnen'. Nodigt ze me uit en ik mee naar binnen. Het is inderdaad zeer groot. Een ruime hall en daarachter een grote klare woonkamer met leren fauteuils en alles wat er nodig is. Een gangetje naar buiten maar eerst toent ze haar garage, waar geen auto meer in staat en het chaufagekot met een werkbank en enorm veel materiaal aan de muur. 'Van Michel, mijn overleden man'geeft ze als uitleg. 'Maar dat is nog niet alles hoor, kom maar mee naa achter'. We gaan naar buiten en gaan een deur binnen en staan in een volledig ingericht atelier met allemaal apparte houtbewerkingsmachines. Alles nog compleet en werkend. De machines staan allemaal ingebetonnerd en zijn aangedreven op de oude maniet met een centrale as die in beweging komt door drijfkracht en boven elke machien een wiel met een riem. Ik heb dat systeem nog geweten in de vakschool van Brugge maar ik stond in Stalhille, in de Nachtegaalstraat. Ik stond in een volledig ingericht atelier van een wagenmakerij van de beginperiode van de vorige eeuw. Het atelier bevindt zich aan de achterkant van het gebouw. Langs een grote poort komen we aan de straatkant en staan in een grote plaats waar tee auto's geparkeerd staan en waar nog plaats is voor twee andere. 'Dat was hier de houtstapelplaats' geeft ze verder uitleg. 'De auto's mogen niet te hoog zijn want het is nogal laag, zoals je kan zien hé!' Dan keren we terug naar de woonkamer. 'Je hebt mijn keuken nog niet gezien, kom maar meer. Naast de woonkamer vinden we een grote lichte ruimte met een mooi geïnstalleerde keuken. 'Hier leef en werk ik', ratelt ze verder en vertelt honderd uit over haar liefde voor het koken en toont mij het derde kookboek van Piet Huysentruyt. Ik raak er bijna niet weg maar moet nog enkele foto's gaan nemen in de nachtegaalstraat. Ze zegt me ook nog dat ze nooit uit Stalhille weg is geweestn nooit op reis maar dat ze enorm veel boeken leest. Ze bewondert mij, zegt ze nog, voor wat ik met die panelen, doe voor Stalhille. 'Zeg, als je begint met wierook te zwaaien, ben ik weg zulle' en ik begeef me naar de voordeur. Met,'ik woon te dicht bij de kerk hé!' zegt ze al lachend 'Daar zwaaien ze iedere zondag met wierook', en ze laat me al lachend buiten. Ik had tenslotte alle tijd want Let moest weer een marathon werken van 2u in de namiddag, tot 2u30 de volgende dag.
Dat rusten, omwille van been- en buikmiserie heeft nu toch wel stilaan lang genoeg geduurd. Ik kan nu opnieuw langzaam op gang komen. Er is wel wat werk in de tuin en rond het huis. Natuurlijk moet de poes erbij zijn als opzichter. Je weet maar nooit dat het werk niet goed genoeg verricht is of dat er hier of daar een veldmuizeke in de weg loopt. Donderdag, de voorlopig volledig droge en zonnige dag, werden de panelen afgehaald en opgeborgen.De grote exemplaren van 2,5 x 1,25m worden naar een verwarmde berging op het containerpark van de gemeente gevoerd. Al de rest wordt naar onze garage gebracht. De kleine paneeltjes, van de lagere school, worden bij ons op zolder bewaard. De grotere, allemaal door dala uit zijn duim gezogen en op een paneel gekladderd, overwinteren in onze garage. Elk jaar komen er enkele bij. Zo hebben we er reeds een voorraad aangelegd. We gebruiken niet elk jaar dezelfde. We probeerden om het oppervlak aan werken langzaam op te drijven door het plaatsen van houten muren. Tot nu toe is dat een beetje dweilen met de kraan open. Er zijn reeds 6 ruimtes voor schilderijen van 2,5 x 1,25m verdwenen door nieuwbouw of afbraak. We konden twee nieuwe muren krijgen en bouwden houten muren voor vier plaatsen. De poging om meer ruimte te bekomen werd dus teniet gedaan. Door de dreiging van afbraak is de komst van die muren een beetje bespoedigd geweest. Of we er nu nog zullen bijkrijgen is zo de vraag. Het gemeentebestuur gaat meer en meer op ons geld zitten. Of is dat bij jullie niet zo misschien?
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Ze bewondert mij, zegt ze nog, voor wat ik met die panelen, doe voor Stalhille. 'Zeg, als je begint met wierook te zwaaien, ben ik weg zulle' en ik begeef me naar de voordeur. Met,'ik woon te dicht bij de kerk hé!' zegt ze al lachend 'Daar zwaaien ze iedere zondag met wierook', en ze laat me al lachend buiten.
