uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
20-10-2009
kiekjes uit Stalhille
Veel kleur is hier niet meer te zien want 'KiS' is afgelopen tot volgend jaar eind juni. Behalve de boom in de goot, die ten dode is opgeschreven, nu het huis gerenoveed wordt, zijn er toch enkel bijzonderheidjes, die Stalhille maken tot wat het maar is of tot wat het werkelijk is. Er is meer activiteit en creativiteit dan je zou vermoeden in dat éénstraats polderdorpje van rond de 700 inwoners(als het er zoveel zijn). Het kruidenboerderietje dat van Klemskerke enkele jaren geleden verhuisde naar hier en openbloeide tot een goed draaiend winkeltje met een, in de zomer, druk bezocht terras.
De oude geit op rust gegane van boer Robert, die ook in de winter niet binnen kan blijven en die doet denken aan 'Le chèvre de monsieur Seguin' van Alphonse Daudet.
De speelplaats van het creatieve schooltje met zeer goede naam en faam dat steeds boven de 100 leerlingen telt (dit jaar 114).
De grijze afiche op de grijze poort van boerenzoon meubelmaker-timmerman Mermuys die in de leeftijd is van onze dochters.
En ik sluit voor vandaag af met de poppen op het terras van café 'Het Hoekske' op de hoek van de Cathilleweg en de Sanjaardstraat. Wordt vervolgd...
Ik deed nog eens de toer van de bloemetjes die eind oktober nog in onze tuin staan. Het is niet meer het grote geweld maar ik geniet er des te meer van. Je kan ook teveel kleur hebben zodat je niet weet waar eerst gekeken. Hier stopt mijn commentaar...geniet maar mee met mij.
Een moeilijke week is achter de rug. De gezondheid gaat beter maar ik heb te veel aan mijn hoofd. Voor de eerste keer kon ik donderdag mee met de leraar in de cursus 'fotoshop elements-deel 1' Tot nog toe moest ik altijd beroep doen op mijn buurvrouw (drie vierden zijn vrouwen die de cursus volgen). Ik zit helemaal vooraan en heb dus maar één buur. Hoe kan dat nu?
Ik moet hard blokken om al de termen uit elkaar te houden. Pas in de zevende les had ik voor de eerste keer een goed gevoel. Mijn buurvrouw was ziek en ik kon deze keer goed mee. Dat heb ik grotendeels aan haar te danken. Die startersgids heb ik niet en het programma, werd er door een goede ziel in de familie met veel plezier opgeplaats. De doos waar het programma in verkocht wordt ziet er zo uit.Je had het reeds kunnen raden uit de voorpagina van de startersgids.
Waarom zou Windows, concurrent van Adobe zijn nieuw programma Windows 7 hebben genoemd?
Wat ik me in feite allemaal afvraag hé. Ik ga nog een beetje bestuderen hoe ik het ppi kan wijzigen zonder pixelverlies. Het heeft blijkbaar te maken met een vinkje aan of uit en dat is de kwestie!
Ik gebruikte voor in de tuin nog steeds mijn klein fotoaparaatje maar dat is nu in rack gevallen. Het is ergens vastgelopen in het menu. Gelukkig heb ik nu de fuji S100Fs. Voor deze foto zou ik vroeger plat op de buik zijn gegaan. Nu is dat met mijn Fuji niet meer nodig doot het kantebaar lcd-schermpje. Het terras is op zijn winters. Dat komt een beetje ongewoon over. Maar zoalang er wat bloei zit in de eenjarige potplanten, mogen die blijven staan. De foto van de vijg toonde ik reeds. Tot nu toe kon ik nooit van zo dicht een scherpe foto nemen. De vijg is scherp en de achtergrond is wazig waardoor er een goed dieptezicht ontstaat. Wat de foto van de vis betreft, heb je hetzelfde maar hier is zowel de vis als het water en de planten scherp. Wat is er dan vaag op deze foto? en het is geen strikvraag hoor! De twee laaste foto's zijn zo goed als op hetzelfde ogenblik getrokken. Op de betonklinkers zijn de regendruppels veel moeilijker zichtbaar dan op de arduintegels van de waterput. Heeft dat fenomeen te maken met de aard van de klinkers en de tegels of heeft het te maken mat wat eronder ligt. De betontegels liggen op qtabilisé en daaronder de grond, tyerwijl de arduintegels op een roosterliggen met daaronder de waterput die eind september bijna leeg was. Als je zeker wilt zijn of erover discutiëren dan moet je maar mailen.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
Die startersgids heb ik niet en het programma, werd er door een goede ziel in de familie met veel plezier opgeplaats. De doos waar het programma in verkocht wordt ziet er zo uit.
