Je  moet er maar toe behoren hé, tot de risicogroep voor de Mexicaanse griep. Nu is het zo dat wij op 11 november ingeschreven  zijn voor de dodenherdenking in Merkenveld.  En…juist ja, om 10u30 op die dag worden Colette en ik verwacht voor onze griep vaccin. Ja, inderdaad, wij behoren allebei tot de risicogroep.  Voor Let is dat omwille van haar beroep en voor mij omwille van medische redenen. Als alles goed gaat kunnen we nog een deeltje van de dienst meepikken maar we kom af hoor.  We mogen dus ook onze bovenarm gaan aanbieden en daarna, naar het schijnt, een kwartier staan vrijven om de pijn weg te krijgen. Of is ook dat opnieuw een fabeltje, ik hoop van wel.
pijn....hevige pijn  zo beeld ik me in dat het ongeveer moet branden in je hersenen als je hevige pijn hebt ... of denk jij er anders over?
Ja, niemand kan in feite pijn in beeld brengen of zich een gedacht maken van de pijn van anderen. Je voelt enkel en alleen jouw eigen zeer.

09-11-2009 om 06:43 geschreven door art

Ik ben nog nooit naar de boekenbeurs geweest en wat boeken lezen betreft ben ik er maar heel laat mee begonnen.  Slechts rond mijn veertiende las ik mijn eerste.

Toen ik gedurende de oorlog van 40-45 en juist erna school liep in de lagere school van Veldegem was het onderwijs daar erbarmelijk.  Daarbij ben ik daar in bepaalde studiejaren het zwarte schaap geweest dat meer in de hoek moest staan dan wat anders. 
In het vijfde leerjaar werd ik daarenboven  regelmatig bont en blauw geslagen door de meester. Waarschijnlijk heeft die er de leergoesting voor vele jaren uitgeklopt. 

Ik ging toen niet graag naar school en werd gepest langs alle kanten.  Misschien is het daarom dat Letje zo lang heeft moeten aandringen vooraleer ik naar SNT wilde om er  'Foto elements' te volgen.  Ik ben nooit graag naar school geweest...geef mij maar mijn tuin, mijn atelier en mijn boeken.  Ik lees verschillende genres door mekaar.

10-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Lectuur in overvloed.  Elke week wordt ik overspoeld met  ‘ ‘Knacklectuur ‘. Dat lees ik natuurlijk niet allemaal.  Toch neem ik de inhoud  grondig door en bepaal van daaruit wat ik wel of niet zal lezen.


Dan zijn er nog de spirituele boeken waarvan de titel soms grappiger is dan de inhoud van het boek.


Dit is het soort lectuur dat ik 's morgens heel vroeg minstens een half uur probeer vol te houden. Daar wordt ik dan rustig van maar van zodra ik handenarbeid begin te verrichten is die rust heel vlug, door mijn werkritme naar de knoppen geholpen en ben ik weer mijn eigenste zelf.

11-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Elf november is voorbij.  Het wordt , hopelijk traditie, dat we dan als een familieblok aanwezig zijn in Merkenveld.  Op enkelen  te na gesproken waren we er allemaal.  Ik kwam rijkelijk te laat in de herdenkingsmis .  Een dubbele reden diende als geldig excuus. De Mexicaanse griepprik en daarna Letje naar huis voeren na een turbulente nacht op haar werk.  Waaruit die turbulentie bestond kan ik niet zeggen. In elk geval zag ze eruit alsof ze stevig  door elkaar geschud werd.  In elk geval was ze blij om in haar  haar bed  te kunnen kruipen.  Tot meer was ze niet in staat.  De preek vooraf me o.a …en een beetje je manieren houden hé…als ik ergens alleen naar toe ga, bleef deze keer uit.  Dat wees erop dat ze het goed liggen had.

Het is geen leuk werk meer dat ze doet. Steeds maar wordt het zwaarder. Ik zal meer zeggen en vergeef me de uitdrukking.  Het is een klote werk geworden.  Beter en raker kan ik het niet omschrijven.  En ik mag er geen details over geven om het aan te tonen en te verduidelijken..Ik ben gebonden door het beroepsgeheim van mijn partner.

 De sfeer in Merkenveld was scout en dus gezellig.  Ik kreeg plots een compliment voor mijn blog, die blijkbaar toch door enkele personen in de familie gelezen wordt.  Maar het was een partieel compliment met een staartje over tekorten.  Het compliment ging over enkele foto’s die zeer mooi zouden zijn. Het klonk echt en gemeend en van iemand met goede smaak, een kritische geest  en een beetje ervaring met foto’s.  Dat doet deugd.  Dat ik veel  tikfouten zou schrijven en de vraag kreeg of ik mijn blog herlas, zou minder deugd moeten doen .  Toch kan ik zeggen dat ik het hoorde klinken als muziek in de oren.  Daardoor weet ik dat mijn blog met aandacht wordt gelezen.  Op je fouten gewezen worden jeukt eerst een beetje, juist zoals de prik  voor die dodelijke griep uit Mexico.  Er sterven ook elk jaar mensen van onze gewone griep maar welke haan kraait daar nog over?

Dat ik wat nonchalant omspring met het schrijven van die blog, die wil ‘ad fundum’ gaan is een feit.  Dat ik altijd heb moeten opletten voor een lichte letterwisseling in een woord is ook een feit.  Ook heb ik sedert enkele jaren moeite om mij te concentreren.

Daarbij dacht ik altijd; wie leest er dat nu?  Ik wist dat er één iemand alles leest wat in op het www publiceer.  Dat was blijkbaar niet voldoende om keuriger met de taal om te springen. Plots blijk ik meer aanhangers te hebben en zal ik daar rekening moeten mee houden.  Toen ik de Veltflap schreef, had ik gevraagd om iemand die de eindredactie wilde doen en dat is altijd gebeurd

Ik ben die blog begonnen, enkel  en alleen voor mezelf.  Zo ben ik bezig met taal  en met een middel om mij te blijvend te kunnen  uitdrukken.  Een geest die niet bezig is, roest.  Een taal die niet onderhouden wordt, die verkwijnt.  Ik heb dagelijks wel iets  aan de hand, dat het opschrijven waard is, als anekdote of een  weetje.

Ik wil geen namen noemen maar ik bedank die vriendelijke kritische geest uit onze familie om mij op mijn fouten te wijzen.  Dat het in het vervolg perfect zal zijn, kan ik niet garanderen maar ik zal erop letten dat het minder taalslordig overkomt.

Schrijven is goed.  Aandachtig en zonder fouten schrijven, is beter.   Ik hoop mijn leven dus te kunnen beteren. Toch op dat vlak.

Op andere gebieden is dat zo goed als hopeloos.  Daar zal ik niet dieper op ingaan.  Ik kan het toch niet allemaal aan andermans neus hangen hé! Ik los wat ik wil lossen en ‘privacy’ is heilig.

Ik wil ook vooral mijn oudste broer bedanken die voor de uitnodiging van gisteren zorgde.  En je zou alleen al komen voor de hutsepot.  Ik heb echt ‘gesmoefeld’.    Van een weight watcher  (ww-er) zou je dat niet verwachten hé. Wel, een goede  ‘ww- er’ mag dat één keer per week.  Ik ben 44 weken gestabiliseerd met een relatief (bruto) streefgewicht van 76 kg.  Ik mag er maximum 2 kg onder en max. 2 kg boven gaan.  Tot nu toe ben ik nog geen enkele keer boven dat streefgewicht geweest. Dus ik mag van mezelf zeggen dat ik een goede ‘ww-er’ ben.  Ik mocht ook nog’ smoefelen’ om een andere reden.  We hadden  betaald voor twee personen.  Ik had het deel van Let moeten vragen aan de kok en meenemen naar huis.  Ik had het echter  te druk met die bijna blinde vrouw naast mij die dan nog de moeder bleek te zijn van een kunstenares die jaren bij ons in Stalhille heeft tentoon gesteld toen de tentoonstelling onder mijn leiding stond.

Het schoonste, ja het schoonste, laat mij maar zeggen –het ergste – was, dat die dochter van een ladder was gevallen en haar twee armen had gebroken en een hiel gescheurd.

Ik ben haar gisteren na vier uur nog gaan bezoeken.  Ik wou Let mee krijgen maar ze was nog veel te moe.  Van haar kreeg ik een potje zelfgemaakte advocaat mee omdat je nooit met lege handen op ziekenbezoek gaat.  Mijn avond was op zijn minst…boeiend want bij deze dame met drie kinderen gaan kan turbulent zijn want zij is een echte furie .  En een furie met twee gebroken armen…ik kan jullie verzekeren, dat is iets apart hoor! 

12-11-2009 om 06:59 geschreven door art

F U R I E.
Alleen wie haar echt kent zal bovenstaande afbeelding kunnen plaatsen.

Ze is een alleenstaande moeder met drie kinderen. Een dochter van 14 probeert haar moeder  in de watten te leggen. Twee zoontjes, een tweeling, met veel pit krijgen nu voldoende aandacht.  Er was een rustige sfeer in de woonkamer en de furie kan nu niet anders dan rustig zijn.  Voor alles wat ze wil doen heeft ze hulp nodig. Drinken kan ze zelfstandig alleen maar met een strootje. 
Ik heb veel geluisterd naar haar en ben vergeten te vragen wie er haar soep lepelt en haar patatjes voedt.  Ze vroeg om rap terug te komen maar dan samen met Coletje.
Al mijn vrienden vragen altijd maar naar Coletje maar ik kan Coletje niet in twee, drie of vier  delen. 

Je moet weten dat ze elke dag met de fiets gaat werken. Dat klinkt gewoon hé.  Als je dan weet waar ze woont en waar ze werkt dan weet je natuurlijk veel meer.  Elke dag, door weer en wind.  Enkel sneeuw doet haar naar de auto grijpen. Elke werkdag foets ze  van Plasendale brug in Oudenburg na Brugge-St Michiels.  Je moet het maar doen. Ze heeft een aardje naar haar vaartje.  Die vader is dit jaar opnieuw te voet naar Compostella getrokken. De hoeveelste keer weet ik niet.

Nu is zij op zoek naar een .

Die val van de ladder heeft ze voor gehad toen ze de dakgoten aan het reinigen was.  Hetgeen ze eruit geleerd heeft is... ik moet de volgende keer  een langere ladder gebruiken zodat ik die schuiner kan plaatsen. 


Het verwondert mij dan ook niet dat haar schilderijen overheersend rood zijn.  

Ik zou nog vergeten te zeggen dat ze in Oudenburg in de politiek is. 

Een kunstenares politieka, ik wist niet dat dit kon samengaan. Alleen als furie kan ze dat. 


Hoe ze het allemaal flikt is gewoon niet uit te leggen of onder woorden te brengen. Dit is dus een geval appart. Haar grootste troef is dat ze vlot is in de omgang en altijd met haar twee voeten op de grond blijft, al heb je soms de tegenovergestelde indruk.  Ze is ook niet bang om moeilijke beslissingen te nemen. Wie houdt zo iemand in bedwang?

13-11-2009 om 07:54 geschreven door art

Zo af en toe maken wij ons wandelingetje aan de zee. Het was lang geleden.  Een tijdje terug, hoe lang juist weet ik niet,  liep ik een ernstige spierscheur op aan de rechter dij. Gaan ging nog.  Wandelen zat er niet meer in.  Je kan enkele tientallen meter lopen trekkebenen hoor maar een wandeling, al is het maar van een half uur, mag je op je buik schrijven.  Lang, heel lang,  kan het duren  vooraleer je opnieuw totaal in evenwicht kan lopen. Heb je  al eens ondervonden, dat je links een grotere stap zet dan rechts. Niet één keer maar voortdurend en niet om de zot uit te hangen.  Je kan gewoon niet anders of je moet lopen zoals een juffertje met dringende behoeften.  Ga zo maar een keer wandelen.  Gisteren was het niet meer zichtbaar maar ik voelde toch nog dat er rechts veel minder soepelheid in zit.

 Eerst reden we tot bij de fruitkweker om peren te halen.  We staken dan door naar De Haan voor een wandelingetje aan het water.  Altijd doen we de lengte van de dijk. Er was veel verkeer op de baan maar die bleken nog niet aangekomen aan zee. Onze auto konden we met een zee van plaats, parkeren  in het straatje aan de zeekant bij het gemeentehuis.  Zo komen we bijna aan het zuidelijk einde van de dijk uit. We kijken eerst hoe de wind zit en welk effect hij heeft op het zand.  Het was een opkomende zuidwesterbriesje.  Met één oogopslag zagen we het zand, gedreven door de wind, over de vlakte scheren.  Op sommige plaatsen was die gladder geschoren dan op andere.  We hadden dijk en strand  niet voor ons alleen maar het scheelde niet veel.

Enkele koppels en een paar triootjes te na gesproken, konden het gevoel van verlatenheid niet wegnemen.  Daarentegen was door hun aanwezigheid, de eenzaamheid doorbroken.  Drie kinderen en een bende meeuwen overschreeuwden het eentonig gegrom van een behoorlijk rustige zee.

Door het nemen van foto’s, moest ik zo nu en dan achterop hinkelen.

We kozen uit ervaring voor wind mee. Als je het zand over de vlakte ziet striemen, loop je best niet tegen wind in. Je kan dat wel doen als je een gesloten stofbril op je ogen parkeert, die dan af en toe beslaat door het grote verschil aan temperatuur tussen je lichaam en de buitenlucht. Dan ben je natuurlijk helemaal gezien.
  
  


Aan de hemel stond een waterzonnetje dat probeerde en erin slaagde flauwe schaduwen te creëren voor ons uit. Dan was het  ongeveer half drie. . 


Op de rug genomen foto's mag ik wel publiceren maar voor de zekerheid vroeg ik toch, als een bang schooljongetje, de toelating.


We zochten het hardste  en gladste deel van het strand op, een veilige afstand af van de ebbe en vloedlijn.  Zo werden we niet gestoord door opkomende golfjes.  In de zomer, als je blootvoets door het zand baggert, ligt dat anders. Alhoewel je af en toen toch afkeer krijgt van het water, door aandrijvend bruin schuim. Dat krijg je liefst niet over je huid want dat is zicht- en voelbare polutie.  Gisteren was die ook niet aanwezig. alles leek vredig en proper. 


Kinderen en meeuwen en je hebt een boeiend, laawaaierig schowspel, boven de zee uit. Het grote lawijt komt van de meeuwen.  Dan hoor je plots een schreeuw als het uit de hand eten pijnlijker is dan verwacht.  Ook een meeuw kan zich al eens mispakken of is het dan het kind dat schreeuwt zonder dat er iets gebeurde? 




Kwallen daarentegen zijn de rust zelf maar kom er niet aan of jouw rust zal eventjes vaarwel aan je zeggen, tot de jeuk helemaal over is.
De ruiters hebben we niet gezien maar de duidelijke sporen wezen erop dat ze kort voorheen rustig voorbij waren gegaan in de richting van Bredene, dus tegen wind in. Die gasten zitten hoog genoeg om geen last te hebben van het zand in de ogen.  Of de paarden dan met spleetogen lopen tegen het zand weet ik niet.  Misschien lopen ze gewoon met hun ogen dicht.  Als ze een stap te veel naar links of rechts zetten zullen ze wel een snok voelen om hen de juiste weg  aan te duiden. Van wijzen kan je hier natuurlijk niet spreken hé.
  

Na onze, ietwat langer dan een half uur durende uitwaaibeurt,  gingen we winkelen in de Aldi waar er slechts één kassadame een rustige namiddag beleefde. Van het andere personeel was er niemand te zien. Je kon ze in het magazijn horen rommelen  en lachen.  Waarschijnlijk waren ze bezig de speciale aankopen voor de zaterdag klaar aan het maken.
De personeelsbezetting was mager. De kassabediende, die ik ondertussen zeer goed ken vertelde ons dat alle bewerkingen en de duur ervan per kassa door de computer geregistreerd worden. Dat legt wel uit waarom het personeel van Aldi altijd zo gedreven aan de slag is.  Toch blijven ze altijd vriendelijk en heel beleefd.  De Gerante heeft altijd wel een beetje tijd voor een kort babbeltje terwijl ze efkens haar werk laat rusten. Bij de anderen zie je dat niet. Bij hen is het 'klappen en breien'.   

Eens we thuis waren hebben we een goede pot gedronken.  We zijn rond twee uur vertrokken en het was toch goed na vieren toen we terug het poortje achter ons dicht trokken. En wat denk je dat er het meeste deugd deed, de uitstap of de pot achteraf?  In feite kan het één niet zonder het andere. De pot is de bekroning, het orgelpunt op iets dat afzonderlijk ook deugd kan doen.

14-11-2009 om 06:02 geschreven door art

Hoe ouder je wordt, hoe minder vragen je stelt. Toch blijf je min of meer op de hoogte van de situatie.  Je krijgt weinig inlichting langs woorden...veel te druk en teveel onder druk van haar werk, laat ik Let met rust.  Ik beroep me meestal op tekens.
Tekens!  
Het zijn geen tekens aan de wand maar in het hele huis en vooral rond het aanrecht vind je tekens die iets zeggen of iets verklappen.
 

Een brood op de plank met het broodmes erbij toont 's avonds dat we aan tafel kunnen.


Flesjes water naast de friteuse, zijn gewoon mijn dagrantsoen.  Zijn ze vol of leeg zal erop wijzen hoeveel  ik er die dag reeds heb gedronken of niet gedronken.


Als er echter in de keuken taart of gebak op het elektrisch fornuis  staat dan weet ik, zonder dat het is gezegd,  dat Leen en haar bende op komst zijn.   Die taarten kunnen zeer verschillend zijn en hangen af van de dagstemming van Let. Voor onszelf wordt er niet gebakken.  Ik zal altijd wel een stukje mee eten.  De grootte hangt af van het aantal points er in mijn ww program van die dag daarvoor nog vrij zijn.  Het is een hele toer om het elke dag te doen kloppen maar het loont ruimschoots de moeite.  Eindelijk hebben ze hier ontdekt dat vader meer karakter bezit dan ze dachten. Niet dat het me veel kan schelen wat anderen over mij denken of zeggen.  Daar veeg ik vierkant mijn broek aan.  Roddels kunnen mij geen barst schelen. 


En als Let sms-jes aan het  samen stellen en verzenden is dan wil dat zeggen wat het wil zeggen.  Het gebeurt niet dikwijls dat ik daar een foto kan van nemen.


Als je ergens twee voetjes ziet, dan weet je dat Jolientje hier is. Wat een rustig kind. Leg het in de zetel, het slaapt.  Leg het op het tapijt, het slaapt verder. Schreien doet ze heel weinig.  Als ze honger heeft kniest ze een beetje.  Als ze wakker is en rustig in haar 'wiebelding' 
alles ligt te bekijken, lacht ze voor een niets.  Vraag mij  niet naar de naam van al die toestellen die vroeger niet bestonden of in een totaal primitieve vorm. Een 'wiege', een 'voiture of kindersjieze' en een 'wuppepeird'.  Nu moet dat allemaal in het Engels? onze moedertaal heeft stilletjes aan afgedaan.
En woensdag moet ik een prostaatpunctie ondergaan en er was hier gisteravond iemand die het enkele jaren geleden heeft ondergaan en die man probeerde om mij goed bang te maken.  Ik moet toegeven dat hij er toch deels is in geslaagd.
Ik hoop dat het is zoals bij die griepprikken waar ze van de uitzonderingen, de algemene regel proberen te maken door iedereen op het ergste voor te bereiden zonder er bij te voegen dat het ook zonder bijwerkingen kan gaan.

15-11-2009 om 00:00 geschreven door art