Dus van roddelen  en babbelen achter de rug  trek ik mij niets aan.  Je kent het gezegde toch…’Dat ze zeggen dat ze zweten, ze zullen dan geen kou hebben’.  Als ze mij iets in het gezicht flappen zal ik ofwel zwijgen , ofwel een rustig antwoord proberen te geven.

Els de Schepper gaat op tournee met haar nieuw programma dat ze ‘RODDELEN’ heeft gedoopt.  Ik zag er een fragment van op de PC  in ‘garage tv’ en het is om je een kriek te lachen.

En woensdag is dan die prostaatpunctie die ik moet ondergaan.  Ik begin er reeds slecht van te slapen.  Je moet weten dat ik een zeer goede slaper ben hé en nu weet ik ook een keer wat het is lang wakker liggen en proberen niet te piekeren.  Het is wat het is en leuk lijkt wat anders te zullen zijn.  Dat bang maken lijkt dus te zijn gelukt.  Ik ben me in elk geval mentaal nog beter aan het voorbereiden.  Het goede nieuws is dat het bloedonderzoek  reeds negatief is bij mij en bij die persoon was het positief, dus kwaadaardig.  Of dat een verschil maakt in pijn valt te betwijfelen.  Alles wat ik woensdag en de dagen daarna had gepland heb ik op de helling gezet of gewoon geschrapt en verwittigd.  

16-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Kaspertje gaat overdag naar de crèche en komt gedurende de winter weinig buiten.  Als hij hier is ligt dat anders.  Hij kan in de tuin ravotten zoveel hij wil en is dan ook moeilijk binnen te houden. Zondag namiddag zouden we echter samen een grote wandeling maken. De keuze leek naderhand een beetje de verkeerde kant te zijn uitgegaan.   Het is al met al een natte bedoening geworden. 

We stonden op de parking Torhout steenweg van het kasteel van Tillegem en het enige wat we konden doen als wandeling, was tot aan het kasteel en terug naar de auto's.  Het bleef op het einde regenen tot we bijna weer thuis waren.

Toen we schuilden in het voorportaal van het kasteel zagen we dat het heel dreigend zat en besloten naar huis terug te keren   Het begon al heel vlug water te gieten. Kasper verdroeg dat plastiek gedrocht niet boven zijn hoofd en zorgde voor een luid protest.

  Hij liet zich buiten de buggy hangen en werd dan ook kletsnat.

Toen we thuis kwamen was hij doorweekt tot op zijn vel.   
Een kwartiertje maar hebben we daar in dat portaal geschuild. 

Eens terug  in Stalhille, zagen we dat het daar niet had geregend en dat heel de kuststrook zonnig was.  De scheidingslijn was zoals gewoonlijk, de vaart van Brugge naar Oostende.  
Maarten had op de computer in het weerbericht  gelezen dat het zeer slecht strandweer zou worden.  Daarom  hadden ze gekozen voor het Tillegem bos.   Toch deed die korte natte wandeling deugd.  

In de tijd reeds zei Pien dat de kust over een microklimaat beschikt dat zonniger is dan in het binnenland.  Dat zien de huidige weermensen soms over het hoofd.  Daarom worden de horecauitbaters er hier soms heel kwaad om als ze het weerbericht lezen of horen.  Zondag zal dat niet anders geweest zijn alhoewel dat in de winter minder het geval is dan in de zomer.  Er zijn heel wat zaken gesloten en al wie toch komt gaat zo wie zo iets drinken of eten.

17-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Omdat ik een dag of meer  uit  circulatie wordt genomen voor speciaal onderhoud, pleeg ik vandaag een extra bijlage.  Ik loop er de laatste dagen toch wel erg mee in mijn gedachten.  Ik slaap ook minder goed.  Dat is nu eens totaal tegen mijn gewoonte in. 
Ze komen je eerst bang maken en dan wordt je langs alle kanten  opgepept.... en dat het wel niet zo erg zal zijn als wordt gezegd.  Ik geloof er niet veel van want wie van al die profeten kan zeggen hoe ik zal reageren. Hoe zal ik me morgen en de volgende dagen voelen. Het kan alle kanten uit.


Een oud paneel dat ik veel te flets  en te geel vond, heb ik nu overschilderd.  
Omdat het regende en vooral om mijn zinnen te verzetten ben ik weer aan het schilderen gegaan.  Het schilderij wilde eerst  geen enkele kant uit en plots was alle hardnekkigheid verdwenen. 


Het heeft slechts een paar uur gekost vooraleer ik er weer in was. Van deze morgen vroeg tot rond zes uur deze avond, ben ik bezig geweest. 


Het is mogelijk dat er nog enkele aanpassingetjes gebeuren maar dat komt pas na goed bekijken. 
Als er punten zijn die mij storen, dan werk ik die wat bij. Kijk op deze afbeelding naar de rechter persoon en vergelijk het met de volgende afbeelding.


Op deze afbeelding zie je dat het rechter personage beter uitkomt door de achtergrond een beetje lichter te maken.  Ik laat het werk nog een beetje hangen vooraleer ik onderteken met mijn kunstenaarsnaam en het dan vernis. Van zodra het vernist  is, samen met het andere werk, worden ze beide op straat gehangen.

17-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Vorige zaterdag zag ik de parade van de -distributie reclame Sinterklaas- en al de blabla er rond.  Die bla bla vond ik zeer goed gemaakt en de commentaar was soms amusement van de bovenste plank.

Omdat ik niet naar Antwerpen was gegaan om er foto’s te nemen, heb ik die dan maar thuis genomen, rechtstreeks van de tv.  de kwaliteit van de opnamen is niet optimaal maar de foto's zijn best genietbaar.  Kijk maar even mee.  


















Deze reportage is niet bedoeld om reklame te maken voor de sint maar wel voor de vele blije gezichten kindergezichten omwille van de sint en omwille van enkele  volwassen omdat ze eindelijk ook eens op de TV zullen komen. Het is hen gegund.  De kop en de stem van de sint mochten er ook zijn.  Alles was uiterst verzorgd tot in de puntjes.

Ik heb het onderzoek van gisteren goed doorstaan.  De pijn was binnen de perken en achteraf bleef ik mij zo een beetje ongemakkelijk voelen.  De spanning is gebleven want de uitslag mag ik maandag om 13u gaan aanhoren.  En alhoewel het bloedonderzoek gunstig is blijft de spanning toch hangen. Iedereen hier tracht mij gerust te stellen maar dat zal maar maandag gebeuren als het resultaat gunstig is.

19-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Op het kerkhof van Stalhille ligt een alternatief graf.  Het zal je niet verwonderen als ik zeg dat het van een kunstenaar is.  Ik ga er nooit heen op Allerheiligen of Allerzielen maar telkens als ik de bus naar Brugge neem en een beetje te vroeg ben.  Wij waren verbonden door een heel vreemde vriendschap en bewezen elkaar wederzijds dienst op dienst. Hij was een goede maat van mij.  Herman de Pauw woonde hier , een eindje van de dorpskern in de nachtegaal straat, temidden van de poldervlakte.  Hij woonde er op een verwaarloosd domein waar indertijd veel oud ijzer, papier en vodden werden gestockeerd om gesorteerd te worden.  Veel van de waardeloze rommel is daar blijven liggen.  He huis, een oud boerderijtje, heeft hij wat opgeknapt en de binnenkant ervan weer leefbaar gemaakt. In één van stallingen  had hij zijn atelier voor kopersculpturen gemaakt.  Hij leefde er een beetje op los.  Hij hield niet van de vrouwen maar van de liefde. Hij dronk als een bodemloos vat maar kwam zelden of nooit dronken onder de mensen.  Soms was hij dagen of zelfs weken niet te bespeuren om dan onverwacht weer op te duiken met een bijna ongelooflijk verhaal over verlaten zijn en eenzaam.  Hij stierf op 45 jarige leeftijd in Brugge, bij zijn ouders en werd hier in Stalhille begraven.  Hij had vooraf  de plaats van zijn graf geregeld alsook een alternatieve afscheidsdienst in onze Kerk.

Ik ben nog met hem meegegaan naar de toenmalige pastoor om alles te regelen.  Ook schreef ik de tekst voor zijn doodsprentje. Met de foto's gaan we het laatste eindje  weg dat  ik telkens neem tot bij de gedenksteen.  Je kan er het koperen pelikaanbeeld zien staan dat een diepe betekenis heeft van het verborgen geloof van Herman.  Maar onder de mensen was hij teveel macho om er voor uit te komen.  In feite was hij een oud lelraar die op de dool was geraakt. Zijn vader was eigenaar van de Dumpimarkt op de Male steenweg.  Onder de foto's vind je nog de tekst van zijn herdenkinsprentje.

herman            er is de vriendschap

die ons samen brengt

maar zoveel andere zaken

drijven ons telkens weer uiteen

drang naar vrijheid

nu lig je daar

op zij

de onrust in jou gekneveld

jij

uitgeteld

je gaat heen

waardoor in mij

een leemte komt

door niemand herkent

heb jij dan nooit

die kracht ontmoet

in heel je leven

in al je gedrevenheid?

zoekende zucht

van voltooid verleden

blijf en sta gegrift

in mijn jonge hart

in mijn oude geheugen

twee van jouw beelden

zijn hier bij ons

’t ene in volle overgaven

maar dat andere

door storm en wind geknakt

als teken

dat we nooit meer

al is het een eindje maar

samen zullen gaan.                                                       Daniël

Zo herdenk ik die vreemde vriendschap die  weinigen konden  en kunnen begrijpen en zijn graf in al zijn wildheid, is het best  en warmst uitziende van heel het kerkhof omdat het zichzelf  onderhoud. Eénmaal per jaar, in de lente, ga ik wat bijsnoeien. De omvang wordt ingeperkt door de gemeentewerkers.  In de zomer bloeit het en in de winter dient de ‘sedum’   als ‘nature morte’.  Zelf leef ik nu, naar buiten uit gezapig en relatief rustig maar innerlijk zeer intens.

20-11-2009 om 00:00 geschreven door art

En ja ze hangt daar zo maar te zweven.  Je moet al heel dicht gaan kijken om de truck door te hebben.  Het is dan ook een orchidee.

En als je dacht dat ze tegen de ruit geplakt was...nee hoor, ze hing zo maar te zweven aan onzichtbare draden. De poetsende hand kon er zo maar achter bewegen, op en neer. 


En omdat het poetsdag was werd  het bloemetje geplukt en de stengel door een swiffer stof afnemer verslonden.

21-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Onze voorfaçade ziet er vanaf gisteren voor een tijdje weer anders uit.

Ja, ze hanger er, de nieuwe werken.  Het heeft bijzonder lang geduurd. Normaal gezien verander ik per seizoen. De vorige hebben er ditmaal een vol jaar gehangen.  Ik kwam er maar niet toe om de huidige twee af te werken. De ‘tsunami  gedachte’ is zelfs geen nieuw werk en dateert van toen de tsunami  in Azië zo verwoestend heeft toegeslagen.  Het werk was beschadigd zodat ik het heb moeten vernieuwen. Werk die veel en lang buiten hangen slijten  vlugger af en kunnen onverwacht, meestal bij het vertikkelen, beschadigd worden.  De ‘droom van het samenzijn ‘ is geschilderd op een oude schilderij die niet meer tot zijn recht kwam, sedert  ik de tweede helft ervan heb weggeschonken aan Addi, voor het jarenlang gebruik van haar tuin voor de jaarlijkse tetoonstelling 'beelden in de tuin'.  Ik heb alles machinaal gewreven en heb er de huidige bovenop geschilderd. De oude schilderij heb ik dus gebruikt als grondlaag (fundament) voor de nieuwe.


Gisteren ochtend zag het er nog zo uit. Links hangt 'het koppel' en rechts 'Tsunami'.


Ik ben dus heel duidelijk in een blauwe periode. De kleuren zijn veel lichter dan de vorige.  De vorige waren heel duidelijk een voelbare realiteit. De werken 'koppel' en 'Tsunami' zijn tastbare zaken en zijn zwaarder en donkerder in verf en kleur gezet.  Daarentegen 'een droom' en 'een gedachte', zijn ontastbare, abstrakte dingen van de geest en vallen dus veel lichter en subtieler uit in kleur.  Ik heb aan het herwerken van de ene en vooral aan het heel vlugge afwerken van de andere bijzonder veel plezier beleefd.  het deed mij zeer veel deugd om na enkele maanden terug te kunnen schilderen.  

Opnieuw wilde ik het voornemen maken om het deze keer niet te laten schieten.  Toch heb ik het niet gedaan omdat ik blijkbaar af en toe, eens een rustperiode nodig heb. Het verlangen om (de) nieuwe werken te maken was er reeds in het voorjaar.  Dan is het echter te druk in de tuin. Dan moest ik de vijver beveiligen voor onze Kasper en eind Augustus kwam Jolientje lief en zeer rustig in de familie met een nasleep van bezoeken en bezoekjes. En je weet, als de dochter in Leuven woont, dan ben je, vanuit Stalhille, telkens een volle dag zoet hé. 

Het schilderverlangen is eindelijk ontploft in mij en als een bezetene heb ik de werken gedurende enkele regendagen, als het ware in tranche afgewerkt. Alles gebeurde intuïtief en het geeft een zalig gevoel. Het voelt dan aan als het eten van een zeer sappige heerlijk rijpe vrucht, rechtstreeks uit de hand van de muze.  Dat is nu eens echt schilderen en dat is ook het artiesten gevoel.  Vroeger voelde ik mij nooit zo echt artiest alhoewel men mij zo aansprak.  Stilaan kwam dat gevoel er toch. Nu komt het het telkens terug als ik weer een periode schilder. Zo'n tijdspanne kan lang duren en ook vlug voorbij zijn.  Dat is de grillige vastberadenheid van de muze.  juist daarom kan voor mij de muze, alleen maar vrouwelijke zijn. De muze is enerzijds een gevoel maar kan ook een persoon zijn. Het hoeft daarom nog geen beeldschone vrouw zijn maar vooral een 'karakterwijfje'.  Dit is een apparte wereld waar enkel artiesten binnen mogen, omdat enkel zij die wereld kunnen betreden en bespelen.
Ik heb heel lang een persoonsmuze gehad waarmee ik heel regelmatig, ongeveer één keer per maand, een kort gesprek voerde.  Van zodra ze in het echtelijk bootje stapte, hield de betovering op.

De schilderijen op zichzelf zijn twee licht verschillende genres.  Het ene 'de Tsunamigedachte' is totaal abstract, terwijl het andere een abstract schilderij is dat figuratieve elementen bevat.  Daardoor is het geen abstract schilderij meer en ook niet echt een figuratief in de volle betekenis van het woord.

22-11-2009 om 00:00 geschreven door art