Als het avond is, ga je slapen en s’ morgens sta je op.  Over dag ben je bezig.  Dit varieert van de ene persoon tot de andere.  We kunnen immers niet allemaal de eerste president van Europa zijn.

Mijn kinderen zeggen altijd dat ik midden in de nacht op sta. Wel, dan gaan zij midden in de nacht slapen. De nacht begint, als de zon onder gaat en de dag, als de zon op komt.   Ik sta op om 4u en ga slapen om 21u. Ik ben dus 7u in bed.  In de winter mag je zeggen dat de zon gemiddeld onder gaat om 5u en opstaat om 8u.  In de zomer is dat gemiddeld van  10u30 onder en  4u30 op.

Hoeveel uren per nacht ben ik dus op in het donker, met andere woorden, leef ik met kunstlicht en/ of verwarming?

In de winter is dat voor mij 4u s’ avonds plus  4u ’s morgens.  Hoeveel uur ben jij s’ nachts  op in het donker .  dit alles zijn gemiddelde cijfers.  In de zomer ligt het anders. Ik zou nog verder met die cijfers kunnen foefelen en goochelen maat het zint mij niet meer.

Vandaag gaan we de uitslag ophalen van mijn prostaatpunctie. Om 13 u is onze afspraak. Ik heb het twee keer opnieuw gevraagd, eenmaal aan de dokter en één keer in het medisch secretariaat. Dat is toch wel een vrij raar uur om op consultatie te gaan.  Het bleek inderdaad 13u te zijn.     
Ik denk niet dat we daar in een lege wachtkamer terecht zullen komen. Waarschijnlijk zal hij even vol zijn als bij het onderzoek en waarschijnlijk dezelfde gepensioneerde personen.
Misschien eten ze daar om beurten hun boterhammetje op met lauwe koffie.

In het ergste geval, verwacht ik een kwaadaardige  kanker in het beginstadium.  Ik heb dus deze nacht weer eens minder goed geslapen. Dat zijn zo van die spannende momenten in een mens zijn leven hé!

23-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Goedaardig, zei de dokter.

Ja, zo is de spanning van mij afgevallen. We hadden een afspraak om 13u. De wachtzaal zat vol mensen die een resultaat kwamen ophalen en ze hadden allemaal een afspraak om 13u.  Het was  uiteindelijk 13u15 toen we bij de dokter binnen geroepen werden maar we moesten opnieuw wachten tot 13u40 tot de dokter bij ons kwam.  Twee minuten later stonden we op de gang, opnieuw  te wachten maar nu in een traag schuivende  rij aan het secretariaat om de schriftelijke uitslag en een nieuwe, op papier geplaatste,  afspraak voor 31 mei op te halen.  We stonden  op de zevende plaats en het duurde toch even  vooraleer we aan de beurt waren.  De secretaresse  begroette mij met de woorden ‘goed nieuws hé!’.  Ik weet dat ik glunderde en op de gang zag ik enkel bedrukte gezichten. Ofwel stonden ze nog te wachten, ofwel hadden ze minder goed nieuws gekregen, ofwel kijken ze altijd bedrukt.

 Deze grafiek vond ik deze morgen. Ik had voordien geen enkele informatie gezocht over prostaatkanker.
De PSA (bepaald bij het bloedonderzoek) was gunstig geweest en ik zit dus bij het blauwe peleton.  Daar had ik mij had ik mij aan opgetrokken tot iemand me vertelde dat hij een persoon kende die ook een goede PSA had maar een zeer agressieve kanker had ontwikkeld.  Hoe het met die persoon afliep  wist hij niet. De dokter wilde dus weten of ik bij die 2 op 100 behoorde die door de PSA worden gemist.  Had ik die man, met zijn verhaal, niet ontmoet, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest.  En ik dacht ook aan wat nonkel Charles Vercruysse mij eens zei na ons ongeluk in de jaren tachtig. 'Moesten wij met de hele familie in een straat, langs de huizen lopen en er valt een pan van het dak, dan zou jij ze op je hoofd krijgen'. Zou het tij zijn gekeerd of had nonkel Charles zaliger het mis voor?
Zo sliep ik slecht voor een paar nachten en was ik de dag van het resultaat al om 3u op.  De zenuwachtigheid maakte zich langzaam meester van mij en ik moest praten en zenuwachtig zot doen tegen Let en iedereen die in mijn buurt kwam.  Hoe meer ze mij gerust wilden stellen, hoe zenuwachtiger ik werd.  Het was zoals olie op het vuur gieten.  Ik kon mij sterk houden tot 8u en dan was de punch eraf.  De hele voormiddag was ik rusteloos.  Ik wilde foto’s van mijn apparaat op de pc plaatsen maar die liet het nogmaals afweten.  Het was waarschijnlijk en hopelijk aan mijn zenuwen te wijten.  Ik begreep dat ik beter  kon stoppen.  Dan heb ik maar een opgenomen spannende  film bekeken op de TV.  Tegen 11u ben ik dan bij mijn overbuur Vital  geweest om eventjes te praten. Die heeft me waarachtig aan het lachen gekregen. Tegen dat ik terug kwam was het tijd voor het middagmaal.  Mijn eetlust was niet aangetast door de zenuwen. 

Dan is het allemaal vlug gegaan tot in de kliniek natuurlijk. Daar weet je altijd wanneer je binnen gaat maar nooit wanneer je er buiten geraakt.  Al met al is het nog vlug gegaan, alhoewel, een uur om een resultaat van 2 minuten op te halen.  Ik denk dat je ook betaald om de zetels van de wachtzaal te gebruiken en dat ze die wachttijd rekken opdat de factuur zou oplopen. Ik ben ook al tevreden met een gewone stoel die goed zit.

En de clou van de historie is, dat ik helemaal geen gezwel heb maar gewoon een ontsteking . 20 dagen antibiotica.  En zeggen dat ik reeds preventief moest starten met dat medicament, drie dagen voor de punctie.  Het is wel de eerste keer in mijn leven dat ik antibiotica moest nemen vooraleer de dokter goed wist waarover het ging.  Heeft hij goed gegokt of is het zijn ervaring die hier heeft gewerkt.

  Sommigen schreeuwen spanningen van zich af maar ik heb reeds lang een grote behoefte om al mijn kleine spannende en andere belevenissen van mij af te schrijven.  Het is nuttig voor de geest, het geheugen en mijn goed gevoel.  Als ik dan aan het schrijven ben, kan ik er moeilijk mee ophouden en de tijd vliegt.
Of het ook goed is voor mijn  reumavingers weet ik niet maar het lukt me nog altijd.

24-11-2009 om 00:00 geschreven door art

Weightwatchers gooit het over een andere boeg,  points worden nu ‘pro points’

- Tot nu toe werden de points van een voedingsmiddel berekend op basis van:  het aantal calorieën en het vetgehalte.

- De propoints  van een product  worden nu berekend op basis van:  het  gehalte eiwitten , vetten, koolhydraten en vezels.

 Je mag bij WW gewoon alles eten maar bereken daar maar eens de propointswaarde van want je moet binnen het dagtotaal van je propoints blijven!

 
Alle ‘pointswaarden’ van de producten veranderen.

Dat houdt in  dat je opnieuw alles moet gaan opzoeken.

De waarden zullen in de meeste gevallen stijgen maar praktisch alle vers fruit krijgt een nulwaarde. Bananen, druiven kiwi gold, mango’s enz. die vroeger pointswaarden hadden  komen nu op een propoints nulwaarde. De waarden van de comfort plus producten (vrije porties) zijn fors opgetrokken maar er zijn meer producten die comfort plus zijn. Voor eiwitten is dat van 3 points naar 5 propoints en koolhydraten is dat van 4 points naar 7 propoints gestegen.

Doordat  de propointswaarden  van de producten gestegen zijn tegenover de vroegere pointswaarden krijgen de deelnemers nu allemaal meer propoints dan vroeger points. De vrouwen krijgen nu +/-evenveel propoints als de mannen.  Ik ga van 28points naar 34 propoints  een vrouw gaat bv van 21points naar 34propoints

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Alle gouden ereleden moeten opnieuw een periode van 6 weken stabiliseren waardoor het aangeraden is om gedurende die 6 weken elke week aanwezig te zijn, al is het maar om te wegen en de schriftelijke richtlijnen te ontvangen.

25-11-2009 om 06:45 geschreven door art

Vermoeidheid en weinig fut getuigen van een kleine weerbots van de spanning van de voorbije dagen.  Het goede nieuws maakt wel veel goed maar ik val toch een beetje in een vacuüm. Extra rust zal de zaak wel effenen.  Vandaag moet ik na één afwezigheid terug naar de les van fototoshop  elements maar ik kan er voorlopig mijn gedachten niet op zetten.

  
Gisteren waren we bij kennissen waarmee ik samen was de periode van  Congo, 1962-1972. Dus ongeveer 40 jaar geleden.  We aten er samen mwabe , dat is kip in palmolie  gebakken en gegaard in de pulp van palmnoten.  Dit is een Congolees  nationaal gerecht.  Toch vond ik de smaak van vroeger niet terug in het gerecht van gisteren. Het was gekruid met    en niet met  waardoor het niet echt pikant was. Zelfs Letje kon ervan eten en vond het zeer lekker.   Niet dat ik het niet lekker vond maar het evenaart bijlange niet het origineel recept. Ik had mijn verwachtingen waarschijnlijk te hoog ingesteld.   Naar het schijnt moet je even wennen aan het recept in de conserven,  zodat je  die smaak gewoon wordt.  Let zal het er ook eens op wagen om het klaar te maken.  Conserven kunnen ook nooit  de smaak evenaren van iets dat met verse ingrediënten is klaar gemaakt. Dat spreekt vanzelf.

26-11-2009 om 07:44 geschreven door art

Als onze dagen zijn druk bezet maar donderdag 26 november was toch speciaal druk.

Let had mij gevraagd om mij de voormiddag laag te houden.  Die vraag hoefde wel niet want dat is elke donderdagvoormiddag zo omwille van de les fotoshop-elements die dan dient voorbereid te worden. Van 1u30 tot rond 5u was ik dan in die les waar ik moeite had om te volgen omdat ik vorige week, wegens de prostaatperikelen van toen, moest missen. Gelukkig is er de schriftelijke cursus nog waarin alles kan teruggevonden worden. Om vijf uur dertig had ik de bus terug naar Stalhille  waar ik om kwart over zes met een kwartier vertraging toekwam. 

Let was vroeger weggegaan uit de vergadering  die gewoonlijk op donderdagnamiddag plaats heeft.  Ze was reeds thuis en zo kon ik direct na aankomst, snipverkouden, een grote kom hete soep opslurpen.  Voor acht uur moesten we in het concertgebouw zijn in Brugge voor de voorstelling van het Hagen Kwartet uit Oostenrijk. 

Liesbet had dit voor ons geregeld.  Zowel Let als ikzelf zijn beluisteraars van de klassieke radio Klara en houden van viool zowel als van piano.  Opera ligt ons minder terwijl koormuziek dan weer hoog in onze belangstelling staat.

Warm ingeduffeld waren we goed op tijd en vonden een centraal plaatsje op de vierde rij.

Op de eerste zou ik niet graag zitten.  Ik zou voordurend de neiging  hebben om mijn  hoofd in te trekken, telkens de strijkstok van de cellist gevaarlijk vooruit komt.  Drie mannen en één vrouw zitten heel dicht bij het publiek.  Ik denk dat ze zich verlaten zouden voelen op dat grote podium moesten ze verderaf geplaatst worden.   

Het kwartet toen ze nog veel jonger waren. Nu zijn ze grijs aan het worden..
De man met de baard is Rainer Smidt.

Het vioolkwartet bestaat uit: Lukas hagen en Rainer Smidt –viool-, Veronika Hagen –altviool- en Clemens Hagen –cello-.

Er werden strijkkwartetten gespeeld van Ludwig van Beethoven, Jörg Widmann en Claude Debussy.   

Bij beethoven had ik knikkebol neigingen omdat na acht uur gewoonlijk voor mij, vooral na een drukke dag, mijn eerste slaapneigingen de bovenhand halen.  Gelukkig was daar Let die van mij voor één keer de toelating kreeg om haar ellebogen te gebruiken.  Dat heeft ze dan ook gretig gedaan.  Het geweldige applaus hielp me over mijn eerste slaap heen. Daardoor kwam mijn tweede slaap pas om middernacht.  Bij het stuk van Widmann kan je gewoon niet in slaap vallen.  Die man is geboren in 1973 en wat die allemaal vraagt van de violisten, grenst aan het ongelooflijke. Ze moesten meer met hun vingers tokken,en met hun handen kloppen en wrijven en op de snaren kletsen dan ze met de strijkstok speelden. Het resultaat was dan ook verbluffend.  Ik ben niet in staat om het raker te beschrijven.  De violen klaagden, piepten, kraakten en nog meer onmogelijk in woorden te vatten geluiden.  Zo nu en dan was er een muzikale neiging naar een melodie maar zo ver kwam het nooit. Het luisterende publiek zat geboeid, bijna met hun mond open en viel van de ene verrassing in de andere.  Alles was zo perfect uitgevoerd dat het heel boeiend bleef.

Opnieuw volgde een nu nog luider en langer aanhoudend applaus.  Daarna was er een twintig minuten pauze. Zowat iedereen ging een glaasje wijn of bier drinken e neen heel kleine minderheid fruitsap of zelfs water, om de emoties door te spoelen.

Van Claude Debussy werd als sluitstuk het strijkkwartet in g opus 10 opgevoerd.

Het applaus wilde daarna maar niet ophouden waardoor we, een  ons onbekend stuk, als toemaat kregen.  Het was het vloeiendste en meest melodieuze  van de avond waardoor het als een slaapliedje in de oren klonk. Speel het echter niet voor kinderen want ze zouden de hele nacht geen oog dicht doen.   dit is de gewone opstelling van het kwartet. Lukas Hagen bespeelt een viool van Antonius Stradivarius uit Cremona.  Verinika Hagen bespeelt een altviool van Giovanni Paolo Maginni uit Brescia. Deze beide instrumenten worden ter beschikking gesteld door de nationale bank van Oostenrijk. 

Nu zit ik hier natuurlijk te snotteren en te snuiten.  Het is zo erg dat ik jullie aanraad niet te dicht bij jullie PC te gaan, zodat je niet besmet wordt.  Die verkoudheid liep ik waarschijnlijk zondag op, toen we in Tillegem moesten ‘frutten’ voor een vlug opkomende stortbui.  Het kan ook dat ik daarna nog met mijn poep bloot heb geslapen toen Let de nacht had.  Hoe dan ook, zit ik nu geplaagd met al de ongemakken vandien.

27-11-2009 om 07:07 geschreven door art

Sedert ik weight watchers volg ben ik een fervente soepdrinker geworden. Wel te verstaan, drink ik altijd heel magere soep waarin het vetgehalte verwaarloosbaar is.  Regelmatig maak ik dan ook zelf een grote pot dikke soep.  Die leng ik dan op,  volgens het seizoen.  In de winter is die dikker dan in de zomer. Dat is mijn hongerstiller.  

Gisteren, terwijl Let de boodschappen ging halen  stond ik dus in de keuken.  Soep maken is meestal een leuke bedoening.  Verser kon de prei niet zijn want die zat, toen ik moest beginnen,  nog in de grond.  Alles liep heel vlot.  Het begint altijd in de tuin met de prei en als die proper en zandvrij is komen de dikke uien aan de beurt.  De selder haal ik ‘s winters uit de diepvries.  Een conservenblikje tomaat en de kruiden maakten dat de inhoud om het water om te toveren in heerlijke soep, compleet waren.  Onder de kruiden zit er altijd een beetje  pikanterie om de smaak te verfijnen zonder dat je het proeft of dat het brand op de tong.  

Tot nu toe gebruikte in nooit
de snelkoker maar op aandringen van moeder de vrouw liet ik de grote gewone pot voor wat hij was. Dan de spoep nog  een beetje dikker maken hé.
En ja na twintig minuten kon ik er de mixer in plaatsen om alle brokken drinkbaar te maken.

Dan maar eerst proeven om nog wat bij te kruiden en genieten maar van de verse, amper lopende, drank.

Op zicht zag het er goed uit maar er bleven een paar hardnekkige wortelstukken hun vorm behouden.  Dan nog maar eens de mixer erin plaatsen en…. ‘pattapoeffff’, een harde knal en een soort steekvlam en van mixen was geen sprake meer.  Om van de emotie te bekomen greep ik naar de fles (wijn) die reeds op tafel stond. Ik trilde op mijn benen.  Vlug bekomen, vergat ik  niet mijn wwpoints te noteren maar wel de zekeringen te controleren, die ik dan nog moest herstellen als Let verder wilde koken...volgens afspraak, ik de soep en de groenten kuisen en Let het eigenlijke koken.

Niets blijft meegaan.  Ik had dan ook geen tijd te verliezen en belde Let op, ’Als je wilt verder blijven mixen dan zal je er eentje  moeten halen bij de elektricien.  Adieu  dus,mixer van mama Louisa. 

Toen Let  thuis kwam moest ik luisteren naar haar relaas.  De winkeldame vroeg namelijk hoe het gekomen was dat er kortsluiting was.  Van heel  Let’s relaas heb ik maar één zinnetje onthouden…’mijn man heeft ook eens soep gemaakt’.  Zou je niet zeggen…en op slag herinnerde ik mij het voorval van jaren geleden toen Let bij metje liet vallen dat ik niets deed in het huishouden.  Toen kreeg ik erbovenop nog een bemoeien van tante Cecile op mijn hals. Ik dreigde toen om eens niets meer te doen in ons huishouden en dat ze nog raar zou kijken. Eens met pensioen is alles anders geworden.  

Het overdrijven van Let  is er blijkbaar nog niet uit en ze overdrijft  dan nog in beide richtingen.  Als ik tweemaal iets verkeerds doe dan wordt het vlug altijd en wat ik ook help in de keuken, het blijft maar…’hij doet ook eens iets’.  Sta maar vroeg op hé, als je de naam hebt van slaper, dan is het allemaal onbegonnen werk.  Dat is de pure folklore van het huwelijksleven hé. Ik zal proberen haar met nieuwjaar een spreuk als geschenk te overhandigen.  En die spreuk zal goed passen bij ons want ik weet er ook van, vooral dan als het om cijfers gaat.

Ik maakte dus gisteren mijn eerste  ELEKTRO  KNALSOEP en nog lekkere ook.  Voortaan wil ik het houden bij gewone soep.  Te veel emoties zijn voor niemand goed.  De dik gebleven wortelen heb ik er dan maar uit gevist en smakelijk verorberd.

Conclusie: was de  mixer te oud of waren de brokken te groot of mijn soep te dik?  Wie zal het zeggen, of is het een beetje alles samen?  In elk geval hadden we vroeger een mixer met 160W en de nieuwe is er 450. De brokken zullen groot mogen zijn en de soep dik.

29-11-2009 om 08:41 geschreven door art