uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
07-12-2009
zondagarbeid
Als je de hele week met regenweer af te rekenen hebt en het is op zondag droog, dan vlieg je er gewoon in. De zondag beschouw ik als een rustdag en zelden zal ik dan in de tuin gaan werken. er moest nog een heel klein deeltje afgedekt worden maar ik geraakte er niet mee klaar. Gisteren heb ik het dan in één uur kunnen klaar spelen en dat van 9 tot 10u. Op zondag mest voeren gebeurt in feite nooit en dan is het dan toch gebeurt. Slechts één enkele kruiwagen maar eerst moest het restje veldsalade anders worden geschikt en dan de grond wat opgevoerd Niet dat ik nu geen werk meer heb in de tuin, neen. De moestuin is afgewerkt en dat was heel belangrijk. Ik kan nu beginnen snoeien want vele struiken zijn de verwildering nabij.
Als eerste werk deze morgen zal ik een deel van de kippenren opnieuw overdekken zodat ze opnieuw kunnen scharrelen en niet moeten blijven ploeteren in het slijk.
En nog iets; de drie koningen zijn terug in circulatie en passeerden langs mijn atelier voor een klein (eer)herstel aan hun ster. Ik maakte nog geen foto op straat. Dat komt nog maar ik wacht op een streepje zon.
Hij wordt met Nieuwjaar 90 jaar . Zijn verstand en geheugen lijken onaangetast. Zijn ruime interesses zijn niet afgenomen.Hij knutselt en foefelt er nog op los in zijn smisse. Alleen kan hij niet meer zo goed uit de voeten.Met behulp van een loopkarretje waar je iets kunt mee vervoeren behelpt hij zich. In zijn werkplaats 'warreert' hij rond met één of twee wandelstokken.
Gisteren zag ik toevallig dat de poort van zijn smisse open stond, wat betekent dat hij dan bezig is. Ik had daar een snoeischaar staan met lange mouwen waaruit ik een boutje verloren had. Die stond daar reeds van vorig jaar en nu ik mijn jeneverbessen wilde snoeien moest ik mij behelpen van een gewone kleine schaar.Omdat je het niet verkeerd zou begrijpen zal ik maar zeggen een 'seccateur.Ik ben de straat over gestoken en vroeg Vital of hij me kon helpen.In minder dan tien minuten was de klus geklaard.Het duurde zolang omdat er een veertje moest herbevestigd worden. Vital helpt mij reeds 25 jaar en als hij iets vraagt, is het voor mij nooit te veel.
Tuinwerk, atelier, schrijven, lezen en studeren.Ja ,zo staan ze wankelbaar in de voorkeur van nu. Dat is met perioden. Er is een tijd geweest, toen ik beelden maakte, dat het atelier op de eerste plaats prijkte.Het studeren is altijd een wil - daad geweest als ik het vuur aan de schenen voelde. Dat is nu niet anders.
Het schrijven heb ik op de voorlaatste plaats geplaatst omdat dit een gaatjesvulling is. Elke dag schrijf en lees ik maar elke dag werk ik ook in de tuin uitgenomen op zondag tenzij zeer uitzonderlijk.Dat bezig zijn is steeds minstens een half uuren maximum vier uur.
De namiddag is rusten en ontspannen of mensen bezoeken.Als Let thuis is gaan we veel wandelen.Onze voorkeur gaat naar de zee, als is het maar om eens goed uit te waaien.Als Let van haar werk komt kan ze dat dan meestal zeer goed gebruiken. Er is vooral aan één iets gebrek en dat is tijd. Als je geldgebrek hebt, kan je zaaien naar de zak.
Bij tijdsgebrek moet je voorkeuren vastleggen en bij mij wordt het leren heel vlug naar achteren geschoven.Zo erg is dat niet omdat ik fotobewerking studeer en dat is geen absolute noodzaak. Ik ga naar SNT omdat dit een afspraak is met Let.Als je een nieuw apparaat wilt dan moet je een cursus volgen.Soms moet ik op mijn tanden bijten, gelukkig zijn ze sterk en de mijne, om er heen te gaan maar eens daar begrijp ik alles en geniet ervan.Begrijpen is niet het probleem en als ik bij het maken van de oefeningen vastloop, dan geeft de leraar het juiste duwtje en ik kan verder. Maar het ergste is dat ik die hoeveelheid leerstof van één les niet kan assimileren en bij het maken van toepassingen thuis, al vlug blokkeer.
Reeds uren heb ik gezocht naar waar en hoe ik de doezelaar moet instellen maar mijn geest blijft zo verdoezeld dat ik de echte doezelaar maar niet kan lokaliseren.
Als dat laatste klinkt als Latijn voor jou dan kan ik proberen een heel klein beetje uitleg te geven.
Als je op een grote foto een kleinere wilt plakken zonder dat zijn omtrek duidelijk zichtbaar is dan zal je die omtrek vervagen, dus verdoezelen.
Omdat er maar 24 uur zijn in één dagwerk ik in fasen en in bevliegingen.Eén dag kan niet alle elementen van mijn leven bevatten.Er zijn bv. perioden waar het schilderen op een laag pitje staat of even stil ligt en als het regent kan ik soms na mijn half uurtje tuinwerk de rest van de dag in mijn atelier aan het foeteren en foefelen zijn.Het leven van een gepensioneerde zoals ik, is mooi, als hij het mooi maakt en ik maak het mooi. Als Let haar dag begint, ben ik meestal reeds vier uur druk bezig geweest. Eén van de gevolgen is dat ze bij het opstaan enkel haar voetjes onder te tafel hoeft te plaatsen en bekomen van haar ochtendhumeur. Ik moet zeggen dat ze bijna totaal van dat verschrikkelijk humeur in de ochtend, genezen is.
s Avonds ben ik plat maar tegen de morgen ben ik opnieuw opgeladen. De laatste tijd gebeurt het alsmaar minder dat ik ook overdag plat val en het is heel lang geleden dat ik nog eens een nuldag meemaakte.
Met de batterij van onze auto gebeurt dat zelden of nooit. Bij de auto van Liesbet is dat reeds enkele keren voorgevallen door o.a. een lichtje te laten branden binnenin en een andere keer was de koffer tegenaan blijven staan en was het weer panne.
Gisteren moest ik om drie uur in Oostende zijn en wilde om half drie vertrekken en de auto gaf geen kik. Welk lichtje is er nu blijven branden? Was mijn eerste gedacht.Op het ogenblik zelf kan je het niet controleren want er is niets van stroom. Ik kon alvast de kofferdeur voelen maar die zat vast.Het onheil kwam niet uit deze hoek.
Rap getelefoneerd dat ik waarschijnlijk niet zou komen of op zijn minst veel te laat zijn.
De garagist, recht over de deur was thuis en kon al vlug komen met een batterij en twee kabels. De auto draaide en ik kon starten.Voor de veiligheid plaatste hij batterij en kabels in de koffer van de auto en ik vertrok. 100m ver, begon er op het dasbord een rood lichtje te branden maar ik herkende het niet. Stoppen en de deuren controleren zou de oplossing zijn geweest maar ik keerde vlug terug en reed de garage binnen. De gewoonte om stil te leggen deed me de das om. De garagist moest de batterij er opnieuw aanleggen en toen zag hij dat de rechter deur niet helemaal dicht was. Het is niet de eerste keer maar hopelijk was het de laatste dat ik zon flauwe grap door eigen fout op mijn hals haal.
De laatste keer dat wij bij Leen in Leuven waren zijn we even in Mechelen geweest om het terrein te bekijken waar ze zouden bouwen. Toen was de plateau de dag voordien gegoten. Nu moet je maar eens kijken na twee maanden , hoe ver het staat.Er is veel vertraging door een ziektegolf bij de werknemers van de afwerking.Ik ben even binnen geweest in de bouw maar het enige wat ik tot nu toe van de tuin zag was het begin.De vorige keer konden we er niet in omdat over de totale breedteeen strontlaag lag open gevloeid van wel 10 cm dik. Onder de oprit zat een ouderwetse gemetste beerput en daar hadden ze toen werkelijk het onderste uit de kan (put) gehaald. Nu was dat grotendeels ingesijpeld of opgedroogd en er was ook een passage gemaakt. Ik ben eerst tot een beetje over halfweg gegaan maar op zeker ogenblik zijn er geen afsluitingen meer.
Toen ben ik maar terug gegaan naar de bouw en vroeg ik Leen tot waar hun tuin liep tot aan de afsluitingshekkens met de Volvo-garage. Was haar antwoordt. Daar heb ik geen foto van genoemen. Dan zijn Let en Kasper de tuin ingegaan tot halfweg maar ik ben doorgestoken tot het einde. Eens de enige spar van de tuin , een grote halve kerstboom, voorbij is de grond een beetje overgroeid met bramen. Toch kan je relatief gemakkelijk door.
Vroeger kon ik goed de lengte van een terrein bepalen door mijn stappen van één meter toe te passen. Op kleine lengtes klopte dat altijd.Ik dacht dat Maarten of Leen mij hadden gesproken over zon honderd meter. Bij mijn honderdste stap was ik nog niet eens aan het gebouw en finaal kwam ik op 135 uit. Leen wist het dus niet exact.Een beetje meer dan honderd, was opnieuw haar antwoord.Toen we terug in Leuven waren vroeg ik het aan Maarten en die zei 135.Ik wist meteen dat ik de stappentechniek van 1m nog bezat.De juiste breedte stapte ik niet af en vroeg het ook niet maar ik denk aan 14m en dat is een goede breedte maar door de enorme lengte daar tegenover, lijkt hun tuin een lange smalle gang te zijn. Het lijkt op een bos omdat hij vanaf halfweg samenvloeit met een aangrenzend perceel van gelijke aard.De begroeiing bij hen bestaat hoofdzakelijk uit notenbomen en hazelaars. Er is nog veel dringend werk aan de bouw en in de tuin, alleen maar om zf te bakenen en te maken dat Kasper niet verloren loopt in het bos.Hoe ver het ook staat, op 1 februari moeten ze in Leuven buiten zijn en desnoods gaan ze in Mechelen in hun eigen huis kamperen zonder trappen en allemaal beneden wonen en slapen.
In het voorjaar houden ze dan babyborrel en ik hoop dat er van onze familie een goede vertegenwoordiging zal zijn.Ofwel wordt er een bus ingezet ofwel zal er moeten verstandig gecarpoold worden.De twee families zijn opnieuw apart uitgenodigd want van weerszijden zijn er bijzonder veel rechtstreekse tantes.De nonkels zijn vooral aangetrouwd, op enkele uitzonderingen te na gesproken. Of neven en nichten uitgenodigd worden weet ik niet. Waarschijnlijk wel!
De hoek aan de voorkant waar je door het huis heen het groen van de tuin opmerkt.
De achterzijde waar je veel glas opmerkt. Binnenin heb ik even geloerd maar je zou er de benen kunnen breken van al de buien, leidingen en materiaal op de grond. Waar nu de stelling staat, wordt later een grote verranda aangebouwd.
Daarbij waren er twee werklieden aan het werk. Leen en Let zijn tot bij hen geweest. Ik ben de tuin in gegaan.
De bedoeling was om tot het einde te gaan.
Ik ging steeds maar dieper en keerde mij dan regelmatig om een foto te nemen in de richting van het huis. op een bepaald ogenblik zie je het niet meer van de bomen en de struiken.
Eens aan de hun spar gekomen ben ik de eerste keer teruggegaan. Er staan nog sparren in het bos maar die zijn niet van hen. Bekijk goed de spar en je zult begrijpen waarom ik het heb over een halve kerstboom.
Omdat ik de grens niet vond ben ik het dus aan Leen gaan vragen. Halfweg hun eigendom houdt de tuin van de buren op en gaat over in bos dat met Leen en Maarten's tuin vervloeit. Als je de afsluiting van de buren doortrekt tot het einde dan heb je een juister idee van de grootte van de tuin. Nu toont hij enorm ruim door die overvloeiing.
Over de tuintjes heen heb je zicht op de watertoren van Mechelen die daar in de buurt staat. die ziet er helemaal niet uit als een watertoren. Waar ze het water opslaan kan je niet zien. Achter hun tuin ligt het industriegebied. Wat de notelaars betreft, denk ik dat er 9 of 10 staan.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
loopkarretje waar je iets kunt mee vervoeren behelpt hij zich. In zijn werkplaats 'warreert' hij rond met één of twee 
wandelstokken.
snoeischaar staan met lange mouwen waaruit ik een boutje verloren had. Die stond daar reeds van vorig jaar en nu ik mijn jeneverbessen wilde snoeien moest ik mij behelpen van een gewone kleine schaar.
een 'seccateur.
