Lang binnen zitten is niet zo goed.  Je wordt er lui van en stilaan een beetje lusteloos. Zo nu en dan ga ik buiten een frisse neus halen. Op zondag gaan wij meestal voor een wandelingetje aan een stevig tempo. Gisteren was het prachtig wandelweer.  Omdat ik vergeten was dat ik stevige wandelschoenen heb had ik maar mijn zwaardere stadschoenen uitgehaald en kozen we voor gestrooide wegen.  De verstrooide Artiest bewandeld gestrooide wegen.  We besloten om tot aan Stalhillebrug te gaan en dan te zien waar we heen konden. Ik nam onderweg enkele foto’s.  Het eerste wat we vaststelden was dat er in de open poldervlakte minder sneeuw lag dan in het dorp zelf.  In onze tuin ligt het tot 20cm dik. Eens aan de brug staken wij die over naar het station toe.  Tussen de vaart en het station ligt het vergeten dorp. Maar die baan, waar enkel plaatselijk verkeer toegelaten is lag perfect open. Eens aan het station zijn we op onze stappen teruggekeerd. Tot aan de vaart voelde het windstil en warm aan. Eens terug over de ongestrooide voetgangersbrug kom je in de poldervlakte terecht. Daar stond een nijdig windje dat gulzig in  onze de oren beet.

Hadden we in de andere richting fotoverlet gehad, op de terug hebben we geen woord gesproken en zijn we een stapje door gegaan.  Toen we ik huis binnen kwamen sloeg onze bril aan en liepen we rond met rode oortjes en het was niet door pikante plaatjes te bekijken…deze keer toch niet.


Stalhille onder de sneeuw met een onaantastbare kerktoren.  Daar plakt geen sneeuw aan. 


De vlakte van de ‘Schobiak’ naar de vaart toe, waarvan je in de diepte de bomenrij kunt opmerken. Waar geen bomen staan ligt de gracht dicht gewaaid.


 Een paardenweide in de polders.


De vlakte naar de expresweg toe met zijn bomenrij ook goed zichtbaar. Hier ligt relatief weinig sneeuw.


De mooie Stalhillebrug, enkel voor voetgangers en fietsers. De vaart, richting Brugge. 


Ook in de richting Oostende kan je zien dat het kouder moet zijn om er een ijslaag op te krijgen.


Als we het station van Jabbeke naderen zien we een tractor aan het werk met een sneeuwschuiver erop gemonteerd.


Eens er dichterbij herken ik het werktuig en de man.  Het is de loonwerker die voor zijn huis aan het ruimen is.  Dan bemerk is dat hij volgeladen is met zout. Hij ruimt sneeuw en doet de zoutroute aan onze kanten in loondienst van de gemeente.

21-12-2009 om 06:54 geschreven door art

Ik weet niet of het probleempje kwestie is van weten of niet weten of dat het een technisch probleem is wat enkel door een specialist kan worden opgelost.

Het is het volgende:

In ‘Photoshop Elements ‘ wil ik een tekst op een foto plaatsen.  Twee fluitjes van een cent, zou je zo denken. 
Ik doe alles volgens het boekje maar als ik de tekst wil intikken dan krijg ik geen knipperend cursorstreepje maar een klein zwart blokje dat alles blokkeert.

Hoe los je dat op?

22-12-2009 om 05:29 geschreven door art

Voor vandaag heb ik een ongewoon verhaal dat echt gebeurd is en verder gaat.

Op 22 december 2009 hoorde ik het  verhaal helemaal.  Stukken en brokken had ik er reeds  van opgevangen. 

Twee gescheiden mensen die mekaar gevonden hebben.  De vrouw had drie kinderen ten laste en de man vier, ook ten laste. Ondertussen is er nog eentje bijgekomen. Hoeveel jongens en meisjes er zijn weet ik echt niet.  Het enige wat ik weet is dat er 8 zijn en dat er één van de jongens gehuwd is en een vrouw en een kind heeft.  Dat van die vrouw, moet je er tegenwoordig bijvoegen.  Vroeger was dat vanzelfsprekend. Nu kan dat heel anders uitdraaien.

Tot nu toe niets ongewoons zou je zo denken en je hebt daarin gelijk. Het valt waarschijnlijk nog voor.  Daar kan ik akkoord mee gaan. Nieuw samengestelde gezinnen zijn tegenwoordig schering en inslag.  Er zijn toch wel meer huishoudens waar twee en drie soorten kinderen zijn.

Het ongewone in dit verhaal is, dat die twee vroeger mekaar  aanspraken met schoonbroer en schoonzus.

Haar man en zijn vrouw, waren broer en zus.

Op een goede keer is haar man er van onder gemuisd met een veel jonger popje en hij heeft nooit nog omgezien naar zijn kinderen.  Vier maanden na het voorval is ook zijn zus er onderuit getrokken en ook zij  heeft nooit meer uitgezien naar haar kinderen.  Geen van beiden heeft nooit meer contact opgenomen met de eigen kinderen en er is ook nooit onderhoudsgeld betaald.

Zij die achter bleven hebben respectievelijk drie en hij vier kinderen.  Ze kenden elkaar dus zeer goed als schoonbroer en schoonzus  en hebben zo vlug mogelijk de wettelijke scheiding doorgedreven en zijn daarna met elkaar getrouwd. 

Nu vormen ze een stralend koppel met acht kinderen.

De clou van het verhaal is dat haar kinderen hun nieuwe vader aanspreken met nonkel –papa  en zijn kinderen haar als tante- mama. De enige die hen enkel met papa en mama aan spreekt is hun eigen zoontje, het verwende kakkernestje van de jolige bende. De nieuwe pa en ma zijn nog muzikaal ook. Zij speelt saxofoon en hij alle koperinstrumenten. 

Van een sterk, echt gebeurde belevenis gesproken hé. Ik ontmoet die mensen zeer regelmatig en ken ze nu reeds ongeveer een jaar.  Pas nu, 22 december 2009,  hoorde ik hen samen het hele verhaal vertellen. Ik had tot noch toe zo nu en dan flarden opgevangen.  En, zoals ik reeds aanhaalde, vormen ze nu een stralend koppel.

23-12-2009 om 06:39 geschreven door art

Je zult het nooit anders zien.  De  komen eraan en ik loop krom van de rugpijn.  Dit gebeurt altijd gedurende een stille periode.   Ik de tuin kan ik niet klauwieren en in het atelier is het licht werk.  Ik hef een leeg licht karton  op en moet het laten vallen want er gaat een pijnscheut door merg en been.  Ik sta daar en weet direct hoe laat het is. Dit wordt een kersttijd in de ligzetel.  Een zalige kerst.

24-12-2009 om 08:56 geschreven door art

In de steden kan je het nog hebben.  In de buiten zijn ze er meestal mee gestopt.  Het gebeurde meer en meer dat het na de nachtmis steeds voor meer en meer mensen veranderde in een nachtmerrie.  Ze kwamen terug en vonden hun huis overhoop gehaald en de waardevolste zaken waren ‘riebedebie’.

Hier in Stalhille is de kerstviering om 17u.  Hier hebben ze er een kindermis van gemaakt.  Zo brengen ze ook heel wat volwassenen op de been.

Colette vond het best een saaie bedoeling maar ik vond het heel wat meer gemotiveerd dan vroeger.  je moet er ook rekening mee houden dat je met Stalhille te doen hebt en je zeker zoveel geen potentieel hebt zoals in een gemeente als Jabbeke bv.  Toch moet ik zeggen dat ze het zomer hebben gehouden en dat de kwaliteit van het voorlezen enorm is verbeterd tegenover vroeger.  Ze zijn erin geslaagd om de leerlingen traag te leren lezen.

De preek viel veel te lang uit.  De pastoor verviel teveel in herhalingen.  Hij verwarder blijkbaar twee begrippen.  Van de ene kan is opvoeden …herhalen maar van de andere kant is een preek met veel herhalingen een echte zaagpartij.

Voor Kasper was ter communie gaan het echte hoogtepunt van de veel te lange mis. De groten kregen een hostie maar de kindjes die mee gingen kregen allemaal een chocolademunt in een aluminiumfolie.   Zo kon het er nog mee door voor hem. Jolien heeft zo goed als de hele dienst geslapen.

25-12-2009 om 08:46 geschreven door art

Elke week een zondag blijkt me voldoende.  Deze week echter lijkt het erop alsof weer  drie  na mekaar te verwerken krijgen.  Kerstdag lijkt als hoogdag het best op een zondag en gisteren, tweede kerstdag kregen we bezoek op hun zondags  op de aperitief.  Jolientje was de directe reden  van die gasten om bij ons een glaasje te komen meedrinken en mee te genieten van de gedienstige vrijgevigheid van Kasper die maar hapjes ronddeelde alsof ze in de kortste keren van het tafeltje weg moesten zodat hij het opnieuw voor zich alleen zou hebben. 
Als hij hier is, gebruikt hij dat als zijn geliefd speelplekje waar al zijn boekjes op gestapeld liggen. Niet dat hij zich daar bij beperkt.  Nee hoor, want het hele vloeroppervlak van woonkamer en keuken neemt hij in. Als je hier komt als Kasper er is moet je goed uit je doppen kijken want hij zaait alles overal rond.  
In de lente en zomer verlegd hij dat naar het terras en de tuin. Dan moet ik regelmatig van zijn tuigjes uit de vijver vissen.  Die heeft hij dan over de vijverafsluiting, zeg maar het hekketje, gekieperd. Je moet hem voortdurend in het oog houden want hij zit meer dan boordevol kattenkwaad.  Hij kan zich ook zeer lang stil bezighouden met hetzelfde.

Leen en Maarten zijn vertrokken en Kasper blijft hier een klein weekje logeren tot 30 december.  Gisteren nadat ze vertrokken waren en Kasper zijn tuk had uitgeslapen zijn we met hem naar het speelplein gaan wandelen.  Veel verder kunnen we  niet gaan omdat er geen buggy achter is gebleven.  
Onze kapoen was daarna zeer moe want de 350m heen en terug stapte hij flink mee.  Tussen ons in moest er natuurlijk af en toe eens ...eeeen tweeeee drie...gesprongen worden ook.  Dat spreekt natuurlijk vanzelf.  Alles bereikbare kerstbollen moesten gekerud en betast worden.  Gelukkig zijn die nu allemaal in plastiek. Ook moest hij alle drempels beklimmen die hem de moeite van het beklimmen waard waren.  Gelukkig voor ons is hij eerder kieskeurig. 
Vroeg in bedje was dan ook de oplossing maar het gevolg is natuurlijk dat hij deze morgen opa naar beneden heeft horen gaan. Let heeft hem nog geen half uur later ook maar naar beneden gebracht.  Nu ligt hij hier in de zetel te slapen.  Als hij opa hoort of ziet wil hij erbij zijn  en om zijn honger te stillen weet hij oma te vinden.

Wanneer Letje terug beneden zal verschijnen zal ik wel zien.  Alles staat reeds klaar voor het ontbijt en rond zevenen maak ik de koffie klaar. Zeer vlug verwacht ik haar ook niet.  Ze was al moe van het kerstfeest en rekende erop, te kunnen uitslapen. Ik moet zeggen dat Kasper flink zijn best doet om daar een stokje voor te steken.  Gelukkig ben ik een heel vroege vogel.

27-12-2009 om 06:23 geschreven door art