Tot nu toe kwam ik altijd versteven van de kou naar huis, als ik in de winter op zondag mee ging naar de H. Mis in  Zevenkerken.

Onlangs ontdekte ik dat er op ons rek met schoenen ook nog een paar stevige wandelschoenen stonden.  Telkens ik die droeg bleven mijn tere voeten fijn warm.

Om naar de mis te gaan zou dat dus de oplossing zijn maar moeder de vrouw vond die niet passen bij mijn zondagse outfit, alsof ik die al heb.  Gisteren ben ik mee geweest naar de mis in mijn warme wekendaagse panen broek, mijn zeer warme vroegere , ook wekendaagse,  wintervest en met mijn met mijn ‘stiebels’ aan de voeten.  Ik zag Let haar wenkbrauwen fronsen en zo goed als ongemerkt haar hoofd schudden.  Ze heeft geen woord meer eraan vuil gemaakt.  Ze heeft graag dat ik mee ga en dus bracht ze een mentaal offertjes.  Ik zag dat ze er toch heel wat moeite mee had en dacht aan die spreuk, ooit door Pil in tekening gebracht..’Het gemak gaat voor de eer, zei de boerin en ze reed op haar zeug naar de mis’. 

Hoe koud de kerk ook was, ik  bibberde ditmaal niet.  Ik had helemaal geen kou en genoot van de zang.  De preek duurde wat lang en was daarbij nog langdradig ook.

Voor de ingang van de kerk was het spekglad en enkel op zijn  vrouwelijk Japans, met heel kleine vlugge pasjes,  kwam jetoch redelijk goed vooruit.  Bij het buiten komen voelde ik wat druk op mijn rechter oor. Ik nam er geen erg in omdat dit nog is voorgekomen.

In de namiddag gingen we dan een wandeling maken aan het strand. De dijk lag in de schaduw van de gebouwen en een licht,  zeer koud briesje, dreef de onaangenaamheid echt ten top.

Als je naar het   water toe wilt gaan moet je normaal eerst ploeterend door het mulle zeezand.  Het deed onverwacht raar aan.... en er kwam opnieuw mij een beeld voor ogen.  Ditmaal was het Jezus die over de golven liep terwijl wij over het anders zo mulle zand liepen alsof het kinderkopjes waren.  Maar bij ons was het helemaal geen mirakel want het zand was beenhard bevroren.  Wat anders een totale ploetertocht zou zijn geworden liep nog behoorlijk vlot. 
Het was hoogwater tot op het maximum. Zo moesten we het hele einde over de bobbels  recht blijven.
In tegenstelling tot op de dijk, was het aan de waterrand volle zond. Met de lage winterzon in de ogen is het normaal geen pretje maar nu moesten we zo goed kijken waar we onze voeten plaatsten dat het een noodzaak was om met ‘de kop in de grond’ vooruit te geraken.  De tegenvoeters die met de zon in de rug liepen gingen automatisch voor ons op zij. Sommige plaatsen ging het vlotter omdat het bovenste laagje ontdooid was en dus mul.  Zelfs als het vriest dat het kraakt voel je toch nog de weinige warmte van de zon, deugddoend op je gelaat.  

Wat ’s morgens na de mis druk op mijn rechter oor was geweest werd plots stekende pijn en op slag was ik op dat oor   ‘potte doof’.

Gelukkig had mijn engelbewaarder, toen we thuis kwamen, nog ergens een oplostapje in de 'medicamentenkast'  en een paar ‘panadolletjes’ die heel vlug  de pijn verminderden tot een draagbaar  niveau.  Het oplosdingetje deed ook zijn werk en ik voelde als het ware drie,  vier bellen die open sprongen in mijn oor. Waar ik voordien niets meer kon verstaan van wat Let zei, als ik mijn linkeroor dicht duwde, begon dat nu opnieuw er door te kunnen.  Ook  dat was dus gedeeltelijk verholpen.  

Toen ik zei aan Colette dat ik de volgende dag naar de dokter zou gaan zei ze heel  raar…’moet je gaan ‘nieuwjaren’ misschien?  Alsof ik daar mijn pijn stond te verbeelden.  Ze zegt altijd dat ze niet jaloers is maar telkens ik zeg dat ik naar de dokter ga krijg ik een dubbelzinnige opmerking.  Je moet immers weten dat onze huisarts  een heel knappe en vriendelijk luisterende vrouw is die voor elke consultant, haar tijd neemt .  Dat draait altijd rond het kwartier en anders zo lang als het nodig is waardoor ze altijd vertraging oploopt op haar afspraakschema.
Ze durft ook nogal eens uitdagend gekleed zijn met een in het oog springende   décolte.
Dan zegt Let altijd 'Je had ze weer eens moeten zien hoe ze was 'aangesjoefeld'. Zou de man waarmee ze leeft daarmee gediend zijn. 
Voor haar mannelijke patiënten is dat het 'toemaatje' bovenop de kwaliteiten van een zeer goede arts.
Natuurlijk, hebben wij mannen goed praten hé! 
Hoeveel vrouwen zouden dat geloven of aanvaarden. Let heeft er nogal wat moeite mee.

04-01-2010 om 07:34 geschreven door art

Wat ik juist heb gehad weet ik niet maar leuk was het niet.

Ik was opgestaan rond 4u als naar gewoonte .  toen ik de eerste keer mijn oordruppels has toegediend werd ik plots onwel  en moest gaan liggen.  Mijn rechter schouder deed enorm veel pijn en ook in de maagstreek kreeg ik hevige pijnscheuten.  Hoe ik in het toilet ban geraakt weet ik niet meer maar ik lag tegen de grond en ben voorzichtig recht gekrabbeld en ben tot in mijn zetel gesukkeld. Toen let op was kreeg ik braakneigingen maar tot overgeven is het niet gekomen.  Ik ben nog één keer flauw gevallen en toen tegen de middag de dokter kwam heeft ze niets speciaals gevonden.  Ik heb van de hele dag twee kommetjes soep naar binnen gekregen en ben deze morgen weer normaal te been.  De oorpijn is weg, en alle andere pijnen ook.  Ik heb goed geslapen  en ben enkel heel wat later opgestaan dan naar gewoonte.  Van de hele dag ben ik gisteren niet uit de zetel  geweeste en heb bij posen getukt en geslapen.  Toch kende ik een vaste en normale nachtrust.  Deze morgen sta ik wat slap op de benen maar ik kan opnieuw normaal eten.  Ik begrijp er niets van.  Wie of wat heeft mij die flauwe grap gelapt.

06-01-2010 om 07:56 geschreven door art

08-01-2010 om 09:25 geschreven door art

Alsje eens dutsen wilt zien dan moet je maar eens op de foto’s kijken hieronder en toch....  Op één zeldzame uitzondering na zien al deze suikertoppen er uit als 'stronten'...zo rot als een snot zeg maar, echte  'dutsen'. 

Toch is de werkelijkheid totaal anders.

Neem het bovenlaagje weg en je bekomt hetzelde resultaat als bij iemand wiens kwaaltje genezen is, opnieuw fris en monter.  Let kan er ook de draak me steken als ze suikertop op tafel wil als lekkere wintersla.  Je zou het van haar niet verwachten maar dan vraagt ze mij...Wil je een 'stront' uit de serre halen en fijn snijden? Ja zo gaat dat hier.  Ze staan daar als echte dutsen maar zijn het helemaal niet.

Het is ook niet omdat het bij iemand kraakt en piept  dat het om zeep is.  ‘Kriepende’  wagens lopen het langst.   
Er zijn natuurlijk ook altijd sukkelaars of harde tantes of gezonde bonken  die er niet tegen kunnen  dat iemand anders over zijn klein zeer spreekt.  Niet eidereen doet dat om te klagen.  Het lijkt er soms op dat je de realiteit moet verzwijgen.  Het grote zeer hang je niet aan de klok, je verbijt het het.  Maar over kwaaltjes en sputteringen daar kan je toch over pruttelen. De zon  schijnt ook niet altijd.  

Ik ben er goedkoop vanaf gekomen en moet nu oppassen voor ik weet niet wie of wat...   de boeman misschien. 

Zolang je beneden de zestig bent voel je jezelf als een reus met bont maar eens boven de zeventig  dan wordt je gemakkelijker een kneus.  En lach maar weer.  Toch blijft het leven de moeite waard geleefd te worden.  Ik geniet op mijn manier maar wat niet waard is
geleefd te worden hang ik aan de galg, een symbolische dan.

09-01-2010 om 17:33 geschreven door art