Tot nu toe kwam ik altijd versteven van de kou naar huis, als ik in de winter op zondag mee ging naar de H. Mis in Zevenkerken.
Onlangs ontdekte ik dat er op ons rek met schoenen ook nog een paar stevige wandelschoenen stonden. Telkens ik die droeg bleven mijn tere voeten fijn warm.
Om naar de mis te gaan zou dat dus de oplossing zijn maar moeder de vrouw vond die niet passen bij mijn zondagse outfit, alsof ik die al heb. Gisteren ben ik mee geweest naar de mis in mijn warme wekendaagse panen broek, mijn zeer warme vroegere , ook wekendaagse, wintervest en met mijn met mijn stiebels aan de voeten. Ik zag Let haar wenkbrauwen fronsen en zo goed als ongemerkt haar hoofd schudden. Ze heeft geen woord meer eraan vuil gemaakt. Ze heeft graag dat ik mee ga en dus bracht ze een mentaal offertjes. Ik zag dat ze er toch heel wat moeite mee had en dacht aan die spreuk, ooit door Pil in tekening gebracht..Het gemak gaat voor de eer, zei de boerin en ze reed op haar zeug naar de mis.
Hoe koud de kerk ook was, ik bibberde ditmaal niet. Ik had helemaal geen kou en genoot van de zang. De preek duurde wat lang en was daarbij nog langdradig ook.
Voor de ingang van de kerk was het spekglad en enkel op zijn vrouwelijk Japans, met heel kleine vlugge pasjes, kwam jetoch redelijk goed vooruit. Bij het buiten komen voelde ik wat druk op mijn rechter oor. Ik nam er geen erg in omdat dit nog is voorgekomen.
In de namiddag gingen we dan een wandeling maken aan het strand. De dijk lag in de schaduw van de gebouwen en een licht, zeer koud briesje, dreef de onaangenaamheid echt ten top.
Als je naar het water toe wilt gaan moet je normaal eerst ploeterend door het mulle zeezand. Het deed onverwacht raar aan.... en er kwam opnieuw mij een beeld voor ogen. Ditmaal was het Jezus die over de golven liep terwijl wij over het anders zo mulle zand liepen alsof het kinderkopjes waren. Maar bij ons was het helemaal geen mirakel want het zand was beenhard bevroren. Wat anders een totale ploetertocht zou zijn geworden liep nog behoorlijk vlot. Het was hoogwater tot op het maximum. Zo moesten we het hele einde over de bobbels recht blijven. In tegenstelling tot op de dijk, was het aan de waterrand volle zond. Met de lage winterzon in de ogen is het normaal geen pretje maar nu moesten we zo goed kijken waar we onze voeten plaatsten dat het een noodzaak was om met de kop in de grond vooruit te geraken. De tegenvoeters die met de zon in de rug liepen gingen automatisch voor ons op zij. Sommige plaatsen ging het vlotter omdat het bovenste laagje ontdooid was en dus mul. Zelfs als het vriest dat het kraakt voel je toch nog de weinige warmte van de zon, deugddoend op je gelaat.
Wat s morgens na de mis druk op mijn rechter oor was geweest werd plots stekende pijn en op slag was ik op dat oor potte doof.
Gelukkig had mijn engelbewaarder, toen we thuis kwamen, nog ergens een oplostapje in de 'medicamentenkast' en een paar panadolletjes die heel vlug de pijn verminderden tot een draagbaar niveau. Het oplosdingetje deed ook zijn werk en ik voelde als het ware drie, vier bellen die open sprongen in mijn oor. Waar ik voordien niets meer kon verstaan van wat Let zei, als ik mijn linkeroor dicht duwde, begon dat nu opnieuw er door te kunnen. Ook dat was dus gedeeltelijk verholpen.
Toen ik zei aan Colette dat ik de volgende dag naar de dokter zou gaan zei ze heel raar
moet je gaan nieuwjaren misschien? Alsof ik daar mijn pijn stond te verbeelden. Ze zegt altijd dat ze niet jaloers is maar telkens ik zeg dat ik naar de dokter ga krijg ik een dubbelzinnige opmerking. Je moet immers weten dat onze huisarts een heel knappe en vriendelijk luisterende vrouw is die voor elke consultant, haar tijd neemt . Dat draait altijd rond het kwartier en anders zo lang als het nodig is waardoor ze altijd vertraging oploopt op haar afspraakschema. Ze durft ook nogal eens uitdagend gekleed zijn met een in het oog springende décolte. Dan zegt Let altijd 'Je had ze weer eens moeten zien hoe ze was 'aangesjoefeld'. Zou de man waarmee ze leeft daarmee gediend zijn. Voor haar mannelijke patiënten is dat het 'toemaatje' bovenop de kwaliteiten van een zeer goede arts. Natuurlijk, hebben wij mannen goed praten hé! Hoeveel vrouwen zouden dat geloven of aanvaarden. Let heeft er nogal wat moeite mee.
04-01-2010 om 07:34
geschreven door art
|