Na de Jaarmis voor  ons Moeder, Vader en nonkel Charles Vercruyse kon ik niet veel napraten  want om 18 u was de seizoensopening van de Kunstkring Rodrigo Flamenco gestart.  Ik had gemeld met zekerheid te laat te zullen komen.  Ik moest ook zo nodig….je weet wel hé.  Rond de kerk gaat dat nu echt niet en zo vertrok ik gehaast. 
Mijn rijallure was beetje te vlug, althans volgens de verkeerscode.  Aan het hoogveld zag ik de eerste uitwijkmogelijkheid zich voordoen. Tijd om een gepaste boom te zoeken was er niet.  Daarom liet ik mijn plas zo vlug mogelijk de vrije loop maar met de wind mee.  Daar kon ik nog tijdig  aan denken.  Het was meer dan hoogtijd.  De bevrijding was groot. Veel tijd voor preutsheid had ik niet en het was ook totaal overbodig. De omgeving was zo verlaten als een woestijn.

Mijn weg zette ik daarna verder, rustig en helemaal niet meer gehaast.  Ik was toch reeds te laat.  De vergadering was zelfs bijna afgelopen. Helemaal op het einde van de tafel plaatste ik mijn bijgehaalde stoel en zat toevallig bij Mia Moreau, Cyrille Declerck en zijn vriendin.
Wie Mia niet kent moet maar eens op het net gaan surfen en zo zal je worden verwelkomt.

 

Mia Moreaux
		Welkom    Bienvenue
		Welcome    Wilkommen

Zij werkt als beroeps beeldhouwer - schilder en stelde zich ook zo voor en ik naast haar zei prompt Daniël...schilder - beeldhouwer.  Wat ik er niet bij voegde was...amateur. 
De daaropvolgende receptie bleef ze verder babbelen over haar namiddag op een vernissage en een flauw eerbetoon aan een kunstenaar die aan de stad Oostende een belangrijk beeld geschonken had.  

Toen werden we in de grote zaal uitgenodigd voor het souper. Omdat Let niet mee was liep ik er een beetje verloren bij en plaatste mij halfweg, luchtraak op een plaats, helemaal vrij, zowel links of rechts van mij.  Zo liet ik het toeval bepalen wie er naast mij zou komen te zitten en wie werd het?
Mia links en Rosette, de vriendin van Cyrille, rechts. Hij zelf zat nu niet voor maar naast zijn vriendin. Rechtover mij zat de man van Christelle Devriendt, de juwelenmaker in zilver. Zij zat recht tegenover Mia.  Beiden zijn afkomstig uit Oostende.  Mia woont nu ik Oudenburg en Christel nog altijd in haar geboortestad.

Mia is iemand die bijna constant vertelt en de ene belevenis is al straffer dan de andere.  Hoeveel ze aandikt kon ik nog niet achterhalen maar volgens ik het kunstenaarsmidden een beetje  ken moet het ongeveer bij de waarheid aanleunen.
Haar man was niet mee wegens ik weet niet meer wat, al vertelde ze het in geuren kleuren in haar eigen sappige stijl.  Ik was toen even in gesprek met de overburen van Cyrille en zijn vriendin. Dit was een Limburgs koppel dat in Roksem is beland.  Hij maakt heel mooie Keramiek.  Het was een avond om van te snoepen, zowel van het eten als van de sfeer en de gezelligheid.  Ik ken het werk van Mia reeds zo’n dertig jaar toen ze enkel op zijde schilderde. Het is wel de eerste keer dat ik echt met haar sprak en wat nader leerde kennen.

Wie met het werk van Mia eens kennis wil maken, surft maar op haar site.  Het volstaat om op WELKOM  te klikken naast haar foto, en je bent er.  En maak je geen illusies, Mia is nu zeker 15 jaar ouder dan op de foto.  Dat is nu eenmaal zo met vrouwen; vanaf een zekere leeftijd verouderen ze niet meer.