De  telefoonxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Plots was hij er niet meer. Hij leek in rook te zijn opgegaan, lucht geworden, onvindbaar.

Zijn tweelingbroer moest al het werk alleen opknappen. Ja we hebben er twee staan, gekocht in één pakket. Het is een kwestie van opladen.  Laat de ene het afweten, dan kan je overschakelen naar de andere.  Tot op een dag, de tweede onvindbaar geworden was. De eerste liet het aanvankelijk afweten en Let schakelde de vaste telefoon weer aan die uit dienst was genomen omdat de nul maar nu en dan meer functioneerde. De lopers kwamen in de plaats tot er plots eentje’ ribbedebie’ was. Met die vaste sukkelaar konden we op zijn minst opgebeld worden. Het was ook mogelijk om enkele geregistreerde nummers met één enkele tik op een toets in werking te stellen.

De speurtocht begon toen de overgebleven loper opnieuw zijn werk opnam na een rust- en oplaadperiode.  Zijn broer werd opgebeld maar liet niets van zich horen.

Drie weken heeft het zoekritueel zich voltrokken.  Eerst luidruchtig tot broer geen adem meer had en ergens verloren en plat uitgeput te wachten lag tot een toevallig oog op hem zou vallen en een zucht van opluchting zou geslaakt worden  door ons beiden.

Schoenen worden hier niet rap vuil of ik zie niet of ik er smerig mee loop te paraderen en Letje let er niet altijd op.  Temeer, hoeveel schoenen draag ik.  Om in de tuin te paraderen en rond te zeulen draag je toch geen schoenen en in huis ook al niet en in de zomer loop ik in mijn 'blote pekkels'.  De schoenen van Letje zijn niet speciaal uitgerust met een anti vuil laag maar een vrouw heeft altijd tien keer meer paar dan een man.  Het was een heel drukke tijd juist voordat ons moeder stierf.  Met haar uitvaart werd er toch verlangt dat ik keurig voor de dag zou komen.  Hier is het Letje die de schoenen poetst. Het bakje met de poets wordt boven gehaald. De schoenen zijn dan ingesmeerd en ze grijpt naar de oppoetsborstel en staat parmantig met de zo lang en intens gezochte looptelefoon in haar hand. Het was geen zucht van verlichting maar de slappe lach die ons beiden overviel.  En ik had het gevoel dat ‘metje’ duchtig met ons meelachte.