Ik ben Trien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is lerares.
Ik ben geboren op 01/04/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ze zijn talrijk....
en ik heb veel te weinig tijd om alles wat ik leuk vind te doen. Op de eerste plaats komt mijn zoon en zijn gezin. Twee schatten van kleinkindjes! En dan...lezen, schilderen, concerten bezoeken, fietsen, reizen, geschiedenis, sociale contacten onderhouden
...overleed mijn moeder. Bijna drie jaar had ze in haar bed gelegen. Dement. Zij wist plots niet meer hoe ze moest lopen, en een poos later wist ze elfs niet meer hoe ze moest eten. Papa hield haar heel die tijd thuis. Het bed stond in de living. Alles kon ze meemaken en zien, en toch was dit niet meer de wereld die zij kende. Alles leek voor haar één groot avontuur. Soms schaterlachend om dingen die wij niet konden zien, en soms heel erg triest om weer andere dingen die zij niet kon benoemen. Tesamen hebben we haar verzorgd, warmte en liefde gegeven in een echte thuis.
Mama was een verstandige vrouw geweest. Een lezer, een denker, een warme en gevoelige echtgenote en moeder. Ze kon veel en ze onhield veel. Ze kon mooie teksten schrijven en ze wist in onze ogen voor alles raad. En toch...
Toen we op de dag na haar overlijden moesten nadenken over de kerkdienst en over haar begrafenis en over het herdenkingsbeeldje, doorblaaderden we de dikke map van de begrafenisondernemer. Welke van al deze teksten zou nu het best bij mama passen, vroegen we ons af. Toen herinnerde ik mij de woorden die ze in onze poëzie schreef in 1960. Een tekst die zij later nog vaak herhaalde als we bij haar aankwamen met onze dagdagelijkse zorgen. Niets zou beter kunnen verwoorden hoe zij naar het leven keek in goede en slechte tijden.
Je leeft maar heel kort, maar één enkele keer. En wil je straks anders, dan kun je niet meer. Mens, durf te leven!
Je kop in de hoogte, je neus in de wind en lap aan je laars hoe een ander het vindt! Hou een hart vol van van warmte en van leifde in je borst, maar wees op je vierkante meter een vorst! Wat je zoekt kan geen ander je geven. Mens, durf te leven!
Ouder worden is loslaten. Veel dingen die je vroeger zo belangrijk vond blijken nu schimmen... Ze zijn er nog wel, heel vaag, maar ze hebben weinig of geen betekenis meer in je dagelijks leven.
Mama is nu vier maanden dood. Vanop haar foto op de kast lacht ze me toe. Vaak ga ik voor haar staan, glimlachend en dan plots heel triest. Hoe komt het toch dat ik zo weinig warmte voel als ik aan haar terugdenk. Urenlang kan ik daarover piekeren. Is dat niet raar? Zij was toch mijn moeder! Wanneer is die afstand beginnen groeien? Toen ze dementie, Altzheimer, kreeg? Meer en meer begin ik te vermoeden dat de ziekte veel langer bezig was dan dat wij ooit hebben kunnen vermoeden.
Ik moet dringend terug vrede vinden in en met mezelf!
In de loop van je leven zul je ertoe verleid worden te proberen vast te houden aan "wat er is", terwijl "wat er is" niet meer is dan een tijdelijke fase die bijna meteen weer overgaat in "wat er was". Het is heel belangrijk dat je leert om mee te buigen met elke nieuwe omstandigheid, want starheid berooft je van de kans om de vrijheid van nieuwe mogelijkheden te zien!
Een zondag om nooit te vergeten want op die mooie zomerse namiddag stierf mijn moeder.
Papa is er nog, diep in rouw. Zal hij op zijn drieëntachtigste hier doorkomen? Wie, de dag van vandaag, kan nog zeggen dat hij 60 jaar getrouwd was?
Op mama's doodsbrief stond: "Ik was gelukkig. Ik heb met heel mijn hart geleefd. Laat toch mijn dood niet zwart omkransen, maar wit als het lied van vreugde zijn!"
Misschien kunnen we binnenkort eerlijk dankbaar zijn voor wat zij voor ons was. Nu is de leegte en het verdriet nog veel te groot.
Een praatje met de buurvrouw zette me vandaag aan het denken over de enorme kracht van onze geest en hoe we onszelf soms ziek of depressief maken want, als je zeer intens en aanhoudend bang bent voor iets dan wordt dit vaak werkelijkheid in je leven. Als je naar iets intens en aanhoudend verlangt, zal dit dan ook werkelijkheid worden? Is het niet zo dat als men zijn aandacht en energie focust op iets, dat het "iets" dan steeds maar groter of belangrijker wordt? Moeten we onze aandacht dan zo veel mogelijk richten naar het positieve? Ik denk van wel.
Zien we de wereld in termen van beperkingen dan zullen zij ons ook tegenhouden. Bekijken we de wereld vanuit het perspectief van onze beste mogelijkheden dan kunnen we deze mogelijkheden tot leven brengen. Het betekent niet dat we het negatieve moeten negeren of doen alsof het niet bestaat. Accepteer daarentegen de realiteit en tracht dan je energie naar je positieve mogelijkheden te richten. Je aandacht zal dan kracht geven voor die dingen waar je op focust. In dagdagelijkse belevenissen vind men deze "waarheid" toch vaak terug, niet?
