“De verzelfstandiging van Vlaanderen stuit op allerhande grote belangen die in dit land aan de macht zijn en die macht niet vrijwillig zullen prijsgeven.”
De herwonnen arrogantie van de traditionele partijen
Karel De Gucht en slechte manieren
27-03-2013
'De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat' (Eric Van Rompuy)
'De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat' (Eric Van Rompuy)
Knack zette Ben Weyts (N-VA) en Eric Van Rompuy (CD&V) samen aan tafel om zich te buigen over de vraag wat N-VA en CD&V nog bindt, en wat hen vandaag scheidt. Van Rompuy: De N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat. Weyts: Eric, let alsjeblieft op je woorden.
Wat zal het worden in 2014? U zegt zelf, Ben Weyts: u wilt een breuk forceren als wij Vlaamse partners vinden.
Ben Weyts: Rekenkundig gezien heeft N-VA minstens één partner nodig, en dat zou natuurlijk CD&V of Open VLD kunnen zijn. Dat is onze eerste besogne: een akkoord maken met een andere Vlaamse partij. Want dat hebben we uit de voorbije periode geleerd: het volstaat niet de verkiezingen te winnen in het Vlaamse landsgedeelte, uiteindelijk moet je altijd een akkoord maken met die andere democratie. Wij willen straks kunnen spreken vanuit de Vlaamse democratie: vanuit een meerderheid in het Vlaams Parlement, en misschien zelfs vanuit de Vlaamse regering. Dan zitten we in een andere situatie.
Eric Van Rompuy: We zullen wel zien wat 2014 brengt. CD&V zal alleszins niet meestappen in een verhaal waarbij de regeringsvorming afhankelijk wordt gemaakt van de invoering van jullie versie van het confederalisme, dus van het separatisme.
Weyts: Maar CD&V zal wel opnieuw meedoen aan een federale regering zonder Vlaamse meerderheid? Is het dat? Gaan jullie er ons er opnieuw afrijden?
Van Rompuy: Gaat N-VA dan echt opnieuw weigeren mee te onderhandelen over een federale regering? Ja? Dan is de kans groot dat wij jullie er inderdaad opnieuw moeten afrijden. En het is goed om in deze periode van Vlaamse voorjaarsklassiekers uit te leggen wat er afrijden betekent. Tussen 2004 en 2011 reden we samen een koers en zaten we samen in de kopgroep. De eindstreep naderde, en we zagen dat we konden winnen: we kregen eindelijk de kans om B-H-V te splitsen. Maar ineens zagen we dat een van onze vluchtgezellen niet alleen zelf geen meter meer op kop reed, maar voortdurend zijn best deed de ontsnapping te saboteren en de vlucht teniet te doen. Dus zeiden we op een bepaald moment inderdaad: Nu demarreren! Nu proberen aan te komen zonder die wieltjeszuiger die anderen laat werken in de hoop dat onze vlucht níét slaagt om dan op de koop toe zelf met de bloemen te gaan lopen. (fier) En dat is ons gelukt.
Ge peist gij toch niet dat wij naïef zijn? Wat gijlie wilt, is in 2014 een meerderheid halen in het Vlaams Parlement. Vandaar dat Bourgeois zo kickte op die veertig procent: dan hebben jullie die meerderheid vast. Dan gaan jullie eenzijdig het confederalisme op tafel leggen. N-VA wil de Endlösung van de Belgische staat.
Weyts: Eric, let alsjeblieft op je woorden.
Van Rompuy: De Wever had het toch over évaporer? Ik geef het u op een briefje: jullie hopen in 2014 in een Antwerps scenario terecht te komen, waar er toch een of andere partij gevonden wordt die u over vijftig procent helpt tillen.
De vraag is dus: welke CD&Ver speelt straks voor Marc Van Peel?
Weyts: (grijnst).
Van Rompuy: (onverstoorbaar) De bevolking moet weten voor welk scenario het land staat. Wat de N-VA wil, is sociaaleconomisch een drama. Voor onze staatshervorming hebben we al vijfhonderd dagen moeten onderhandelen. Het confederalisme zoals N-VA dat wil, krijgen jullie in geen duizend dagen onderhandeld. Jullie gaan er trouwens ook geen Vlaamse partners voor vinden: zeker CD&V en SP.A niet, en wellicht ook niet Open VLD. Dat wordt dus totale chaos. De fiscale wetgeving wordt voor elke ondernemer compleet onduidelijk, want die gaat ineens naar de deelstaten. De pensioenkassen moeten worden gescheiden. De financiële markten zullen ons vragen: En wat gebeurt er met de schuld? En dan verwijten ze mij xdat Van Rompuy angst zaait door te spreken over Griekse toestanden. Met het confederalisme staan we voor zon scenario.
Weyts: Komaan. U doet alsof u met die zesde staatshervorming echt het land vooruitgeholpen hebt. De cijfers die u opsomde, klonken wel indrukwekkend, maar ze zijn het niet. Uw fiscale autonomie komt neer op wat meer opcentiemen. De Vlaamse regering krijgt nog altijd niet meer armslag dan het eerste het beste schepencollege. Alsof Vlaanderen niet ambitieuzer mag zijn dan Ranzegem. U hebt het zelf al over een zevende staatshervorming. Dat is toch erkennen dat uw zesde staatshervorming geen Big Bang is? Wordt die zevende dan The Biggest Bang? De Oerknal? Geef toch gewoon toe dat dit een bric-à-brac-hervorming is. Dat dit land blijft aanmodderen, met de hoogste staatsschuld ter wereld, de hoogste fiscale druk en de hoogste overheidsuitgaven, die trouwens nog altijd aan het toenemen zijn. Het zal dus in 2014 wel móéten gaan over confederalisme.
Aan dit gesprek te horen, is een toenadering tussen de twee gewezen kartelpartners nog niet aan de orde.
Weyts: (gelaten) Dit interview lijkt inderdaad op een extreme exponent van het debat zoals het in de Wetstraat gevoerd wordt?
Ben Weyts, ondervoorzitter N-VA in Villa Politica (21/3/2013)
"Als u het mij vraagt: Confederalisme wil gewoon dit zeggen:
Mogen wij alstublieft onze eigen problemen aanpakken, met onze eigen oplossingen, met onze eigen centen. Dat is Confederalisme. En hetgeen wij nog samen zouden kunnen doen op dat Confederale Belgische niveau, dat kunnen we samen beslissen met onze Franstalige vrienden. Maar voortaan gaan we die bevoegdheden op dat Confederale Belgische niveau uitoefenen niet omdat we móeten zoals vandaag maar omdat wij dat wíllen. Omdat dat beter is voor onze gemeenschap, voor ons volk.
Wij hopen dat we in 2014 en de jaren die daarop volgen van de inefficiënte Belgische staat waar momenteel alles geblokkeerd is, waar geen verandering is, waar geen hervormingen zijn, kunnen komen tot een efficiënte Belgische Confederatie. Dat zou leuk zijn.”
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen) Tags:Confederalisme, Ben Weyts, N-VA, Villa Politica, Addertje
21-03-2013
De Standaard: Desinformatie of riooljournalistiek ?
De Standaard: Desinformatie of riooljournalistiek ?
(Subtiele) manipulatie van de media
Het is de tweede maal op korte tijd dat journalisten in De Standaard (DS) naar aanleiding van een interview met een N-VA-voorman zich de journalistieke vrijheid veroorloven om de geïnterviewde woorden in de mond te leggen die betrokken niet heeft gezegd.
Op 2 februari ll. stond - in het kader van een reeks over ideologie in de politiek een artikel op de voorpagina van DS met de provocerende titel Geen homo-T-shirt achter loket. Het artikel was de neerslag van een interview met Bart De Wever. Linkse Joël De Ceulaer had zijn scoop (= een journalistieke primeur die - politieke - commotie veroorzaakt) te pakken. En hoe. Dagen aan een stuk discussies en debatten over homo-T-shirten. Wel had Ceulaer daarvoor op een subtiele, manipulatieve manier een klein zinnetje uit zijn context getrokken zodat het een eigen leven is gaan leiden. Waarmee aan Bart De Wever echter een totaal andere overtuiging werd toegeschreven dan dat hij bedoelde. De Wever kon enkel nog pogen om een en ander in zijn juiste context terug te plaatsen. Kortom, een mooi staaltje van journalistieke manipulatie. Gelukkig zijn er nog intelligente mensen (zoals Etienne Vermeersch en Tom Naegels, nb. de ombudsman bij DS) die het heel moeilijk hebben met deze vorm nieuws maken en dit dan ook duidelijk lieten blijken in hun respectievelijke column in de media.
Vorig weekend was het dan weer prijs. Ditmaal was het de beurt aan Bart Brinckman, nog zon rode ridder uit de DS-stal. Dit naar aanleiding van een interview met Geert Bourgeois, vice-minister-president in de Vlaamse regering en oprichter van de N-VA. Wel wel, ook Brinckman heeft met zijn journalistieke vrijheid een serieus loopje genomen. We hebben het artikel enkele malen herlezen en nergens zegt Geert Bourgeois wat Brinckman hem in de mond legt, nl. dat Bourgeois kandidaat minister-president zou zijn. En maandag doet De Standaard nog wat olie op de golven door te stellen dat Bourgeois binnen de N-VA niet iedereen gelukkig is met de spontane sollicitatie van Bourgeois voor het minister-presidentschap. Ook hier weer een stuk onbetrouwbare journalistiek die de voorbije dagen het nodige stof heeft doen opwaaien, zelfs tot in het Vlaams parlement.
De politieke tegenstanders van N-VA vragen zich uiteraard niet af of wat Brinckman schrijft een getrouwe weergave is van het gesprek. Zij zien het vooral als gefundenes Fressen om op hun beurt de N-VA en haar voormannen over de hekel te halen. Politiek op zijn smalst, quoi.
We kunnen enkel beamen wat De Standaard tegenwoordig in haar reclamespotjes verkondigt: je kan van die krant inderdaad het "onverwachte verwachten". Wij denken dan spontaan aan riooljournalistiek.
Addertje
Peter Vandermeersch, toen nog hoofdredacteur bij De Standaard, in een opiniebijdrage van februari 2007 naar aanleiding van verslaggeving door een andere krant over doping in de wielersport :
Wat de collega's (ik twijfel nu aan het woord) van Het Laatste Nieuws hebben durven opvoeren als journalistiek, heeft niks meer van doen met de moeilijke en genuanceerde zoektocht naar de waarheid. Het heeft alles te maken met het bewust verdraaien van feiten, manipuleren van woorden en misbruiken van zogenaamd bewijsmateriaal.( )
Waarom reageer ik zo heftig op deze manipulaties van een andere krant? Omdat zij de journalistiek die mij zo na aan het hart ligt, de riool in sleurt. Waar geloofwaardigheid wordt weggespoeld met de rest van de vuiligheid die we uitstoten.
In een persbericht laat
N-VA-ondervoorzitter Ben Weyts zijn ongenoegen blijken rond de vandaag
voorgestelde plannen rond de hervormingen in het Brusselse gewest. 'Het blijft
bij borrelnootjes', vindt hij.
De hervorming van het Brusselse gewest
verschuift bevoegdheden, onder meer op vlak van mobiliteit en ruimtelijke
ordening, deels van de gemeenten naar het gewestelijke niveau. Dat was een van
de voorwaarden van het Vlinderakkoord, in ruil voor ettelijke miljoenen.
Oppositiepartijen lieten vorige week hun kritiek al de vrije loop over de toen
pas beklonken interne hervorming. 'Het gaat niet ver genoeg', klonk het toen.
Vandaag stelden de acht deelnemende
partijen hun concrete plannen inzake de hervormingen in het Brusselse gewest
voor . 'Wij gingen er van uit dat wat verleden week in de pers uitlekte, louter
de borrelnootjes waren, [maar] vandaag blijkt dat het bij Brusselse
borrelnootjes blijft', opperen ondervoorzitter Ben Weyts en gemeenschapssenator
Karl Vanlouwe van N-VA.
'Uitermate cynisch'
'De initiatieven op het vlak van
stedenbouw, mobiliteit en huisvesting zijn ontegensprekelijk stapjes vooruit,
maar het zijn muizenstapjes', vinden de N-VA'ers. 'Maar waar zijn de evidente
hervormingen die aangekondigd en beloofd werden?' Als voorbeeld halen ze onder
meer 'het verminderen van het 1.000-tal Brusselse politici' en 'de toepassing
van de taalwetgeving na meer dan 50 jaar' aan. 'Als die evidente hervormingen,
die alle Vlaamse partijen voorstaan, [...] nu niet worden gerealiseerd nu
Brussel zoveel extra Vlaams geld krijgt dan kunnen we ze evengoed voor eens
en altijd opbergen.'
Weyts en Vanlouwe vinden dat er geen sprake is
van een ingrijpende verbetering. 'Integendeel', klinkt het. 'Het is [...] uitermate
cynisch dat net die partijen die anderen verwijten Brussel los te laten,
verantwoordelijk tekenen voor het verzwakken van de band tussen Brussel en
Vlaanderen.'
Voor Bart De Wever is
de splitsing van België geen doel op zich
Guillaume Van der
Stighelen, ex-reclamemaker en auteur
In meer dan één
interview stelt Bart De Wever dat de splitsing van België geen doel op zich is.
Zijn ware doel, zo stelt hij, is aan zijn kinderen een land na te laten dat
behoorlijk bestuurbaar is. Ook in zijn politiek betoog, zowel in Vlaanderen als
in Wallonië, zal hij het steeds hebben over noodzakelijke sociale en
economische hervormingen. Met als gevolg dat een vooraanstaand Franstalig
tijdschrift "Et si Bart De Wever avait raison?" bloklettert op de
voorpagina, daarbij overwegend dat de man misschien helemaal geen separatist
is.
Als de pers zijn
mening vraagt over de splitsing van het land kan hij vredig antwoorden dat het
niet iets is dat hij hoeft na te streven want het zal vanzelf gebeuren. Dat is
tegelijkertijd een geruststellend woord voor de modale Vlaming die nog wat
angstig is voor een scheiding, en ook voor het kleine percentage Vlamingen dat
droomt van een onafhankelijke natie.
De Wever hoeft
daarvoor zelfs niets te veinzen. Het land is in twee gesneden door een
taalgrens, lang voor hij geboren werd. Het hoofdstedelijk gebied, de enige plek
waar een taalgrens misschien echt wel nut had gehad, heeft men dan weer
tweetalig gelaten. Alle traditionele partijen hebben zichzelf al opgesplitst.
En als iemand de vraag stelt waarom Vlamingen alleen op Vlaamse partijen mogen
stemmen terwijl het gaat om het verkiezen van bestuurders voor het hele land,
dan hoeft niemand van de N-VA te roepen dat dit een idiote vraag is. De niet-separatistische
partijen doen dat wel in hun plaats, PS en sp.a voorop.
Bart De Wever is dus
een schitterend Chinees generaal, Cicero is daarmee vergeleken klein bier. Het
open veld waarheen hij de strijd leidt heet 'economie' en binnen de burcht
groeit de fanclub.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen) Tags:Bart De Wever, N-VA, Guillaume Van der Stighelen, Addertje
19-03-2013
Al miljoen euro aan huur niet betaald
Noot van Addertje:
Onderstaand artikel over Antwerpse toestanden "uit het leven gegrepen" roept een fundamentele vraag op: Moet de maatschappij (u en ik) voor alles opdraaien of zijn er grenzen aan de solidariteit ? En waar ligt de grens tussen solidariteit, misbruik en regelrechte fraude ? Bij de socialisten van de Spa - die gedurende 70 jaar de plak zwaaiden in Antwerpen - was er blijkbaar geen enkele grens te bespeuren. We kunnen enkel hopen dat met het nieuwe beleid van Liesbeth Homans (N-VA) een einde wordt gesteld aan dit soort wantoestanden en dat eerlijkheid en redelijkheid opnieuw hun rechten krijgen. En enig optimisme lijkt hier gelukkig op zijn plaats.
Bij uitbreiding kan bovenstaande vraag trouwens ook worden gesteld wanneer het gaat over de solidariteit tussen regio's. De goede verstaander begrijpt wat we bedoelen.
Al miljoen euro aan huur niet betaald
De sociale huisvestingsmaatschappij Woonhaven kampt na twee maanden al met 925.000 euro onbetaalde huurgelden. De nieuwe voorzitter Liesbeth Homans(N-VA) wil de fraude nu hard aanpakken.
De onbetaalde facturen van januari en februari van dit jaarzijn slechts een deel van het probleem. Daarnaast loopt de woningmaatschappij zon 1,8 miljoen euro huurinkomsten waarschijnlijk volledig mis, omdat de huurders met de noorderzon zijn verdwenen. De schuld van sommige wanbetalers bedraagt meer dan 9000 euro.
Homans is overtuigd dat door strenger op te treden tegen alle vormen van fraude er naar schatting vijfhonderd sociale woningen vrij kunnen komen voor mensen die het echt nodig hebben.
Om de fraude aan te pakken kijkt Homans ook hoopvol naar Vlaanderen. Vorig jaar stelden we 220 dossiers op rond onrechtmatige bijwoonst, zegt Homans. We maakten die over aan de Vlaamse administratie, maar voorlopig zonder gevolg. Stop met deze dossiers door te sturen, want we krijgen die niet verwerkt en ze zijn zeer complex, klonk het bij de administratie.
Bron: GvA
Opinie
Is 220 euro huur voor een sociale woning te veel gevraagd?
Lex Moolenaar, redacteur bij Gazet van Antwerpen
Ik wil niet weten of Liesbeth Homans masochistische neigingen heeft, maar in haar jobomschrijving als OCMW-voorzitter en schepen van Sociale Zaken van de stad Antwerpen is dat wel een extra troef. Dat blijkt eens te meer uit het feit dat ze in die functie ook voorzitter is van Woonhaven, met 18.000 woningen de grootste sociale huisvestingsmaatschappij van Vlaanderen. Want daar zijn wel wat problemen.
Neem nu de huurachterstal. Voor de eerste twee maanden van dit jaar bedroeg die 925.000 euro. Als je weet dat de gemiddelde huur van een sociale woning in Antwerpen 220 euro per maand bedraagt, dan doet dat toch je wenkbrauwen fronsen. Veel mensen hebben het moeilijk, zeker in deze tijden. Ik vind dat zij recht hebben op solidariteit van wie het beter heeft. Maar veel lager kan je met een woningprijs anno 2013 toch niet zakken.
Het plaatje wordt duidelijker als je inzoomt op individuele gevallen. Er is een huurder die bijna 10.000 euro achterstal heeft. Hij verblijft al twaalf jaar illegaal in België en heeft van de Dienst Vreemdelingenzaken het bevel gekregen om het land te verlaten, maar hij blijft hopen op een regularisatie. Ondertussen betaalt hij geen huur, vermoedelijk omdat hij dat niet kan. Ook zijn energiefacturen gaan rechtstreeks naar Woonhaven. Zijn levensonderhoud is dus helemaal voor rekening van de gemeenschap. U zal het met mij eens zijn dat hier iets niet klopt.
In Antwerpen staan 13.000 mensen op de wachtlijst voor een sociale woning. Het is onmogelijk om op korte termijn aan die vraag te voldoen, en het is ook niet wenselijk om het huidige aandeel van 11 procent van de sociale huisvesting in het totale aantal woningen te verveelvoudigen, want dan komen de financiën van de stad zwaar onder druk. Het komt er dus in de eerste plaats op aan om de beschikbare capaciteit rechtvaardig te verdelen onder wie ze het meest nodig heeft.
Liesbeth Homans pleit om te beginnen voor 3-6-9-contracten, zoals op de privémarkt. De huidige levenslange huurcontracten moeten inderdaad worden omgevormd, want ze maken geen enkele sanctie mogelijk voor huurders die samenlevingsproblemen veroorzaken. Daarnaast moet ook een einde worden gemaakt aan de bizarre situatie dat sommige huurders van een sociale woning zelf eigenaar van onroerend goed blijken te zijn. Dat klinkt waanzinnig, maar het is in dit land perfect legaal.
Slogans als Meer Vlaanderen binnen een sterk België' hebben alles van de kermiskreet altijd prijs, altijd gewonnen'
Peter De Roover politiek secretaris Vlaamse Volksbeweging
Zes overheden voor 11 miljoen Belgen, dat is nergens goed voor, zegt Peter De Roover. In een land zo groot als een zakdoek zijn al die overheden gedoemd om elkaar voor de voeten te lopen. Tijd dus om te kiezen: ofwel is België overbodig, ofwel moeten de gewesten en gemeenschappen afgeschaft worden.
De wereld telt 26 federale landen, 26 eigen verhalen ook. Alleen valt de Belgische variant wel heel erg uit de toon. We noemen onze oplossing' graag eufemistisch creatief' om onszelf te troosten.
De veelvuldige vergrendelingen of naast elkaar bestaande gewesten en gemeenschappen werden duidelijk niet elders afgekeken. Een gemiddelde federatie telt 20 deelstaten. De Verenigde Staten van Amerika komen aan 50+1, Duitsland 16, Oostenrijk 8. En België? Tja, drie volgens de politie, vier volgens de organisatoren, zullen we maar zeggen. We weten het zelf niet zo goed en zijn er niet eens uit of we überhaupt wel deelstaten hebben.
België valt helemaal buiten het normale' federale model qua verhouding tussen het aantal inwoners van de grootste deelstaat en het land zelf. Vreemd dat daaraan nooit aandacht wordt besteed. Voor de VS ligt die verhouding op 12 procent, Duitsland komt aan 22 procent, exact het gemiddelde voor 25 federale staten.
Ver boven alle andere federaties pronkt België. Zelfs beperkt als gewest scoort Vlaanderen ruim 60 procent. Vergeleken met het gemiddelde ligt ons cijfer haast drie keer hoger.
Dat is geen onschuldig rekenspelletje. Uiteraard kennen deelstaten in federaties met vijf keer meer inwoners hun eigen rol. Ze staan dichter bij de bevolking, de federatie biedt schaalvoordelen.
Maar waarom twee overheden op zo'n korte afstand van elkaar als Vlaanderen en België? België biedt geen schaalvoordelen, Vlaanderen staat cijfermatig niet dichter bij de bevolking. Ze zijn van nature veroordeeld om concurrent te zijn en koesteren logischerwijze dezelfde ambities omdat ze behoren tot dezelfde gewichtsklasse. Vlaanderen is te groot voor België, België te klein voor Vlaanderen. Ze schaffen elkaars bestaansreden af.
Mede daarom is het Belgische model intrinsiek instabiel, zijn de overheden gedoemd om te botsen.
Met twee op een zakdoek
De prijs voor die bestuurlijke filevorming is hoog. Vlamingen (voor zover ze niet in Brussel wonen) kennen nauw tegen elkaar aanschurkend twee volwaardige en uitgebouwde overheden, twee parlementen, twee regeringen, twee administraties, twee regelgevers, twee belastingdiensten, twee van alles en dat absoluut niet voor de prijs van één.
De gevolgen vertalen zich in de combinatie massale overheidsschuld/hoog overheidsbeslag/ondermaats functionerende publieke sector. Twee overheden uitbouwen op één zakdoek leidt tot verspilling van middelen en democratische inefficiëntie. Twee fornuizen installeren in één gezinskeuken levert geen lekkerdere maaltijden op maar wel een hogere gasfactuur.
Die prijs betalen wij voor het gebrek aan politieke moed. Belgische staatshervormingen bouwden nieuwe overheden uit zonder bestaande te ontmantelen. De Vlaamsgezinden vroegen en kregen Vlaanderen; de Belgisch-gezinden wilden en mochten België behouden. België blonk ook op dit terrein uit in het maken van geen keuze.
Slogans als Meer Vlaanderen binnen een sterk België' hebben alles van de kermiskreet altijd prijs, altijd gewonnen'. Alleen door een keuze te maken, bevrijden we ons uit deze bestuurlijke verstikking. Geef mij maar een volwaardige Vlaamse staat zonder Belgische koepel. Maar wie terugschrikt om België te beëindigen, moet resoluut de afschaffing van gewesten en gemeenschappen eisen. Dan smijten we uiteraard ook alle grendels, pariteiten en verzekerde vertegenwoordigingen overboord. Je bent Belg of je bent het niet.
Vandaag zitten we opgezadeld met twee overheden op een niveau waar voor inwoners van alle andere landen één volstaat. De last van die luxe' kunnen we ons echt niet langer veroorloven.
Bron: DS Dit is een samenvatting van de toespraak op 16 maart voor het VVB-symposium De knoop doorgehakt'. De volledige tekst staat op www.doorbraak.be.
ONDER DE TAALGRENS: 'Wij moeten ons verzetten om België te redden'
'Wij moeten ons verzetten om België te redden'
'Bij CD&V valt het masker af'
Hoewel het voorbije weekend vooral het interview met Geert Bourgeois in De Standaard reacties uitlokte, is dit volgens Bernard Clerfayt (FDF) een non-event. Clerfayt verwondert er zich over dat iedereen zich verwondert over dit interview: de splitsing van het land staat nochtans in het programma van de N-VA. En de pratij flirt met extreem-rechts.
Hij meent daarentegen dat er een ander masker is afgevallen, namelijk dat van CD&V: Wouter Beke heeft in La Libre de Belgique gezegd dat zijn partij voor confederalisme is. Maar het confederalisme en het separatisme is hetzelfde. Het verschil tussen de N-VA en CD&V is zeer klein. Enkel de toon bij N-VA is venijniger. Maar ten gronde neemt CD&V meer en meer dezelfde vragen over. Wij, aan Franstalige kant, moeten daartegen weerstand bieden om België te redden.
Het is verontrustend te merken dat iedereen woorden gebruikt om de realiteit te verdoezelen maar intussen rolt de pletwals verder. De 6e staatshervorming werd ons verkocht als een wonder dat België ging redden. We zien nu al dat het niet zal lukken. De Franstaligen die alles hebben losgelaten om die pletwals tot stand te brengen worden nu verraden door de Vlamingen.
Men heeft een regering Di Rupo op de been gebracht om de N-VA te dwarsbomen. Maar hoe meer regering Di-Rupo, hoe meer de populariteit van de N-VA stijgt. En hoe meer N-VA stijgt hoe meer de Franstaligen denken dat Di Rupo de oplossing is
Clerfayt besluit: Zij (De Wever en Di Rupo) zijn de perfecte vijand-broers van deze wereld. Maar dat riskeert te leiden tot het einde van België.
Soms is het interessant te vernemen wat onder de taalgrens wordt gezegd en geschreven. Er gaat in de Franstalige pers geen dag voorbij of Bart De Wever komt er wel ergens ter sprake. En telkenmale maakt men van de gelegenheid gebruik om hem en de N-VA een beetje meer in diskrediet te brengen. Natuurlijk zien de Franstaligen in De Wever de vleesgeworden bedreiging van de transferten van 16 miljard euro die het zuiden geruisloos krijgt toegeschoven, in naam van de solidariteit. Elk jaar opnieuw. Zonder zich bovendien ook meer enigszins te moeten verantwoorden voor de besteding ervan. Wie kan zich nog zulke luxe permitteren ?
Het interview van Geert Bourgeois in De Standaard van het voorbije weekend konden de N-VA-bashers natuurlijk niet laten liggen. Ze grijpen het aan om nog maar eens duidelijk te maken hoe boosaardig De Wever wel is, een wolf in schapevacht als het ware, en wat een bedreiging hij vormt voor het land (zij bedoelen daarmee natuurlijk de Franstaligen). Tot iemand uit zijn stal de vacht lijkt af te leggen
Hieronder een edito van vandaag in La Libre Belgique van Francis Van de Woestyne. Rabiaat Vlamingenhater die iedere morgen een De Wever tussen zijn boterhammen legt (sinds zijn dieet misschien zelfs twee ).
Bedankt, Geert Bourgeois
Francis Van de Woestyne redacteur bij La Libre Belgique
(vrije vertaling)
Sinds enkele jaren oefent Bart De Wevereen aanzienlijke invloed uit op de Belgische politiek. Chapeau. Velen zullen hem benijden. Maar deze suprematie heeft hij opgebouwd op vele leugens of door zaken te verzwijgen.
Leugens? Nemen we de laatste. Hij heeft de studie van professor Decoster (KUL) gebruikt om aan te tonen dat de nieuwe financieringswet de Vlamingen vele miljarden zal doen verliezen. De professor reageerde: ofwel kan De Wever niet lezen, ofwel is het van slechte wil. We laten u kiezen.
Zaken verzwijgen? Tijdens zijn mediatieke shows verbergt Bart De Wever zijn ultieme wens achter geruststellende woorden. Ik, separatist ? Allez zeg, je hebt er niets van begrepen. Het is een evolutie, België gaat gewoonweg verdampen. Wees niet bang: dat zal tijd nemen. Maar een van zijn adjudanten zegt het zonder omwegen: de totale autonomie is voor 2014.
Twee vragen dringen zich op.
1. Is het echt dat project waarvoor 40% van onze vrienden en buren Vlamingen voorstaat ? Een geïsoleerd Vlaanderen. Men zegt ons: het is de schuld van de Franstaligen. Gemakkelijk, en fout: het zuiden herstelt zich. Het is niet daar dat het schoentje wringt.
2. Is dit het project voor hun land waarop de Franstaligen zitten te wachten ? Want De Wever heeft in het Zuiden ook zijn fans, zijn groupies, verleid als ze zijn door zijn liberale ideeën. Maar zijn sociaal-economisch project maskeert zijn nationalistische geestdrift.
Vele Vlaamse politici die geen argumenten meer hebben, zullen nog maar eens opwerpen dat De Wever bekritiseren hem nog versterkt. Vooral als de aanval vanuit Franstalige hoek komt. Maar de stilte is medeplichtig. Men moet roepen om de onjuistheden aan te klagen. Dank dus aan Geert Bourgeois die het masker heeft afgelegd en zo de leepheid blootlegt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen) Tags:Bart De Wever, N-VA, Geert Bourgeois, La Libre Belgique, Francis Van de Woestyne, Decoster, Addertje
Crisis van het traditionele politieke systeem
Crisis van het traditionele politieke systeem
Niet weinigen denken aan Salamander (naar de gelijknamige reeks op één) als ze weer een tafereel van de Dexia-crisis voorbij zien trekken. Deze keer zijn het politici zelf, geen malafide vetmesters of falende voedselveiligheid, geen klungelende politiemensen die naast de vele sporen kijken of de inefficiëntie van het justitie-apparaat in de affaire Dutroux. Nu zijn het de politici zelf die rechtstreeks in de beklaagdenbank zitten, omdat ze ervan verdacht worden met het geld van de getormenteerde belastingbetaler hun verzuilde vrienden te hulp gesneld zijn.
Ook de Dexia-crisis gaat in essentie over de geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van de politiek: beschermt die ons, of liegt die ons voor? De klassieke regeringspartijen hielden met die deal niet enkel banken recht, maar in zekere zin een politiek systeem. Nu moeten ze in die crisis zichzelf rechthouden. Dat is een crisis geworden van het traditionele politieke systeem. Hoe oneerlijk en onjuist die voorstelling van zaken daarin volgens hen ook moge zijn, de beeldvorming is pijnlijk.
Carl Devos, professor politieke wetenschappen aan UGent op deredactie.be
De Standaard titelde deze morgen: Brusselse burgemeesters binden in. De vraag die dan spontaan opwelt is: inbinden in wat ? In wedde voor de mandatarissen? In het aantal gemeenten (nu zijn het er 19) ? In het aantal politici ? Niets van dat alles.
Volgens De Standaard wordt de macht van de negentien burgemeesters aan banden gelegd. Een uitdrukkingdie vele ladingen kan dekken. Ook hele kleine. Zoals hier duidelijk het geval is.
Het inbinden is het gevolg van een politiek akkoord tussen de acht partijen die betrokken zijn bij de zesde staatshervorming. In ruil krijgt Brussel een hoop geld toegesmeten.
Zowel op het vlak van mobiliteit als stedenbouw krijgt de regering wettelijk en financieel een stok achter de deur. In sommige gevallen kan de bevoegde minister zich in de plaats' van de gemeente stellen. Als dat geen indruk maakt, kan het gewest subsidies schrappen.
Huisvestingsmaatschappijen
Ook het aantal huisvestingsmaatschappijen wordt gereduceerd van 33 naar vijftien. Ter vergelijking: in Antwerpen zijn er volgens de website van de Vlaamse Maatschappij voor Sociaal Wonen (VMSW) 4 huisvestingsmaatschappijen.
In het verleden hebben de burgemeesters zich altijd stevig verzet tegen elke vorm van bevoegdheidsoverdracht. Tegen 2014 moet het Brusselse gewest zijn huiswerk klaar hebben. Het is echter nog af te wachten of het Brusselse parlement het compromis zonder meer zal aanvaarden.
N-VA
Maar volgens N-VA blijft Brussel een bestuurlijk waterhoofd.
Volgens N-VA-senator Karl Vanlouwe heeft Brussel een eenvoudig en efficiënt bestuur nodig. Een verschuiving van enkele bevoegdheden zoals mobiliteit en stedenbouw, is niet voldoende om een Europese en federale hoofdstad efficiënt en met visie te besturen', stelt hij. Voor de N-VA is de beperking van de macht van de 19 Brusselse baronieën dan ook een absolute voorwaarde voor goed bestuur. 'Een hoofdstad kan niet bestuurd worden door een veelheid van dorpspolitici', besluit Vanlouwe.
Politici in de aanbieding
Het aantal mandaten dat de Brusselse 19 gemeenten telt, in verhouding tot het aantal inwoners is hallucinant. Met als gevolg een versnippering van het beleid. De mandatarissen lopen elkaar voor de voeten. We geven hieronder een overzicht, enkel van het aantal burgemeesters en schepenen, en vergelijken de situatie met Antwerpen. Daarnaast heb je in Brussel ook nog de Brusselse regering (8 ministers), het Brussels parlement (89 parlementsleden), de Franse gemeenschap, Franse gemeenschapsraad, In totaal zou Brussel zowat 900 politici tellen.
Besluit: Brussel vraagt wel meer geld. Maar van een efficiënter bestuursmodel is nog lang geen sprake. Alweer een gemiste kans. Met dank aan de Vlaamse traditionele partijen die dit politiek akkoord goedkeurden.
Addertje
Bron: Wikipedia en Districts-en Loketwerking, Stad Antwerpen, 2012
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Brussel, N-VA, De Standaard, Karl Vanlouwe, Addertje
14-03-2013
DE MENING van... Johan Van Overtveldt
Groeit er een omerta rond de Arco-deal ?
...Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur Trends
We hernemen letterlijk de woorden van Vande Lanotte in de uitzending van Terzake van 7 maart: Die winstbewijzen, het probleem zit hem bij het begin. De winstbewijzen bij de herstructurering van de bank toen die failliet aan het gaan was, daar heeft men denk ik niet gezien dat er winstbewijzen waren, of wel gezien, men mocht dat niet gehouden hebben, maar ze zijn er (onze cursivering). Vice premier en grondwetspecialist Johan Vande Lanotte laat er dus geen twijfel over bestaan: bij de overname van Dexia Bank België hadden de winstbewijzen van ACW (en MS) moeten geschrapt worden. Met andere woorden: Belfius betaalt 112 miljoen euro voor iets dat niet meer zou mogen bestaan. Die conclusie dringt zich op, niet op basis van kritische analyses van Trends, De Morgen of de politieke oppositie maar wel op basis van de woorden van de meest eminente rechtsgeleerde binnen de regering (al is Koen Geens nu wel een ernstig concurrent).
Zo mogelijk nog straffer zijn de uitspraken van die andere vice premier, MR-voorman Didier Reynders. In een recent interview met De Morgen en Het Laatste Nieuws catalogeerde Reynders de staatswaarborg voor de 800 000 Arco-coöperanten als een eis van de CD&V. Bovendien weet Reynders dat mocht ik alles wat ik weet van de zaak Arco lekken, dan komen de kranten papier tekort. Slik. Het Belgische publiek mag kiezen of het dit als een vorm van openlijk uitgelachen worden door een topminister moet beschouwen dan wel als een brutaal opgestoken middenvinger van diezelfde topminister.
Reynders zegt heel simpel dat we als gemeenschap en belastingbetaler eigenlijk nog niks weten van al het gedoe en gekonkel omtrent die Arco-deal. We mogen betalen maar mogen niet weten hoe de vork aan de steel is komen te zetten. Ja, Reynders is een cynicus en bij momenten een opportunistische strateeg maar zijn woorden zijn wat ze zijn. Hij is vandaag vice premier en minister van Buitenlandse Zaken en was in de dagen van de Arco-deal minister van Financiën. Zijn woorden kunnen niet anders dan zwaar doorwegen.
Het ronduit schandalige van de realiteit die Reynders hier tekent rond de Arco-deal, krijgt nog een extra dimensie door de recente onthullingen gedaan in De Tijd. Diverse tenoren uit de katholieke zuil blijken houders van Arco-deelbewijzen te zijn. Uitkeringen in hoofde van de staatswaarborg verleend (maar nogal betwist bij de Raad van State) aan de Arco-coöperanten gaat dus belangrijke financiële voordelen opleveren aan mensen die direct en indirect mede verantwoordelijkheid dragen voor het debâcle rond Dexia en Arco. Volgens De Tijd komt één van die toplui zelfs aan bijna 1400 deelbewijzen. Hoe het er in concrete bedragen voor individuen en groepen van individuen uitziet, is nog niet helemaal duidelijk.
Hoe dan ook rijst steeds meer de vraag of dit allemaal zo maar kan terwijl we ondertussen weten dat deze koepel op méér dan 1 miljard euro aan reserves zit? Zou het echt kunnen dat ook dit en vele andere dingen rond de Arco-deal allemaal toegedekt gaan worden in het kader van de grote omerta die hier steeds duidelijker vorm krijgt? Ja, dat kan best, maar dan moeten we wel op zoek naar een nieuwe omschrijving voor onze maatschappelijke ordening. Van een legitieme en transparante democratie kan dan bezwaarlijk nog sprake zijn
'Voor wie houdt de CD&V ons eigenlijk? Klootjesvolk?'
'Voor wie houdt de CD&V ons eigenlijk? Klootjesvolk?'
Na de val van Dexia regelde de Christelijke zuil zelf de waarborgregeling voor haar coöperanten. Daarvoor werd intens samengewerkt tussen Arco, ACW en CD&V-kabinetten, zo maakte De Morgen dit weekend bekend. Na de zoveelste onthulling over het ACW kondigde de christelijke werknemersbeweging aan dat het een klacht wegens laster indient, zonder daarbij namen te noemen en CD&V-voorzitter Wouter Beke vertelt aan iedereen die het horen wil, dat de insinuaties moeten stoppen.
Het ACW is ook vandaag het onderwerp van alle krantencommentaren.
Het Laatste Nieuws: Een glansrol voor Yves Leterme als Pontius Pilatus
Voor wie houdt de CD&V ons eigenlijk? vraagt Jan Segers zich af in Het Laatste Nieuws. Naïevelingen? Klootjesvolk? Voor wie nemen ze ons eigenlijk als ze beweren dat u en ik het perfect normaal moeten vinden als in dit land de christelijke werknemersorganisatie zijn eigen uitvoeringsbesluiten schrijft?
Volgens Segers speelde Yves Leterme een glansrol als Pontius Pilatus. De toenmalig premier, zelf ACWer deed alsof zijn neus bloedde en waste zijn handen in onschuld. Of hoe je gisteren plots weer besefte waarom het woord tsjeef nu al vier, vijf politieke generaties overleeft.
De Morgen: Jammer dat ACW zich verschuilt achter legalistische benadering
De kernvraag blijft in hoeverre een maatschappelijk-politieke organisatie moet leven en handelen naar de normen en waarden die ze zelf predikt, schrijft Yves Desmet in De Morgen. Desmet vindt het jammer dat het ACW zich blijft verschuilen achter een puur legalistische benadering.
Zo blijft het een beweging die trouw blijft aan het credo van Animal Farm van George Orwell: All animals are equal, but some animals are more equal than others. Dat wil je als grootste sociale organisatie van het land toch niet zijn?
Het Nieuwsblad: Laat die onderzoekscommissie maar komen
Liesbeth Van Impe pleit in Het Nieuwsblad voor totale openheid. Het ACW en al zijn belendende percelen zeggen recht in de schoenen te staan? Welaan dan. Laat die onderzoekscommissie er komen. Leg de boeken op tafel. En zorg voor duidelijkheid.
Het Belang van Limburg: Frustratie bij Wouter Beke
In Het Belang van Limburg verwondert Eric Donckier zich erover dat CD&V-voorzitter Wouter Beke de huidige minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (en dus coalitiepartner van Beke) aanduidt als bron van recente perslekken over het ACW. Beke noemde Reynders gefrustreerd omdat hij zelf het departement Financiën moest afgeven.
Dat een politicus een andere politicus aanwijst als bron van een perslek, is onuitgegeven en wijst in dit geval op enige frustratie bij Wouter Beke, die voor het overige ook vindt dat er geen ACW-onderzoekscommissie moet komen omdat dit niet goed is voor het vertrouwen in staatsbank Belfius en bij uitbreiding voor ons als belastingbetaler wanneer Belfius in de problemen komt, schrijft Donckier.
Gazet Van Antwerpen: Politieke malheuren
In een interview met Gazet Van Antwerpen zegt CD&V-voorzitter Wouter Beke dat hij over Didier Reynders nog straffere zaken kan vertellen dan wat hij nu over Reynders heeft gezegd. Dat klinkt als een dreigement, stelt editorialist Paul Geudens vast.
Het wordt tijd dat premier Elio Di Rupo zich met de zaken gaat moeien, of er komen politieke malheuren van.
De Standaard: Late stuiptrekkingen uit een vorig tijdperk
De Standaard is de enige krant die nog begrip lijkt te kunnen opbrengen voor de christelijke zuil. Volgens de krant vindt de helft van de Vlaamse kiezers dat het ACW slachtoffer is van valse verdachtmakingen.
Er is niets oneerbaars aan pressiegroepen; ze zijn evenzeer deel van de democratie als partijen, schrijft Guy Tegenbos. De vraag is alleen hoever de politiek hun invloed láát reiken. En in een vorig tijdperk ging dat hier héél ver.
Er zijn nog van die instituten met nog macht en/of gewoonten uit het oude tijdperk. Die moeten zo snel als mogelijk uitgezuiverd worden.
'De linkse "demokraten" aanvaarden het oordeel van het volk niet'
Mark Grammens, journalist en publicist in Journaal
"Er staat geen enkele rem meer op de aanvallen die politiek aktieve Vlaams-nationalisten moeten ondergaan. Men waant zich in de jaren 1945 en volgende. En dit alles omdat het volk van Antwerpen in oktober van vorig jaar bij vrije verkiezingen de socialist Patrick Janssens de laan uitstuurde en de burgemeestersjerp aan Bart de Wever bezorgde.
De linkse "demokraten" aanvaarden het oordeel van het volk niet. Een van hun woordvoerders, wel "links" dus maar nooit een toonbeeld van demokratische overtuiging, Paul Goossens, heeft het (in De Standaard, 9.2.13, het blad dat zijn kolommen wijd openzet voor alle linkse anti-demokraten), over Bart de Wever als "de kantoorhouder van het Antwerpse stadhuis". En Rudy Vandendaele, van Humo, heeft het in zijn blad (5.2.13) over "Bart de Wever, de voorlopige burgemeester van Antwerpen". Het lijkt wel alsof De Wever een staatsgreep zou hebben uitgevoerd, en alsof het volstaat om zich "links" te noemen om ten eeuwigen dage recht te hebben op het bezit van het stadhuis van Antwerpen.
Volgens de laatste berichten is de haat tegen het volk dat zo vermetel was om De Wever te verkiezen boven Janssens, zo diep geworteld dat stadsambtenaren van Antwerpen, grotendeels creaturen van zeventig jaar socialistische heerschappij in het stadhuis, volop bezig zijn met het saboteren van de bestuursmeerderheid (N-VA, CD&V, VLD); zij informeren doelbewust de oppositie, zodat die materiaal uit eerste bron krijgt om de bewindsploeg aan te vallen (De Standaard, 16.2.13)...."
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Tags:Mark Grammens, Journaal, Patrick Janssens, Addertje, Bart de Wever, Antwerpen, Paul Goossens, Rudy Vandendaele, De Standaard, Humo, N-VA, CD&V, VLD
07-03-2013
DE MENING VAN Jean-Pierre Rondas
Het ACW en de CD&V anders bekeken
door Jean-Pierre Rondas, in zijn boek De
hulpelozen van de macht
"De belangrijkste pijlers van de
christendemocratische ACW, namelijk de CM (Christelijke Mutualiteiten) en het
ACV (Christelijk Vakverbond) bleven echter unitair Belgisch ook al omwille
van het unitaire geld. Sindsdien vormt de christelijke arbeidersbeweging
helemaal geen motor meer in de Vlaamse staatswording.( )
Sindsdien, dat wil zeggen sinds de jaren
zeventig, volharden deze politieke, syndicale en mutualistische bewegingen in
het hypocriete spel van Vlaams te worden verkozen of betaald, en nadien belgicistisch,
dat wil zeggen anti-Vlaams, te handelen."
"Historisch is niet alleen de overwinning van de
N-VA (in 2010), maar zeker de nederlaag van CD&V. Deze partij is verworden tot het
filiaal van de christelijke arbeidersbeweging (ACW), die steevast de
Belgische structuur blijft verdedigen, zoals Bart Brinckman in De Standaard
van 3 juli 2010 schrijft. CD&V is gereduceerd tot haar belgicistische
vleugel (Eyskens, Vanackere, gedeeltelijk Leterme zelf), die de enorme
verantwoordelijkheid draagt de christendemocratie te hebben teruggebrachttot de laagste score ooit. De belgicistische
vleugel heeft het graf van de christendemocratie gedolven, omdat hij de
grondstroom niet heeft onderkend."
"De "christendemocratische" naamgeving maakte in 2004 de weg vrij voor het kartel met N-VA. In dat kader moet de allerlaatste Vlaamse belofte gesitueerd worden die CD&V heeft gedaan: de fameuze vijf minuten politieke moed waarmee BHV zonder prijs zou worden gesplitst. En op dat moment keert CD&V opnieuw zijn kar, of anders gezegd: op dat moment neemt zijn belgicistische factie het roer over. Yves Leterme bezwijkt in 2007, Wouter Beke in 2011. Tweemaal op rij durft CD&V de sprong niet wagen, en keert het op zijn aanloop terug. Maar eenmaal zich zover gewaagd betekent elk terug een suïcidaal terug. De konijntjes plegen massaal zelfmoord. Of, wanneer de konijntjes dan toch ratten blijken te zijn, verlaten ze het schip. De belangrijkste verantwoordelijken zitten ondertussen op posten buiten de politiek. En er komt geen derde kans."
"Nooit weer zal CD&V een Vlaamse belofte durven af te leggen. Van nu af aan zal om het even welke Vlaamse belofte CD&V slechts hoon opleveren."
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen) Tags:Jean-Pierre Rondas, De hulpelozen van de macht, ACW, CD&V, N-VA, Eyskens, Vanackere, Leterme, Addertje, Wouter Beke, BHV
04-03-2013
DE MENING van Johan Van Overtveldt
De retoriek van onze bewindvoerders doorloopt steeds dezelfde fasen
Johan Van Overtveldt, Hoofdredacteur van Trends
"Minstens even storend is de manier waarop de bewindvoerders hun beleid proberen te vertalen naar de publieke opinie. De retoriek doorloopt steeds dezelfde fasen: eerst wordt het probleem ontkend, vervolgens geminimaliseerd, en uiteindelijk komen er halfslachtige maatregelen die als moedige en gedurfde oplossingen worden gepresenteerd. Wie die gang van zaken aan de kaak stelt, heet dan dom of van slechte wil te zijn. Geen wonder dat de burgers de klassieke partijen en machtshebbers fors in de wielen rijden zodra ze in het kieshokje de kans krijgen."
"Die houding zien we ook almaar meer in het ACW-dossier. Diverse CD&V-tenoren namen het de voorbije dagen nadrukkelijk op voor de zwaar getergde koepel van de christelijke werknemersbeweging. Daar is op zich niks fout mee, integendeel zelfs. Wat wel de wenkbrauwen doet fronsen, is de teneur van het discours. Het meest gehoorde argument luidt dat wie de middenveldorganisaties destabiliseert, het risico loopt de hele maatschappij te ontwrichten. Het is zeker een feit dat de meeste middenveldorganisaties bijzonder zinvol en constructief maatschappelijk werk leveren. Maar moeten ze daarom gespaard blijven van kritische vragen? Dat gaat toch wel heel erg ver."
"Het ACW zit in nesten omdat zijn leiding in het voorbije decennium danig heeft gefaald. Het ACW ging akkoord met het Dexia-verhaal omdat opgaan in een grotere bankstructuur de enige manier was om huisbank Bacob van de ondergang te redden. De ACW-bestuurders bij Dexia gingen op hun beurt voluit mee in het hallucinant speculatieve businessmodel van de groep. Na de vette dividenden kwam echter de gigantische oplawaai. Het ACW zit daardoor financieel aan de grond en tracht dat met gemeenschapsgeld op te vangen (de operatie-Arco, de aankoop van de winstbewijzen door Belfius). Tussendoor zette het constructies als Sociaal Engagement op die de belastingrekening moeten drukken."
"Steeds meer ACW-leden komen in opstand tegen hun leiding, zo blijkt uit de vele mails die we krijgen. Het ACW beleeft een existentiële crisis, niet omdat onder meer Trends met vervelende vaststellingen en kritische vragen komt, maar wel omdat de leiding faalde en faalt. Politici mogen deze realiteit niet verdoezelen."
