Vandaag vlieg ik terug naar huis, naar Bouwel.
Mijn baard is nu 99 dagen oud, en moet er terug af. Maar ik wil iedereen die mijn blog gevolgd heeft de kans geven om dat kunstwerk met eigen ogen te aanschouwen. Daarom nodig ik jullie uit om op volgende zaterdag bij mij thuis met een hapje en een drankje mijn kinbegroeiing te komen bewonderen, en dat vanaf 14h. Enkele uren later gaat hij er onherroepelijk af!!
Wel vraag ik om mij via de blog of mijn email te verwittigen dat je langskomt. Kwestie van de benodigde hoeveelheden drank en hapjes te kunnen inschatten.
Dag 96 - 3 juli / Muxia - Fisterra (29km) - Santiago
De laatste wandeldag, vóór ik weer een gewone toerist wordt. De omgeving, al dagen aan één stuk wondermooi, blijft dat tot op het laatste. Het weer blijft droog, maar wordt niet echt warm. Ik heb de ganse dag mijn fleece gedragen. Ook mede door de wind die steeds meer kwam opzetten. Ana was in goede doen vandaag, haar tempo lag bijna zo hoog als het mijne, zodat we rond één ter plekke waren. Fisterra is op afstand niet zo overweldigend mooi als Muxia, en die indruk kan ik doortrekken naar de binnenstad. Heel druk, heel groot, maar geen sfeer zoals in Muxia. Anderen zullen daar misschien anders over denken, want blijkbaar blijven nogal wat mensen één of meer dagen in Fisterra hangen.
Net na de middag eerst een bus ticket gekocht om terug naar Santiago te rijden, daarna wat drinken en wat rondhangen. De bus vertrok om kwart vóór vijf en deed er twee uren over, maar reed dan ook heel lang langs die fantastische kust van Gallicië. De verrassing kwam op het laatste: ik dacht dat de bus aan het treinstation van Compostella zou stoppen, niet zo ver van mijn pension, maar nee hoor, zij reed vrolijk door tot aan de grote busterminal enkel km verderop. Wij dus naar de infobalie om te vragen hoe we tot centrum Santiago of aan het treinstation konden geraken, en daar kregen we het laconieke antwoord: You walk, or take bus number five. Dat was het dan. We zijn dan maar beginnen stappen, daarmee de camino nog enkele km langer gemaakt. Maar nu stopt het dus, de rugzak blijft in de kamer staan tot ik maandag de taxi naar de luchthaven neem!!
Morgen en zondag worden dagen om nog wat te shoppen, rondkijken en te eten en te rusten. Toeristen dus.
Ik wil nu al iedereen die mij gevolgd heeft bedanken. De reacties in de blog en in het gastenboek hebben mij soms geraakt, soms doen lachen, maar ik was en ben er altijd blij mee. Voor mij was de blog een dagboek en een spiegel. Het hielp daarnaast om te onthouden welke dag van de week in welke maand het was, want dat raak je anders volledig kwijt op zo'n tocht.
De tocht is ten einde, maar de blog nog niet helemaal. Er volgen in de komende dagen nog enkele berichten, "blijven lezen" dus.
Vanmorgen weer heel vroeg vertrokken omdat de afstand toch weer niet min is, en de voorspelling voor het weer terug beter is. Dat is ook uitgekomen, tegen de middag deed de zon behoorlijk haar best. Vandaag waren we met drie samen op wandel: Ana, één van de Koreaanse meisjes Ti Min en ik. Het tempo lag niet hoog, maar dat hoefde ook niet want we hadden gereserveerd in een albergue.
Heel de dag hebben we door prachtige natuur gewandeld, en we hebben ook weer wat afgelachen. Tussendoor nog even gestopt, eerst voor een ontbijtje en dan nog eens voor cola en een ijsje. Toen we vanop een heuvel Muxia en de oceaante zien kregen was dat echt een schitterend beeld. Daar hebben we lang naar staan kijken.
De albergue is van prima kwaliteit, niks op aan te merken.
Straks gaan we met zijn drieën eten, en ik zou graag de zon in de oceaan zien ondergaan
Morgen de laatste etappe naar Fisterra, daarna met de bus terug naar Compostella.
Vandaag een mooie maar vermoeiende tocht achter de rug. Heel de tijd mooie landschappen en schattige dorpjes. Alleen het weer spartelde wat tegen. Heel de dag is het bewolkt gebleven, en op 1 km van de bestemming begon het zelfs even te regenen. Het valt op dat er nu meer volk op weg is, waarschijnlijk omdat we vroeger vertrokken zijn. Onze albergue zit dan ook goed vol, mede omdat er hier maar 3 albergues zijn.
Toen ik een slaap plek in Muxia wilde reserveren bleek de eerste albergue die ik belde al vol te zitten. Bij de tweede had ik meer succes. Ik denk dat het druk zal zijn in Muxia.
Vanavond is naast Ana ook één van onze Koreanen die ook naar Muxia gaat van de partij
Het dorp waar we verblijven is eigenlijk een dood gat, niets te zien dus. Dat zal morgen wel anders worden, want dan gaat de tocht naar Muxia.
Ik heb vandaag nog eens de laatste reacties en het gastenboek gelezen. Hartverwarmend allemaal. Heel erg bedankt. De tocht loopt nu echt stilaan ten einde, net als mijn schoenzolen, die ook de geest gaan geven.
Dag 93 - 30 juni / Santiago de Compostella - Negreira (22km)
Omdat we gisteren al onze plaats in de albergue gereserveerd hadden konden we vandaag wat later vertrekken. Om 8 uur dus terug op weg. Zodra we Santiago buiten waren viel de drukte onmiddellijk van ons af. Het was onwezenlijk stil. Het eerste uur hebben we zelfs geen andere pelgrims gezien. Ik kon terug volop genieten van de natuur, en die is echt mooi hier in Galicië.
Af en toe zagen we dan toch enkele pelgrims, allemaal onbekenden voor ons. De meeste pelgrims die we kennen gingen niet naar Fisterra, zelfs Jan niet, want die zit door zijn knie.
Veel door bossen gewandeld, en dat is maar goed ook want die geven wat schaduw. Het begon weeral serieus warm te worden. Rond half twee kwamen we aan in de albergue. Dan eerst hamburger gaan eten, douchen, wasje. Kortom terug in de vertrouwde pelgrims routine.
Vanavond nog eens calamares gegeten, altijd lekker.
Morgen naar Olveiroa.
Om negenen ontbijtje, wat wandelen, mensen tegenkomen die je onderweg gezien hebt op de camino en mekaar feliciteren met de prestatie. Om 12 uur de pelgrimsmis nog eens bijgewoond. Na de middag paella met zeevruchten gegeten. Nog wat rondwandelen. Dan terug naar albergue voor douchke. Tegen zeven uur terug afspraak aan de kathedraal voor het laatste diner met de Koreanen: verschillende paella's waarbij iedereen neemt wat hij wil. Die paella's komen stilaan uit mijn oren. Voorlopig dus niet meer mee afkomen. Daarna nog wat cadeautjes uitgewisseld en afscheid genomen. We hebben samen samen veel plezier gemaakt. Zeker met Giin zal ik nog emails uitwisselen.
Stuart ging vandaag naar Fisterra, met de bus. We zullen hem niet meer zien, want vandaar reist hij door voor enkele dagen Portugal.
Morgen vertrekken Ana en ik richting Muxia en Fisterra.
Dag 91 - 28 juni / Pedrouzo - Santiago de Compostella (20km)
Vanmorgen om 5 uur vertrokken.Eens buiten Pedrouzo was het pikdonker en was ik blij dat ik mijn hoofdlampje bij had. Na iets meer dan een uurtje stappen botste ik onverwacht op Ana en de Koreaanse vrienden. Zij waren al om half vier opgestaan, hadden snel ontbeten, en waren om half vijf vertrokken. Plotseling bood zich een nieuwe verassing aan: een ezel die blijkbaar ergens ontsnapt was. Dat beest was blijkbaar heel blij van ons te zien en bleef ons volgen, mij vooral. Soort zoekt soort zeker. Het was een vrouwtje en dat zette de Koreanen er toe aan om te zeggen dat die ezel mij wel zag zitten. Op een bepaald ogenblik kon ik de ezel enigszins vastbinden met wat lint en dachten we ervan af te zijn, maar dat lukte ook niet. Zij bleef ons alzo achtervolgen tot aan Monte Gozo, waar ze het plots voor bekeken hield. Ik hoop nu maar dat ik geen nachtmerries krijg met achtervolgende ezels.
Santiago de Compostella. We zijn er geraakt! Toch wel een ontlading als je dan eindelijk bij die kathedraal staat. Maar eerst het "bewijs", de zogenaamde "Compostella" halen. Dat betekende dus: aanschuiven, gelukkig maar een half uurtje. Daarna zijn we snel naar het informatie bureau voor Toerisme gestapt om een albergue te zoeken. De eerste waar we aanbelden was al volzet, maar met de tweede, iets verder uit het centrum, lukte het dan toch. Daarna zo snel mogelijk terug naar de kathedraal, want om 12h begon de pelgrimsmis. Halftwaalf waren we daar, maar zitten was er al niet meer bij. De mis zelf was volledig in het Spaans, maar speciaal vond ik het feit dat er meer dan 10 priesters aan meewerkten. Op het einde van de mis kwam natuurlijk hetgeen waar de meeste mensen voor komen: het zwierende wierookvat. Inderdaad heel spectaculair. Dat ding gaat behoorlijk hoog, niet zo heel ver van het plafond. Naar het schijnt is dat ooit eens losgekomen en op de mensen terecht gekomen, waarbij enkele doden zijn gevallen. Daarna gaan lunchen: paella met kreeft! Dat is echt de aankomst vieren.
Vanavond nog eens met heel de bende, inclusief Stuart, gaan eten. Dat was weer heel plezant.
Morgen : Rustdag
Vandaag ging het wandelen weer veel beter. Ana ging wat later vertrekken, zodat ik rustig mijn eigen tempo kon lopen. Ik heb het kalmpjes aan gedaan, want tijd genoeg. Regelmatig gestopt voor een drankje of om van de natuur te genieten. Daarmee stond ik iets voor twaalf aan een albergue die net open ging. Daarna ben ik pulpo gaan eten, heel lekker. Mijn inktvis was al een tijdje op toen ik Ana en de Koreanen zag aankomen. Zij gingen samen naar een andere albergue, maar we zien elkaar straks. Ik probeer hen te overtuigen om morgen vóór vijf uur te vertrekken om zo vroeg mogelijk in Santiago aan te komen. Ze moeten nog wat kauwen op die gedachte denk ik.
Vanavond nog eens lekker pizza gaan eten met de bende, heel gezellig natuurlijk. Het woord kampai is dikwijls gevallen.
Morgen naar Santiago!!!
