Mijn balletje zit nooit rustig op zijn stoel en moet altijd van alles tegelijk doen. Daardoor valt hij nog al 's op zijne smoel en verbruikt hij veel energie. 's-Avonds om een uur of zeven is't eindelijk gedaan met alle drukte, want dan moet hij rusten gaan en kruipt hij in zijn hol (onder de dekens).
Als mannie een babbeltje wil maken, moet álles wijken! zelfs de pootjes van de plantentafel....
zíjn kant van het bed
Mijn partner (67 jr) heeft A.D.H.D.
soort A.D.H.D.-dagboek van een partner Wat van mijn belevenisen met een man die ADHD heeft.
Een soort dagboek van evenementen en momenten. Ik nodig u uit bij mij thuis! Van harte welkom.
30-06-2009
... dan moet ik ineens weer Engels gaan lullen ...
Beste lezer, kent u dat, drieste uitspraken van een persoon met A.D.H.D.? Af en toe zal ik er 's eentje (of 2 of 3 haha) van Mannie plaatsen.
Uitspraak 30 juni 2009: "Ik heb nét een maand Duits moeten lullen dan zou ik nu weer Engels moeten gaan lullen...."
Morgen (1 juli) komt zijn neef Jan met zijn Engelse echtgenote.... op Mannies eigen uitnodiging! We waren 13 dagen met vakantie in Duitsland (tot 1 juni!!) nota bene....
Kennelijk heeft hij moeite met veranderingen, met omschakelen???
Uiteraard valt het mij op, dat veel van Mannie's direkte familieleden hetzelfde type karakter als hem hebben. Zo'n groepje bij elkaar drijft elkaar nog eens extra op. Wanneer je daar tussen mag zitten, wens je oordoppen.
Ze zijn druk (uiteraard!! haha), bewegelijk (hoe kan 't anders), wat leugenachtig of noemt men dit ''niet tekstvast''?, bij vlagen heel erg positief wat snel omslaat in zeer negatief of andersom, vertonen onaangepast gedrag (denk aan het laten van boeren en winden, vloeken en tieren), praten luid en druk, zijn verkwistend... geven álles weg of zijn juist gierig, ze willen álles wat een ander heeft ook hebben, kunnen niet altijd het "van mijn of dijn" onderscheiden, houden erg van verandering of dan weer juist niet, geen nee kunnen/durven/willen zeggen (dus overal ja op zeggen!), ze zijn roddelaars tot kwaadspreken aan toe, dan wit dan weer zwart, waaien met alle winden mee, enz.enz.
En weet je wat? Ze zeggen allemaal, puntjepuntje is wel erg druk hé? Ik weet dat IK druk kan zijn, maar puntjepuntje is vééél erger druk dan mij!!! )
dit gesprekje gaat over .......... ik ga dáár niet meer naar toe en wat nemen we mee naar dáár ... of komen ze híér.......?
Zijn neef met vrouw en kinderen komt voor een twee weken vakantie naar Nederland om te logeren bij hun ouders, de oom en tante van Mannie. Tante nodigt ons uit om gezellig een dagje bij hen op bezoek te komen, zodat er bijgekletst kan worden en herinneringen opgehaald. Tante zegt nadrukkelijk: "Op verzoek van Jan zal geen van de broers of zussen gevraagd worden, alléén jullie tweetjes, want jullie zijn tenminste normaal". ) .... "Oké", zegt Mannie, "ik hoor wel van Jan wanneer"... en tegen mij: "daar heb ik dus ff géén enkele zin in!, ik hoef ze niet te zien hoor!!"
Enkele dagen later mailt Jan vanuit Amerika zijn agenda door: Aankomst donderdag Vrijdag broer 1 Zaterdag zus 1 Zondag met schoonouders erbij naar ... Maandag ritje naar neef 1 enz.enz. "En wanneer komen jullie?", vraagt hij...., "samen met broer 2, zijn vrouw en kids én kleinkids lijkt mij het leukst, dat is volgende zaterdag!"
Dit verhaal van neef Jan staat dus haaks op wat tante vertelde (zij zei immers: "alleen jullie wil hij ontmoeten"), maar dat is niet erg.... alleen hebben wij geen zin om met die hele bups op zaterdag in een bedompt huisje te moeten zitten als het prachtig mooi weer is. Tot daar ben ik het helemaal met Mannie eens.
"Mail maar terug" zegt Mannie, "dat we het te druk hebben, dat ik longproblemen heb, dat mijn hartritme niet goed is, dat we geen auto hebben en..... nog meer van dat". Ik mail terug, dat we redelijk wat drukke tijden tegemoet gaan (dat is waar) en dat ik volgende week weer eens contact zal zoeken als ze in Nederland zijn.
Enkele dagen later, op mijn werk, word ik per GSM door Oom gebeld of Mannie een ander GSM nummer heeft, want er wordt alsmaar niet opgenomen.... - zucht - Mannie neemt dus gewoon niet op! Dat is de makkelijkste manier om mee om te gaan, gewoon doen alsof je er niet bent (weglopen dus). Ik: "Nee hoor, het nummer is oké"! Oom legt neer en bij thuiskomst hoor ik dat neef Jan gebeld heeft met een tijdelijke GSM, omdat Mannie niet wist wie er belde heeft hij opgenomen.... hihi. Gemeen van mij hé, om daar mee te lachen!!!
Puntje bij paaltje: woensdag komen ze een dagje naar hier... "maar ga jij maar werken hoor, ik neem ze wel mee naar het dorp".
Compleet getikt word ik soms van die lui, maar ja, Mannie bedoelt het goed, hij weet het alleen niet te brengen!
Mannie kan als hij zich rustig voelt, mooie bouwmodellen maken, van hout maakt hij boeren wagens en speelgoedjes. Van zijn zakgeld - maar vaak moet ik daar een extra aanvulling op doen - koopt hij gereedschappen, zaagjes, spijkers, schroeven, lijm, verf, vernis enz. Per model komen de materialen (inclusief patronen/werktekeningen) al gauw op 70 á 80,-. Alez, hij heeft er zijn lol van en ik wat rust.
Gelukkig ziet Mannie nu, na ruim 3 jaar binnenwerken in, dat hij beter werkt in de schuur, daar waar hij alles bij de hand heeft en rommel kan maken zoveel hij wil. Het huis ziet er nu wat langer dan 1 dag een stuk properder uit.
Heb jullie - vele trouwe bezoeker[s] - soms wat verzaakt
Jullie kennen het misschien wel.... soms zie je de dingen precies in perspektief en word je daar niet blij van. Hoe meer je er over nadenkt, hoe meer je er over praat, leest of schrijft.... je word alleen maar akeliger, je voelt je afglijden naar depressie. Vanzodra ik dit voel, stop ik met denken over ADHD. Uit zelfbescherming. Ik kan alleen nog maar denken... rot op, hou je bek, slik je kop in. Héél negatief allemaal.... De rust die ik voel als hij de deur achter zich dicht getrokken heeft, zalig. Gewoon doen waar ik zin in heb, niet 'bang' te hoeven zijn weer 's lastig gevallen te worden met WOORDEN, kankeren, zaniken en zagen. Huh.... zucht.
Het spijt me voor jullie die mijn blog bezoeken, waarvan ik weet, enkelen zeer trouw, dat ik de laatste 3 maanden niets heb toegevoegd aan dit blog. Het voelt een beetje, alsof ik jullie aan je lot heb overgelaten, terwijl in ook weet, dat jullie zullen begrijpen waarom ik niets schreef. Dat geeft mij weer een beetje steun.
Beste lieverds, binnenkort kunnen jullie mijn gedachten hier terug vinden. Schroom intussen niet mij te schrijven als je wil!
Lieve groetjes, Minima ps ik plaats van sommige inzendingen de verschillende data (2005 en 2006) vooruit naar 2007, zodat alle stukjes op mijn blog te zien blijven. Daaaag.
Een persoon met A.D.H.D. die moeilijk te diagnosticeren is. Die komen voor!! M'n Mannie is er zo eentje. De diverse psychs hebben er jarenlang over gebakkeleid wat er nu precies voor stickertje opgeplakt moest worden. Begrijp me niet verkeerd, een stickertje is niet negatief bedoeld, maar voornamelijk om er achter te komen, waar de patiënt en zijn omgeving op kan letten. Er zijn immers boeken vol geschreven over ADHD, of over Narcisme, of over Borderline, Autisme, La Tourette enz. maar slechts de medische boeken (DSM) beschrijven alle kenmerken. Daarom vind ik het reuze fijn, maar ook Mannie!!, dat er een stickertje op hem geplakt is. Wij beiden weten nu, in welk boek wat staat!! En met de jaren kom ik (met name) er achter, dat Mannie verschrikkelijk veel trekken van andere neurologische ziekten heeft. Door te zoeken op internet, door te corresponderen met anderen, door te spreken met anderen, waaronder behandelaars.
Hier een stukje wat heel goed OOK bij hem past: Het komt van de site moeilijkemensen.nl, een aanrader die site!!
Heeft het zin om als 60-jarige, met een narcistische PS, in therapie te gaan?
Waarom niet? Er zijn veel voorbeelden van (veel) oudere mensen die baat blijken te hebben bij psychotherapie. En het feit dat je veel last hebt van je problemen vormt een goede reden om mogelijkheden voor psychotherapeutische hulp te onderzoeken. Toch is het zo iets te simpel gesteld: niet elke therapie heeft effect, en het is goed gebruik om via een intake of een diagnostisch gesprek na te gaan of er een indicatie is voor therapie. Een psychotherapeut of een psychiater brengt je problemen in kaart, onderzoekt je hulpvraag en komt met een advies voor hulp. En als het goed is krijg jij een beeld van wat die hulp inhoudt op grond waarvan je kunt kiezen of je inderdaad aan een dergelijke onderneming wilt beginnen. Het is goed mogelijk dat zo'n intake, of een oriënterend gesprek jezelf meer duidelijkheid geeft over de aard en ernst van je problemen en je mogelijkheden tot verandering. FK 10/2001
Hoe kun je het beste omgaan met iemand met een narcistische persoonlijkheid? Moet ik therapie adviseren?
Geen eenvoudige vraag! Mensen met NPS kunnen sterk verschillen. Toch zijn wel een paar algemene opmerkingen te maken. Mensen met een NPS 'verleiden' soms anderen om heel anders te reageren dan zij normaal zijn te doen. Bijvoorbeeld heel voorzichtig, of heel bot. Pas daarvoor op, blijf vooral op je eigen manier reageren, dat werkt beter. Veel voorkomende reacties op mensen met een NPS zijn: je gaan ergeren of je juist ongemakkelijk of onzeker gaan voelen. Misschien helpt het wanneer je bedenkt dat de ander zich zelf vaak ongemakkelijk voelt of ontevreden over zichzelf is. Wanneer iemand met een NPS overweegt om hulp te zoeken, kun je hem/haar daar in ondersteunen. Je kunt wijzen op de mogelijkheid van een (persoonlijkheids)diagnostisch onderzoek, zoals dat bij de meeste RIAGG's en poliklinieken gedaan kan worden. Maar ook kan een oriënterend gesprek met een psychotherapeut of psychiater duidelijkheid geven. Je kunt heel goed zo'n gesprek plannen, zonder dat je meteen beslist ook werkelijk in therapie te gaan. FK 11/2001
Is er een relatie tussen een stoornis in het autistisch spectrum en een narcistische persoonlijkheidsstoornis?
Volgens professor J.J.L. Derksen bestaat er geen relatie tussen stoornissen in het autistische spectrum en de narcistische persoonlijkheidsstoornis. Wel kan volgens hem sprake zijn van gelijktijdig voorkomen van beide stoornissen maar hem is niet bekend dat dergelijke gevallen beschreven zijn.
Tijdens mijn (FK) werkzaamheden in een gespecialiseerde instelling voor persoonlijkheidsstoornissen heb ik eens te maken gehad met iemand die een pervasieve ontwikkelingsstoornis had en daarnaast reacties vertoonde die sterk deden denken aan narcistische pathologie (krenkbaarheid, sterk concurreren, woedeuitbarstingen). Mij is niet bekend of deze combinatie van verschijnselen vaker voorkomt. FK 3/2002
Kunnen de fantasieën bij een narcistische persoonlijkheid zulke extreme vormen aannemen dat hij er geen controle meer over heeft en heeft het dan zin om dit medicamenteus te behandelen?
Fantasieën over bijzondere eigenschappen en succes vinden we ook bij mensen met een normale persoonlijkheidsontwikkeling. Bij mensen met narcistische persoonlijkheidsproblematiek zijn deze veel meer uitgesproken en zijn zij onontbeerlijk om het gevoel van eigenwaarde te voeden en op peil te houden. Deze grootheidsfantasieën kunnen relatief onschuldig zijn maar ook ernstige vormen aannemen waarvan andere mensen de dupe dreigen te worden. Bij het "maligne" (kwaadaardige) narcisme zien we dat de narcistische thema's (grootheidsideeën, egocentriciteit, buitensporige eigenliefde) vergezeld gaan met antisociaal gedrag, sadisme en/of paranoïdie (ziekelijke achterdocht). Hierbij dient de relatie met de ander uitsluitend voor de eigen behoeftebevrediging en wordt de ander de leverancier van die bevrediging. Dit gaat gepaard met kilheid en een gebrek aan empathie. Door het hanteren van zelfzuchtige normen worden de eigen verlangens, behoeften en fantasieën nauwelijks gecompenseerd door een gezond normbesef omtrent de grenzen en behoeften van anderen. De narcist heeft dan onvoldoende controle over zijn fantasieën. Toch beseft hij (of zij !) dat zijn fantasieën niet volledig sporen met de realiteit op momenten dat hij daarmee door anderen wordt geconfronteerd. Zijn realiteitstoetsing is derhalve wellicht fragiel, maar wel intact. Er zijn derhalve geen waandenkbeelden zoals bij een psychotische stoornis. Er valt dan ook weinig te verwachten van antipsychotica of andere psychofarmaca. Ook bij mensen met psychotische problematiek (schizofrenie, manische episode bij een bipolaire stoornis e.d.) zien we nogal eens grootheidsideeën, zelfzuchtigheid, almachtsfantasieën en superioriteitsgevoelens. Deze ideeën en fantasieën kunnen zich uitkristalliseren in wanen. Bij psychotische mensen is medicatie juist wel van belang, meestal in de vorm van antipsychotica. Bij de bipolaire stoornis (m.n. de manie) kan een stemmingsstabilisator van groot therapeutisch belang zijn zoals Lithium, Carbamazepine of Valproaat.
Literatuur: Abraham, RE (1997), Het Ontwikkelingsprofiel. Van Gorcum Kernberg, OF (1984). Severe pesonality Disorders. Yale University Press. Kernberg, OF (1989). The narcissistic personality disorder and the differential diagnosis of antisocial behaviour. The Psychiatric clinics of North America 12: 553-570. TI 12/2001
Wat kan het effect zijn van het leven met iemand met een NPS, met name op kinderen? Is hier onderzoek naar gedaan?
Mij zijn helaas geen onderzoeksresultaten bekend op dit gebied.In het algemeen kan ik wel het volgende antwoorden op je vraag. Het kenmerk van een narcistische persoonlijkheidsstoornis is een stoornis in het zelfgevoel. Een gezond zelfgevoel wordt gedurende de ontwikkeling van kind naar volwassene ontwikkeld in het voldoende bevestigende èn begrenzende contact tussen ouder en kind. Wanneer dit ontbreekt, ontstaat een beschadigd zelfgevoel dat zoekt naar compensatie òf een overwaardig zelfgevoel. Hier is feitelijk sprake van twee verschillende vormen van narcistische problematiek, die een heel eigen gezicht hebben. In het eerste geval is er sprake geweest aan een gebrek aan bevestiging en dient het zich belangrijk voordoen ter overdekking van minderwaardigheidsgevoelens. In het tweede geval is er sprake van een gebrek aan begrenzing en voelt de persoon zich daadwerkelijk belangrijker dan anderen. Wanneer er wordt gesproken van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, wordt de laatste vorm bedoeld. De persoon met een narcistische persoonlijkheidsstoornis weet zich onvoldoende in te leven in de behoeften en noden van anderen. Het contact met de ander dient vaak de versterking van het eigen zelfgevoel, zonder dat een diepere uitwisseling van gevoelens ontstaat. In het contact met iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis kan het gevoel ontstaan dat je gebruikt wordt voor de bevestiging van de ander. In de praktijk kan het contact prettig zijn zolang je meegaat in de wensen en behoeften van de ander, maar ontstaat een probleem wanneer je je eigen weg wilt bewandelen. Conflicten kunnen makkelijk leiden tot verbreking van het contact. In de relatie met een kind kan dit zeker een probleem vormen. Immers een kind moet leren zich enerzijds aan te passen en anderzijds zijn/haar eigen weg te leren kennen. Een kind doet derhalve een beroep op het inlevingsvermogen van de ouder. Wanneer de ouder hiertoe niet in staat is, kan het kind gebruikt worden voor de behoeften van de ouder ten koste van de eigen behoeften en de ontwikkeling van een eigen identiteit. Dit is zeker niet wenselijk, het kan zelfs beschadigend zijn voor een kind.
Tot zover de tekst van moeilijkemensen.nl Hoop dat je er wat aan hebt! Ik wel in elk geval.
Elke avond vermaakt hij zich met de TV en tussendoor dutjes doen. Om even 18.00 uur kijk ik door de weeks graag naar ''de verbouwing''. Zegt hij vanavond: "MOET je nu alwéér naar die vetnekkenserie kijken?"... blurp................
In een donkergrijs verleden, het was 1995 haha, heb ik mij als bloeddonor bij de Bloedbank Zuid Nederland aangemeld. De eerste keer wist ik niet hoe en wat en of ik er ''heelhuids'', zonder duizelingen, uit zou komen. Ik vroeg Mannie mee om te rijden, dat wilde hij wel.
Na de medische keuring, ging voor de eerste maal de behoorlijk dikke (!) naald mijn arm in en binnen een kwartier was mijn zakje vol, had ik twee dikke pleisters in mijn armholten en een zere vinger van de vingerprik. ;-))
Mannie hoorde ik op de gang het hoogste woord voeren en zoals gebruikelijk, had hij de lachers op zijn hand. Na nog wat formaliteiten namen wij afscheid, maar voor het zover was, had 1 van de dames (gek zeg, nog nooit 1 mannelijke ''dracula'' gezien daar) Mannie gestrikt om ook bloed te doneren.
De volgende maal, hadden we ieder een oproep op zak, en trots als een pauw riep Mannie tegen ieder die het al dan niet wilde horen ... 'IK ga bloed afstaan bij de BLOEDBANK!' En nou, dát heeft hij geweten.
Zijn bloedwaarde was goed, bloeddruk oke, dus nu ging het echt beginnen!!
Bij het horen over, en zien van, de dikke naald werd hij al wat bleekjes rond de neus. Toch zette hij door en binnen no-time was zijn zak vol. Mannie van alle spanning ontdaan, ging tegen de vlakte.... bleekjes, bibberend en zeurderig moest hij plat op het bed blijven liggen.
De dames liepen af en aan met warme en koude washandjes, glaasjes met slokjes water, hij kreeg klopjes, aaitjes, kneepjes (nog nét geen zoentjes) en tot slot, een lekkere zoete koek met een glas thee.
N.O.O.I.T. MEER!!!!!!!!!! hihi
Vanmiddag moet hij zijn griepprik halen, maar hij weet niet meer waar hij de uitnodiging gelaten heeft en om hoe laat hij er moet zijn. Hmmm, waarom zijn mijn gedachten zo sterk bij de papierversnipperaar ;-)) ??
Ouders van kinderen met MCDD (=aanverwante stoornis met Autisme) moeten altijd proberen hun eigen emoties niet te tonen, vooruit te denken over gebeurtenissen en bedacht te zijn op ongeremde reacties. Zij moeten zichzelf een manier van opvoeden aanleren waarin verduidelijking en begrenzing een tweede natuur wordt. Het regulatiemechanisme dat zorgt voor evenwicht in emoties en gedachten moet bij kinderen met MCDD als het ware van buitenaf worden aangedragen. Medicatie kan soms nodig zijn om de angsten binnen de perken te houden.
......helaas ben ik geen ouder, maar partner..... haha. Ken dit wel van Mannie.... daarom was het uiteraard TOEN (1998) zo moeilijk hem te diagnosticeren; maar dat wil absoluut niet zeggen dat hij het heeft hoor. Ik herken wel duidelijke raakvlakken, zoals het obsessieve, de angsten, gebrek aan struktuur e.a.
Hallo daar, zijn jullie er ook nog? Ik ben er ook nog steeds, alhoewel, soms zou ik er zó de brui aan willen geven, eindelijk eens mijn eigen leven willen gaan leven. Genieten van al het moois het leven te bieden heeft, och, allemaal heel onschuldige zaken hoor, niets 'spannends' of extravagant.
Zo zou ik eens willen talmen met naar huis gaan, 's blijven hangen waar ik op dat moment uithang, met wie ik wil, zonder doorgesneden te worden over het waarom, met wie, wanneer. Gewoon eens los en gemakkelijk doen, in plaats van verkrampt, zorgen dat ik thuis ben.
Mannen zeggen dikwijls dat zij een zagende vrouw hebben.... ze bedoelen dan, dat die vrouw blijft vragen, klagen, blijft zeuren, zaniken. Mijn Mannie is 1 grote Zaag; hoe-dat-zo? Dat wil ik je trachten uit te leggen.
Hij herhaalt zichzelf telkens. Heel vaak. Soms komen er plotseling dingetjes naar boven van al een hele tijd geleden, die kan hij dan vertellen alsof het daarnet is gebeurd.
Maar soms (lees vaak) ook dingetjes die vandaag gebeurd zijn, of juist niet gebeurd zijn, waar hij over praten moet. Ja, het lijkt een moeten, dat praten over wat er in zijn hoofd afspeelt. Ik vergelijk het wel eens met een vinyl plaatje wat op een speler ligt.... telkens hoor ik hetzelfde, door de kras die er in zit.
Voorbeeldje: 1 maal in de 2 maanden belt onze zwager op om te informeren hoe het gaat met hem, om te vernemen hoe het met ons gaat enz. 1 maal in de 2 maanden belt Manny met hem, idem om informatie uit te wisselen. We wonen nl. zo'n 350 km. bij elkaar vandaan, en dan is bellen -omdat mannie niet kan mailen noch schrijven- een leuke oplossing. Als zwager nu eens 'wat over tijd is', gaat mannie zeuren en klagen en tot slot mopperen en schelden. Waarom belt hij niet, wat hebben we verkeerd gedaan? en dat niet 1x, maar wel 10x of 25xachter elkaar. Ik heb daar geen antwoord op; zeg dan dat hij nog even geduld moet hebben. Ja maar, IK bel wel altijd op tijd, IK moet altijd eerst bellen, IK heb altijd gebeld, waarom dit, waarom dat.... Na een tijdje wordt het: IK bel nooit meer, de L*L, wat een Kl**tzak, IK zal nog 's bellen maar niet heus, 't moet altijd van 1 kant komen, enz.enz.
'k Wordt er zoooo moedeloos van. ;-))
Totdat zwager dan plots weer even een belletje doet, dan is ALLES weer goed, vergeten en vergeven... tot een volgende maal.
Vandaag heb ik mij er eindelijk weer eens toe kunnen zetten eventjes mijn blogje ADHD te openen.... wist ik toch mijn pasword niet meer (bloos).
Heb het druk met van alles en nog wat, wie niet tegenwoordig.... die mag het zeggen.
Las de vele reacties in mijn gastenboek, waarvoor dank. Ieder zal ik trachten even persoonlijk te benaderen, (schiet niet op me wanneer dat niet lukt). Het sterkt mij zo, dat mensen de moeite nemen, in al hun (eigen) sores, mij een hart onder de riem te steken. Heerlijk! Dank jullie wel!
Mannie ligt al vanaf kwart voor zeven in bed, te zappen en te stinken. Hij heeft zich voor het laatst gewassen (in bad) vorige woensdag(!!!). Naast het bad is er nog een afgesloten douchecabine; heerlijk warm om even snel jezelf van top tot teen lekker fris te maken.
Door zijn geagiteerdheid, angsten en alcoholgebruik, zweet hij snel en veel . Jachiebah!
Heb me nu een kleine flacon stevige parfum naast mijn bed gezet, achter de wekker verstopt. Zodra hij slaapt, spuit ik 1x met de flacon en is tenminste de zure, ranzige en alcohollucht uit mijn neus verdwenen. Weet niet wat het met hem is hoor; voor 3 jaar geleden zat hij elke avond lekker een kwartiertje in bad, scheren, wassen, folders of schaakspelletje erbij.....
Gisteren kregen wij ons kleinkind van 4 maand te logeren. Mamma staat er alleen voor, ze schopte luie surinaamse pa de deur uit al na de 2e week van zijn jonge leventje. Rafael is een lachebekje... tot een uur of 6, dan is het gedaan met de rust. Hij vraagt tot een uur of 10 in de avond constant aandacht, waar hij dan weer nóg meer moe van wordt en nog harder gaat huilen. Opa kan daar slecht tegen; oma ook hoor, maar ik kan mij redelijk afsluiten en denk dan "je huilt maar even".... maar ja, opa haalt hem er dan weer uit en dan beginnen we opnieuw met koediekoediejah, lachen, kreunen, huilen enz.
Opa had als vader al +0,0 pedagogische talenten, nu is het -0,0. Jammer maar het is niet anders, hij kan zich niet verplaatsen in een baby en vind dat als je alles gedaan hebt (schone luier, aandacht, flesje, Boertje niet te vergeten (!!) het kind gewoon zijn bek moet houden en slapen;-((
Om kwart voor 1, ik zat nog op met een duf hoofd want was nog wat mails aan het doornemen wat ik normaal gesproken elke avond vroeg doe, hoorde opa Rafael wat kreunen (babyfoon op zijn nachtkastje, terwijl we de kamer ernaast slapen en 'n Mannie fantastich gehoor heeft)... dus daar zat ik vannacht nog wat melk in het snaveltje te gooien.
Om half 6 kwam de kleine man alweer, ik kreeg mijn ogen niet meer open en voelde mij erg misselijk, ook al omdat de nachtrust nu verstoord was geweest door de babyfoon die soms even oplichtte bij geluid. Zucht, alle opa's en oma's denken nu, jah, nu weet JIJ ook wat het is! en dat is ook zo........., hihi
We zijn nog wat in het grote bed blijven hangen en wurgen, kleine man bij mij, kleine man bij hem, kleine man in het midden, kleine man tussen mijn benen, kleine man op opa's (stink)borst.... nog wat melk schat???? Burp, goed zo!!!!!!
Ahrrrg, 'k heb last van mijn buik... 2x naar 't WC geweest, alez, dat kan ik maar kwijt zijn, maar voel mij rillerig, katterig met draaiende maag en darmen. Koffie, néén, dank u! Dát is niets voor mij om dat te zeggen....bluuuhrr
Hier ben ik ook nog weer 's even, met een 'zeikverhaal' over mijn adhd'er....
We hebben een nieuw katje, zij moet leren op de kattenbak te gaan, alhoewel, er valt niets meer te leren wat dat betreft, ze doet het KEURIG, zowel de natte- als de kak-boodschappen. Aangezien we in een klein appartement wonen moet de bak dagelijks voor wat de kakkers leeggeschept worden. Ons katje kan er wat van, soms 3 of wel 4 kakboodschappen per dag.
Mannie heeft de taak gekregen (hij is 24 uur per dag thuis), om 's-morgens de kakboodschappen te verwijderen en 2x per week de bak volledig te verschonen. Het gaat, ik mag niet klagen (echt niet, hij doet zijn best), maar oh, over "een paar'' losse kattengritjes... elke dag op de vloer van het toilet en zo doorlopend door de hele flat..., moet ik niet zeiken!!!!
We kregen van een neef van Mannie zijn TomTom, omdat hij een nieuwe bij zijn GSM-abonnement had gekregen. Fijn, want onze oude had wat verouderde kaarten en deze nieuwere heeft ook nog een extra funktie voor filemeldingen, altijd handig (?)
Onze dochter heeft zelf een eigen navigatiesysteem, iets ouder dan onze oude, maar onze zoon nog niet en omdat hij ook weer wat vaker op de weg zit sinds hij weer werk en een auto heeft, krijgt hij onze oude. Hij is er erg blij mee, leuk om dat te zien! ;-))
En jawel hoor; onze dochter krijgt er weet van en mailt mij met de vraag, 'kan ik die oude van mij ruilen met die van jullie????' Nee dus, mailde ik terug, gisteren hebben we hem bij je broer afgegeven, hij is er erg blij mee! Oke dan, beetje jammer, maar niets aan de hand.
Mannie krijgt er weet van, omdat ik zo lomp ben hem te vertellen natuurlijk, dat ze had gemaild.
Hij moet gelijk ff bellen: 'zoon, je zus die belde ook nog, wilde de TomTom en ik zeg, dan ben je te laat die is net weg!'
Lachen hoor, zo'n TomTom navigatiesysteem. Wij hebben een damesstem om ons langs de dreven te begeleiden richting juiste aankomstpunt. "Ze" zegt: 'neem op de rotonde de 3e afrit'......... 'ja zeg, k*twijf, trut!, ik ben niet gék!!'
Afspraken maken, het hele leven (wonen, werken, reizen, geld) is er op gebaseerd. Een ADHD'er (Mannie dan met name) maakt afspraken... soms lijkt het wel, om ze juist NIET te kunnen NAKOMEN, alsof hij er zelf plezier in heeft, om ánders te doen dan afgesproken.
Klein voorbeeldje: Wij wonen in een appartement, alles gelijkvloers. Géén punt. Ons afzuigsysteem loopt van appartement naar appartement. De open keuken, heeft een wasemkap, die NIET op dát systeem is aangesloten, om te voorkomen, dat anderen in het flatgebouw, de geuren van elkaar binnen krijgt. De AFSPRAAK tussen ons twee is, dat als er gekookt wordt, de kap aangaat en daarna minimaal een half uurtje blijft afzuigen. De geur 'verdwijnt' in 2 koolstoffilters. Dit systeem is verre van ideaal, meestal gaat de balkondeur of het raampje in de eetkamer open om er extra voor te zorgen, dat vieze geurtjes verdwijnen, maar het is niet altijd mogelijk die open te zetten wegens de (zee)wind. Een andere AFSPRAAK tussen ons twee is, dat wanneer hij aan het hobby'en is, en er verf gespoten moet worden, hij dat beneden (in onze eigen berging of in de eigen garage, of zelfs gewoon buiten op de stoep) gaat doen, maar BESLIST NIET in het appartement.....
Nou, dacht hij, dan doe ik dat toch gewoon -als zij (ik dus) er niet is- ONDER DE AFZUIGKAP. Eén groene waas op het kooktoestel, op het overhangend deel van de afzuigkap én IN HET BINNENWERK (de koolstof- en alu-filters).
Onredelijkheid is een fenomeen, waar ik zeer moeilijk mee overweg kan... omdat het zó oneerlijk kan zijn! Mannie kan er wat van!
Van het een op het andere moment slaat hij falikant om, van een 'normaal/redelijk' pratend mens tot een onredelijk schreeuwende viezerik. Een vriendin van mij zegt wel eens over haar partner; 'dan wordt hij vies van zin'... een belgische uitspraak? Gisteren was het weer eens zo. De aanleiding? Hmm.
Onze zoon had zich uitgenodigd om te komen eten. Ik heb gewerkt tot tegen 16.00 uur, daarna wat verse groente, vlees, aardappels e.d. gekocht en snel naar huis. De zoon zit met zijn pa op ons balkon. Ik wens hen goede dag en ga de boodschappen uitpakken en alles alvast voor het koken in gereedheid brengen, zodat ik mij om 17.15 uur bij hen op het balkon vervoeg om een glaasje met hen mee te drinken. Gaat het gesprek eerst nog over 'zijn zus, de alcoholica', al snel gaat het over haar partner, welke 'haar' huis niet meer in mag komen om zijn spullen op te halen. Je begrijpt, er zijn al weken van toestanden aan vooraf gegaan; onze 64-jarige zwager staat niet zomaar plotseling op straat!
Enfin, ik ga terug de keuken in om het eten op te zetten en zie Mannie gaan bellen, met de zwager blijkt achteraf. Hij nodigt hem uit om in onze woning te komen logeren wanneer wij over 1,5 week 4 weken wegens vakantie afwezig zullen zijn. Prima!
Nadat alles in de keuken op een zacht pitje staat, ga ik terug naar het balkon, waar Mannie net de verbinding met zwager verbreekt. We 'keuvelen' wat over zwager en zus en plotseling, als bij donderslag uit heldere hemel slaat zijn stemming om.... waarom? Wát zei ik? Ik reageerde op zijn opmerking, dat hij zwager dan diverse dingetjes aangaande onze woning zou moeten uitleggen. "Bijvoorbeeld?"... vroeg ik.... "Nou, hoe je de vuilnis in de stortkoker buiten gooit!!!!!" schreeuwde hij. Het viel hem duidelijk verkeerd! Ik moest maar bij mijn (ONZE!!) dochter gaan wonen, die zich laat neu*** door een neger, die ze dan eerst nog in R'dam op gaat halen, schreeuw, schreeuw, schreeuw..... "Ik werk precies voor al die nikk** van haar, omdat zij zonodig *** (piep)". Onredelijkheid ten top! Hier kun je toch als normaal mens niets mee? Wij samen, hebben nét onze dochter helpen verhuizen, 3 weken heeft hij keurig zijn best gedaan om haar woning netjes bewoonbaar te maken etc. (alsof ik niets deed, alsof ik niet moe ben). Allez, het was weer gezellig; onze zoon ging zich er ook nog in mengen, die heb ik - sorrie hoor, maar als een klein kind - gezegd dat hij zich STIL moest houden. Daarna hebben we in stilte gegeten. Ik heb er geen zin meer in.............. begrijp je?
Dag allemaal, ben weer terug van (even) weggeweest. Wij hadden het erg druk met onze verhuizing, maar nu is alle rust (bijna) weder gekeerd. Iedereen die reageerde middels email (minima@zeelandnet.nl) of in het gastenboek een berichtje achterliet HARTELIJK DANK! Binnenkort weer meer.
)
)
