Mijn balletje zit nooit rustig op zijn stoel en moet altijd van alles tegelijk doen. Daardoor valt hij nog al 's op zijne smoel en verbruikt hij veel energie. 's-Avonds om een uur of zeven is't eindelijk gedaan met alle drukte, want dan moet hij rusten gaan en kruipt hij in zijn hol (onder de dekens).
Als mannie een babbeltje wil maken, moet álles wijken! zelfs de pootjes van de plantentafel....
zíjn kant van het bed
Mijn partner (67 jr) heeft A.D.H.D.
soort A.D.H.D.-dagboek van een partner Wat van mijn belevenisen met een man die ADHD heeft.
Een soort dagboek van evenementen en momenten. Ik nodig u uit bij mij thuis! Van harte welkom.
05-08-2010
Mijn gevoel
Lieve lezer/es,
Soms heb ik van die dagen dat mijn gevoel aan mij zit te knagen Werkelijk nergens heb ik lol in zin in, bah! Een depressief gevoel, neerslachtig, bijna jankerig, zo voel ik mij dan. Janken doe ik nooit, want het helpt (mij) niet echt, zelfmedelij staat me niet. Bovendien krijg ik er een rode neus en rode ogen van, toch?!
Dus pak ik mezelf eens in m'n lurven, geef mezelf een schop onder m'n achterste, vóóruit met de geit meid!
Het tijdstip na de avondmaaltijd is voor mij eventjes een ''uitblaas''-momentje. De buikjes vol(daan), de vaat staat in de machine, keuken aan kant, dus lekker eventjes met de beentjes gestrekt wat TV kijken naar bijv. Lingo en Toen was geluk nog gewoon om het gehaaste gevoel van de voorbije dag van mij af te laten glijden.
Mannie wil zich daar ook wel even aan wagen, maar zodra de kookprogramma's verschijnen, ik kijk daar graag naar, nokt hij af naar de slaapkamer om op zijn bed verder te zappen.
Als omstreeks half 9 er verder niets interessants op de TV is, trek ik naar de pc-kamer en ga ik van alles zitten hannessen. Dat kan zijn plaatjes bewerken, mailtjes sturen, foto;s bekijken of wat aan de administratie werken. Há, administratie is een groot woord; ik hou sinds jaren elke dag bij wat er in- en uit de portemonnee gaat. We hebben het qua inkomsten goed, maar elke maand aan het eind moet er even flink beknibbeld worden. Van sparen komt niets terecht en nu na de zomervakantie staat de lopende rekening alweer vuurrood. Dát baart mij grote zorgen, want in de komende maanden moet ik dat weer inlopen.... maar Mannie begrijpt dat niet, die zorgen van mij vind hij maar onzin.
"Hummm, ist kantoor weer geopend?!" is zijn vaakgehoorde kreet als hij eventjes binnenwipt na een slokje of stukje kaas gehaald te hebben. "Ja hoor" zeg ik dan, rollend met mijn ogen.
Wat heb ik in al die jaren samen wonen met een persoon die ADHD heeft geleerd? Mijn mond te houden! Harmonie in huis door te zwijgen, want anders hadden we alle dagen ruzie!
Op sommige tijden wil ik mijn eigen gedachten(lijn) (kunnen) volgen, maar door al dat er door heen geklep van Mannie, kom ik aan mijn eigen gedachten niet toe. Herkenbaar?
Deze blog heb ik zowel voor mijzelf als voor partners van ADHD-personen opgericht, als een soort dagboek maar ook met veel info, om vanalles van mij af te schrijven om het dagelijks leven met een stuiterbal vol te kunnen houden.
Ik hoop dat u met 'enig genoegen' de belevenissen van mij met mijn man zult lezen en ook, dat er hier en daar voldoende informatie tussen de regels door staat, om verder mee te kunnen - leren - omgaan met mensen met A.D.H.D. Schrijf me gerust!!
De artsen hebben pas op veel latere leeftijd de diagnose ADHD bij Mannie gesteld. Dat is het meest schrijnende; artsen hebben best wel kennis, maar willen zich somtijds niet verder in de patiënt verdiepen... ofwel door tijdgebrek, ofwel door desinteresse... ofwel door... ja, U mag het zeggen! Mijn Mannie kreeg o.a. de diagnoses Borderline, Manisch/Depressief, bipolariteit, Narcisme totdat zijn toenmalig psychiater een symposium van Dr. Sandra Kooij (http://www.psyq.nl/Programma/kenniscentrum-adhd-bij-volwassenen/Informatie-ADHD/Nederlandstalige-artikelen) bijwoonde, plotseling had hij onze Mannie op zijn netvlies als ADHD'er.
Met uw vragen en of opmerkingen ben ik erg blij. Mij bereiken ook berichtjes van patiënten zelf, of van (groot)ouders van jongeren. Er is kennelijk voldoende animo om te reageren. U kunt uw reaktie gewoon toevoegen aan het betreffende stukje tekst.
Bedankt daarvoor!!
Liefs Minima, partner sinds meer dan 45 jaar (2014)
Mannie heeft elke dag zoveel te vertellen; ik zou er boeken vol over kunnen schrijven of alles door kunnen vertellen. Gelukkig (??) vergeet ik de laatste tijd steeds meer..... ouderdom of ''sufgekletst'', of speelt er iets van hersenverweking mee. Wie zal 't zeggen? Jammer is het wel, want ik kan jullie soms zo weinig meedelen.
Mannie heeft maar enkele vaste klusjes in/om huis op zijn takenlijstje staan.... we spraken er wel wat méér af, maar die voert hij toch nooit of niet met regelmaat uit (zoals de kattenbak, zie verder op dit blog). Dat niet uitvoeren van taken is géén onwil... hij vergeet het gewoon.
Zijn taken bestaan uit 1) het vuil naar de stortbak brengen 2) de wagen schoonhouden 3) de ruiten aan de balkonzijde buiten reinigen 4) de garage en het schuurtje aan kant houden 5) eens in de zoveel tijd (minimaal 2 x per jaar) de frituurpan eens grondig reinigen.
De overige taken zoals het huishouden, de administratie/belastingpapieren/verzekeringen, verjaardagen bijhouden, alle afspraken regelen, de was, de strijk, kasten opruimen/reinigen, vaatwasser vullen/legen/reinigen, de boodschappen, het fust, oud papier, etcetera valt naast mijn 3 dagen werk voor mijn rekening.
Het vuil gaat goed; ik zet de vuilzak voor de voordeur en hij pikt hem mee wanneer hij buiten gaat. De wagen schoonhouden vindt hij leuk; als een kind met een grote spons en een emmertje sop, lekker kliederen met water evenzo met de ruiten op het balkon. De garage aan kant houden lukt niet altijd, maar op een gegeven moment moét hij wel, want anders kan de wagen er niet meer in.... en het schuurtje kom ik zelden tot nooit, dus daar kun je naar raden!
De frituurpan bleek vorige week na het frituren nodig aan een beurt toe; want als onze dochter beweert dat het vet vuil is, dan is het weer zo laat.
Hij vorige week: "Ik heb zoutzuur gekocht voor de frituurpan." Ik: ".......stilte"...., "Zóutzúúr????".... Hij: "Jáha, voor de frietpan!" Ik: "Hmpfff, oké... daar deed je het nog nooit mee?!" Hij: "Oh jawelhoor, altijd al, en dat deden we bij de dienst ook altijd, het hele fornuis en de pannen en de theeketel...." Ik: "Oh, 't zal dan wel, maar kijk goed uit, want dat is nogal stevig spul...."
'n Paar dagen later: Hij: "Heb jíj nu wéér geen caustricsoda gekocht?"... Ik, me van de domme houdend: "Waarvoor heb je dat nodig?" Hij: "Voor de frietpan natúúrlijk!!" Ik: "Je zou dat toch met 't zoutzuur gaan doen?" Hij: "HÚH?, Zoutzúúr???? Helemaal niet, veels te gevaarlijk".... "maar waarom heb je geen caustricsoda meer gekocht? Jetje krijgt de scheit van onze friet, dus de pan moet gereinigd worden en het vet vernieuwd!!"
Ik: "Nou je weet toch, dat kun je nergens meer vrij kopen, weet je nog dat ik het jaren terug al zelfs moest gaan bestellen bij de drogist en dat dat zo'n gedoe was, sindsdien doen we het altijd met ontstopperkorrels"... Hij: "Wáár zijn die dan, ik kan ze niet vinden"... Ik: "Ik kocht geen nieuwe, denk dat er nog wel in het reinigingsmandje staan"... Hij: "Zeg dat dan!!!"... Ik: "Nou ik zeg het nu toch, nu je er om vraagt?!"
Enfin, hij aan de slag op ons aanrecht. Daar staan een handpomp met zeep, 'n aangesproken fles wijn, de koffiezetmachine, de theewaterkoker, de senseo en 'n klein oventje. JIJ mag raden wat hij weg zette en ik vertel je, dat de overige zaken volledig onder de vet- sop- en ontstoppersspetters zaten.
... dat ik van de mallotenklub ben? Ik ga me daar een beetje oud papier, glas, plastik en nog meer troep bewaren en naar weet ik veel waar brengen, je sjouwt je eige rot met die troep, ik donder het gewoon in de stortbak buiten hoor!!!!!! Zé verzinnen maar, we betalen al genoeg belasting!..."aldus Mannie
Toen de kinderen pas geboren waren en wat later, toen zij nog klein waren, hadden we een druk maar redelijk gestructureerd leven. De eerste 3 jaren vanaf de kinderen hun geboorten, werkte Mannie in "de bouw" en was bij thuiskomst te moe om zich met de kinderen te bemoeien, laat staan ze te bemoederen. Hij ging liever ontspannen door te gaan sporten tot een uur of 10.
Ik heb tot 2 maal toe ontslag genomen van mijn werk en heb de opvoedings- en verzorgingstaken op mij genomen. Zó ging dat nog in die tijd eind jaren 60, begin 70. Daarna weer snel een nieuwe job gezocht en gelukkig gevonden, want alleen maar kinderen en muren zien was niet aan mij besteed.
Nu zijn wij sinds kort gezegend met een kleinkind, onze zoon schonk ons een dochtertje. Je hebt nog nooit zo'n aardige lieve opa gezien, die volledig opgaat in het verzorgen van de kleine. Hij baadt haar, voedt haar, wiegt haar in slaap, troost haar.
Helaas wil zij niet in ons logeerkamertje slapen, zij slaapt liever bij opa; in bed!!
Mannie zegt: "Ik ga mijn kast helemaal leegrammen en opnieuw alle kleren netjes er in leggen. Dat kan ik best wel, en dán laat ik het netjes!..." Ja hoor, niet dus.
Mannie zegt: "Wat liggen al die zilveren dingetjes nou nog in de kluis te doen, oja, ik zou daar een mooi frame voor maken. Dát ga ik doen, ik stik nog van het eikenhout"... Ja hoor, niet dus.
Mannie zegt: "Ik heb het nu nog te druk, maar ik ga volgende week foto's maken van de dingen die op Marktplaats te koop kunnen".... Ja hoor, niet dus.
Mannie zegt: "Wáár heb jij die doosjes met schroeven gelaten die ik dáár neerzette?!!!..." "Die heb ik uit de weg gezet, want *** kwam op bezoek en dan moet het toch wel een béétje aan kant zijn"... (vorige maand, of was het 6 weken terug?...).
Mannie: "GVD ^&*3&..$#, JIJ moet altijd alles wegzetten!!!, zó kan ik toch géén moer meer vinden!!!" Ja hoor, lekker dan!
Mannie zegt: "Oh, dát moet ik eens een keer veranderen, jah, dát ga ik doen!! Er klopt niets van, ik heb dat toen maar eventjes snel in elkaar gegooid", vaak gehoorde woorden. Mannie neemt zich dingen voor, is er écht waar helemaal mee bezig, maar er komt helaas niets van.....
Mannie: "Ik ga vanmiddag eventjes naar W. mijn oude kameraad, dat vind je toch niet erg hé?!"
Wat denk je: 1) nee hoor, ga maar gezellig 2) ja, ik zal je missen 3) nou, ik wilde eigenlijk zelf de wagen 4) nee, doe gerust, ik heb wat anders te doen! 5) ja, we wilden vanmiddag toch samen .....
Mannie: "Wij gaan toch zeker nérgens naar toe he, met kerst?" Ik: "Hoezo, wat wil je?"
Mannie: "Ik wil niks, het kost allemaal klauwen vol met geld! Daar kun je een nieuwe laptop voor kopen!!" Ik: "Het lijkt me wel leuk om ergens ''normaal'' te gaan eten, niet chique, niet overdreven, gewoon gezellig"
Mannie: "'t Zijn overal van die liflafjes, en ik vind het niet te vreten!" tussendoortje: * dat is dus eigenlijk een compliment aan mij, dat ik elke avond een lekker maaltje op tafel zet! * maar dát moet je verstaan!!
Mannie: "Trouwens, A. en B. komen misschien wel naar ons om te eten". Ik: "Ik zal A. en B. wel even vragen of ze dat willen, en wanneer.... 1e of 2e kerst, dan kunnen ze samen komen, dat is voor mij ook wel gemakkelijker met boodschappen doen, koken enz. en dan kunnen wij de andere kerstdag lekker uit eten"....
Mannie: "JáH!, dát is nog al gezellig....., A. vreet niks want die lust niks, zijn vriendin vreet kleine muizehapjes en B. vreet alleen vis, en dat lust ik nie.........!"
zucht.... We gingen 2e kerst uit eten, en ... hij heeft verdorie nog gelijk gekregen ook, het was niet te vreten, ongezellig, koud, geen zachte kerstmuziek, geen lichtjes, en duur dat het was. Bij thuiskomst heeft hij een kliekje uit de diepvries ontdooit en opgegeten;(
Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je boos bent op jezelf, omdat je zo stom was ''er weer in te trappen?''... Waarin, nou daarin, in de valkuil!!
Gisteren, hele dag gewerkt. Moe ben ik, bek af. Ook na het werk nog snel even wat boodschappen in huis gehaald, het sneeuwt weet je.
En dan begint er een domme diskussie, over de buurman hiernaast, die op sterven ligt. Zijn vrouw heeft bij de naaste buren in de straat een briefje in de brievenbus gestoken met het verzoek op je tenen voorbij hun huis te lopen, op kousevoeten door je eigen huis te gaan, om contactgeluiden te voorkomen, dus niet timmeren of kloppen. Ik heb daar wel begrip voor! Mannie niet, vindt het áchterlijk gedrag en noemt het dwingelandij. Grrr, Mannie weet nog niet, hoe 'n dwingeland hij zelf is kennelijk, want omdat ik het in dit geval niet met hem eens ben blijft hij er uren en dagen over doorzagen. Hij heeft weer 's een dikke kras in zijn plaat!
Zoonlief botst regelmatig met zijn papa, niet verwonderlijk, zij hebben dezelfde genen. Pa is wat handiger, zoon is wat mondiger. Zoon is wat korter af, pa is oeverloos in nietszeggende woorden, maar ohjee, wat zijn er veel overeenkomsten.
Nu vroeg zoonlief mij laatst serieus: "Ma, ben ik ook zo eigenwijs als Pa? Ik word soms zó ziek van hem, hij maakt mij zó kwaad, dan wil ik na een kwartier alweer opkrassen en ben ik blij als ik weer buiten sta".
Pffff, wat kun je dan als moeder zeggen tegen je kind? Ik heb heel voorzichtig gezegd dat Pa en hij wel wat overeenkomsten hebben, 'n tegenstrijdige visie kennen op dingen, maar een andere manier van uiting geven daaraan.
Zaterdag zou er een pakje geleverd worden door TPG; helaas waren wij weg toen het gebracht werd. Er lag netjes een briefje in de bus, dat het pakje maandag opnieuw aangeboden zou worden.
"Och got, wat ben ik moe!! Ik heb een héle dag op dat k*tpakje moeten wachten, het werd pas om half 5 bezorgd"....
Mannie is opvallend drukker als ik de dag wegens werk afwezig was, dan wanneer wij samen thuis zijn of er samen op uit gaan de natuur in. 's-Avonds vraagt hij mij al: "Wat gaan we morgen doen?", zoals hij 's-morgens vraagt: "Wat eten we vanavond?".
Bijna alle invloeden welke hij op een dag meemaakt, zet hij om tot iets negatiefs, om steeds maar weer opnieuw over te praten. Dat komt mede doordat hij geen rust in zich heeft; hij staat pas op, als ik ook op sta. Blijf ik liggen, blijft hij ook in bed.
Zodra hij merkt dat ik me gereed maak om naar mijn werk te gaan, bespeur ik de onrust in hem.... hij gaat de krant halen (leest hem amper), loopt om mij heen te dralen, vertelt wat hij de dag wil gaan doen, en nog eens, en nog eens (herhalen van zichzelf).
Als ik weg ga, zie ik hem vaak al staan praten met andere mensen in onze straat. Hij voert het hoogste woord, met volop bewegingen, gekkigheid (quasi slaan-, schoppen- en trapbewegingen). De anderen lachen - meestal.... Of zijn verbijsterd en kijken mij meelijwekkend aan.
Ik merk dat negatieve ook op, wanneer wij samen mensen tegenkomen en hij daarmee aan de praat gaat (iets wat hij gemakkelijk ook met vreemden doet).
Hij praat graag over negatieve dingen welke in de maatschappij of direkte woonomgeving plaatsvinden. Denk aan politieke beslissingen, straffen welke opgelegd worden aan criminelen en die in zijn ogen altijd te laag zijn, uitkeringen die te laag zijn, hij veroordeelt mensen met een uitkering die roken, een GSM bezitten en auto rijden of hangjongeren. Zijn negatieve gedachten/opmerkingen omzetten naar positief valt niet mee, zeg maar gerust: het lukt MIJ niet....
Herken je dat? Ik noem hem nu toch al wel erg verbitterd te zijn. Er is hem al zoveel afgepakt (zijn woorden); zijn werk (WAO), zijn DNA (door aanraking met jusitie). Wat nog?
Ik heb de titel "soms voelt het zo dubbel..." meegegeven aan dit stukje, maar dat klopt niet helemaal, deze vlag dekt de lading niet, maar er is geen ander woord voor.
Soms voelt het zó dubbel om getrouwd te zijn met een persoon met ADHD, want het ene moment voel ik mij zijn vrouw en partner (een gevoel wat steeds zeldzamer aanwezig is), soms voel ik mij zijn Juf, zijn politieagent, verpleegster, schoonmaakster enz.enz.
Hij is al jaren niet meer, of misschien zelfs nooit écht geweest, een volwaardig partner, waar je op kunt bouwen, vertrouwen. Op kunt leunen, mee kunt lachen, fietsen. Waar je dingen op normale wijze mee kunt bespreken, zaken mee kunt afspreken. Waarmee je afspraken na komt, waarmee je samen naar een verjaardag gaat en samen terug keert, zonder problemen.
Zó jammer vind ik dat. Maar het is niet bespreekbaar, dat vind ik uiteraard nog spijtiger. Gevoelens van affectie naar hem, om hem aan te halen, te knuffelen die ken ik niet meer, slechts het zorgen voor.........
Liefs van Mini voor ieder in het zelfde schuitje met een psychiatrisch patiënt. Ik denk aan jou!
Toen de kinderen pas geboren waren en wat later, toen zij nog klein waren, hadden we een druk maar redelijk gestructureerd leven.
