Normaal begaafd is mijn man....ja, dat laat ik maar eventjes weten voordat u denkt dat hij dat niet zou zijn!
Zijn diagnose stamt van 1998. In die tijd was er sinds kort het besef, dat ook volwassenen ADHD kunnen hebben. Voordien geloofde men, dat kinderen na de pubertijd ervan af waren.
Mijn man heeft sterk wisselende buien, maar is over het algemeen langer vrolijk dan moeilijk, tenminste, naar anderen toe.
Door die normale begaafheid namelijk, is hij heel goed in staat tot camoufleren van zijn gevoelens (binnen houden).
Pas later, in de 'rust' van onze auto of huis, komen de verhalen van wát hij op dát moment allemaal dacht en vond.
Daarmee gaat hij dus eigenlijk voorbij aan zijn gevoelens, want het uiten van je gevoel op het moment dat het nodig is, geeft je zeer veel voldoening en zelfvertrouwen. Naar de ander toe laat je blijken, het ergens wel of niet mee eens te zijn, zodat ook de ander jou leert kennen. Maar nu wordt ik psycholoog... en hoort WIE HET ZEGT... ik ben een vrouw die de regelrechte gevoelens misschien nog beter binnen kan houden dan mijn Mannie. Maar daarover later misschien eens meer.
Camoufleren doet hij ook zijn dyslexie.
Begrijpend lezen kan hij redelijk goed, voorlezen kan hij niet ofwel hakkelend en stotterend, foute woorden gebruikend, zóals hij ze ziet, niet leest.
Door zijn haast welke hij overal bij heeft behalve schaken, ziet hij woorden zonder deze te lezen, zonder ze te spellen. Hij ziet een woord en denkt ... dát staat er, niet verder kijkend.
Camoufleren doet hij voornamelijk bij het invullen van formulieren bij instanties/werk met de bekende trucks als 1) bril vergeten, 2) schrijfhand doet zeer 3) pen is leeg (;-))
Begrijpelijk dat ik de secretaris in huis ben (?).
Groetje Minima
|
