Mijn balletje zit nooit rustig op zijn stoel en moet altijd van alles tegelijk doen. Daardoor valt hij nog al 's op zijne smoel en verbruikt hij veel energie. 's-Avonds om een uur of zeven is't eindelijk gedaan met alle drukte, want dan moet hij rusten gaan en kruipt hij in zijn hol (onder de dekens).
Als mannie een babbeltje wil maken, moet álles wijken! zelfs de pootjes van de plantentafel....
zíjn kant van het bed
Mijn partner (67 jr) heeft A.D.H.D.
soort A.D.H.D.-dagboek van een partner Wat van mijn belevenisen met een man die ADHD heeft.
Een soort dagboek van evenementen en momenten. Ik nodig u uit bij mij thuis! Van harte welkom.
01-09-2006
Rondjes draaien
Soms word ik helemaal niet goed van al dat rondjes draaien om mij heen. Mannie zegt dan: "ik ga een douche nemen" of "ik ga zo de auto binnen zetten" of "ik ga even rusten".... maar onder tussen blíjft hij het zeggen en doet niets dan rond mij heen dralen. "Schiet toch op dan" zou ik willen zeggen................ dónder op!
Reacties op bericht (3)
22-04-2008
een vraagje
Ik heb een kennis, ik weet dat hij zijn dochter en mij graag ziet. Steeds ontkent hij dat hij deze mensen ook lntens mist in zijn leven. Ook bij een conversatie springt hij van het ene onderwerp naar het andere,... Hij zendt regelmatig rare sms'en, waarin hij dan zegt wat hij dan gedaan heeft en met steeds een vraag. 2 uren later weet hij niet meer dat er op die vraag een antwoord moest komen. Ook steeds de vraag ben ik wel normaal, want ik zie wel graag die bepaalde personene maar ik mis hun nooit. Dat zie ik (hij). Hij is ook steeds druk, druk, ... dit in een job die zeker ruimte laat voor meerdere contacten, de hij dan niet kan benutten. Ik omschrijf hem een beetje als introvert, behalve als het contact eruit bestaat van laten we zeggen intiem (vrienden, familie,;...) en oogcontact , dan is hij zeer open en wordt hij rustig, op zijn gemak en is hij normaal. Ik vraag mij steeds af hoe dat komt, en wat is dat?
22-04-2008 om 01:25
geschreven door martine
25-03-2008
Hoe houd je het nog vol....
Bedankt voor je bezoekje aan mijn blog. Ik herken veel van wat je hebt geschreven en beschreven. Na 15 jaar vond ik het welletjes, en ben alleen verder gegaan. Ik kreeg voor het eerst een eigen leven en kon me ontwikkelen. Een psychiater werkt een aantal uren p/d met patienten.....maar een gehuwde vrouw zit als het ware met klitteband eraan vast, dag en nacht.. De keuze is er voor ons allemaal. Ik heb respect voor je dat je dit allemaal accepteert. Er wordt vaak gezegd: wat ben je dapper en sterk....maar je kunt wel kapot. Dat ziet een ander vaak niet, omdat alleen de sterke kant zichtbaar is voor anderen. Eigenlijk spelen we allemaal toneel. Ik wens je een goede beslissing waar je zelf achter staat. Dan is het altijd goed, wat de keuze ook zal zijn. Groeten van Elizabeth.
25-03-2008 om 18:30
geschreven door Elizabeth
22-09-2007
Herkenbaar
Heb uw ervaringen met uw echtgenoot gelezen en voor mij is dit zeer herkenbaar. Ben 42 jaar en heb ook 2 kinderen die de diagnose ADHD kregen. In België zijn slechts een zeer geringe groep mensen vertrouwd met het probleem en bestaat er geen doeltreffende therapie, zeker niet voor volwassenen. Uw gezondheid lijdt onder zijn probleem, maar heeft hij zijn diagnose aanvaard? Heeft hij medicatie genomen of gedragstherapie gevolgd? In ieder geval blijkt uit uw verhaal dat u een eindeloos gevecht voert, maar ervaart u verandering en hoe houdt U het vol? Lotgenoten (partners van ADHD) zullen U zeker en vast begrijpen maar hoe zit het met de buitenwereld? Heb je het gevoel dat je leeft of overleeft? Hoop in ieder geval voor U dat de balans positief blijft want anders heeft niet uw partner maar U levenslang (hij is misschien slachtoffer maar ook dader, en gebruikt zijn aandoening als alibi of vervalt bij de minste problemen in negatief gedrag). Veel moed toegewenst aan een kranige, sterke vrouw
