Ik heb de titel "soms voelt het zo dubbel..." meegegeven aan dit stukje, maar dat klopt niet helemaal, deze vlag dekt de lading niet, maar er is geen ander woord voor.
Soms voelt het zó dubbel om getrouwd te zijn met een persoon met ADHD, want het ene moment voel ik mij zijn vrouw en partner (een gevoel wat steeds zeldzamer aanwezig is), soms voel ik mij zijn Juf, zijn politieagent, verpleegster, schoonmaakster enz.enz.
Hij is al jaren niet meer, of misschien zelfs nooit écht geweest, een volwaardig partner, waar je op kunt bouwen, vertrouwen. Op kunt leunen, mee kunt lachen, fietsen. Waar je dingen op normale wijze mee kunt bespreken, zaken mee kunt afspreken. Waarmee je afspraken na komt, waarmee je samen naar een verjaardag gaat en samen terug keert, zonder problemen.
Zó jammer vind ik dat. Maar het is niet bespreekbaar, dat vind ik uiteraard nog spijtiger. Gevoelens van affectie naar hem, om hem aan te halen, te knuffelen die ken ik niet meer, slechts het zorgen voor.........
Liefs van Mini voor ieder in het zelfde schuitje met een psychiatrisch patiënt.
Ik denk aan jou!
|
