's-Nachts, beste bezoeker, wanneer ik in mijn bed lig en rustig de tijd neem om de dag te overdenken, schieten mij mooie volzinnen te binnen van ervaringen met ADHD/Mannie om met jullie te delen, maar als dan eenmaal de volgende morgen weer aangebroken is, ben ik die volzinnen allemaal al weer kwijt.
Ik zou jullie mee willen nemen naar Mannie als hij positief is, positief denkt en een aardig persoon is, want JA, dat is hij ook met grote regelmaat.
Ik zou dan willen vertellen over de fijne kanten van zijn persoon.
Maar eenmaal weer in volle running van de dag, verdwijnen die gladde kantjes en ontstaan er weer meer scherpe randjes, de negativiteit, de botsingen, het dwarszijn.
Het doordrammen, het dominante, het kortzichtige. Het alcoholgebruik, het niet fris-zijn. Het leugenachtige, het kwade.
Dát staat mij vaak het meest voor ogen als ik ga schrijven.
Hierdoor lijkt mijn blog om jullie mee te nemen in ons gezin er alleen uit klaagzang te bestaan.
Van iemand met ADHD die reageerde op mijn blog kreeg ik een mail, dat hij vond dat ik te weinig de gedachten en ideeën vanuit een persoon met ADHD beschreef, zijn gevecht, zijn frustraties.
Ik heb geantwoord dat ik dat niet kan, immers, ik heb geen diagnose ADHD en weet niet hoe de hersenen van iemand met ADHD werken, denken, welke paden zij volgen, in welke krassen van de plaat zij blijven hangen. Ik kan slechts weergeven hoe ik het ervaar om met iemand te leven en nu wij elkaar reeds 45 jaar kennen inmiddels.
Omdat mannie zijn gevoelens en gedachten, zijn frustraties en onzekerheden slecht onder woorden kan brengen - het zogenaamde ruwe-bolster/blanke-pit gebeuren- kom ik daar niet achter ook!
Prettige jaarwisseling alvast! Wij blijven thuis!!
Lieve groeten Minima
|
