Deel II

Kantoorleven

Was mijn soldatentijd een klucht, mijn kantoorleven was het niet minder.

De droevige sleur van alle dagen, jaar in en jaar uit, maakte er echter een trieste klucht van.

Iedereen moet werken voor zijn brood, maar voor een patroon op een kantoor werken, een leven lang, is niet het middel om iets meer dan zijn brood te verdienen.

Door het gedwongen bij elkaar zitten van mensen van diverse pluimage, ontstaat er een spanning die de weg vrijmaakt voor kerels zonder scrupules. Die banen zich een weg naar een beter betaalde plaats. Dat kan door vleierij, ellebogenwerk en windmakerij, zonder enig respect voor de collega's.

Diegene die zo naïef zijn te geloven dat de baas hun werkzaamheid en kennis wel zal opmerken, worden gewoon in de hoek gedrukt met alle middelen, broodroof inbegrepen.

Ik heb altijd Gods water over Gods akker laten lopen en veel gezien en beleefd, allerlei intriges en scheefloperij meegemaakt. En veel van die zaken verdragen geen helder daglicht... maar gedane zaken nemen geen keer.

Beginnen wij na mijn soldatentijd. Ik was toen meerderjarig, jonggezel en beïnvloed door maatschappelijke en politieke complexen.

Wat ik eigenlijk op een kantoor deed, begreep ik niet en begrijp ik nog steeds niet.

Ik haatte, en nog steeds, dat stompzinnig gedoe van potlood en papier, dat van een gezonde mens een lamlendige, vegeterende kantoorslaaf maakt.

Ik zal, zonder te willen doordenken tot de grond van de zaak, maar aannemen dat ik uit gemakzucht mijn leven lang broeken versleten heb op een kantoorstoel.

Ik had een heldere maar trage geest en een eenvoudig gezond verstand, zonder boekenwijsheid. Avontuurlijk was ik helemaal niet aangelegd en ik bleef liever waar ik was.

Na al die jaren had ik mijzelf een kantoorcomplex op de hals gehaald door toe te geven aan de drogredenen van droog en warm te zitten, niet vuil hoeven te maken, proper gekleed gaan enz...

Ik begon mij in te beelden dat ik toch voor niets anders voldoende begaafd was om mijn brood te verdienen. Ik weet nog steeds niet wat ik dan wel zou kunnen gedaan hebben. Ge ziet er kwam nog een beetje minderwaardigheidscomplex bij! ¹

De eerste en enige keer dat ik mijn vader over zijn twijfels, angsten en frustraties heb weten spreken. Sommige van die dingen hebben lang nagewerkt. Dit was dan ook de reden waarom hij zich zo onafhankelijk mogelijk opstelde en niet schuwde van zich te bewijzen door grote projecten aan te pakken. De realisatie van de reclame afdeling samen met “Moe Zigo”, de tenten met filmvoorstellingen aan de kust en tenslotte de “SOLO-parade”, een grote tent met voorstellingen en reclame opgevolgd door een speciaal ontworpen combinatie: tractor met aanhangwagen (uitvergrootbaar) waarin men koffie en thee en reclame kon degusteren, waren zijn ideeën en verwezenlijkingen. De dank van de firma was niet groot: het heeft hem een geschenk opgeleverd; een kolenkachel en een kolenemmer! Natuurlijk niet meer loon of wat dacht je?

Daar er op de afdeling stevig aan fraude werd gedaan, heeft het maar een haartje gescheeld of hij verloor zijn werk. Zijn volstrekte eerlijkheid heeft hem daar gelukkig voor behoed.