Deze Camino kwam toch wat onverwacht maar dat is zo met Camino's. Ze zijn onberekenbaar en altijd verrassend. De beslissing om ziekenzorg in de kijker te zetten is niet toevallig. In het 'Jaar van de vrijwilliger' kon ik geen betere keuze maken.

Bij mijn laatste ziekenzorgvakantie heb ik enkele knopen doorgehakt.  Straks word ik er 65 (bij leven en welzijn). Ik wil het vrijwilligerswerk wel afbouwen maar niet loslaten. Het brengt me nog altijd veel vreugde en levenskracht.

De tocht zelf was min of meer dezelfde als in 2009. De beleving was natuurlijk anders. Samen met mijn broer, het was voor mij een ontdekkingstocht. Ik heb bewondering voor zijn doorzettingsvermogen. Onze pa zou fier geweest zijn op ons.

 "Astma is adembenemend en ademen is leven en zuurstof voor het hart".

Dank aan al die leuke reacties maar ook aan hen die in stilte mijn blog gevolgd hebben, soms uit onverwachte hoek. Bedankt Jos, voor het gezelschap aan tafel en onderweg.

Dank voor de steun van velen en enkelen in het bijzonder.

Dank aan mijn stapmaatjes van 2008.

Dank aan de medewerkers van ziekenzorg die zonder dat ze het zelf beseffen gemotiveerd hebben.

En 'last but not least', dank aan het thuisfront: de kinderen, de kleinkinderen en mijn schatje die mij toch weeral enkele weken moesten missen.