|
ngeacht elke overtuiging, toch eens bezinnen over onze eigen schuld en verantwoordelijkheid.
ALTIJD STIL
getuigenis van iemand die in Zaventem was:
Op 22 maart 2016 trok ik met mijn dierbaren naar de luchthaven van Zaventem. Ik werd er op een minuut na het slachtoffer van de moslimterreur. Ik was getuige van de ontploffing, de chaos, de verbijstering van de mensen die de inkomhal konden ontvluchten. Ik sprak met mensen die voor het leven getekend zijn door de verwoesting, het bloed en de in het rond geslingerde ledematen die ze zagen.
Het Europees parlement nodigt me uit om morgen deel te nemen aan een minuut stilte ter herdenking van die moslimterreur van 22.3. Maar ik ga zeker NIET deelnemen. Ik wil niet gezien worden in het gezelschap van onbekwame Europese politici die pleiten voor meer vluchtelingen, onze grenzen wijd open houden, het woord ‘moslimterreur’ niet over hun lippen krijgen en allicht nog gaan pleiten voor ‘tolerantie’, de ondergang van onze beschaving.
Ik wil ook elders niet gezien worden in het gezelschap van de onbekwame Belgische en Vlaamse politici die de slachtoffers van de aanslagen naar goede Belgische en Vlaams-Belgische gewoonte veel beloftes hebben gedaan, maar nu al een jaar in de kou laten staan, vermalen in discussies tussen administraties, paperassen, verzekeringsmaatschappijen en bevoegdheidskwesties. Want in Belgistan is iedereen bevoegd voor alles, maar niemand verantwoordelijk voor wat dan ook.
Ik wil al zeker niet gezien worden in het gezelschap van de politiek-correcte opiniemakers, de linkse cultuurpausen, de leugenjournalisten en alle andere oogklepdragers, die het woord ‘moslimterreur’ niet over hun lippen krijgen, en die nu al een jaar lang het belangrijkste negeren: het feit dat de moorden gepleegd werden in naam van Allah, in opdracht van de Koran, in lijn met het leven van Mohammed. Wie het probleem niet durft benoemen zal het ook nooit kunnen oplossen.
Ik wil al zeker niet de grofste belediging van de nagedachtenis van onze Vlaamse en Europese doden horen: de uitspraak dat ‘het niets met de islam te maken heeft’, of als zouden ‘moslims de grootste slachtoffers zijn.’ Wie die wraakroepende woorden uitspreekt zou bedekt met pek en veren buiten moeten gedragen worden.
Telkens ik op Zaventem ben, sta ik even stil bij de gedenkplaat voor de slachtoffers – en beloof ik hen verder strijd voor volk en vaderland. Dat volstaat.
En stilletjes hoop ik op een grote, allesomvattende renaissance van vaderlandsliefde in West-Europa, de enige beweging die de problemen ooit ten gronde kan oplossen, door het land dat van ons is terug in zijn geheel op te eisen en terug te nemen. Een renaissance die helaas voorlopig verzandt in de lamlendigheid van de Vlaming, die enkel nog zijn zetel uitkomt voor voetbal, koers, Gentse Feesten en andere bronnen van brood&spelen. En ook heel goed is in het uitleggen op Facebook van achter zijn toetsenbord hoe hij het zelf allemaal beter zou doen, maar daar ook blijft zitten. Het zij zo: Een volk heeft de politici en de samenleving die het verdient.
Rob Verreycken
|
Steniging, zoals het ook in het oude testament beschreven wordt.
