Informatie over natuurlijke en niet-toxische geneeswijzen
01-05-2010
CHONISCHE BRONCHITIS, PNEUMONIE en ASTMA : Natuurlijk behandelen?
Chronische bronchitis, pneumonie en astma kunnen op een natuurlijke manier behandeld worden. Neuraaltherapie en Ozontherapie spelen hierin een centrale rol. Ze kunnen ondersteund worden door homeopathie, fytotherapie en vooral orthomoleculaire behandeling.
In de klassieke geneeskunde worden chronische longaandoeningen mestal behandeld met cortisoneprepapraten en sympaticomimetica (ventolin en aanverwante producten). Deze kunnen levensreddend zijn in acute situaties en mogen daar niet plots weggelaten worden. Ze hebben echter talrijke nevenwerkingen en worden dus best geleidelijk afgebouwd in functie van het succes van de natuurlijke behandeling.
NEURAALTHERAPIE
Bij elke aandoening van de thorax en de longen wordt begonnen met het kwaddelen (kleine oppervlakkige inspuitingetjes, te vergelijken methet prikken met een acupunctuurnaald) langsheen de wervelkolom en het borstbeen. Daarna wordt meestal een injectie aan het ganglion stellatum[1] ( dat oppervlakkig in de hals ligt) gegeven, gecombineerd met een kleine hoeveelheid procaïne[2] intraveneus. Hierdoor wordt de doorbloeding in het longgebied verbeterd. Indien dit onvoldoende resultaat geeft moeten mogelijke stoorvelden[3] opgespoord worden.
Bij astma kan deze behandeling aangevuld worden met een Ganglion supremum injectie[4].
Bij een trauma thv de borstkas zal men vooreerst nagaan of er indicaties zijn voor reen heelkundige ingreep. Deze kan aangevuld worden door ganglion stellatum infiltraties.
Bij ribfracturen zal men het gebied kwaddelen en de intercostaal musculatuur infiltreren.
Bij intercostaalneuralgieën gaat men de intercostaalzenuwen infiltreren. Vooral bij zona komt het erop aan zo vroeg mogelijk te behandelen.
OZONTHERAPIE
Bij al deze aandoeningen wordt de neuraaltherapie best aangevuld met enkele grote eigenbloedbehandelingen[5] teneinde de doorbloeding te bevorderen en de immuniteit te stimuleren.
HOMEOPATHIE, FYTOTHERAPIE EN ORTHOMOLECULAIRE vormen een belangrijke aanvulling.
[1] , Wij zullen eerstdaags een tekst op deze blog zettern waarin deze termen worden verklaard
HOOFD: hoofdpijn, migraine, druk op het hoofd, gevolgen van hersenschudding en schedelfrakturen, duizeligheid, evenwichtsstoornissen, epilepsie als gevolg van een ongeval. Arteriosclerose in de hersenen en de toestand na een beroerte (herstel van psychische en lichamelijke flexibiliteit). Vele vormen van storingen in de bloedsomloop, haaruitval, trigeminusneuralgie, facialisverlamming, slapeloosheid. OGEN: Glaucoom (groene staar) en alle oogaandoeningen met een ontstekingskarakter zoals neuritis, iridocyclitis, keratitis, scleritis. OREN: Acute- en chronische middenoorontsteking, evenwichtsstoornissen waarvan de oorzaak in het oor is gelegen (Mènière), oorsuizen of andere bijgeluiden. NEUS: hooikoorts, ozaena, chronische loopneus, verlies van reukvermogen, bijholte-ontstekingen. HALS: schildkliervergroting (krop) met of zonder schildklierhyperfunctie (Basedow) of schildklierhypofunctie, chronische amandelontsteking, voortdurend globusgevoelen, Whiplash - syndroom. BORST: Bronchiale- en cardiale asthma, angina pectoris, steken rond het hart, beklemming in de hartstreek, toestand na hartinfarct, hartneurose, hartspierontsteking, silicose (stoflong), emfyseem, bepaalde vormen van long-tbc. BUIK: lever- en galaandoeningen, toestand na geelzucht, ulcussen van maag en twaalfvingerige darm, aandoeningen van de alvleesklier, maagneurose, chronische obstipatie, chronische diarhoe. ONDERBUIK: Bij de vrouw: ontsteking van baarmoeder, eileiders of eierstok, menstruatiepijn, witte vloed, ziekten als gevolg van miskraam of moeilijke bevalling, kinderloosheid, seksuele stoornissen, zwangerschapsbraken, (gevolgen van) habituele abortus. Bij de man: prostaatvergroting of - ontsteking, impotentie, nieraandoeningen, blaasaandoeningen, ook bedwateren. GEWRICHTEN, WERVELKOLOM, SPIEREN: Arthrosis deformans, cervicaalsyndroom, spondylose, osteochondrose, aandoeningen van de wervelschijven, ziekte van Bechterew, lage rugpijn, heupaandoeningen bij oudere mensen (coxarthrosis), spit (ischias), knieklachten, gewrichts- en spierrheuma, artritis, staartbeenpijnen. Ziekten van het beenvlies, pijn in een amputatiestomp, organische doorbloedingsstoornissen van armen en benen, ziekte van Sudeck, vaatkrampen, stuwing van lymfeafvoer, sporttrauma's. HUID: Chronische aandoeningen zoals eczeem, littekenpijnen, aambeien, keloïdvorming, jeuk aan anus en vagina, trombose, steenpuist, pijn na gordelroos, wratten, slecht genezende wonden. ZENUWEN: Allerlei neuralgieën, zenuwontstekingen, ischias, stemmingveranderingen na ziekten en operaties, orgaanziekten van nerveuze aard, gevoelsstoornissen, functionele aandoeningen, allerlei soorten pijn. ZIEKTEN DIE HET HELE LICHAAM BETREFFEN: Allergieën, vegetatieve dystonie, ziekelijk vroegtijdig verouderen, ouderdom- en slijtageziektes, dalend prestatievermogen, postoperatieve ziekten, stoornissen in de klieren met inwendige secretie, weergevoeligheid en Föhnziekte. Deze lijst vermeldt aandoeningen, van ziekteprocessen en ziektesymptomen die voor Neuraaltherapie in aanmerking komen. Zo staan ze óók vermeld in het leerboek van P. Dosch. Hij zelf zegt, dat de lijst zeer onvolledig is, doch dat verdere uitbreiding óók weinig zinvol is. Het fundamentele principe van natuurgeneeskundige regulatie moet vooral centraal blijven staan!! Alleen al het feit, dat de oorzaak veelal niet ter plekke van de symptomen te vinden is, doch de - locaal, op een geheel andere plaats, in het organisme opgespoord moet worden, is veelzeggend. Ook wij neuraaltherapeutische artsen in Nederland, die al vele jaren binnen een eigen Artsen-vereniging voor Neuraaltherapie (de N.V.N.R.) artsen en tandartsen opleiden tot kundige vakmensen in de Neuraaltherapie, kunnen de bovenstaande lijst nog veel verder aanvullen. Als stoorvelden kunnen in aanmerking komen: dode en ontstoken tanden, ziekten van het tandbeen, de amandelen, littekens, ook wanneer daar uiteindelijk niets aan te zien is, maar bijvoorbeeld ook die van lever, prostaat, eierstokken, baarmoeder, enz. Heden beschikt men ook over verschillende technieken om dergelijke stoorvelden op te sporen, zoals thermografie, elektro-huidtest en decoder-dermogram of vega-test. Ook met de polstechniek van Nogier kunnen stoorvelden worden opgespoord. Uiteraard kunnen ook radiografische opnamen van het gebit informatie geven over de mogelijke aanwezigheid van stoorvelden in het kaak/mond-gebied. Zelf zeg ik op dit moment, na meer dan 35 jaar ervaring met neuraaltherapie, dat klassieke geneeskundige aanpak, die een meer diepgaande anamnese en -fysisch diagnostisch onderzoek bij de patiënt voorop stelt, de belangrijkste voorwaarde is voor succesvolle behandeling in de neuraaltherapie. Dikwijls is één injectie niet voldoende om een stoorveld uit te schakelen. In vele gevallen, vooral bij jeukende en pijnlijke aandoeningen, moet men naast de directe stoorveldbehandeling ook segmenttherapie-injecties, kwaddels en i.v.-injecties aanwenden. Zelf behandel ik in mijn eigen praktijk reeds vele jaren bij ernstige- en hardnekkige neuraaltherapeutische ziektebeelden direct vanaf de aanvang d.m.v. de zgn. "Energetische" neuraaltherapie, waarbij meerdere belangrijke plaatsen tegelijk behandeld worden, zonder dat deze bepaalde plaatsen eigenlijk duidelijk stoorveld-verdacht zijn. Het secondefenomeen, nog steeds een unieke ervaring voor elke neuraaltherapeut, komt in zijn volle ontplooiing in de huidige tijd, 60 jaar na de ontdekking, iets minder voor, wordt door enkele neuraaltherapeutische artsen vastgesteld. Dit lijkt te wijten aan enerzijds het steeds meer voorkomen van uitgebreide blokkades ten gevolge van geneesmiddelengebruik, vooral antibiotica, corticosteroïden en psychopharmaca, en anderzijds aan het eveneens steeds meer voorkomen van verschillende, cumulatief werkende stoorvelden en stoorfactoren. Zelf zie ik evenwel na 35 jaar neuraaltherapie nog steeds vele klassieke secondefenomenen en dat heeft vooral te maken, denk ik, met het feit, dat ik direct vanaf de aanvang al begin met bovengenoemde uitgebreidere toepassing (de energetische neuraaltherapie). De praktijk van de neuraaltherapie is mbv. de nieuwe wetenschappelijke inzichten in de werkingsmechanismen nog veel effectiever geworden dan voorheen.
Het komt soms onwaarschijnlijk over, en sommige artsen vinden het verdacht, dat met één middel zo-veel verschillende ziekten kunnen worden behandeld. Daarbij vergeet men dat het hier eigenlijk helemaal niet om een geneesmiddel als dusdanig gaat, maar om het effect van een heel bijzonder regulerend middel op de biophysiek van herstelmechanismen. Daarom is de plaats van de injectie ook zo belangrijk. De neuraaltherapeut tracht het vermogen tot herstel daar op te wekken, waar de ziekte ontstaat en van waaruit ze onderhouden wordt, in het Basis-Bio-Regulatie-systeem en het vegetatieve zenuwstelsel. Hij lokt een biologische kettingreaktie uit, die reflexmatig via het zenuwstelsel verloopt. Dit fenomeen is herhaalbaar en kan bij de meest verschillende ziektetoestanden in het bereik van nagenoeg alle organen te voorschijn worden geroepen. Met name deze verbinding tussen locale haarden cq. stoorvelden en niet locale ziekteverschijnselen en ziekteprocessen is karakteristiek voor de neuraaltherapie. En ze is óók karakteristiek voor de nieuwe wetenschapsvisie op leven en natuur.
Literatuur :
H. Lamers (met medewerking van M. Bottu) : Neuraaltherapie en het Basisbioregulatiesysteem.
Deze lijst is afkomstig uit het boek "Neuraaltherapie en het Basisbioregulatiesysteem" van de Nederlandse arts Dr. Harry Lamers (met medewerking van M. Bottu). Dit boekje is reeds lang uitverkocht maar staat nu volledig op de website http://www.harrylamers.nl/pdf/neuraaltherapie.pdf. U kan het daar downladen.
Met uitzondering van de celtherapie is er wellicht geen enkele therapie die meer controversen in de medische wereld oproept dan de ozontherapie. Ze heeft zowel haar fervente verdedigers als haar verwoede tegenstanders. Maar wellicht geldt ook hier de stelling dat onbekend onbemind maakt. Ozon is een scherp riekend gas dat onder invloed van UV-bestraling of een elektrische ontlading ontstaat uit zuurstof. Het komt als zodanig in de natuur voor, maar dan wel op grote hoogte. Het vormt een ozonlaag die een beschermende werking tegenover ioniserende stralingen heeft. Maar door een aantal factoren wordt deze laag voortdurend dunner, gaat ze meer en meer teniet. Dit is voor ons in de meest letterlijke zin van het woord een levensbedreiging. Het is dan ook niet verwonderlijk dat men op internationaal vlak naar de oorzaken /van die teloorgang en naar oplossingen om haar een halt toe te roepen gaat zoeken. Het belangrijke ozongas is - wanneer het in overmaat wordt ingeademd - anderzijds zeer schadelijk. Het verbrandt namelijk het epitheel van onze longen. En hier moeten we de reden zoeken dat een groot aantal artsen zich geen voorstander toont van de ozontherapie. Nadat men de verschillende eigenschappen van ozon de ene na de andere had ontdekt, heeft men deze therapeutisch willen toepassen. Men liet de patiënten eenvoudigweg kleine concentraties van een ozon-zuurstofmengsel inademen, met als gevolg nadelige effecten op het slijmvlies. Hierdoor raakte ozon voor een aanzienlijk aantal jaren in het vergeethoek. Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw ontdekte men nieuwe productie- en toepassingsvormen van ozon. Hierdoor kwamen ook de gunstige effecten aan het licht.
Historie in een notendop
De ontdekking van het ozon gaat terug op Christian Friedrich Schönbein (1799-1868). In 1832 publiceert hij een boek Erzeugüng des Ozons auf Chemischem Wege. Hij is van mening dat ozon een bestanddeel van stikstof is. Zijn vriend Justius von Liebig stelt de term 'geozoniseerde zuurstof voor in plaats van 'ozon'. Het eerste ozonapparaat werd door Wemer von Siemens in 1857 gebouwd. Pas honderd jaar later bouwde Hansler het eerste medisch bruikbare ozonapparaat. Payr (1871-1946) was in eerste instantie een orthopedisch en vaatchirurg. Hij leerde de ozontherapie kennen als patiënt bij Fisch. Van hem is de uitspraak 'Ozon kan genezen daar waar zuurstof tekortschiet.' Fisch (1899-1966) was tandarts. Hij mag als de vader van de ozontherapie in de praktijk beschouwd worden. Hans Wolf (1924-1980) was de eerste arts die zijn leven aan de ozonthe-rapie wijdde. Hij publiceerde een standaardwerk Ozontherapie en stond aan de basis van de oprichting van de 'Arztiiche Gesellschaft für Ozontherapie'. Varro en Issels voerden de ozon-therapie in als de hoeksteen van de biologische kankertherapie. F. Mertens, die ook aan de basis stond van de neuraaltherapie in Nederland, voerde als eerste de ozontherapie in België in. Auteur verzorgde in 1985 het eerste symposium voor ozontherapie (Brussel). Hieruit ontstond de Belgische Vereniging voor Ozontherapie.
Ozon en zijn toepassingsvormen
Ozon ontstaat uit de zuurstof van de lucht, onder invloed van ÜV. Het kan ook uit zuivere zuurstof onder invloed van een hoog potentiaalverschil ontstaan. Het is deze methode die toe-gepast wordt in de ozontoestellen. Hierbij gaat men uit van medische zuurstof. In het organisme wordt dit ozon weer omgezet in zuurstof waarbij energie vrijkomt. Het bespreken van de verschillende chemische reacties die hierbij voorkomen zou ons te ver leiden. Wel willen we de aandacht vestigen op het feit dat 'vrije radicalen' vrij komen. Deze hebben op zichzelf, wanneer ze lang blijven bestaan, een toxisch effect op de cellen. Van deze vrije radicalen wordt echter gunstig gebruik gemaakt bij de behandeling van kanker en van vaatziekten gepaard gaande met een hoog gehalte aan vetten. Ze gaan respectievelijk de kankercellen aanvallen en de hoogmoleculaire vetverbindingen openbreken. Dit heeft praktische consequenties, vooral bij bijvoorbeeld kankerpatiënten die ook met selenium en vitamine C en E behandeld worden. Vitamine E en selenium zijn zogenaamde 'vrije-radicalenvangers'. Hieronder verstaat men dat ze de vrije radicalen binden zodat deze onmiddellijk verdwijnen. Ze zouden dus hun werking op de kankercellen niet kunnen ontplooien. Vandaar dat het van het grootste belang is dat in de vierentwintig uur die voorafgaan aan een grote eigenbloedbehandeling bij kankerpatiënten de toediening van vitamine E en selenium gestopt wordt. Daarentegen zal de toediening van vitamine C langs intraveneuze weg na de ozontransfusie de overblijvende vrije radicalen neutraliseren, nadat ze hun werk gedaan hebben.
Hoe wordt ozon bereid?
Men kan ozon op drie verschillende manieren bereiden: door elektrische ontlading, door UV-bestraling en met de eigenbloedtherapie volgens Höveler. Laten we ze kort verklaren.
l: De elektrische ontlading. Gezuiverde zuurstof wordt onder een regelbare druk door een apparaat gevoerd dat een ozongenerator bevat. Deze bestaat onder andere uit twee elektroden die onder elektrische spanning gebracht kunnen worden. Door ontlading van de elektroden zal energie ontstaan. Hierdoor wordt het tweewaardige zuurstofmolecuul in het driewaardige ozonmolecuul omgezet. Door de regelbaarheid van de gasstroom of de elektrische spanning kan men de concentratie van het ozon nauwkeurig bepalen. Wanneer wij het verder over ozonbehandeling hebben bedoelen we deze vorm, de enige waarmee we persoonlijke ervaring opdeden. 2. ÜV-bestraling. Onder invloed van UV-bestraling wordt zuurstof in het bloed omgezet tot ozon. Hierbij maakt men tevens gebruik van de fotobiologische wijzigingen die ontstaan door het belichten van het bloed zelf. Deze methode wordt ook 'hematogene oxidatietherapie' (HOT) of 'fotobiologische oxidatietherapie' genoemd. Hier ontstaan dus een hele reeks biochemische processen ten gevolge van de UV-belichting op de verschillende bloedelementen. Belangrijk hierbij is de secundaire lichtuitstraling door de bloedcellen waarbij tot 46 weken na de toediening vrije radicalen gevormd worden. 3. De eigenbloedtherapie volgens Höveler. Een kleine hoeveelheid bloed wordt verdund en daarna met zuurstofwater verrijkt. Het wordt gedurende vijftien minuten onder voortdurende beweging met UV-licht beschenen. Dit door elektrolyse gedissocieerde bloed kan als eigenentstof gebruikt worden en heeft hierdoor een immuunstimulerende werking.
De werking van ozon
Ozon heeft talrijke werkingen. We zullen er hier echter slechts een drietal bespreken, die voor de klinische toepassing van het grootste belang zijn.
l. Ozon heeft een kiemdodende werking. Hierdoor kan het als een soort biologisch antibioticum gebruikt worden, maar het is veel meer. Waar antibiotica slechts werken op bacteriën en hogere levensvormen heeft ozon ook de uitgesproken virucide werking: het is een viruskiller. Bovendien heeft het ook een ontsmettende werking die drieduizend maal groter is dan die van chloor. Ozon kan dus gebruikt worden om zwembaden kiemvrij te houden. Maar veel belangrijker is dat het aangewend kan worden om bloed voor transfusie kiemvrij te houden. In een tijd waar hepatitis B en nu ook aids wel eens door bloedtransfusie worden overgedragen is deze vaststelling van onschatbare waarde. Bovendien is het ongeveer het enige middel waarover we beschikken om virussen te doden binnen het menselijk organisme. We zien dan ook dat niet alleen griep maar ook aandoeningen als hepatitis, zona en mononucleose (klierkoorts) veel sneller genezen door toediening van ozon. In de mate waarin kanker door een oncogeen virus veroorzaakt wordt ligt ook hier een aangrijpingspunt voor ozon, naast zijn umstimmende werking. Zoals elders besproken openen er zich ook perspectieven in de behandeling van aids. 2. Prof. Albers (Universiteit Mainz) toont aan dat ozon aangrijpt óp de dubbele bindingen in de onverzadigde vetzuren. Ozon breekt deze open en vormt peroxiden. Dit zijn stoffen die zeer sterk de oxidatie (zuurstofverbranding) gaan katalyseren. We kunnen dus zeggen dat ozon werkt als een bezem die bloedvaten zuivert van cholesterol, kalkafzettingen en andere stoffen. Vernauwde bloedvaten en vooral de haarvaten van de microcirculatie, worden hierdoor weer (beter) toegankelijk voor bloed. Zuurstofvoorziening kan hierdoor opnieuw optreden op plaatsen waar ze reeds lang niet meer mogelijk was. 3. Ozon bezit een enorme oxidatiekracht. Hierdoor gaat het de cellen en de weefsels als het ware verplichten weer te ademen (zuurstof te verbruiken). Hier ligt een zeer belangrijk aangrijpingspunt voor de behandeling van kanker. Zoals we eerder gezien hebben zullen kankercellen hoofdzakelijk gedijen in een zuurstofarm milieu. Ze gaan daar als het ware gisten. Ozon zal dit proces omkeren in de zin van aërobe ademhaling. Hierdoor gaan kankercellen afsterven en krijgen de gezonde cellen de bovenhand.
Hoe wordt ozon toegediend?
Er moet vooreerst op gewezen worden dat ozon in de vorm van een kuur wordt toegediend. Eén enkele ozonbehandeling heeft geen enkele zin. Bij chronische aandoeningen bestaat de kuur meestal uit tien tot twintig behandelingen. Deze worden bij voorkeur één tot tweemaal per week gegeven. Bij acute aandoeningen, zoals hepatitis of zona, kunnen zelfs kortere kuren van vier tot zes behandelingen volstaan. Ze worden hier dan ook bij voorkeur dagelijks of om de twee dagen gegeven. Bij kanker wordt bij voorkeur met onderbroken kuren gewerkt. Zo gaf Issels zijn patiënten gedurende twee tot drie maanden drie grote eigenbloedbehandelingen per week, hierna werden de patiënten ontslagen. De behandeling werd dan thuis voortgezet met een ritme van één per week of één om de veertien dagen, tot zij een halfjaar later weer voor één of twee maanden onder Issels behandeling kwamen. Varro daarentegen geeft twee keer per week een intramusculaire inspuiting. Zelf geef ik de voorkeur aan het behandelingsschema van Issels. Daar ik tot op heden niet over opnamemogelijkheid beschik, behandelde ik de patiënten aanvankelijk gedurende enkele maanden tweemaal per week met grote eigenbloedtherapie, waarna ik met behulp van de vroeger besproken summatiediagnostiek dit ritme progressief verminder tot één per veertien dagen of per drie weken. Bespreken we nu de verschillende toedieningsvormen.
Grote eigenbloedtherapie (GEB)
De GEB is eigenlijk geboren uit de IV-toediening van ozon. Waar de intraveneuze inspuiting van lucht onmiddellijk aanleiding geeft tot embolieën kan men een kleine hoeveelheid medi-cinale zuurstof (tot ongeveer 60 ml) zonder groot gevaar langs intraveneuze weg toedienen. Aangezien er in de wereldliteratuur toch enkele ongevallen met dit procédé beschreven zijn, raadt de internationale ozonvereniging dit af. Daarom werd dr GEB herzien, in die zin dat men in een vacuümfles 50 tot 100 cc veneus bloed opzuigt. Dit wordt onstolbaar gemaakt en vermengd met 50 tot 100 cc van het ozon-zuurstofmengsel van de gewenste concentratie. Na even schudden ziet men een mooie roodverkleuring van het bloed dat men langzaam weer terug laat lopen. Deze behandeling duurt ongeveer twintig minuten. Ze wordt bij voorkeur aangewend bij die gevallen waarbij men een snelle verspreiding van het ozon over het ganse lichaam nastreeft.
De kleine eigenbloedtherapie (KEB)
De KEB is als het ware een combinatie van de intramusculaire ozontoediening met de eigenbloedtherapie volgens HöveÏer. Hierbij wordt 5 tot 10 cc bloed van de patiënt in een spuit vermengd met tien tot twintig cc ozon, meestal in een concentratie van 33 gamma per ml. Dit mengsel wordt geschud en eenvoudig weer in de bil gespoten. Wanneer men voldoende snel werkt kan dit gebeuren zonder onstolbaar maken van het bloed. Deze techniek wordt toegepast wanneer men hoofdzakelijk een umstimmend effect beoogt.
Intra-arteriële ozontoediening
Hierbij wordt 20-40 cc van een ozon-zuurstofmengsel ingespoten in de grote beenslagader (arteria femoralis), uni- of bilateraal. Dit wordt voornamelijk toegepast bij claudicatio inter-mittens (verstopping van de slagaders van de onderste ledematen, etalageziekte) en bij dreigend gangreen van tenen en voet. Het toedienen van tamelijk grote concentraties kan vaatkramp uitlokken, waarbij het been een bleke marmerachtige verkleuring vertoont. Alhoewel dit na een kwartiertje weer overgaat is het erg onaangenaam en pijnlijk voor de patiënt. Daarom zal de behandeling met lage concentraties begonnen worden en liever nog zal men 2 tot 3 cc procaïne (1) voorspuiten.
Huidbegassing
Begassing van de huid zal men voornamelijk toepassen bij bevuilde wonden tot en met gangreen en bij ulcus cruris (open wonde aan de onderbenen ten gevolge van spataders). Ook hier bestaan weer verschillende mogelijkheden. Men kan een plastic zak rond het been brengen en deze bovenaan luchtdicht afsluiten. De zak wordt luchtledig gezogen en daarna gevuld met een ozonmengsel. Een tweede mogelijkheid bestaat erin dat men het been in een grote plastic doos, een soort laars plaatst. Ook hier zuigt men de lucht af en vervangt deze door zuurstof, maar men bewerkstelligt een blijvende onderdruk zodat de ozon-zuurstofstroom over de wond trekt. Wanneer de wond beperkt is kan hetzelfde gebeuren met een onderdruk-zuigklok. Daarnaast bestaan ook nog de darminsuflatie, de subcutane ozon-zuurstoftherapie, de behandeling met geozoniseerde olijfolie, waarop we hier niet verder zullen ingaan.
Enkele belangrijke indicaties voor ozontherapie
We zullen hieronder onze eigen ervaringen met ozontherapie gedurende de afgelopen vijf jaar toetsen aan die van prof. Herget.
Kankertherapie
Nadat in 1957 Hansler de nieuwe generatie ozonapparaten op de markt gebracht had, gingen de toonaangevende biologische kankertherapeuten in Duitsland, zoals Rokytanski, Zabel, Is-sels, Varro en Werkmeister al heel snel over tot aanwending van ozon bij de behandeling en nabehandeling van kanker. Rilling/Viebahn geven in hun boekje Praxis der Ozon-Sauer-stoftherapie een uitgebreid overzicht van wetenschappelijke publicaties over ozon. Hiervan hebben er niet minder dan vijftig betrekking op de toepassing van ozon bij de kankertherapie. Hérget geeft in navolging van Varro l0 cc ozon (27 gamma/cc) dagelijks intramusculair in elke bil. Hij merkt hierbij een duidelijke verbetering op van het algemeen welbevinden, van de prestatiecapaciteit, alsook een vermindering van de depressieve stemming. Een desgewenst gelijktijdig doorgevoerde bestralingstherapie wordt duidelijk beter verdragen. Wij passen in navolging van Issels bij onze kankerpatiënten de 'grote eigenbloedtherapie toe. Hierdoor krijgen we een gelijksoortig effect met twee behandelingen per week. Uiteraard wordt deze ozontherapie ingebracht in de totaalbehandeling van kanker, zoals elders beschreven. De resultaten zijn dermate positief te noemen dat een aantal klassieke oncologen - ook in België -verwonderd is over de wijze waarop de patiënten die deze aanvullende therapie volgen de chemotherapie verdragen en over hun verbeterde algemene toestand.
Doorbloedingstoornissen
Doorbloedingstoornissen vormen als het ware de tweede grote gesel van onze hedendaagse maatschappij. Hartinfarcten, CVA's (cerebrovasculaire accidenten, trombosen, en dergelijke) en verstopping van de onderste ledematen zijn niet van de lucht. Bij elk van deze reeks aandoeningen kan ozon op een of andere manier soelaas brengen. In een aantal gevallen kunnen hier spectaculaire resultaten bereikt worden. Ozon zal -zoals eerder vermeld - als een bezem de bloedvaten reinigen van vetten en kalkafzettingen. Door toenemende leeftijd gaan de hersenen minder goed functioneren, voornamelijk door het feit dat zij verminderde zuurstofvoorziening krijgen. Dit staat bekend als arteriosclerose of hersenverkalking. Aanvankelijk zijn de symptomen zeer discreet: hoofdpijnen, draaierigheid en gemakkelijk vergeten. Ze gaan geleidelijk toenemen, er ontstaan uitgesproken concentratiemoeilijkheden. Dit loopt uit op 'seniliteit'. Seniele patiënten worden zeer verward. Wij noemen ze soms 'kinds'. Ze herkennen hun familie niet meer, weten zelfs dikwijls niet meer wie ze zijn! Een andere mogelijkheid bestaat in het plotseling afsluiten van een bloedvat dat naar de hersenen gaat. Dit gebeurt meestal door een stukje verkalkt vetweefsel dat elders in de bloedbaan is losgekomen. Men geeft hieraan verschillende namen: cerebrovasculair accident (CVA), hersentrombose of soms ook hersenbloeding, alhoewel dit eigenlijk niets met een bloeding te maken heeft maar juist alles met onvoldoende bloedvoorziening. Vaak zal na een dergelijk CVA, voornamelijk wanneer het uitgebreid is, de patiënt halfzijdig verlamd zijn en een deel van zijn geestelijke vermogens verliezen. Hersenverkalking kan eveneens leiden tot Parkinsonisme, wanneer de centra die verantwoordelijk zijn voor de dopamineproductie onvoldoende van bloed voorzien worden. Maar verkalking of arteriosclerose kan ook dé kransslagaders rond het hart treffen. Men spreekt dan van coronaire sclerose. Zij wordt aanvankelijk gekenmerkt door hartkramp, ook angor genoemd. Angor betekent niets anders dan angst en de symptomen die optreden zijn dan ook een angstaanjagend, beklemmend, pijnlijk gevoel ter hoogte van de borststreek, dikwijls uitstralend vooral naar de linkerarm en de hals. Ze kunnen in een aantal gevallen de voorbode zijn van een hartinfarct waarbij een deel van het hartweefsel volledig van de bloed-voorziening afgesneden wordt en hierdoor afsterft. Hartinfarcten leiden ook nu nog zeer dikwijls binnen de eerste kritieke achtenveertig uren tot de dood, vooral wanneer het om een herhaling gaat. Daarnaast gaat de kalk- en vetafzetting zich ook voordoen ter hoogte van de onderste ledematen. Dit kan reeds plaatsvinden in het onderste gedeelte van de aorta of in de arteria iliaca (bekkenslagader). In dit geval kan men geen 'pols', geen kloppingen meer waarnemen ter hoogte van de liesstreek. Wanneer de verstopping zich verder in het verloop van de slagader voordoet, zal men de pols nog wel voelen ter hoogte van de liesstreek, maar niet meer ter hoogte van de knieholte of van de enkel. Het zijn deze laatste aandoeningen die voornamelijk in aanmerking komen voor intra-arteriële ozontoediening. In het geval van de hoge afsluiting zal men de grote eigenbloedbehandeling in combinatie met het eiwitvrije dieet van Wendt moeten toepassen. In een aantal gevallen zal men echter moeten uitwijken naar heelkundige behandeling. Alhoewel we hiermee geen persoonlijke ervaring hebben, willen we hier toch een kleine tussenopmerking maken over chelatietherapie. Ik ben ervan overtuigd dat een volgens de regels van de kunst doorgevoerde chelatietherapie inderdaad heel wat vasculaire problemen kan oplossen en in een aantal gevallen een zich opdringende heelkundige ingreep kan voorkomen. Chelatietherapie is echter niet zonder risico's, en deze risico's liggen op verschillende vlakken. De elektrolyten, de ionen dus in het bloed, moeten nauwkeurig constant gehouden worden. Kleine afwijkingen kunnen tot nierproblemen en hartstilstand aanleiding geven. Het is dus van het grootste belang dat de chelatietherapieut een uitgebreide internistische, fysiologische en biochemische kennis heeft en bovendien over de mogelijkheden van reanimatie en elektrische defibrilatie bij hartstilstand beschikt. Daarnaast stellen wij ons als totaaltherapeut de vraag wat er, ook bij een nauwkeurige bewaking van de elektrolyten-concentraties in het bloed, gebeurt met de concentraties in het overige basisbioregulatiesysteem. Conclusie: gereserveerd positief. De arteriosclerose kan natuurlijk nog op andere plaatsen optreden, bijvoorbeeld ter hoogte van de nierslagader. We krijgen dan te maken met een verminderde nierfunctie en zeer dikwijls met uitgesproken hoge bloeddruk. Ter hoogte van het gehoor- en evenwichtsorgaan kan ze aanleiding geven tot evenwichtsstoornissen, beter bekend als ziekte van Ménière. Ozon zal deze aftakelingsprocessen ten gevolge van verkalking van hersens-, hart- en bloedvaten tegengaan. Na een behandelingsreeks zal de patiënt meestal weer in staat zijn intellectuele arbeid te verrichten en zal hij niet langer alles vergeten. Hij zal minder draaierig zijn en zijn hoofdpijn verdwijnt. De geringste inspanning zal niet meer leiden tot hartkramp, hij kan weer verschillende kilometers stappen. Kortom, de zo noodzakelijke zuurstof zal weer rijkelijk stromen in de vroeger verkalkte gebieden. Aftakeling blijft niet alleen beperkt tot de hoge leeftijd. Reeds vanaf dertig jaar worden heel wat aftakelingsprocessen op gang gebracht. Aangezien voorkomen beter is dan genezen is het beter deze afbraak een halt toe te roepen. Voor ozon ligt hier een belangrijke preventieve taak. Het is dan ook niet verwonderlijk dat heel wat buitenlandse kuurklinieken ozon aanwenden omwille van zijn reëel verjongingseffect. Bij doorbloedingsstoornissen van de onderste ledematen is de aangewezen behandeling ongetwijfeld de intra-arteriële ozon-injectie. Voorwaarde hiervoor is uiteraard dat de arteria femoralis goed voelbaar is. We spuiten eerst 5 cc procaïne in, waardoor de reactieve spasmen ten gevolge van gastoediening worden opgeheven. Daarna wordt 20 cc ozon-zuurstof van 27 gamma nagespoten. Wanneer deze behandeling niet mogelijk is resten ons enkele uitwijksporen: grote eigenbloedbehandeling, intramusculaire en subcutane injecties. Normaal volstaat een twintigtal behandelingen twee maal per week. In het merendeel van de andere aandoeningen zal de grote eigenbloedbehandeling toegepast worden. Een reeks van twintig behandelingen, aanvankelijk tweemaal per week, later eenmaal per week, is hier aangewezen. Wijden we hier ten slofte nog enige opmerkingen aan migraine en aan het syndroom van Raynaud. Migraine is een vorm van vasculaire hoofdpijn. Na een aanvankelijke vaatkramp treedt hier een vasodilatatie (uitzetting) van bloedvaten ter hoogte van de hersenen op. Ze wordt dikwijls uitgelokt door bepaalde voedingsbestanddelen. Dit zijn voornamelijk tyramine, dat in kaas en wijn voorkomt en glutamaten, waarvan nogal rijkelijk gebruikt gemaakt wordt in de Chinese en de Indonesische keuken. Migraine treedt dan ook frequent op na een kaasmaaltijd of na een bezoek aan een Chinees restaurant. Zij gaat dan ook zeer dikwijls gepaard met galbraken. Bovendien zouden er eveneens hormonale invloeden in het spel zijn. De gevaarlijkste periode voor het optreden van een aanval bij de vrouw is het begin van de menses. Bij talrijke patiënten, maar niet bij allen, dient het zich aan met scotomen. Dit is een indruk van flikkeringen voor de ogen. Door deze symptomen weet de arts een migrainecrisis te onderscheiden van andere vormen van hoofdpijn. Dit is belangrijk in verband met de behandeling, migraine reageert namelijk niet op de gewone hoofdpijntabletten. Een migraine-aanval kan slechts - en dan nog in de beginfase - gestopt worden door toediening van ergotaminepreparaten, zoals Cafergot-suppo of Didydergot-ampullen. Maar hier begint het duivelskringetje. Deze ergotaminepreparaten zullen inderdaad de uitgezette bloedvaten in het hoofd weer vernauwen, als het ware onder kramp brengen. Hier wordt dus tevens bij grote ergotaminegebruikers de basis gelegd voor een nieuwe migraineaanval. Er gebeurt echter nog iets anders. Deze ergotaminepreparaten werken niet selectief op de bloedvaten in de hersenen, zij zullen eveneens de bloedvaten in handen en voeten dichtknijpen. Hierdoor ontstaan dan de zogenaamde witte, dode pijnlijke vingers, die we als syndroom van Raynaud betitelen. Het is nu zo dat dezelfde patiënt door een slechte autonome bezenuwing van de bloedvaten zowel aanleg heeft voor het ene als voor het andere. En de behandeling van het ene - de migraine - door middel van ergotaminepreparaten gaat het andere - de ziekte van Raynaud - in de hand werken. We zitten hierdoor in een duivelskring. Slechts een biologische behandeling waarbij de grote eigenbloedbehandeling een centrale plaats inneemt kan dit doorbreken. Een aantal bijkomende maatregelen is echter noodzakelijk. 1. Lokaalanesthetische infiltraties aan de ganglia en zenuwstammen. Voor de arm maken we voornamelijk gebruik van de okselblokkade en van de infiltratie van het ganglion stellatum. Voor het been stelt Herget de blokkades van de nervus cutaneus femoris lat., de nervus femoralis en de nervus obturatorius voor. Wij maken voornamelijk gebruik van injecties ter hoogte van de paravertebrale grensstreng ter hoogte van de tweede lumbale wervel. 2. Verder gebruiken we enzympreparaten (wobenzym = multi-enzym, vasolastine = vaselastica) en injecteerbare homeopathica zoals Spascrupreel en Circulo-injeel. 3. Er wordt veel belang gehecht aan de voeding. Deze wordt aangevuld met orthomoleculaire toevoegingen zoals Selenium-ACE, Superoxide-dismutase en Bromelaincapsulen. 4. Ook stoorvelden in de zin van de neuraaltherapie dienen te worden opgespoord.
Umstimmung of het verhogen van de natuurlijke afweer
Ozon gaat de uitgeputte weefsels als het ware verplichten weer zuurstof te gebruiken, weer te ademen. Ze krijgen opnieuw veerkracht om zich te verzetten tegen indringers en stress. Zware vermoeidheidstoestanden verdwijnen en het merendeel van de patiënten, ook diegenen die voor andere klachten behandeld worden, komt ons na vier tot vijf grote eigenbloedbe-handelingen vertellen dat hun algemene toestand duidelijk verbeterd is. Steeds weerkerende infecties zullen achterwege blijven. Dit geldt zowel voor luchtwegeninfecties als voor blaas- en nierinfecties. Ook astmatiforme aandoeningen, hooikoorts en zelfs eczeem vertonen een duidelijke verbetering onder ozontherapie. Hier mag men echter geen naïef optimisme huldigen. Een jarenlang bestaand astma verdwijnt niet na één of twee kleine eigenbloedinjecties. Wanneer bepaalde buitenlandse natuurgenezers dit willen doen geloven moeten we erg op onze hoede zijn. Ofwel gaat het om psychisch bepaald astma, en dan zullen de resultaten van keer tot keer afnemen in plaats van toenemen, ofwel worden er aan de ozonbehandeling producten toegevoegd waarvan de herkomst niet steeds duidelijk is. Astma-behandeling moet steeds een behandeling van de totale mens zijn, waarbij naast de ozonbehandeling veel belang gehecht wordt aan het saneren van de darm en het uitschakelen van de stoorvelden. Ook een Theurerkuur (cytoplasmatica), een Iso-nosodenbehandeling of Allergie-Injektopas kan bijdragen tot genezing. Langdurige leverziekten matten de patiënt sterk af; hij loopt er steeds als vermoeid bij. Bovendien kunnen ze zich ontwikkelen tot de zeer ernstige levercirrose. Ook hier kan - vooral door grote eigenbloedbehandeling - belangrijke hulp geboden worden.
Chronische pijntoestanden
Chronische pijnen kunnen van allerlei aard zijn. Laten we het eerst even hebben over een van de ergste, met name het chronisch progressief reuma. Dit is een progressieve ontsteking van verschillende gewrichten die tot deformatie en hevige pijn leidt. Hier worden dan ook frequent sterk werkende geneesmiddelen, zoals cortison, goudzouten en zelfs cytostatica aangewend. Deze hebben echter zware nevenwerkingen. Ozon kan hier in vele gevallen een verlichting van de klachten brengen en het medicamentengebruik sterk reduceren. Wel wordt in de aanvangsfase bij voorkeur tweemaal per week behandeld. Omdat het hier om een auto-immuunziekte gaat, een ontsporen van het immuunsysteem, moeten wij hier gebruik maken van een immuunsuppressieve dosis. We gebruiken hier één a twee maal per week de GEB waarbij 3000 tot 7000 gamma per keer wordt toegediend. Ook zenuwpijnen, zoals de trigeminusneuralgie (aangezichtspijn), de intercostaalneuralgie (tussenribontsteking) en de chronische ischiasneuralgie (langdurige rugpijnen door in-klemmingen of ontsteking), kunnen verbeterd worden door ozontherapie. Het zou voornamelijk de toename van zuurstof in het omgevende weefsel zijn dat aan de basis van het herstel ligt. Daarenboven doorbreekt ze de depressieve stemming die dikwijls aanwezig is bij chronische pijnlijders.
Psychische stoornissen
Bijna alle psychische stoornissen gaan gepaard met vermoeidheid enerzijds en met een gestoorde slaap anderzijds. Of deze gestoorde slaap nu het gevolg is van depressie of van een andere oorzaak, dr. Georges Meunier, voorzitter van de Franse Vereniging voor Ozontherapie, beklemtoont dat dit symptoom het eerste is dat verbetert na een ozontherapie. Na één of twee ozonbehandelingen zal de slaap dieper en rustiger zijn en zal men zich 's morgens beter uitgeslapen voelen, ook indien men niet langer slaapt. De ozontherapie, aangevuld met enkele natuurlijke maatregelen, laat toe in enkele maanden de vicieuze cirkel van het toenemend slaapmiddelengebruik te doorbreken. Maar ook vermoeidheid en andere symptomen van depressiviteit zullen progressief verbeteren. Dr. Ragier heeft overigens met grote waarschijnlijkheid het werkingsmechanisme van ozon bij depressies blootgelegd. Een van de objectieve parameters bij depressie is de toegenomen hoeveelheid serotonine in het bloed. Ragier toonde aan dat de werking van het geozoniseerd zuurstof vermoedelijk gelegen is in zijn invloed op het endocrien systeem en vooral op de bloedspiegel van het serotonine, die hij doet dalen.
Uit wat voorafgaat blijkt dat ozon inderdaad meer is dan zuurstof. Het is niet alleen een waardevol hulpmiddel bij kanker en bloedvataandoeningen maar kan tevens als een geriaticum (bestrijdingsmiddel bij ouderdomskwalen) van de eerste orde beschouwd worden.
Dr. Mark Bottu Voorztter B.S.O.M. (Belgian Society for Orthomolecular Medicine) Ere-co-president EPCM (European Council of Doctors for Pluralism in Medicine)
