De boot is van fiberglas en 4,95 lang en 1.90 breed. Zelflozende kuip, twee grote opbergkasten, ankerbergplaats en visbun. Gemaakt bij "Deniz Yacht" in Demirtas vlak bij Alanya.
Type is "Gladius F" (de F voor Fish)
Gekozen is voor deze boot is ten eerste omdat de fabriek op slechts enkele kilometers hiervandaan ligt. Tweede dit kan zeer handig kan zijn bij evt. schade en onderhoud. Verder is het precies de indeling die ik op het oog had met veel plaats en geen vaste overkapping wat erg veel ruimte wegneemt.
De boot is voorzien van een 30 pk Mercury buitenboordmotor, afstandbediening, dieptemeter en fishfinder, marifoon en nog wat handige accecoires.
De motor is verrassend zuinig en gebruikt een kleine 4 liter per uur bij normaal varen.
Momenteel ligt de boot in de jachthaven van Alanya " Alanya Marina", wat eigenlijk wel ok is.
Liggeld van 52.50 per maand, voordeel altijd bewaakt en afgesloten terrein met allerlei voorzieningen. De haven heeft een eigen marifoonkanaal wat erg handig is vwb de veiligheid.
Gratis parkeren wat je kunt vergeten bij de haven in de binnenstad van Alanya. Nadeel is dat de jachthaven geen boothelling heeft zodat je zelf je boot met een trailer in het water kunt doen, maar je altijd betalend gebruik moet maken van de kraan, wat erg "overdone" is voor een bootje van 5 meter.
Tijdens de zomer, wanneer het weer erg stabiel is kan ik de boot altijd nog recht voor ons in zee ankeren, dan ligt deze in het zicht en kan direct gebruikt worden.
Wegens omstandigheden even weinig tijd besteedt aan de blog, maar wel gevist.
Buiten wat kleinere vis hier enkele leukere exemplaren.
Zo'n twee weken geleden een Ballonvis ( Lagocephalus Sceleratus ) van bijna 60 cm . Enkele dagen geleden nog twee van deze exemplaren maar iets kleiner ca 45 cm. Allen op een diepte van ca. 40 meter gevangen op de grond met gezouten kippefilet.
Deze vissen hebben zeer sterke en grote tanden dus een stalen onderlijntje is meer dan welkom anders kun je de hele dag angeltjes aanknopen.
Hoewel ik ze al meerdere keren heb gegeten ( de uitgevilde filets) staat op het internet dat deze ballonvissen oneetbaar zijn voor de mens en er vergiftigingsverschijnselen bekend zijn?
Gisteren op de 25 ste mijn eerste Zwaardvis ( Xiphias Gladius) 120 cm. Er zijn veeeel grotere exemplaren bekend maar de dag kon niet meer stuk.
Gevangen trawling met 2 a 3 km per uur varend met een lange lijn van ca 150 meter achter de boot met een kunstvisje. Dit op een afstand van ca 3 km uit de kust. Deze zijn zeer goed eetbaar en de gebakken zwaardvismoot stond zeevers op het kerstmenu dezelfde avond.
Amai, da's wel even wennen hier aan die temperaturen. Zelfs sneeuw gezien en er door moeten rijden ook. Ik heb wel enkele trips achter de rug de laatste 10 dagen. Van midden Belgie naar de noordpunt van Nederland ( Leeuwarden) en terug en dan nog eens naar Brabant in de sneeuw. Morgen weer terug naar Turkije waar het trouwens de laatste dagen ook niet zo formidabel was met hevige wind en regen. De temperatuur is toch wel een kleine 15 graden hoger dan hier dus de kachel kan daar op klein blijven. Ik ben wel benieuwd of mijn bootje het heeft gered tijdens mijn afwezigheid. De jachthaven van Alanya biedt wel bescherming tegen de golvenen er is bewaking, maar toch. Donderdag kan ik gaan kijken en met wat geluk kan- als de wind is gaan liggen- er aan het eind van de week weer worden gevist. Wanneer ik weer eens tijd heb zal ik over de visboot wat meer schrijven.
Soms reis ik eventjes terug naar Belgie en Nederland. Nu is dat ook even het geval. Mijn papa is al een stuk over de 90 en dan is een bezoekje in het donkere jaargetijde meer dan welkom. Het gaat hem eigenlijk best goed, behalve het feit dat er niet snel meer wordt gewandeld en het uithoudingsvermogen sterk is gereduceerd is alles nog ok, zeker verstandelijk. Puzzels, sudoku, kruiswoord etc. worden nog elke dag gedaan, hij heeft een mening over wat er politiek gaande is en ook vakantie en ritjes met de auto zijn favoriet, hetzij niet meer zo ver weg. Samen met mijn moe hebben ze gelukkig nog een aangenaam leven. Ze wonen trouwens nog geheel op zichzelf. Ik hoop op die manier eenzelfde leeftijd te kunnen behalen.
Dus ik ben met het vliegtuig afgereisd om over 10 dagen terug te gaan naar de Turkse zon. Het is hier in Belgie een heel stuk kouder en ik moest dan ook direct de kachel aansteken en een dikke trui opzoeken. Vandaag rij ik richting Nederland, blijf bij mijn ouders slapen en dan verder naar de kinderen. Het contact met hun is goed maar we zien elkaar natuurlijk veel te weinig. Ik grijp dan ook iedere keer de kans om hun te bezoeken aan wanneer ik in de buurt ben. Dat is het grootste minpunt aan zover weg wonen , maar alhoewel ik er meer van voel dan zij - ze hebben alle een druk leven, zoals ik dat ook had toen ik jong was- blijft het toch wat moeilijk. Ik heb deze beslissing genomen en ik denk dat je deels moet kunnen loslaten wanneer je nog iets wilt doen met je eigen leven. Anders is het gewoon thuisblijven en ongemerkt oud worden. Als ik niet meer kan- later- wil ik de dingen gedaan hebben die ik heb kunnen doen. Hopelijk zonder spijt.
Alanya en omgeving hebben de laatste 10 jaar een geweldige verandering ondergaan. Vond je zo'n ruim twee decennia terug hier bijna alleen Duitse toeristen en woningbezitters en vrij eenvoudige gebouwen met slechts enkele faciliteiten, nu is de Turkse Riviera een vakantieparadijs met alle luxe erop en eraan, waar toeristen uit een veelvoud van landen hun vakantie doorbrengen en tweede woningen hebben gekocht.
Was het begonnen met Duitsers en Nederlanders, nu vele Belgen, Engelsen, Ieren, Scandinaviers en de laatste tijd ook Polen, mensen uit het voormalige Rusland en van verder oostwaarts zoals İraniers, Syriers etc.
De prachtige Turkse Zuidkust trekt mensen van bijna het gehele noordelijke halfrond.
Wat maakt deze streek zo populair?
Natuurlijk het klimaat dat goed is voor 300 dagen zon per jaar. Door de aanwezigheid van vele rivieren welke het gehele jaar water aanvoeren uit het noordelijk gelegen Taurusgebergte is de omgeving niet droog en er groeien hier allerlei groenten en fruit in overvloed. ( Bananen, sinaasappels, mandarijnen, volop aardbeien, tomaten, komkommers etc etc) Het Taurusgebergte zeer nadrukkelijk aanwezig met de voet op soms maar enkele kilometers, biedt vooral in de winter beschutting tegen de wind uit het noorden en schept een soort microklimaat aan de kust. İn de winter kun je bijvoorbeeld met een kleine 25 graden aan het strand liggen met de sneeuw op de toppen van het Taurusgebergte op de achtergrond. Je staat met 30 minuten autorijden in de sneeuw. Gewoon bizar soms.
Ook de gebouwen welke de laatste jaren hier zijn verrezen getuigen van een land in economische opbloei. Moderne architectuur, soms met een oosters tintje en aan alle bekende luxe en snufjes is hier geen tekort. Zwembaden, sauna, hammam zijn in vele gebouwen standaard aanwezig.
Alanya telt vele scholen, universiteiten, moderne artsen, tandartspraktijken, moderne ziekenhuizen met allerlei specialisatie's zowel van de staat als prive.
Aan restaurants en uitgaansmogelijkheden is geen gebrek en zowat alles is het gehele jaar geopend- dit in tegenstelling tot vele andere kleinere plaatsen zoals Side en Kemer.
Enkele willekeurige voorbeelden: Bowling, cinema's, disco's aan de haven, dolfirama, aquaparken, bouwmarkten, moderne meubelzaken, overdekte shopping mall, wandelboulevards, watersportmogelijkheden - jetski, parasailing, sportfaciliteiten- tennis- voetbal- golf, gezellige winkels in het centrum met alle grote merken vertegenwoordigd, oude haven in centrum en nieuwe jacht marina net buiten Alanya, autodealers van alle voorkomende merken.
Verder is er het eeuwenoude fort van Alanya op het schiereiland, van piratennest uitgegroeid naar een vestingstad waar in vroeger tijden grote namen als Keykubat, Barbarossa, Octavianus en Cleopatra verbleven.
Te veel om op te noemen en historie en archeologie overal om je heen zoalsb.v. de oude steden Naula, Syedra in de directe omgeving.
Turkije, hoe kom je daar verzeild? Dat heb ik al vaak gehoord.
Het was niet gepland maar een toevallige samenloop van omstandigheden, zoals dat in het leven wel vaker voorkomt.
Door het werk dat ik deed tussen 1983 en 1988 kwam ik bij toeval terecht in İzmir waar ik jaarlijks enkele weken beroepshalve moest doorbrengen. Dat was een totaal andere wereld in de tachtiger jaren. Alles stond nog vele jaren achteruit in vergelijk met West Europa en het Turkse leger had nog flink wat in de pap te brokkelen.
Al bij al het was een openbaring en ik voelde me heel wat beter op mijn gemak dan in Marokko, waar ik al eens een bezoek had gebracht.
De werkbezoeken werden nadien jaarlijkse vakantie's in hotels in Kusadasi, Kemer en Antalya, telkens met het verlangen weer terug te keren, wat echter alleen in de vakantieperioden mogelijk was. İn 2001 kwam Turkije wat duidelijker in beeld toen me de kans werd geboden in Alanya bij een bedrijf als makelaar o.g. freelance aan de slag te kunnen.
De kans werd benut en ik vertrok zij het eerst 3 maanden om te proberen.
Naderhand gezien was het zeer goed ogend bedrijf waar ik aan de slag was gegaan en dat eigendom was van een Duitser, een grote zeepbel.
Uiteindelijk is Turkije me toch onder mijn vel gaan zitten en ook na de slechte ervaring bij de Duits/ Turkse firma ben ik gebleven, hetgeen ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet betreur.
Gevist heb ik al vanaf mijn kinderjaren. İk herrinner me nog altijd precies mijn eerste werphengeltje dat ik met Sinterklaas kreeg. Wat heb ik daar een plezier aan gehad! De eerste dag al ,op 6 december, ving ik op het Wilhelminakanaal, half tussen het eerste ijs mijn eerste baars met een spinnertje. Later zijn er dat nog vele meer geworden en voornamelijk karpers. Besmet was ik met het vissersvirus.
Eigenlijk ben ik Nederlander maar toen ik Belgie woonde- ja daar ook want ik ben nog al eens verhuisd- kwam ik regelmatig aan de kust. Daar hadden ze van die clubs van mensen met visbootjes die dan op het strand lagen. Ze hadden dan een clubhuisje en een tractor waarmee ze de boten in de zee konden doen. Dat stond me wel aan. na al diverse keren te zijn opgestapt op sportvisboten op de Oosterschelde en Noordzee, kon ik de verleiding om zelf een visbootje te bezitten niet weerstaan. De eerste was een ouder speedbootje - oranje-rood van kleur- wat toch eigenlijk niet aan de verwachting voldeed. Gezocht werd naar iets wat meer "zeewaardig" was en gekocht werd een tweedehands Bekro type Record met een trailer en een 25 pk motor.
İk kon niet wachten om ook lid te worden van de visclub aop het Belgische strand en wat hebben we daar fijn gevist. Het was een erg gezellige club met viswedstrijden en in de zomer werden er garnaalsleepwedstijden gehouden en konden de toeristen meeproeven van de vangst. Helaas moesten we verhuizen naar Nederland en aan de mogelijkheid om nog gebruik te maken van de clubfaciliteiten kwam een eind. Het was eenvoudig te ver weg.
Uiteindelijk heeft mijn bootje een andere eigenaar gekregen omdat deze te weinig water kreeg onder de romp. De liefde voor vissen is altijd gebleven maar bleef beperkt tot zoetwater en af en toe een dagtrip naar zee.
