Er zijn zo van die dagen die ik echt liever niet meer beleef.Ligt het aan mijn gemoed,het weer, ik weet het niet.Ben ook onnoemelijk alleen ….heel alleen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Niet tegenstaande ik door mijn werk, omringt wordt door mensen ,zijn dit niet echt de mensen die ik nodig heb!

Vroeger stelde ik altijd voorop later,later dan…. is er nog steeds niet.Wilde een grote vriendenkring opbouwen, ging het maken in mijn leven.Helaas er is weinig van terecht gekomen meer bepaald mijn naaste vrienden en zo.

Als ik terug denk hoe ik vroeger was,vrolijk positief(dat vooral) en nu is het een motregen buiten en in mijn hoofd.

Rij heel graag met mijn tuffertje door de stad met goede muziek,dat zelf maakt me nu triest..Zie gezinnen,jongeren, een bruisende stad en ik, ik ben verdomme zo alleen.Bestaat mijn leven nu echt alleen onder eten,sch….,werken, slapen, opstaan eten, slapen enz…dat kan toch niet.Nog enkele jaren werken om een normaal bestaan te leiden en te genieten van mijn oude dag…

Jongens, jongens toch, ik zie het niet meer zitten hoor .

Ben van nature niet jaloers en kan alles aan op één ding na:Als ik gezinnen tegenkom die foto’s hebben van hun ganse familie,taart voorzien voor zondag,bezigheden hebben die eigenlijk hun hobby zijn.Interessante mensen die open staan voor vernieuwingen,alles weten over de dagelijkse dingen,houden van Parijs enz Ja dan draait mijn maag vijf maal rond.

Parijs, ik wijk af.Al jaren ga ik er naartoe,maar neem altijd iemand mee en heb de stap nog niet durven zetten om dit alleen te doen.
De persoon die ik eigenlijk in mijn gedachte heb is iemand die mij Parijs laat zien zoals ik door Antwerpen stap,maar die zijn er niet en kom bijna altijd terug met een kater.

Ik ben waarschijnlijk een onmogelijk iemand en droom te veel,stel mij van alles voor dat er niet is en niet bestaat.

Kan een mens leven zonder affectie, ik betwijfel het. Ik wordt misvormd in mijn hoofd door de afwezigheid van menselijke warmte.

Het is niet om sex te doen helemaal niet,iemand naast me die eens aankijkt s’morgens en niettegenstaande mijn verrimpelt aangezicht,vindt dat ik er goed uitzie,mij koffie inschenkt en zichzelf vergeet,vindt dat we zeker ook nog passen in het eten van cornflakes,of reclamespotjes van fruitsap ….Zo van die kleine dingen Helaas ,mijn zoektocht is te laat begonnen.En dan nog :ik zoek niet.