Twee uur geleden werd ik wakker. Nog steeds daagt het me niet dat het zaterdag is. Elke keer hobbelt het besef achterna dat zondag nog moet komen.
Deze mafheid, sufheid, verwardheid, vergeetachtigheid is al een hele tijd bezig en het kan behoorlijk hinderlijk zijn. Soms maak ik me zorgen.
Zou het van de medicatie kunnen komen, vraag ik me dan af. Of komt het door de depressie? Of hoort dit bij een bepaalde leeftijd?
Soms lijkt het of ik leef in een waas. Andere keren bevind ik me in een klok die voortdurend galmt.
Ik probeer allerlei binnen in me tot rust te krijgen. Andere keren probeer ik mezelf tot leven te wekken.
Een warboel is het... die ik ga proberen te ontwarren.
Ik wil mijzelf weer tot leven wekken, de motor aanzwengelen, niet meer zo vaak dat gevoel hebben dat alles rondom mij onwerkelijk is en ik niet heus besta. Alsof ik geen mens ben maar een nevelige schim.
