|
De sessie. Op het einde.
Ik ben in paniek.
Ik wil begrijpen maar het lukt niet omdat alles ver van me af is.
Omdat wat er gebeurt me bang maakt.
Dit is anders. Ik ken het niet. Ik verlies mezelf. Meer. En meer.
Ik zoek en ik probeer te vinden.
Maar het lukt niet. Het is een enorme warboel. Een onmogelijk chaos.
Modder die versteend is. Zelfs die me lief zijn voel ik amper nog.
In paniek vroeg ik opnieuw om een 'diagnose'. Angstig in het rond krabbelend... een houvast... geef me een houvast. Geef me aub een houvast, een geruststelling.
Wat is er aan de hand? Zal dit ooit voorbij gaan? Ik geloof het niet. Mijn hoop is voor het eerst in al die jaren onvindbaar. Net zoals het geloof in mijn kunnen, in het leven, in mensen om me heen. Alles is weg.
Is een diagnose een houvast?
Luister ik wel? Ik ben te angstig. Ik word steeds angstiger. Want ik vroeg het al eerder en kreeg daarop ook antwoorden. Maar was het duidelijk genoeg voor me? Was ik misschien te bang om écht te horen?
Hoe moeilijk is het om jezelf te duiden. Ik hoor andere zaken dan er gezegd wordt.
En ik maak er verhalen rond die me ziek maken. Ik doe het niet met opzet. Die verhalen spoken rond en laten zich amper verdrijven.
Hij verzwijgt me de diagnose vertellen me die verhalen. Hij draait rond de pot. Wil de macht behouden. Vindt me een aansteller, een loser, iemand die wanen heeft. Hij wil me een lesje leren. Hij wil me via omwegen laten weten dat ik een zwakkelinge ben... dat ik blijf hangen in mijn eigen valstrikken en dat het mijn eigen schuld is dat ik er niet uitkom en zieker en zieker word. Omdat ik te dom ben, te zwak.
Hij lacht met me. Tikt me op de vingers.
En niets van die zaken die door mijn hoofd snijden, klopt... hij is te vertrouwen. Hij is niet bang zoals die ander. Alleen voorzichtig en alert. Maar 'ik' werd doodsbang. Begon die andere te zien... en een herhaling van wat toen gebeurde.
Ik kan me niet duiden. Ik kan amper nog zeggen wat is. Het is zoeken naar een naaldje in een hooiberg, in een splinter in een ijsberg.
Ik huil van binnen, ik huil en huil in stilte... schreeuw het uit...
maar zonder tranen en zonder geluid.
(c) Eleni 2015
|
