Laatst kwam ik op de afdeling bij mama. Een oude dame vroeg mij, met de tranen in de ogen, of ik haar wilde uitleggen wáár ze was. Ik zei dat ze in de leefruimte zat van het rusthuis. Dan is het goed antwoordde ze mij. Zou mijn dochter mij niet vergeten zijn, ik verwacht haar al gans de dag vroeg ze nog heel verdrietig. Ik stelde haar gerust, haar dochter zou wel komen.
Ook mama heeft het vaak lastig. Ze is ongerust en maakt zich grote zorgen omdat pa nergens te bespeuren is (hij is al 6 jaar overleden). Ze is verdrietig omdat haar grootouders nooit meer bij haar op bezoek komen. En ze wonen hier zo dicht bij zegt ze. Ze is soms kwaad als ze iets wil uitleggen, maar de juiste woorden niet meer vindt Soms voel je ook bij haar die machteloze woede om wat Alzheimer met haar doet.
En daarom erger ik me mateloos aan die mensen, die steevast beweren dat dementen zo gelukkig zijn. Je moet het zo vaak horen: Zo wil ik oud worden: geen zorgen meer hebben, geen pijn. Dat demente mensen oud worden is normaal, ze weten van niets meer, ze zijn zo gelukkig. Ze vinden dat het geen zin meer heeft om die ouwe demente mensjes nog te bezoeken: Ach, ze weten het trouwens toch niet meer en je kunt er niets meer gaan doen
Alzheimer is geen normale hersenveroudering, het is een ziekte. Ook al gaat hun geheugen langzaam kapot, hebben zij steeds meer problemen met praten en de meeste moeite met het uitvoeren van dagdagelijkse dingen, vergeet niet dat het ooit anders was. Ook dementen blijven volwaardige mensen. Ze blijven deel uitmaken van ons leven en ze hebben recht op onze liefde.
